بررسی بازی Mass Effect Legendary Edition

بایوور از آن دست شرکت‌هایی است که شاید در سال‌های اخیر کارهای عجیب و غریبی انجام داده باشد، اما یک گذشته بسیار درخشان و پربار در کارنامه‌اش دیده می‌شود. قطعا یکی از مهم‌ترین و بهترین بازی‌های این شرکت هم چیزی نیست جز سری مس افکت که نسخه آخرش یعنی Andromeda خیلی به مذاق طرفدارانش خوش نیامد اما بدون در نظر گرفتن آن، یک سه گانه فوق العاده از این مجموعه داریم که حتی همین امروز هم نسخه‌های اصلی‌اش به لطف روایت حماسی با محوریت فرمانده شپرد ارزش تجربه بسیار بالایی دارند.

در نتیجه، منتشر شدن یک مجموعه ریمستر از این سه گانه، اتفاقی است که می‌تواند باعث خوشحالی خیلی‌ها شود؛ اینکه بتوان سه گانه رو به‌صورت کامل و آن هم به‌شکل ریمستر‌شده در یک مجموعه تجربه کرد، به خودی خود اتفاق مثبتی است که البته با در نظر گرفتن اتفاقاتی که گاهی برای ریمستر/ ریمیک‌ها رخ می‌دهد، جنبه ترسناکی هم دارد! پس لطفا اول بررسی ویدیویی Mass Effect Legendary Edition را تماشا کنید تا بعد هم با جزییات بیش‌تری به بررسی آن بپردازیم:

تماشا در یوتیوب

Mass Effect Legendary Edition در واقعا مجموعه‌ای از بازی‌های مس افکت ۱، ۲ و ۳ است که همه این‌ها را در قالب یک لانچر شکیل در اختیار مخاطب قرار می‌دهد. شما این حق انتخاب را دارید که کارتان را از همان نسخه اول آغاز و بعد هم کاراکترتان را به نسخه بعدی منتقل کنید (روش پیشنهادی برای تجربه مجموعه) یا اینکه کلا از همان ابتدا سراغ نسخه دوم یا سوم بروید که البته این کار، مسائلی هم دارد که بعدا به جزییاتش می‌پردازیم. سیستم طراحی کاراکتر بازی، دست‌خوش تغییراتی شده که هدف اصلی آن، ایجاد یک نوع پیوستگی بین نسخه‌ها است و خب اتفاق مثبتی هم به‌شمار می‌رود.

در بین سه نسخه مس افکت، مس افکت ۱ بیش‌ترین حجم از تغییرات و بهبود‌ها را داشته که دلیل آن هم واضح است؛ به هر حال قدیمی‌ترین قسمت سه‌گانه، راستش را بخواهید برای افرادی که الان بخواهند سراغ نسخه اصلی‌اش بروند خیلی تجربه دلچسبی نخواهد بود و گذشت نزدیک به ۱۴ سال از انتشار، تاثیرش را در برخی مکانیک‌های بازی و صد البته جلوه‌های بصری‌اش نشان می‌دهد. به همین دلیل هم بایوور بیش‌ترین تمرکز را در ریمستر کردن، روی این نسخه قرار داده و چه از حیث بصری و چه از حیث ویژگی‌های مختلف گیم‌پلی، شاهد تغییراتی هستیم که خوشبختانه اکثرا هم مثبت هستند.

یا در مثالی دیگر، سیستم نشانه‌گیری اسلحه‌ها به‌روزتر شده است، نحوه هدایت Mako خیلی پیشرفت کرده و این وسیله که اگر امروز به سراغ نسخه اصلی بروید یک حالت بی‌وزن و بد فیزیک را تجربه خواهید کرد، در نسخه ریمستر از هر نظر پیشرفت کرده و هندلینگ آن یا بهتر بگویم فیزیک کلی‌اش خیلی بهتر حس و حال هدایت یک ماشین را منتقل می‌کند. به همین ترتیب شاهد یک سری پیشرفت‌های بصری هم هستیم و مثلا بایوور، HUD بازی را تغییر داده و در نسخه ریمستر، این فضا بیش‌تر شبیه به نسخه‌های دوم و سوم مس افکت شده که هم شکیل‌تر و هم کاربردی‌تر است. در کنار تمام این تغییرات هم بهبود‌های بصری بازی را داریم که مخصوصا در نورپردازی‌ها کاملا به‌چشم می‌آیند و نه اینکه بگوییم مثلا فضایی نسل نهمی به بازی داده‌اند اما می‌توان فرق بین نسخه ریمستر و اصلی را خیلی راحت متوجه شد و تجربه‌ای به مراتب چشم‌نوازتر و پرجزییات‌تر را بازی کرد و صد البته که چیزهایی مثل لودینگ‌های بازی هم بسیار سریع‌تر شده‌اند و دیگر خبری از آسانسور‌سواری‌های بسیار طولانی نیست!

