بررسی بازی Metroid Dread

سال ۲۰۰۵ بود که بازی Metroid Dread برای اولین‌بار معرفی و مشخص شد که این بازی برای نینتندو DS در دست ساخت است و یک دنباله برای بازی Metroid Fusion به حساب می‌آید. این در حالی است که با وجود سکوت خبری و تاریخ انتشار سال ۲۰۰۶، دیگر خبری از Metroid Dread نشد تا سال ۲۰۱۰ که مشخص شد این بازی از ابتدا در حال توسعه بوده و نینتندو قصد احیای آن را دارد.

تماشا از یوتیوب

این دومین بار بود که متروید درد وارد سکوت خبری می‌شود و حتی شاهد عرضه شدن نسخه‌های دیگری از Metroid نظیر Samus Returns و Other M بودیم، اما Metroid Dread در دسترس قرار نگرفت. این در حالی است که در جریان نمایشگاه E3 2021 و رویداد نینتندو، بازی Metroid Dread به‌‌نمایش گذاشته شد. محصولی برای اولین‌بار ۱۶ سال پیش معرفی و پس از گذشت ۱۹ سال، بالاخره کاربران می‌توانستند یک متروید دوبعدی دیگر و دنباله رسمی Metroid Fusion را تجربه کنند.

Metroid Dread بااینکه در پروسه ساخت خود فراز و نشیب‌هایی را تجربه کرده است، اما این فراز و نشیب‌ها سبب شده تا محصول نهایی نتواند آن کیفیت لازم را داشته باشد و به جز یک الی دو مورد، در مابقی بخش‌ها عملکرد بسیار خوبی را از خود به‌نمایش گذاشته است. داستان بازی پس از وقایع Metroid Fusion رخ می‌دهد. جایی که به سموس ارن، قهرمان سری متروید، موجودات بیگانه X را به‌همراه سیاره SR388 از بین برده است.

این در حالی است که Galactic Federation ویدیویی را دریافت کرد که نشان می‌دهد Xها هنوز زنده هستند و یک گروه هفت نفره از ربات‌های هوشمند را که به اختصار EMMI شناخته می‌شوند، به سیاره ZDR فرستاد تا این مورد را بررسی کنند. در ادامه مشخص می‌شود که تمامی این گروه از بین رفته و حال نوبت به سموس ارن جایزه بگیر رسیده است تا وارد سیاره ZDR شده و تحقیقات لازم را انجام دهد. بااین‌حال پس از ورود سموس به سیاره، توسط یک دشمن مورد حمله قرار گرفته و پس از به‌هوش آمدن، متوجه می‌شود که تمامی قدرت‌های خود را از دست می‌دهد.

روایت‌داستانی بازی Metroid Dread به‌گونه‌ای است که برای دانستن و فهم کلی آن، حتما نیازی نیست که Metroid Fusion را تجربه کرده باشید، جدا ازاینکه یک پیش درآمد از اتفاقات رخ داده نشان داده می‌شود، ساختار روایت هم به‌گونه‌ای است که تمامی داستان را متوجه می‌شوید. همچنین شروع بازی و مورد حمله قرار گرفتن سموس، به‌گونه‌ای است که سوالات مختلفی را در ذهن مخاطب به‌وجود آورده و با گذر زمان و پیش‌روی در خط داستانی، به تمامی آن‌ها جواب داده می‌شود.

این در حالی است که نقطه انتهایی بازی، با غافل‌گیری‌های داستانی مختلفی همراه بوده و روایت خوب و غیرقابل پیش‌بینی بودن آن سبب شده تا مخاطب با داستانی گیرا، هیجان‌انگیز و درگیر کننده همراه شود. شخصیت‌ پردازی کاراکتر سموس هم چیزی نیست که در این نسخه شاهد آن باشیم بلکه نسخه به نسخه بازیکن بیش‌ازپیش با کاراکتر سموس ارن آشنا می‌شود و دراینجا هم باتوجه به اتفاقات داستانی و حضور شخصیت منفی، مخاطب بیشتر با سموس ارن آشنا می‌شود. همچنین شخصیت منفی بازی هم روایتی مشابه دارد و درکل، به‌گونه‌ای است که بازیکنان به‌واسطه‌ی اطلاعات داستانی هر کاراکتر و روایت کلی درنظر گرفته شده، به‌خوبی به جواب تمامی سؤال‌های خود دست پیدا می‌کند.

