بررسی بازی Ghost of Tsushima

خروج از ناحیه‌ی امن و رها شدن در دنیای خارج از آن، لازمه‌ی تغییر است. تغییر برای بهتر شدن و پیشرفت کردن. همیشه اما افرادی که برای حرکت به سمت قله‌ی پیشرفت از ناحیه‌ی امن خود خارج می‌شوند، به هدفی که در ذهن دارند، نمی‌رسند و با سرعت هرچه تمام‌تر، به اعماق تاریکی‌ها سقوط می‌کنند. قدم گذاشتن به بیرون از ناحیه‌ی امن، شجاعت و قدرت خاصی را می‌طلبد و پیشرفت کردنِ پس از آن، شجاعت و جسارتی بیشتر را طلب می‌کند.

استودیوی ساکرپانچ را احتمالا اکثر دنبال‌کنندگان هنر هشتم به‌خصوص علاقه‌مندان به پلی‌استیشن، می‌شناسند. تیمی که به ساخت بازی‌های فانتزی همچون سری اینفیمس (InFAMOUS) و اسلای کوپر (Sly Cooper) شناخته می‌شود. ساکرپانچ طی ۲۰ سال اخیر فعالیت در عرصه‌ی سرگرمی‌های دیجیتال، معمولا زیر سایه‌ی تیم‌هایی بزرگ همچون ناتی‌داگ و سونی سانتامونیکا قرار داشت و آثارش، در عین غنی و باکیفیت بودن، آن‌چنان که باید و شاید، نسبت به دیگر همتایان خود در سنگر پلی‌استیشن، جدی گرفته نمی‌شدند. این تیم اما طی ۷ سال گذشته، با حرکت به سمت تولید یک مجموعه‌ی کاملا جدید با سبکی کاملا نو نسبت به آثار قبلی خود، به خارج از ناحیه‌ی امنی که برای خود ساخته بود، قدم گذاشت و رویای پیشرفت و صعود به ارتفاعات آسمان ویدیو گیم را دنبال کرد.

ساکرپانچ، ۷ سال گذشته را صرف تولید یک بازی کاملا جدید با نام Ghost of Tsushima کرده است. اثری که طبق نمایش‌هایش، برای سیراب کردن عطش گیمرهایی ساخته شده که شب‌ها قبل از خواب، رویای کلاه حصیری بر سر گذاشتن، فلوت زدن، کاتانا در دست گرفتن و قدم گذاشتن در جنگل‌های بامبو را در ذهن خود مرور می‌کردند. آیا پروسه‌ی دیوانه‌وار تولید گوست آو سوشیما، با موفقیت به نتیجه رسیده است؟ آیا ساکرپانچ توانسته خودش را به آن جایگاهی که برای به‌دست آوردنش خود را به آب و آتش زده است،‌ برساند؟ همراه بررسی زومجی باشید که در این مطلب، آخرین انحصاری پلی‌استیشن 4 و اختتامیه‌ی هشتمین نسل از سرگرمی‌های الکترونیکی سونی را باهم بررسی می‌کنیم و به پاسخ تمامی این پرسش‌ها می‌رسیم.

دانلود ویدیو از آپارات | تماشا در یوتیوب

داستان گوست آو سوشیما (Ghost of Tsushima) در سال ۱۲۷۴ جریان دارد. ما یک سامورایی نجیب‌زاده با نام «جین ساکای» هستیم که وظیفه‌ی دفاع از جزیره‌ی سوشیما و هدایت نیروهای مدافع از این سرزمین زیبا را برعهده داریم. جین پس از مرگ پدر و مادرش، زیر نظر عموی خود یعنی شیمورا بزرگ شده است. شیمورا، جین را از زمان کودکی، زیر پر و پال خود گرفته و او را به‌عنوان یک سامورایی با شرافت، بزرگ کرده است. همه چیز اما در روز حمله‌ی نیروهای مغول، تغییر می‌کند. در این روز عجیب و تاریخی، نیروهای مغول با حمله‌ای همه‌جانبه، سرزمین سوشیما را تسخیر می‌کنند و تمامی سامورایی‌های این جزیره را در ساحال کومودا (Komoda) قتل عام می‌کنند. اما برای جین چه اتفاقی می‌افتد؟