البته با وجود همه این پیشرفت‌ها و بهبود‌ها چه در زمینه گیم‌پلی و چه در زمینه جلوه‌های بصری، هنوز هم مخصوصا در حین تجربه ریمستر نسخه اول، یک سری ضعف‌ها هم به‌چشم می‌آیند. برای مثال با اینکه گان پلی بازی پیشرفت‌هایی داشته، ولی کماکان در برخی صحنه‌ها همه‌چیز کمی بیش از حد خشک و بدقلق به‌نظر می‌رسد و البته که این مشکل، در نسخه‌های دوم و سوم به مراتب کم‌تر است و کاملا می‌توان آن پیشرفت گان پلی بازی را نسخه به نسخه حس کرد. به همین روال، با وجود بهبود‌های ظاهری بازی، کماکان انیمیشن‌ها کمی قدیمی به‌نظر می‌رسند و مخصوصا بی‌روح بودن چهره شخصیت‌های انسانی بازی، چیزی است که در هر سه نسخه می‌توان به‌وضوح متوجه آن شد و هوش مصنوعی را هم فراموش نکنیم که آن هم شرایطی مثل بحث گان پلی بازی‌ها دارد و در نسخه اول، رفتار‌های عجیب هوش مصنوعی چه در زمینه هم‌تیمی‌های شما و چه در مورد دشمنان، کاملا مشخص است و این ضعف هم نسخه به نسخه بهتر می‌شود.

خلاصه که اگر موضوع کیفیت ریمستر شدن بازی‌ها را بسنجیم، واقعیت این است که هر سه نسخه مس افکت، در Mass Effect Legendary Edition، بهبود‌هایی داشته‌اند که این بهبود‌ها مخصوصا در نسخه اول به دلیل قدیمی‌تر بودن بازی، خیلی بیش‌تر هم به چشم می‌آیند و باعث شده‌اند تا وقتی در سال ۲۰۲۱ به سراغ این نسخه می‌روید، خیلی دیگر آن حس آزاردهنده بیش از حد قدیمی بودن مکانیک‌های بازی را نداشته باشید. ولی خب باید به این نکته هم توجه داشته باشید که اگر انتظارتان از ریمستر‌ها، چیزی در حد و اندازه تبدیل شدن بازی‌ها به یک اثر نسل نهمی یا حتی اواخر نسل هشتمی است، خب از این خبرها نیست! بله بهبود‌ها، چه در زمینه گیم پلی و چه در زمینه گرافیکی اعمال شده‌اند و بازی‌ها را هم اکثرا بهتر کرده‌اند اما Mass Effect Legendary Edition، مثلا از آن ریمستر‌هایی هم نیست که بیش‌تر از ریمستر بودن، حس یک بازسازی درست و حسابی را دارند. همچنین بازی یک سری باگ‌های فنی هم دارد و مخصوصا در نسخه اول، چند بار مواردی مثل گیر کردن شپرد در موانع نامرئی محیطی را تجربه کردم که باعث شد مجبور به لود کردن بازی از آخرین ذخیره شوم و همینطور چند باری هم بازی در این نسخه کرش کرد.

