بررسی بازی Song of Iron

بازی Song of Iron اولین اثر مستقل جو وینتر (Joe Winter) به‌شمار می‌رود که به‌لطف ID@Xbox و پشتیبانی مایکروسافت از بازی‌های ایندی، حالا در دسترس دارندگان پی سی، ایکس باکس سری ایکس، سری اس و نسل هشت از پلتفرم‌های مایکروسافت قرار گرفته است. جو وینتر با سابقه‌ی کار روی آثاری مثل Halo 5: Guardians و سایر بازی‌های ژانر MMO در قامت یک «انیماتور»، طی ۱۵ سال اخیر تجربیات بسیار زیادی در زمینه‌ی بازیسازی کسب کرده است. وینتر حالا از تمامی این تجربیات برای خلق یک بازی اکشن ۲.۵ بعدی استفاده کرده و تلاش می‌کند تا مخاطبان خود را در بازی Song of Iron، به‌یک ماجراجویی حماسی ببرد. آیا در این کار موفق بوده است؟ همراه بررسی زومجی باشید که در این مطلب قرار است به‌این پرسش، جواب بدهیم.

بازی Song of Iron در دنیای نورس جریان دارد؛ سرزمینِ سرد و افسانه‌ای اودین، ثور، لوکی و سایر مولفه‌های خاص و جذابش که با حرکت همه‌جانبه‌ی مدیوم‌های جریان اصلی فرهنگ عامه مثل فیلم/سریال و ویدیوگیم، احتمالا طی سالیان اخیر با آن بیشتر از همیشه آشنایی دارید. در ابتدای بازی می‌توانیم جنسیت قهرمان خود را مشخص کنیم. بازی در ابتدا لحظه‌ی سوختن و قتل عام قبیله‌ی شخصیت اصلی قصه را نمایش می‌دهد. قهرمان داستان که عشق زندگی‌اش را در آغوش خود از دست می‌دهد، پس از سوزاندن اجساد هم‌قبیله‌ای‌های خود تصمیم می‌گیرد تا در مسیر خون‌خواهی عزیزانش، یک سفر طولانی و حماسی را آغاز کنند.

بازی Song of Iron یک تجربه‌ی ۲.۵ بعدی اکشن با عناصر پلتفرمر است. در این اثر با یک بازی اکشن/ماجراجویی طرف هستیم که چالش‌های بخش «ماجراجویی»‌ آن به‌مواردی مثل «پلتفرمینگ» و «کشف مسیر »اختصاص داده شده است. دقیقا مثل آثاری همچون Ori و Hallow Knight. طرفداران آثار سایداسکرولر/اکشن هرگز با Song of Iron غریبه نخواهند بود چرا که این بازی تلاش نمی‌کند تا مواردی جدید را به‌این سبک از آثار اکشن اضافه کند. طراحی مراحل بازی بسیار خوب انجام شده است. سناریوهای کامبت، پلتفرمینگ، حرکت در نقشه، جست‌وجوی راه‌های مختلف و پاداش گرفتن و در کل نحوه‌ی تنظیم سرعت پیشرفت در اثر، بسیار خوب توسط سازنده تعیین شده است. اشکال اصلی بازی اما جای دیگری است.

بزرگ‌ترین ایراد سیستم کنترل بازی به‌انیمیشن‌های شدیدا خشک کاراکتر اصلی و دشمنان برمی‌گردد. مشکلات انیمیشن کاراکتر اصلی و دشمنان به‌این شکل است که در هنگام مبارزه و در لحظه‌ی فشردن دکمه آنقدر دیر فرمان شما اجرا می‌شود و برخورد ضربه‌تان با دشمن آنقدر مصنوعی و عجیب است که اصلا متوجه نمی‌شوید درچه وضعیتی قرار دارید! این دقیقا درحالی است که دشمن شما هم در آن لحظه مشغول ضربه زدن به‌شما است و دقیقا در همین لحظات است که علاوه بر ضعف انیمیشن، متوجه بی‌حساب و کتاب بودن سیستم کامبت هم می‌شوید. ایراد در سیستم کنترل کاراکتر حتی در لحظه‌ای که چند سلاح و سپر مختلف کنار هم اتفاده‌اند و شما دنبال یک مورد خاص (از بین سپرها و شمشیرها) هستید، به‌شکلی عجیب در صورتتان کوبیده می‌شود؛ چرا که هرگز نمی‌توانید آن مورد خاص را پیدا کنید و باید از راه آزمون و خطا این قضیه را جلو ببرید (آنقدر باید آیتم‌ها را از روی زمین بردارید تا بالاخره آن مورد مد نظر پیدا شود)!