نام جین ساکای برای ادای احترام به استن ساکای، نویسنده‌ی کامیک‌های یوساگی یوجیم‌بو انتخاب شده است

زندگی جین ساکای، مملو از شکست‌ها و تراژدی‌ها است. جین که کودکی و نوجوانی خود را با مقصر دانستن خود پیرامون مرگ پدرش گذرانده، دفاع از شیمورا و نجات او را بهترین فرصت برای رستگاری و به‌دست آوردن یک آرامش نسبی می‌دانست. شکست از کوتن خان درمقابل چشمان شیمورا، جین را به نقطه‌ی صفر مطلق می‌رساند. شکست برای یک سامورایی، با مرگ مترادف است. مخصوصا که اگر این سامورایی، از آن سلحشوران با شرافت، میدان‌دیده و دلیر باشد. جین ساکای پس از شکست از کوتن خان و از دست رفتن سوشیما، می‌توانست با خودکشی یا به اصطلاح،‌ سپوکه، یک بار برای همیشه به زندگی سرشار از سرافکندگی خود، پایان بدهد. قهرمان داستان ما که حالا آخرین سامورایی زنده در جزیره‌ی سوشیما است، حالا که سوختن خانه، کشته‌ شدن دوستان و اسارت هم‌وطنان خود را دیده است، تصمیم می‌گیرد تا از شانس مجددی که زندگی به او هدیه داده، استفاده کند و سوشیما را پس بگیرد.

داستان گوست آو سوشیما، یک روایت سه‌پرده‌ای سرراست، جذاب و هیجان‌انگیز است. تلاش‌های جین ساکای برای متحد کردن دوستان قدیمی خود، او را با کاراکترهای مختلفی روبه‌رو می‌کند؛ کاراکترهایی که رفتار آن‌ها، مسیر داستان اثر را کاملا تحت تاثیر قرار می‌دهند؛ درنتیجه، ما در گوست آو سوشیما با یک روایت شخصیت‌محور روبه‌رو هستیم. در روایت‌های شخصیت‌محور، اگر پرداخت شخصیت‌ها به خوبی صورت نگیرد و انگیزه‌ها و جوهره‌ی شخصیتی آن‌ها برای مخاطب جذابیتی نداشته باشد، آن اثر از نظر روایی نمی‌تواند مخاطبش را همراه کند و شکست می‌خورد. نویسندگان ساکرپانچ با آگاهی کامل از این قضیه، تمامی کاراکترهای بازی را به‌بهترین شکل ممکن، پرداخت می‌کنند. جین در طول سفر خود، با افراد مختلفی روبه‌رو می‌شود. از یونا، ماساکو، ایشکاوا سنسه، ریوزو و کوتن خان گرفته تا کنجی و نوریو، از جمله شخصیت‌هایی هستند که تک تک آن‌ها، مسیر داستانی بازی را شکل داده و درخت روایی گوست آو سوشیما را شاخ و برگ می‌دهند. مهم‌ترین کاراکتر بازی اما، جین ساکای است.

دیگر شخصیت‌های بازی نیز هر کدام، ویژگی‌های خاص خودشان را دارند و جین برای متحد کردن آن‌ها، باید داستانشان را دنبال کند. همین باعث می‌شود که گیمر، با تک تک شخصیت‌های داستان بازی، ساعت‌های زیادی را بگذراند و به‌لطف نویسندگی قوی بازی، به اقتضای نوع کاراکتر هر شخصیت از داستان اثر، گیمر به هر یک از آن‌ها احساس خاصی خواهد داشت و تک تک این کاراکترها، برای او مهم خواهند شد. روایت بازی به‌شکلی کوبنده آغاز شده، پرداختی عالی دارد و به‌شکلی نفس‌گیر به پایان می‌رسد. ساکرپانچ به‌بهترین شکل ممکن از پس داستان‌سرایی گوست آو سوشیما برآمده است.