اول از همه، واقعیت این است که در سال‌های اخیر، وقتی صحبت از ریمستر و ریمیک پیش می‌آید، به همان اندازه که از تجربه یک بازی قدیمی با ویژگی‌های جدید خوشحال می‌شویم، همان اندازه هم این نگرانی را داریم که مبادا در این پروسه خیلی از نقاط قوت بازی اصلی از بین بروند و خراب شوند؛ اتفاقی که تا دلتان بخواهد مثال هم برایش در همین چند سال اخیر داریم. اما بگذارید خیال‌تان را راحت کنم؛ تقریبا تمام تغییراتی که بایوور در ریمستر سه گانه مس افکت اعمال کرده، در راستای واقعا بهتر و قابل بازی‌تر کردن آن‌ها بوده و شخصا پس از بیش از ۱۵۰ ساعت تجربه هر سه نسخه، خیلی کم به موردی برخورد کردم که بگویم کاش چنین تغییری اتفاق نمی‌افتاد. این مساله، بیش‌تر از همه نشانگر این موضوع است که شاید بایوور در سال‌های اخیر اشتباهاتی هم داشته، اما خوشبختانه هنوز آن روح اصلی و هویت مس افکت را به خوبی می‌شناسد و در نسخه‌های ریمستر هم آسیبی به آن نزده است.

شاید بگویید که خب نسخه‌های موجود در Mass Effect Legendary Edition، صرفا ریمستر هستند و قرار هم نبود که بازی‌ها خیلی تغییر کنند که نگران خراب شدن‌شان باشیم و حرف‌تان هم تا حد زیادی درست است؛ ولی از همان ابتدا می‌دانستیم که این ریمستر، صرفا به جنبه‌های صوتی و بصری بسنده نخواهد کرد و یک سری تغییرات در گیم پلی بازی‌ها هم اعمال می‌کند که منظورم از خراب نشدن بازی‌ها در پروسه ریمستر هم دقیقا مربوط به همین جنبه آن است و اکثر تغییرات اعمال‌شده، واقعا بهبود و بهینه کردن بازی‌ها هستند و نه عوض کردن کلی یک سری از مواردی که می‌توانست به هویت نسخه‌های اصلی ضربه بزند.

جدا از این موضوع، مساله دیگری که ارزش تجربه بسیار بالایی به Mass Effect Legendary Edition می‌دهد، ارزش محتوایی آن است. شاید ۶۰ دلار برای یک ریمستر، قیمت زیادی به نظر برسد ولی واقعیت این است که ریمستر مس افکت، واقعا از نظر محتوا غنی است. از یک طرف خود بازی‌ها گیم پلی بسیار طولانی دارند و مخصوصا اگر از آن دست کاربران کنجکاو بازی‌های نقش آفرینی باشید که کارهای فرعی را هم حسابی جدی می‌گیرند و همیشه در گوشه و کنار محیط‌ها دنبال آیتم و موارد مخفی هستند، این مجموعه راحت صدها ساعت محتوا برای‌تان تدارک دیده است. علاوه بر این، حتی برای آن دسته از کاربرانی که در گذشته هر سه نسخه را بازی کرده‌اند، اینکه تقریبا تمام بسته‌های الحاقی نسخه‌ها در این ریمستر قرار گرفته‌اند، خود عاملی است که انگیزه مضاعفی برای تجدید دیدار با آن‌ها می‌دهد.

اما از همه این‌ها صحبت کردیم و اگر نظر من را بخواهید، حتی این موارد هم دلیل اصلی ارزشمند بودن ریمستر سه گانه مس افکت نیستند! دلیل اصلی که باعث می‌شود بازی کردن این مجموعه واقعا لذت‌بخش باشد، این است که اثر یا بهتر است بگوییم سه گانه جادویی بایوور، به شکل عجیب و غریبی پس از گذشت این همه سال و با وجود اینکه همه‌مان در این مدت انواع و اقسام بازی‌ها را تجربه کرده‌ایم، هنوز هم بی‌نهایت سرگرم‌کننده و غنی است؛ آنقدر که شاید مثال جالبی نباشد ولی واقعا حکم باتلاقی را دارد که پس از ورود به آن، هرچقدر هم تلاش کنید خارج شدن از آن بسیار سخت خواهد بود و کافی است کمی درگیر بازی شوید تا دیگر دل کندن از این دنیای بی‌نهایت جذاب غیرممکن شود! این مساله هم بیش از همه، ناشی از این است که هنوز هم آن هسته اصلی روایت داستان، گیم پلی و کلا تک تک مولفه‌های بازی آنقدر لذت‌بخش هستند که بتوان روز‌ها و هفته‌ها غرق بازی شد و حتی لحظه‌ای از تجربه آن خسته نشد.