می‌توانید تصور کنید که در لحظات پرتنش که سرعت حرف اول را می‌زند، چنین موضوعی چقدر می‌تواند اعصاب‌ خردکن و توی ذوق‌زننده باشد. واقعا حیف است که آن سناریوهای مختلف و متنوعی که برای نحوه‌ی مواجهه با دشمنان، کلاس‌بندی مختلف دشمنان، انواع مختلف باس‌فایت‌ها، روش‌های مختلف دشمنان برای مقابله با شما، تنوع اسلحه‌ها و تمامی این موارد جذاب، به‌بدترین شکل ممکن اجرا شده‌اند.3

در بحث جلوه‌های صوتی و بصری شاهد عملکرد بسیار خوب اثر هستیم. صداگذاری و افکت‌های محیط بسیار خوب کار شده‌اند و موسیقی بازی نیز هنرمندانه نواخته شده است. موزیک اثر به‌بهترین شکل ممکن در کنار تصویرسازی‌های عالی و روح‌نواز بازی همراه می‌شود و فضاسازی می‌کند. گرافیک بازی از منظر هنری در یک کلام عالی است. قاب‌بندی‌ها، طراحی محیط، طراحی کاراکترها و موارد این دست، بسیار حرفه‌ای و باکیفیت انجام شده است و مهارت بالای جو وینتر در کارگردانی را به‌رخ می‌کشد. در بخش فنی اما با کوهی از باگ طرف هستیم. آن باگ‌ها و ایرادات انیمیشن که سیستم کنترل کاراکتر و پلتفرمینگ را رسما از کار می‌انداخت را که کنار بگذاریم، به‌ایرادات فنی بازی می‌رسیم. از افت فریم گرفته تا کرش‌ کردن‌های پرتعداد، گیر کردن‌های بی‌پایان در صفحه‌ی لودینگ (که باعث می‌شود یک بار دیگر از اول بازی را شروع کنید)، کار نکردن برخی از سیستم‌های پایه‌ای گیم‌پلی (مثل کار نکردن سیستم اجرای جادو در بخش‌هایی که به‌آن نیاز داریم - که این مورد هم به‌ سافت‌لاک شدن بازی می‌انجامد) و سایر موارد این دست، میخ آخر را به‌تابوت Song of Iron می‌کوبند.

بازی Song of Iron در یک جمله خلاصه می‌شود: اثری که ایده‌ها،‌ چارچوب‌ها و ساختارهای صحیح آن به‌غلط‌ترین شکل ممکن اجرا شده‌اند. جو وینتر با Song of Iron دانش خود از ساختار اکشن‌های ۲.۵ بعدی با تمام سیستم‌های کامبت/پلتفرمینگ و قصه‌گویی خاصشان را به‌رخ می‌کشد؛ دانشی که برای قابل بازی و سرگرم‌کننده بودن این اثر هرگز کافی نبوده است. مشکل اصلی Song of Iron اینجاست که انبوهی از ایرادات فنی، تمامی جنبه‌های مثبت بازی را بلعیده‌اند. بازی از نظر ساختار کلی کامبت و طراحی مرحله، کاملا اصولی و چارچوب‌دار طراحی شده است. سناریوهای مبارزه با دشمنان، تنوع باس‌فایت‌ها، تنوع سلاح‌ها، تنوع دشمنان، تنوع چالش‌های پلتفرمینگ همگی عالی هستند. ناتوانی سازنده در بهینه‌سازی بازی، به‌آفرینش یک سیستم کنترل فوق‌العاده بد و ناهنجار منجر شده است؛ موردی که خروجی آن، تک تک لحظات مبارزه و پلتفرمینگ را عذاب‌آور می‌کند و باعث رنگ باختن تمامی زحمات شخص سازنده در پیاده‌سازی ایده‌های جذاب و استاندارد ساختار بازی می‌شود.

کنار تمامی این موارد، ایرادهای فنی پرتعداد بازی مثل سافت‌لاک شدن‌های پی‌درپی به‌دنبال کرش کردن‌های متعدد، لودینگ‌های نامتناهی، افت‌فریم‌ها، کار نکردن گاه و بی‌گاه برخی از سیستم‌های گیم‌پلی (و غیرقابل بازی شدن اثر) و موارد بیشتر را اضافه کنید تا بدانید که اگر Song of Iron در دفعات بیشتر توسط بازیکنان تست می‌شد و شاید اگر این بازی زیر نظر یک متخصص فنی روال تولید را جلو می‌برد، احتمالا شاهد یکی از برترین ساخته‌های مستقل سال می‌بودیم. موضوعی که با تبدیل شدن به‌حقیقت، کیلومترها فاصله دارد.

بررسی بازی Song of Iron بر اساس نسخه پی سی صورت گرفته است