بررسی بازی Carrion

حرفه‌ای شدن در تجربه‌ی بازی‌ها، همیشه حس‌وحالی خاص و شدیدا معرکه را در شخص بازیکن تزریق می‌کند. این احساس و این حرفه‌ای شدن، معمولا پس از تجربه‌ی آن اثر خاص به‌مدت چندین و چند ساعت به‌دست می‌آید. مهارتی که باعث می‌شود گیمر بتواند مراحل بازی را حتی چشم بسته رد کند و رسما به وحشت شماره‌ی یک رقیبان و دشمنان خود تبدیل شود. این حس و حال «قوی، فوق‌العاده و غیرقابل مهار بودن» معمولا پس از ساعت‌ها تجربه‌ی یک اثر ایجاد می‌شود. بازی‌هایی اما پیدا می‌شوند که فقط و فقط برای ایجاد چنین حس و حالی در گیمر، تولید می‌شوند و از همان ثانیه‌ی اول تجربه‌ی آن‌ها، می‌توانید احساس کنید که شما، قدرت شماره‌ی یک و نیروی مسلط بر تمامی اتفاقات هستید.

بازی Carrion هم یکی از همین آثار است. کریون (مردار) یک بازی جدید در ژانر وحشت معکوس است. ساخت بازی در ژانر وحشت معکوس معمولا یک ریسک بزرگ و عجیب به‌نظر می‌رسد. ما در بازی‌های سبک وحشت - بقا، همیشه در حال تلاش برای فرار از دست یک موجود/نیروی بسیار قوی‌تر از خودمان و تلاش برای زنده ماندن هستیم. در بازی‌های وحشت معکوس اما، همه‌چیز برعکس می‌شود؛ حالا این خود ما هستیم که باید به وحشت تمامی افراد حاضر در بازی تبدیل شویم. برای همین، ساختن چنین بازی‌هایی این‌چنینی که در عین سرگرم‌کننده بودن، بتوانند بازیکنان را به‌چالش بکشند، کمی سخت و پیچیده می‌شود. این بازی در استودیوی فوبیا گیم استودیو (Phobia Game Studio) مراحل تولید خود را پشت سر گذاشته و پس از نمایش‌های بسیار خوبی که داشت، چندی پیش به‌صورت رسمی در دسترس بازیکنان قرار گرفت. یک اثر به‌شدت خونین و سرگرم‌کننده که یک سری ایراد در زمینه‌ی طراحی مرحله، یک سوم پایانی‌اش را کاملا تحت تاثیر خود قرار می‌دهند. همراه بررسی زومجی باشید تا به تحلیل این اثر مستقل و جذاب بپردازیم.

داستان بازی، روایتی عجیب از آشوب یک غول بی‌شاخ و دم در یک آزمایشگاه هسته‌ای/نظامی بزرگ است. بازی دقیقا از لحظه‌ای شروع می‌شود که هیولای بی‌نام قصه‌ی ما، از یک کپسول کوچک که احتمالا برای جمع‌آوری یک‌سری زباله‌ی اتمی و لاشه‌ی انسان‌ها درنظر گرفته شده بود، سر بیرون می‌آورد و کشتار خود را آغاز می‌کند. هدف اما، زنده ماندن و خروج از این آزمایشگاه عظیم است. زنده ماندنی که تنها در گرفتن جان سربازان و سایر انسان‌های این آزمایشگاه خلاصه می‌شود و معلوم نیست که در ورای آن، چه چیزهایی جا خوش کرده‌اند؟ آیا این هیولا می‌تواند از آزمایشگاه فرار کند؟ آیا فرار کردنش با شکل‌گیری یک فاجعه‌ی انسانی و برپا شدن کشتار آدم‌های بیرون از آزمایشگاه همراه خواهد شد؟ در طول داستان به تمامی این پرسش‌ها، پاسخ داده می‌شود.

روال گیم‌پلی بازی از مبارزه، حل کردن معما و آزاد کردن قسمت‌های مختلف نقشه شکل می‌گیرد. در تمام طول تجربه‌ی بازی، به انجام این ۳ مورد خواهید پرداخت. تیم تولید بازی با علم بر اینکه صرفا انجام این ۳ مورد ممکن است در طولانی مدت حوصله‌ی بازیکن را سر ببرد، عنصر «تنوع» را به‌خوبی در مویرگ‌های پیکر گیم‌پلی اثر، تزریق می‌کند. بازیکنان در طول تجربه‌ی اثر، با پیدا کردن کدهای ژنتیکی جدید، قدرت‌های تازه پیدا می‌کنند و سازنده‌ی بازی، به‌خوبی توانسته روند جذابیت و چالش‌برانگیز بودن مبارزات بازی را تا پایان، سرحال و شاداب نگه‌دارد. مبارزات بازی بسیار جذاب و پرسرعت هستند. روند کامبت در Carrion، رفته رفته چالشی و سخت می‌شود. البته که تنها دشمنان شما نیستند که پیشرفت می‌کنند؛ شما نیز در طول بازی قوی و قوی‌تر شده و از یک توپ کاموایی قرمز، به یک هیولای بی‌شاخ و دم سرخ تبدیل می‌شوید که حجم اندامش، کل صفحه را پر کرده و دشمنان را به طرفة العینی در خودش حل کرده و محیط آزمایشگاه را با خون آن‌ها نقاشی می‌کند!