Metroid Dread فاقد سیستم ارتقای کاراکتر است، بلکه ارتقای سموس به‌واسطه‌ی مهارت‌ها و آیتم‌های جدیدی که در خط داستانی بازی پیدا می‌کنید، انجام می‌شود. جدا از سیستم ترول، یک سیستم تلپورت هم درنظر گرفته شده که بازیکن را از نقطه مشخصی در محیط، به نقطه مشخص دیگری می‌برد. و جدا از نبردها، پلتفرمینگ یکی دیگر از جنبه‌های بازی‌های مترویدوینیایی است Metroid Dread در این قضیه عملکرد بسیار خوبی دارد. طراحی آن‌ها به‌گونه‌ای است که با مهارت‌ها و ویژگی‌هایی که کسب می‌کنید، هم‌خوانی دارد. حتی تیم سازنده پلتفرمینگ‌های ویژه‌ای را طراحی کرده که نیازمند دقت بالا و انجام بعضی از حرکات در درست‌ترین زمان ممکن است.

تنها مشکل بازی Metroid Dread، به طراحی مینی‌ باس‌ها و تاثیر آن روی گیم‌‌پلی مربوط می‌شود. جدا از باس‌های اصلی، تعدادی باس فرعی هم برای بازی درنظر گرفته شده که درواقع همان دشمنان بازی، اما با قدرتی بیشتر هستند. نکته این است که به دفعات مختلفی یا یک نوع از این دسته باس‌ها روبه‌رو می‌شوید و وجود مینی باس‌های متفاوت، می‌توانست جذابیت بازی را دوچندان کند و یک مترویدوینیا بی عیب و نقص را در اختیار کاربران قرار دهد. استودیو مرکوری استیم (MercurySteam) برای ساخت و ارائه یک گیم‌پلی سرگرم کننده به‌سراغ المان‌هایی رفته که هم در داستان و هم نام بازی مرتبط هستند.

از نظر بصری، Metroid Dread تجربه‌ی خوبی را در قالب یک بازی دوبعدی سایداسکرولینگ ارائه می‌دهد و در بعضی از محیط‌ها، مخصوصا محیط‌های دریایی بازی شاهد طراحی‌های چشم‌نوازی هستیم. این در حالی است که ازنظر فنی، بازی فاقد باگ است، اما در اندک مواردی افت فریم‌هایی را شاهد هستیم که البته تاثیر خاصی روی تجربه‌ی بازی نمی‌گذارند. جدا از موارد ذکر شده در بخش طراحی بازی، باس‌های اصلی طراحی منحصربه‌فردی دارند و شیوه متفاوت مبارزه‌ای هرکدام از آن‌ها، به‌خوبی شما را مجبور به استفاده از مهارت‌هایی که یاد گرفته‌اید، می‌کند.

Metroid Dread در زمینه موسیقی هم عملکرد خوبی را از خود به‌نمایش گذاشته است. موسیقی‌هایی که به‌هنگام تجربه بازی، نبرد با باس‌های اصلی فرعی و همچنین تعقیب و گریز‌ها پخش می‌شود و به‌خوبی هم با حال و هوای بازی هم‌خوانی دارند. درانتها، Metroid Dread بازگشتی باشکوه برای مجموعه متروید به حساب می‌آید. ۱۶ سال از اولین معرفی بازی Metroid Dread می‌گذرد و درطول توسعه خود تابه‌امروز، دست‌خوش تغییرات بسیاری شده است، اما خوش‌بختانه محصول نهایی چیزی است که می‌توان از آن نه‌تنها به‌عنوان یکی از بهترین انحصاری‌های نینتندو سوییچ، بلکه به‌عنوان یکی از بهترین مترویدوینیاهای چند سال اخیر یاد کرد.

بررسی بازی روی پلتفرم نینتندو سوییچ انجام شده است