در واقع، از زمانی که در همان نسخه اول کارتان را با فرمانده شپرد آغاز می‌کنید، کماکان همه‌چیز دقیقا مثل سال ۲۰۰۷ که اولین بار با شپرد و ماجراهایش همراه شدیم، تازه و جذاب است. روایت داستان بازی واقعا عالی است و مخصوصا کسانی که به تجربه‌های علمی و تخیلی علاقه داشته باشند، گرفتار این حماسه فضایی خواهند شد و از سرک کشیدن به گوشه گوشه دنیای عظیم و بی‌انتهای آن، صحبت کردن با شخصیت‌های عجیب و غریبی که در آن ساکن هستند و درگیر شدن با خصوصیات شخصیتی پیچیده هریک از آن‌ها دست از پا نخواهند شناخت! جالب اینکه حتی برای کسانی که نسخه اصلی را هم تجربه کرده‌اند، این تجدید دیدار بسیار لذت‌بخش است و خیلی از کاراکتر‌های دوست داشتنی جهان مس افکت از گاروس گرفته تا لیارا و بقیه، هنوز هم یکی از پرجزییات‌ترین و بهترین شخصیت پردازی‌ها را در دنیای بازی‌ها دارند و به لطف صداپردازی بسیار خوب خودِ شپرد و اکثر این شخصیت‌ها، ارتباط با آن‌ها تاثیرگذارتر هم می‌شود. داستان کلی سه گانه هم که آنقدر غنی و تاثیرگذار است که بی‌اغراق کماکان می‌توان آن را جزو گسترده‌ترین و بهترین روایت‌های داستانی دانست.

مساله حفظ کیفیت، در تک تک بخش‌های هر سه نسخه مس افکت کماکان دیده می‌شود و درست است که بالاتر اشاره کردیم برخی مکانیک‌ها، حتی با وجود بهبود‌های نسخه ریمستر کمی خشک‌تر از آثار مدرن هستند، اما واقعیت این است که از حیث تجربه و حس کلی که بازی به مخاطب منتقل می‌کند، هیچ یک از بازی‌ها واقعا ضعفی ندارند و دقت به جزییات در آن‌ها، کماکان بیداد می‌کند. از مکانیک دیالوگ‌های بازی گرفته تا جزییات قابل قبول ارتقا شخصیت و سیستم لوت، همگی کاملا جوابگوی یک بازی سال ۲۰۲۱ هستند. از همه مهم‌تر هم ماموریت‌های بازی، چه آن ماموریت‌های حماسی و حتی احساسی اصلی و چه موارد فرعی‌تر، هرکدام ماجراجویی متفاوت و جالبی برای‌تان رقم بزنند و عجیب‌تر اینکه در طول ساعت‌های طولانی که صرف بازی‌ها خواهید کرد، خیلی کم پیش می‌آید که ماموریت یا کلا کاری تکراری یا خسته‌کننده به نظر برسد. مواردی مثل گستردگی بسیار بالای جهان بازی‌ها و البته تنوع محیطی مناطقی که به آن سفر می‌کنید هم این حس را بیش از پیش تقویت می‌کنند.

قصدم اصلا پیش کشیدن بحث‌هایی مثل اینکه بازی‌های قدیمی بهتر از بازی‌های امروزی هستند یا موارد اینچنینی نیست؛ ولی واقعیت تجربه ریمستر سه گانه مس افکت، حکم یک کلاس درس بازیسازی را برای سازندگان آثار طولانی دارد. در سال‌های اخیر، بازی‌های زیادی داشتیم که گیم پلی بسیار طولانی داشتند و از این طریق سعی کردند محتوای زیادی به مخاطب‌شان ارائه کنند. اما واقعیت این است که طولانی بودن، لزوما یک امتیاز مثبت برای بازی‌ها نیست و چه بسا آثار زیادی که به دلیل رسیدن به همین موضوع، تبدیل به آثاری حوصله‌سربر و خسته کننده شده‌اند.

بررسی بازی بر اساس نسخه کامپیوتر صورت گرفته است