کنترل ذهن دشمنان انسان و استفاده از تجهیزات آن‌ها، یکی از راه‌های جذاب و زیرکانه برای پیش‌روی در Carrion است

طراحی نقشه در بازی‌هایی که در مسیر سبک مترویدوینیا قدم می‌گذارند، بسیار مهم و کلیدی است. بازیکنان در جریان تجربه‌ی آثار این سبک، بارها به مسیرها و درهای بسته می‌خورند که در ابتدا، نمی‌توانند سراغشان بروند اما بعدها که قدرت‌های جدید پیدا کردند، می‌توانند این درها را باز کرده و محتویات داخل آن‌ها را بررسی کنند. این قضیه، هم حس قدرتمند بودن را در گیمر بیدار کرده و هم حس پیشرفت کردن را. در نتیجه‌ی این موضوع، بالا پایین کردن نقشه و وارسی مجدد نقاط مختلف آن، به یکی از اصلی‌ترین ارکان طراحی مرحله در بازی‌های ژانر مترویدیونیا تبدیل می‌شود. Carrion هم که برای تنوع‌بخشی از المان‌های این ژانر پیروی کرده، آیا توانسته به خوبی آن را اجرا کند؟ نه.

با وجود اینکه بازیکن در طی تجربه‌ی Carrion در بهترین لحظات و نقاط ممکن به‌قدرت‌های تازه دست پیدا می‌کند، با وجود اینکه پیچیدگی و یکپارچی و در دسترس بودن تمامی محیط‌های اثر به خوبی انجام گرفته است اما، سازنده‌ی بازی با اصرار بیش از اندازه به بازگشت گیمر در مسیری که از آن آماده بود، جلوی جاری بودن جریان سرگرم‌کننده و جذاب بازی را می‌گیرد. این قضیه در یک سوم پایانی بازی کاملا در ذوق گیمر می‌زند. جایی که مولف اثر برای طولانی کردن گیم‌پلی بازی، گیمر را به بازگشت‌های ملال‌آور در نقشه‌ی بزرگ اثر مجبور کرده و ضمن گیج کردن او در استیج‌های هزارتو ماننده بازی که اصلا راهنمای خاصی برایشان طراحی نشده، گیم‌پلی بازی را به‌بدترین شکل ممکن کش می‌دهد و حوصله‌ی بازیکن را سر می‌برد.

نکته‌ی دیگری که بازگشت‌های متعدد در راهروهای بازی را ملال آور می‌کند، عدم وجود یک راهنما یا موارد این‌چنینی در نقشه‌ی بازی است. گیمرها برای باز کردن استیج‌های جدید و ادامه‌ی پیشروی خود در نقشه‌ی بازی، باید یک‌سری حفره را پیدا کردن و در آن‌ها، یک ساختار آشیانه‌مانند را برای خود بسازند. ساختارهایی که هم نقش چک‌پونینت (نقاط سیو) را بازی می‌کنند و هم اینکه بازی را به مرحله‌های بعد می‌برد. بازیکن با فشردن یک کلید، می‌تواند محل تقریبی این حفره‌ها را در صفحه ببیند اما، نبود یک راهنمای درست و درمان برای این کار، یه سردرگم شدن بازیکن در نقشه‌ی پیچیده‌ی اثر منجر می‌شود.

البته که نباید فراموش کرد که نقشه‌ی بازی، طراحی خوبی دارد اما عدم وجود یک راهنمای کاربردی برای حرکت گیمر، ساختار خوب و ارتباط تمامی استیج‌ها با یکدیگر را زیر سوال می‌برد. به غیر از غیبت یک راهنمای درست درمان برای حرکت در نقشه و تکراری شدن سیر پیش‌روی در یک سوم پایانی بازی، گیم‌پلی Carrion مشکل خاصی ندارد و یک تجربه‌ی به‌شدت سرگرم‌کننده و جذاب را در دسترس بازیکنان خود قرار می‌دهد.

در پایان و برای جمع‌بندی باید گفت که Carrion یک بازی ۲۰ دلاری جذاب و بسیار سرگرم‌کننده است. اثری که با وجود یک‌سری ایراد در طراحی نقشه و پیاده‌سازی صحیح ژانر مترویدوینیا، بازهم می‌تواند شما را تا ساعت‌ها سرگرم کند و تجربه‌ای جذاب و مفرح از ژانر وحشت معکوس را در دسترس شما قرار دهد. اگر به تجربه‌ی بازی‌های ایندی علاقه‌مند هستید و آثار مستقل دیوالور دیجیتال مثل کاتانا زیرو، مای‌فرند پدرو و آبزرویشن را دوست داشتید، از تجربه‌ی Carrion هرگز پشیمان نخواهید شد.

بررسی بازی بر اساس نسخه‌ی پی سی انجام شده است