در وهله‌ی اول، بازیکنان می‌توانند انتخاب کنند که در سوشیما، خط داستانی اصلی بازی را دنبال کنند یا سراغ مأموریت‌های جانبی بروند. کوئست‌های داستان‌محور گوست آو سوشیما به ۳ بخش Jin's Journey به‌عنوان خط داستانی و ۲ بخش Mythic Tales و Tales of Tsushima به‌عنوان مأموریت‌های جانبی تقسیم می‌شوند. مراحل اصلی بازی از طراحی بسیار خوبی بهره می‌برند. هر یک از مراحل داستانی گوست آو سوشیما، دیزاین خاص خودش را دارد و هرگز تکراری نمی‌شود. سؤال اصلی اینجا است که آیا مأموریت‌های فرعی هم به‌اندازه‌ی مأموریت‌های اصلی جذاب هستند؟

کوئست Whispers in the woods یکی از مرحل فرعی به‌شدت جذاب بازی است که در آن، جین در جنگلی تاریک باید به‌دنبال یک روح سرگردان و قاتل بگردد!

بله ساکرپانچ در زمینه‌ی طراحی مراحل جانبی هم عملکردی عالی داشته است. اول بیایید تکلیف‌مان را مشخص کنیم که چرا طراحی مأموریت‌های جانبی در بازی‌های اوپن‌ورلد، اینقدر مهم است؟ وجود مأموریت جانبی در یک بازی جهان‌باز، عنصر «اختیار» را پیش روی گیمر قرار می‌دهد. گیمر مختار است که این مراحل را انجام دهد یا سراغشان نرود. وقتی گیمر در طول تجربه‌ی یک بازی جهان‌باز، سراغ مأموریت‌های اصلی می‌رود، درواقع به مسیری قدم گذاشته که سرپیچی از آن، روند بازی را جلو نمی‌برد و هیچ پیشرفتی در روایت و سرنوشت جهان بازی، صورت نمی‌گیرد. مأموریت‌های جانبی اما داستانی جدا دارند. این اختیار گیمر است که او را به سمت این مراحل می‌کشاند و زمانی‌که یک گیمر به انجام مأموریت‌های جانبی مشغول می‌شود، یک تجربه‌ی کاملا «شخصی» را از اثر نام‌برده، کسب کرده است. چرا که تمامی این مراحل، اختیاری هستند و هیچ لزومی در انجام دادنشان نیست. بنابراین، وقتی که گیمر می‌آید و قهرمان داستان بازی را در مسیر مأموریت‌های جانبی حرکت می‌دهد، او در مسیری قدم گذاشته که شروع، ادامه و پایانش، تماما بر عهده‌ی خودش است و نه جبر نویسنده یا سیستم‌های روایی بازی، که اختیار گیمر است که او را به این مسیر برده. بنابراین، مأموریت‌های جانبی در ایجاد «گیرایی» و «غوطه‌وری»، نقشی اساسی را ایفا می‌کنند و به عبارتی دیگر، یکی از اصلی‌ترین عناصری که باعث می‌شود گیمر، یک بازی را «زندگی کند»، مأموریت‌های جانبی باکیفیت هستند.

با دنبال کردن روباه‌ها یا پرندگان زرد سوشیما،‌ به سمت یک ماجرای کاملا جدید و غیرمنتظره هدایت می‌شوید!

فارغ از مأموریت‌های اصلی و جانبی، گوست آو سوشیما محتویات بسیار زیادی را در دل این جزیره‌ی زیبا، جاسازی کرده است. بازی آنقدر محتوای متنوع را برای بازیکن خود ترتیب داده که شما می‌توانید تمام طول یک روز از تجربه‌ی بازی را بدون مبارزه با یک سرباز مغول، به گشت‌و‌گذار در دنیا و مابین محتویات نقشه‌ی گوست بگذرانید و مأموریت‌های بازی یا مبارزه با مغول‌ها را از یاد ببرید! با نگاه به هر گوشه از این جزیره‌ی بزرگ، می‌توانید یک فعالیت ویژه را پیدا کرده، به سمتش بروید و به انجام دادن آن مشغول شوید. می‌توانید دنبال روباه‌ها بروید و عبادت‌گاه‌های خاص را پیدا کنید، می‌توانید دروازه‌های Torri را دنبال کنید و به کشف یک معبد فراموش شده بپردازید، می‌توانید چند بامبوی مختلف را کنار همدیگر بگذارید و با یک ضربه‌ی کاری، آن را تکه کنید، می‌توانید پرنده‌های زرد را دنبال کرده و سر از آب‌های گرم اون‌سن (OnSen) دربیاورید؛ حتی در این بازی می‌توانید یک گوشه بنشینید و هایکو (شعر ژاپنی) بسرایید!

