بررسی بازی Far Cry New Dawn

Far Cry New Dawn یکی از سه پایان‌بندی بازی Far Cry 5 را برمی‌دارد و آن را هفده سال جلو می‌برد، تا به زمانی که شما در آن کنترل یک شخص جدید پا گذاشته به هوپ کانتیِ دوباره متولدشده از دل خرابه‌های اتمی را برعهده می‌گیرید، برسد. این بار هم بازیکن نقش شخصیت صامتی را برعهده دارد که با کمک قابلیت‌های محدود شخصی‌سازی بازی نسبت به آثار مشابه، آن را طراحی می‌کند و بعد، به واسطه‌ی او سراغ نابود کردن آنتاگونیست‌هایی روانی و بیمار می‌رود. قبل از آن که بیش از این وارد جزئیات ضعف‌ها و قوت‌های جدیدترین محصول خلق‌شده توسط استودیوی Ubisoft Montreal بشویم، هیچ کاری بهتر از تماشای بررسی ویدیویی زومجی از بازی برای رسیدن به درکی کلی درباره‌ی کیفیت و کمیت اجزای آن نیست.

دانلود از آپارات | تماشا در یوتیوب

بدون شک وقتی به دنباله‌ی داستانی چهل دلاری برای یک بازی شناخته‌شده و محبوب در سال‌های اخیر فکر می‌کنیم، Uncharted: The Lost Legacy معروف‌ترین مثالی است که به یاد می‌آوریم. اثری که Far Cry New Dawn هم می‌خواهد همان مسیر موفقیت‌آمیزی را که پشت سر گذاشته بود برود و از قضا، در رسیدن به هدفش، موفقیت نسبی هم دارد. شما پس از شروع New Dawn، قبل از هرچیز با جهان آن برخورد می‌کنید و این برخورد همان‌قدر که هیجان‌انگیز به نظر می‌رسد، سازنده‌ی ساعت‌هایی خسته‌کننده و حوصله‌سربر نیز است. چرا که یوبی‌سافت با کم‌ترین تغییرات ممکن جهانش را پسا-آخرالزمانی در نظر می‌گیرد و از شما هم انتظارات مشابهی دارد.

البته اندک بودن تغییرات نقشه، به معنی بدون تاثیر بودن آن‌ها روی بازیکنان نیست. چون New Dawn با استفاده‌ی صحیح از نورپردازی‌ها و گرافیک فنی کاملا قابل قبول به ارث‌برده از Far Cry 5 و صد البته گرافیک هنری خودش که به کمک تغییر بافت‌های گیاهی، استفاده از فیلترهای رنگی و طراحی لباس‌ها و پوشش‌های جدید برای دشمنان، خوش‌جلوه به نظر می‌رسد، همچنان تجربه‌ی بصری خوبی را می‌سازد. تجربه‌ای که مثل گیم‌پلی و داستان، در مراحل اصلی و محوری کمپین داستانی، بیشتر و بیشتر هم به چشم می‌آید و مسیری تقریبا با حرکت دائمی به سمت دوست‌داشتنی و دوست‌داشتنی‌تر را طی می‌کند. ولی در همین حین، فارغ از آن که مواردی کلیشه‌ای در بازی‌های یوبی‌سافت همچون طراحی بسیاری از NPCها و چهره‌شان به صورت تکراری و شدیدا شبیه به یکدیگر چند بار در ذوق مخاطب می‌زنند، Far Cry New Dawn هرگز یک بازی پسا-آخرالزمانی خوب نمی‌شود. چرا که نه دنیایش شبیه چیزی بیرون‌آمده از دل انفجارهای اتمی پس از گذر زمانی هفده‌ساله است و نه عناصر تکرارشده‌ی به کار رفته در طول نقشه‌ی آن، حس‌وحال تریلرهای بازی را که خبر از اثری در همان سبک‌وسیاق Rage 2 را که چند ماه تا عرضه‌اش فاصله داریم می‌دادند، به ذهن متبادر می‌کنند. از این واضح‌تر بگویم؟ New Dawn در نود درصد زمانی که پایش وقت می‌گذارید، نه یک جهان پسا-آخرالزمانی که جهانی که می‌خواهد ادای پسا-آخرالزمانی‌ها را دربیاورد، مقابل‌تان گذاشته است و این یعنی شکست خوردنش در چنگ زدن به یکی از مهم‌ترین اهدافی که دارد.

آراستن محیط‌ها با المان‌های کاملا تکراری و دیدن NPCهایی هم‌شکل و کپی‌شده در چندین سکانس از بازی، خودشان به اندازه‌ی کافی نشان‌دهنده‌ی وقت نه‌چندان زیاد گذاشته‌شده برای شکل دادن به جهان New Dawn استند

با کنار گذاشتن پایه و اساس شکل‌دهنده به داستان و کنار آمدن با تشابهات جدی آن به Far Cryهای پیشین، می‌توانیم نه به قصه که به قصه‌گویی اثر نگاه بیاندازیم. یکی از اصلی‌ترین نکات مثبت بازی که هم در مراحل اصلی آن که بر پایه‌ی پازل‌ها، مبارزات همیشگی و نبردهایی خلاقانه و فکرشده و دوست‌داشتنی با باس‌فایت‌ها پیش می‌روند، نقش پررنگی دارد، هم در کات‌سین‌ها عالی است و هم شخصیت‌های قدیمی و جدید را به خوبی پردازش می‌کند. New Dawn از این منظر حتی در استعاره‌سازی از داستان‌های کهن دینی و برخی تعاریف مسیحیت و یهودیت برای شکل دادن به قصه‌ی میکی و لو، خلاقانه‌تر از قبل کارش را انجام می‌دهد و برخی از به یاد ماندنی‌ترین ست‌پیس‌های تاریخ مجموعه را می‌آفریند.

