بررسی بازی Life Is Strange: True Colors

هفته‌ی گذشته با عرضه‌ی بازی Life Is Strange: True Colors برگی دیگر از کتاب این سری ورق خورد. اما نه توسط استودیوی خالق این مجموعه. از بازی Life Is Strange: Before the Storm تا همین هفته‌ی گذشته که شاهد عرضه‌ی محتوایی جدید از آن بودیم، تیم دک ناین (Deck Nine) وظیفه‌ی ادامه دادن سری را بر عهده گرفته است. دونت‌ناد مدتی می‌شد که در تولید آثار سبک ماجراجویی با حال‌وهوای لایف ایز استرنج، عملکردی سینوسی را نشان می‌داد. فارغ از دور شدن قسمت‌های اخیر سری لایف ایز استرنج (مثل قسمت ۲) از سطح انتظار مخاطبان، دونت‌ناد سال گذشته با بازی Tell Me Why توانست اثری بسیار خوب را در دسترس مخاطبان قرار دهد اما سپس با Twin Mirror دوباره افت کرد. حالا این وظیفه‌ی دک‌ناین است که سری LiS را به‌اوج برگرداند. آیا با True Colors این ماموریت را با موفقیت به‌سرانجام می‌رساند؟ با بررسی زومجی همراه شوید.

تماشا در یوتیوب

داستان True Colors قصه‌ی دختری با نام الکساندرا چن را روایت می‌کند. الکساندرا دختری یتیم است که به‌علت نبود والدین و ناتوانی او در کنترل قدرت خاصی که دارد، برای سالیان سال در یک مرکز مراقبت، تحت نظر بوده است. الکس یک قدرت عجیب دارد؛ او می‌تواند با افرادی که احساساتی شدید مثل ترس، خشم، شادی، غم و بیشتر را در وجودشان حس‌ و تجربه می‌کنند، ارتباط برقرار کرده و تمامی آن احساسات را جذب کند. مثلا اگر در مقابل الکس یک دعوای شدید اتفاق بیفتد، این دختر به‌طور ناخودآگاه تمامی آن احساسات خشم اشخاص مقابلش را جذب کرده و ممکن است در آن لحظه، به‌خودش یا دیگران آسیب بزند.

الکس تصمیم می‌گیرد از مرکز نگهداری که در آن زندگی می‌کند، خارج شود و زندگی تازه‌ای را آغاز کند. یک زندگی جدید در شهرک «هِیوِن اسپرینگز/Heaven Springs» جایی که برادرش هم در آنجا زندگی می‌کند. ملاقات الکس با برادرش گیب (کوتاه شده‌ی گابریل) و افرادی مثل رایان، گابریل، استف، جِد، ایتان، مک و سایر مردمان شهر در ابتدا بسیار خوش‌آیند و مثبت است؛ اما رفته رفته و با اتفاقاتی که الکس در مرکز آن‌ها قرار می‌گیرد، یک قصه‌ی دراماتیک و بسیار گیرا رقم می‌خورد. تجربه‌ی درامی که در ۵ چپتر بازی Life Is Strange: True Colors روایت می‌شود و همراه شدن با آن، به‌تمامی هواداران مجموعه‌ی «لایف از استرنج» و دوست‌داران آثار ژانر درام/ماجراجویی توصیه می‌شود. چرا که در این اثر با یک قصه‌ی خوب، پرداخت شده و گیرا طرف هستیم.

ارائه‌ی تجربه‌ای مناسب از گیم‌پلی در بازی‌های ژانر «ادونچر» معمولا یک چالش به‌خصوص برای تیم‌های بازیسازی است. اینکه بتوان مولفه‌هایی مثل معماها و موارد قابل تعامل را در این بازی‌ها به‌گونه‌ای وارد کرد که گیمر با آن‌ها بازی کند و حوصله‌اش سر نرود، خودش را با اثر درگیر کند و احساساتی مثل اسیر شدن در یک بازی خطی و «تماشای فیلم» به‌او دست ندهد، مواردی هستند که طراحان مراحل آثار ادونچر را به‌چالش می‌کشد. بازی Life Is Strange: True Colors در این حوزه هم موفق و هم ناموفق است. بازی روی مرزی بسیار باریک از «بازی بودن» و تبدیل شدن به یک «فیلم تعاملی» قدم برمی‌دارد. گام‌هایی که هرگز محکم و استوار نیستند.