بازیکنان در گوست آو سوشیما به کمک یک باد راهنما به سمت اهداف خود حرکت می‌کنند. ساکرپانچ سیستم کاوش محیطی بازی را طوری طراحی کرده که هرگز یک نشان‌گر خاص (مثلا Waypoint) برای نمایش مقصد در بازی وجود نداشته باشد و این قدرت مشاهده‌ی گیمر باشد که او را به سمت نقاط مختلف نقشه، هدایت بکند. در طول مراحل، بازی هرگز سرنخ‌ها را با استفاده از راه‌های کمکی مثل دیتکتیو مود یا Eagle Vision به گیمر نشان نمی‌دهد. بلکه این کنجکاوی و قدرت مشاهده‌ی بازیکن است که او را به سمت مقصد و هدفش راهنمایی می‌کند. بازی ممکن است در طول تسخیر Outpostها یا موارد این‌چنینی، پس از گم شدن طولانی گیمر در محیط، محدوده‌ی پیدا کردن آیتم مورد نظر را نمایش بدهد اما، در طول مراحل جانبی و اصلی، هیچ راهنمایی برای نمایش مقصد، سرنخ‌ها و موارد این‌چنینی وجود ندارد و ساکرپانچ با عملی کردن این ایده‌ی جسورانه در ساختار طراحی مراحل بازی، به گیرا شدن محیط سوشیما کمک شایانی کرده است.

نقطه‌ی اوج سیستم مبارزات گوست آو سوشیما، دوئل‌های آن است. بازیکنان طی تجربه‌ی گوست، بارها و بارها در دوئل‌های مختلف که یکی از یکی حماسی‌تر و کوبنده‌تر هستند، مبارزاتی نفس‌گیر را تجربه خواهند کرد. هر یک از این مبارزه‌ها، پیش‌زمینه‌ی داستانی خاص خود را دارد و در مکانی به‌خصوص جریان دارد. مثلا یک مبارزه در یک غار برپا می‌شود، دیگری در پایین‌ترین نقطه‌ی یک آبشار یا اینکه یکی دیگر، زیر برگ‌های سرخ یک درخت عظیم انجام می‌شود. طی دوئل‌های گوست آو سوشیما، تمامی مهارت‌های بازیکن پیرامون مبارزات یک مقابل یک، به چالش کشیده می‌شود و مورد آزمایش قرار می‌گیرد. موزیک در این مراحل به‌اندازه‌ای شورانگیز و حماسی است که سطح انرژی هر یک از این نبردها را در نقطه‌ی ماکسیمم نگه می‌دارد!

مخفی‌کاری در گوست تا زمانی‌که هوش‌مصنوعی دشمنان به انجام حرکات غیرعادی دست نزنند،‌ لذت‌بخش است. برعکس هوش‌مصنوعی به‌شدت بی‌رحم و زیرک دشمنان در نبردهای رو در رو، سربازان مغول در بخش مخفی‌کاری با یک هوش‌مصنوعی به‌شدت تک لایه و ساده به سراغ ساکای می‌روند. سیستم AI دشمنان در حالت مخفی‌کاری، بسیار ساده است و به‌راحتی می‌توان آن‌ها را گول زد. چرا؟ چون همان‌طور که پیش‌تر ذکر شد، AI دشمنان در حالت مخفی‌کاری به‌شدت سطحی است و گیمرها به‌سادگی می‌توانند حفره‌های موجود در آن را پیدا (اکسپلویت/Exploit) کنند! برای جمع‌بندی گیم‌پلی، باید گفت که ساکرپانچ با خلق یک جهان کاملا پویا که مثل یکی از شخصیت‌های اصلی بازی با گیمر ارتباط برقرار می‌کند، درکنار نویسندگی قدرتمند مأموریت‌های اصلی/جانبی کنار تنوع این مأموریت‌های، تنوع بالای فعالیت‌های موجود در نقشه، ساختار بسیار خوب و دقیق جزیره‌ی سوشیما و سیستم مبارزات فوق‌العاده، توانسته یک گیم‌پلی بسیار عالی را تقدیم گیمرها کند که اگر ایراد هوش‌مصنوعی در حالت مخفی‌کاری نبود، به‌گیم‌پلی بازی هم می‌توانستیم نمره‌ی کامل را بدهیم.