این وسط علاوه بر پرداخت مناسب شخصیت‌های مثبت و منفی تازه‌وارد که به اندازه‌ی حضورشان در داستان عمق و معنی پیدا می‌کنند، شخصیت‌های قدیمی هم حضور کم‌خاصیت‌تر و در عین حال، بی‌آزاری در بازی دارند. از جروم و نیک رای تا جوزف سید لعنتی که چگونگی پیوند خوردنش به قصه‌ی New Dawn را نمی‌توان به این سادگی‌ها فراموش کرد. این‌ها را بگذارید کنار المان‌های فانتزی غیرمنتظره در بازی به برخی از بهترین اشکال ممکن و پایان‌بندی رضایت‌بخش داستان، که همه و همه سبب می‌شوند کمتر کسی مقابل قصه‌ی ده‌ساعته‌ی اثر موضع بگیرد. ولی این داستان ده‌ساعته، هرگز در طولانی‌مدت عالی جلوه نخواهد کرد. زیرا در زمانی دو برابر روایت می‌شود تا انتشار مستقل محصول با برچسب چهل دلاری، منطقی به نظر برسد.

New Dawn هرچه‌قدر که در مراحل اصلی خلاقانه ظاهر می‌شود و شما را به سبکی Mad Maxگونه به رالی مرگ و گودال‌های خون‌آلود مبارزه با آدم‌ها و حیوانات با سلاح سرد می‌فرستد، در مراحل فرعی‌اش همان کارهای Far Cry 5 را تکرار می‌کند. بازهم مناطق مشخصی در نقشه وجود دارند که باید آن‌ها را تسخیر کنید و بعد با بردن‌شان به سطوح سخت‌تر، برای تسخیر مجددشان نقشه بکشید. و باز هم گنجینه‌هایی در دنیای بازی یافت می‌شوند که با کمی فکر کردن به نامه‌های کوتاه قرارگرفته در نزدیکی‌شان، به آن‌ها دست می‌یابید. این تکراری بودن و خسته‌کنندگی پررنگ مراحل فرعی بازی برای غالب بازیکنان، به خودی خود مشکل بزرگی نیست. چرا که ما از یک بازی چهل دلاری که به عنوان دنباله‌ی اثری دیگر عرضه می‌شود و بیشتر حکم یک بسته‌ی الحاقی بزرگ برای آن را دارد، انتظار مراحل فرعی متفاوت نداریم و تفاوت‌های اندک بازی در این بخش را کافی و لایق پذیرش می‌خوانیم.

برای جمع‌بندی، باید گفت Far Cry New Dawn با طراحی برخی لوکیشن‌های از نقطه‌ی صفر تا صد، عملکرد فنی کم‌اشکال، استفاده از موزیک‌هایی که به شدت با فضای آن جور درمی‌آیند، تنوع عالی و سطح بالایی که برای طراحی سلاح‌ها و لوازم نقلیه‌ی کم ولی به اندازه‌ی کافی پرجزئیاتش به کار می‌گیرد، Photo Mode پخته‌ای که به شما فرصت تصویرسازی‌هایی جذاب از جهان آن و اتفاقات جالب و به خصوصی را می‌دهد و نقاط قوت دیگری که در طول بررسی ذکر شدند، در کل تجربه‌ی نسبتا خوبی به شمار می‌رود.

اکشن-ادونچر اول‌شخص و شوتر یوبی‌سافت، گاها با برخی مشکلات مانند تکمیل نشدن پروسه‌ی تسخیر یک Outpost در عین کشته شدن تمام نگهبانانش توسط شما و مواردی مانند وجود خریدهای درون‌برنامه‌ای وسوسه‌کننده در اثری که خودش به سختی از پس توجیه مبلغی که برای خریدش کنار می‌گذارید برمی‌آید، روی اعصاب‌تان خواهد رفت. مشکلاتش در طراحی نقشه و نیمی از مراحل هم فراموش‌ناشدنی به نظر می‌آیند. بازی شاید وقت‌تان را تلف کند و اگر به هر دلیل علاقه‌ی به خصوصی نسبت به استه‌ی گیم‌پلی اکشن/مخفی‌کارانه‌اش نداشته باشید، شاید خیلی سریع شما را از گروه مخاطبان هدفش بیرون بیاندازد. ولی باز هم می‌گویم که در کل تجربه‌ی نسبتا خوبی به شمار می‌رود، به آن سبب که امکان این وجود دارد که داستان‌گویی خوب، پازل‌های محیطی عالی و باس‌فایت‌ها و دشمنان جذب‌کننده، New Dawn را برای طرفداران پر و پا قرص مجموعه «فارکرای»، به اکثر چیزهایی که از آن می‌خواستند، برساند. با این که عرضه شدن حتی یک Far Cry دیگر با این حد از شباهت به نسخه‌های قبلی در سال‌های آتی به هیچ عنوان پذیرفتنی نخواهد بود، فعلا رسیدن New Dawn به غالب چیزهایی که طرفداران همیشگی Far Cry از آن می‌خواستند، از جهات پرشماری کافی به نظر می‌رسد.

این بازی روی پلتفرم پلی‌استیشن 4 پرو بررسی شده است.