ظاهرا تیم تولید اثر از این قضیه باخبر بوده است و به‌همین دلیل در چپتر ۳ که Monster or Mortal نام دارد، تغییرات بسیار زیادی را در ساختار گیم‌پلی می‌بینیم؛ این مرحله به‌خوبی بازی را دوباره به‌زندگی برمی‌گرداند و چه از منظر داستانی و چه از منظر گیم‌پلی، روحی دوباره به‌اثر دمیده می‌شود. بعد از این مرحله اما دوباره شاهد افت بازی از منظر گیم‌پلی هستیم. دوباره آن مسیر طلایی که در آن به‌جز دیالوگ‌ها هیچ چالش دیگری وجود نداشت، ترسیم می‌شود و گیمر باید در آن قدم بزند. سال گذشته تیم دونت‌ناد با بازی Tell Me Why به‌خوبی نشان داد که چطور می‌شود با آوردن معماهای مختلف در ساختار گیم‌پلی و بهره‌گیری مناسب از سیستم‌های متنوعی که در اسکلت بازی کاشته شده بود، یک اثر ماجرایی بسیار خوب ساخت و بازیکن را با اتفاقات مختلف و چالش‌های متنوع، سرحال نگه‌داشت. LiS: True Colors اما با روال اکثرا یکنواخت و ساده‌ای که جز دیالوگ‌ها، چالش‌های بسیار بسیار کم‌تعدادی را در برابر بازیکن قرار می‌دهد، در ایجاد تعادل مابین بازی بودن و تبدیل شدن به‌فیلمی تعاملی، موفق نیست؛ به‌این شکل که غیر از دیالوگ‌های مهم، هرگز بازیکن چالش‌هایی را سر راهش نمی‌بیند که قوه‌ی یادگیری و استدلال/استنتاج او را به‌کار گیرند. این قضیه در ساعات ابتدایی بازی که گیمر حتی با کاراکترهای اثر هنوز ارتباط برقرار نکرده، به‌شدت در ذوق می‌زند. در چپترهای پایانی که قصه جان گرفته و کاراکترها هم وارد قلب گیمر شده‌اند، این موضوع کمتر دیده می‌شود اما خب محدود شدن مخاطب به‌قدم گذاشتن در مسیری که سازنده‌ی اثر برایش ترسیم کرده، بدون هیچ چالش، معما یا تنوع خاص در گیم‌دیزاین، کاملا در خلاف جهت موارد و مولفه‌هایی است یک اثر موفق در سبک «ادونچر» را می‌سازند.

در بخش صداگذاری و موسیقی، شاهد عملکرد فوق‌العاده‌ی تیم تولید هستیم. دوبلاژ کاراکترها مخصوصا کاراکتر الکس (که تمامی حرکات و دیالوگ‌های او را اریکا موری اجرا کرده) در یک کلام فوق‌العاده است. جدا از نویسندگی قصه‌ها و کاراکترها، عملکرد تیم دوبلاژ به‌اندازه‌ای عالی و تحسین‌برانگیز است که کاری می‌کند گیمر به‌راحتی پای صحبت کاراکترها بنشیند، با آن‌ها همراه شود، با آن‌ها اشک بریزد، بخندد و مدتی را با آن‌ها زندگی کند. موردی که اتمام بازی و جدا شدن از این کاراکترها را برای مخاطب، سخت می‌کند. آهنگسازی بازی هم کیفیت بالایی دارد. بازی از منظر موسیقیایی بیشتر با تکیه بر آهنگ‌های لایسنس‌شده‌ی خوانندگان و گروه‌های مطرح استوار است اما تیم آهنگ‌سازی True Colors نیز وظیفه‌ی خود را به‌خوبی انجام داده‌اند.

بررسی بازی Life is Strange : True Colors با محوریت تجربه‌ی نسخه‌ی پی سی نگارش شده است