تنوع در طراحی NPCها، کیفیت بالای بافت‌های NPCها، مدل‌سازی عالی کاراکترها، تنوع در معماری محیط‌های مختلف، تنوع در رنگ‌بندی و فضاسازی، نورپردازی فوق‌العاده و موارد بیشتر، از جمله نقاط قوت جلوه‌های گرافیکی گوست هستند. در مقابل این موارد اما، ایراداتی هم دیده می‌شود. بازی متاسفانه از یک سری مشکل فنی رنج می‌برد. مشکلاتی که جلوی درخشش جلوه‌های خارق‌العاده‌ی بصری بازی را تا حدی می‌گیرند. یکی از مهم‌ترین این ایرادها، انیمیشن‌های دشمنان است. برخی از انیمیشن‌های دشمنان، به‌شدت در ذوق بیننده می‌زنند! مخصوصا زمانی‌که حالت استندآف فعال می‌شود.

راستش را بخواهید، همیشه برایم سؤال بود که بازی با این سیستم انیمیشن‌های نه چندان خوب دشمنان مغول، چرا اینقدر به‌آهسته کردن صحنه در مود استندآف، پافشاری می‌کند! چرا که همین آهسته شدن حرکات، ایراد انیمیشن دشمنان را به‌تفصیل برای مخاطب نمایش می‌دهد! یک‌سری ریزه‌کاری مثل عدم وجود انیمیشن بالا/پایین رفتن از پله‌ها، ضعف نسبی انیمیشن چهره‌ها و موارد این‌چنینی نیز در بازی وجود دارد که پولیش شدن آن‌ها، قطعا گیمرهای گوست را خوشحال‌تر می‌کرد. درکنار انیمیشن‌های اکثرا بد دشمنان، یک سری ایراد فنی مثل باگ‌های گاه و بی‌گاه، افت فریم و دیر لود شدن بافت‌ها وجود دارد. صدالبته که نباید قدرت بالای موتورگرافیکی ساکرپانچ در لود کردن سریع نقشه‌ها را کتمان کرد. هر فست‌ترول در دنیای گوست، کمتر از ۲۰ و هر بار بازگشت پس از مرگ، کمتر از ۵ ثانیه طول می‌کشد! این موضوع برای یک بازی اوپن‌ورلد آن هم با نقشه‌ای به این عظمت، عالی است!

حالا می‌رسیم به سؤال اصلی‌مان؛ آیا خروج ساکرپانچ از ناحیه‌ی امن خود و ورود به یک وادی کاملا جدید از بازی‌سازی نتیجه داد؟ آیا گوست آو سوشیما همان اثری بود که سال‌ها انتظارش را می‌کشیدیم؟ بله. ساکرپانچ با گوست آو سوشیما، نه‌تنها قوی‌ترین، زیباترین و تاثیرگذارترین بازی دوران خود، که یکی از برترین بازی‌های جهان‌باز نسل هشتم را خلق کرده است. گوست آو سوشیما با الگو گرفتن از بازی‌هایی پرتعداد از ژانر جهان‌باز و اکشن/ماجرایی و صدالبته، درس گرفتن از اشتباهاتی که ساخته‌های پیشین و هم‌سبکش مرتکب شده بودند، توانسته یک اثر واقعا عالی را تولید کند که برخی ایرادات فنی آن مثل یک سری انیمیشن، یک سری باگ در هوش‌مصنوعی حالت مخفی‌کاری دشمنان و ریزه‌کاری فنی این‌چنینی، باز هم نمی‌توانند جلوی درخشش آن را بگیرند. گوست آو سوشیما، ادای احترام تمام قد هنر هشتم و مدیاهای سرگرم‌کننده، به باورهای کلاسیک ژاپن و مکتب سامورای است. جایی که یک استودیوی غربی از شهر سیاتل، با حل شدن در فرهنگ شرق، بهترین اثر کلاسیک شرقی ممکن را در هنر هشتم پدید آورده است. اگر به بازی‌های جهان‌باز علاقه‌مند هستید، اگر آثار اکشن/ماجرایی را دوست دارید، اگر از علاقه‌مندان به مکتب‌های شرق آسیا به‌خصوص باورهای بوشیدو و سامورای هستید، از این فرصت استفاده کنید و با یکی از آینده‌دارترین فرنچایزهای دوران پلی‌استیشن، شبح سوشیما، آشنا شوید.