بررسی بازی Diablo Immortal

در چند وقت اخیر، بلیزارد توجه ویژه‌ای به مجموعه دیابلو نشان داده است؛ از یک طرف انتشار ریمستر نسخه دوم را داشتیم و از طرفی هم نسخه چهارم بازی در دست توسعه است و سال آینده شاهد انتشار آن خواهیم بود. این وسط اما بلیزارد برای اولین‌بار، مجموعه دیابلو را با Diablo Immortal راهی پلتفرم‌های موبایل و کامپیوتر کرده است. از همان زمان معرفی Diablo Immortal به‌عنوان یک بازی رایگان برای موبایل، نگرانی‌های زیادی در مورد آن شکل گرفت و خیلی‌ها نگران تاثیر داشتن مستقیم خرید‌های درون برنامه‌ای در روند بازی بودند؛ مشکلی که راستش را بخواهید، تاثیرش را واقعا هم در بازی گذاشته و البته که تنها مسئله بازی هم نیست. لطفا ابتدا ویدیو بررسی بازی را تماشا کنید تا بعد هم مفصل‌تر از کیفیت آن صحبت کنیم:

برای حمایت از زومجی، لطفا ویدیو را در یوتیوب تماشا کنید

Diablo Immortal در بازه‌ای مابین نسخه‌های دوم و سوم بازی جریان دارد و به همین دلیل هم چهره‌هایی آشنا مثل دکارد کِین نقش پررنگی در داستان آن ایفا می‌کنند. بازیکنان می‌توانند شخصیت خود را از بین کلاس‌های مختلف موجود بسازند و بعد هم این مأموریت را دریافت خواهند کرد تا با پیدا کردن شارد‌ها و ازبین‌بردن آن‌ها، مانع از قدرت گرفتن هرچه بیشتر شیاطین شوند. نسخه جدید دیابلو، به‌طور کلی و در خیلی جنبه‌ها، تجربه‌ای سرراست‌تر نسبت به نسخه‌های اصلی است و این موضوع در رابطه با داستان آن هم صدق می‌کند. خط اصلی داستان بازی که جذاب‌ترین بخش آن هم به‌حساب می‌آید، روایتگر تلاش‌های شما برای پیدا کردن شارد‌ها است و البته که در این راه، مخاطب را به مناطق مختلفی، هرکدام با حال و هوا و تنوع بصری از محیط‌های بیابانی گرفته تا مناطق یخ‌زده و جهنمی می‌برد.

اما خب به هر حال وقتی که پس از سپری کردن این پروسه بالاخره به سطح ۶۰ می‌رسید و احتمالا داستان را هم به پایان می‌رسانید، بازی وارد فاز End Game می‌شود؛ جایی که می‌توانید کاراکتر را از آن‌جا به‌بعد در قالب سطح Paragon ارتقا بدهید و به‌ازای هر ارتقا، یکی از آپگرید‌های مربوط‌به این بخش را باز کنید که شامل مواردی مثل افزایش سلامتی، میزان ضربه به دشمنان و یک سری هم خصوصیات Passive دیگر می‌شوند. همچنین در این حالت قابلیت بالا بردن درجه سختی هم فعال می‌شود که نتیجه آن، قوی‌تر شدن دشمنان و در عوض XP بیشتر یا آیتم‌های ارزشمند‌تر است.

محتوای End Game بازی، روی کاغذ نوید تجربه‌ای را می‌دهد که برای مدت طولانی، می‌توان مشغول تجربه آن شد و در دسترس بودن درجه سختی‌های بالاتر با رسیدن به سطح Paragon خاص و در نمای اول تنوع بالای فعالیت‌ها، نشان از تجربه‌ای دارد که برای بازی طولانی‌مدت طراحی شده است. بااین‌حال این لذت و هیجان ناشی از غرق شدن در این فعالیت‌ها، نهایت چند روز دوام خواهد داشت و پس از آن، بازیکن به‌نوعی خودش را گرفتار در یک لوپ از فعالیت‌های تکراری پیدا می‌کند و حتی پس از مدتی، صرفا از روی عادت و برای رسیدن به تعداد معینی از برخی فعالیت‌ها که هر روز رفرش می‌شوند، مشغول بازی می‌شود.

به‌طور دقیق‌تر، شما فعالیت‌های مختلفی مثل Bounty‌ها، پاک‌سازی انواع مختلفی از دانجن‌ها و حتی مأموریت‌های فرعی را در قسمت Codex بازی پیدا می‌کنید که با انجام دادن‌شان، می‌توانید پاداش‌های مختلفی بگیرید و سطوح جدیدی از بتل پس بازی را باز کنید که خودِ این کار هم XP زیادی به‌تان می‌دهد و پروسه ارتقا کاراکتر را سریع‌تر می‌کند. بااین‌حال مشکل اینجا است که خودِ طراحی این فعالیت‌ها، شامل تنوع خیلی خاصی نمی‌شود و مثلا بانتی‌ها نهایتا از چهار یا پنج حالت بیشتر نیستند و صرفا باید در محیط‌های مختلف اقدام به کشتن تعداد مشخصی از دشمنان کنید یا دانجن‌های بازی هم به همین شکل نهایتا تنوع‌شان از انگشتان دست تجاوز نمی‌کند و در نتیجه پس از مدتی این تکراری شدن طراحی کلی فعالیت‌ها و انجام دادن چندین و چند باره آن‌ها، به تجربه کلی بازی ضربه می‌زند و آن را دیگر یکنواختی می‌کند.

نتیجه چنین سیستمی، این شده که با شرکت در نبرد‌های PvP بازی مثل قسمت بتل‌گراند، کاملا تفاوت سطح بین بازیکنان معمولی با آن‌هایی که آپگرید‌های بیش‌تری را باز کرده‌اند حس می‌شود و همین موضوع هم یک ناعدالتی واضح و آزاردهنده را در بازی به‌وجود می‌آورد. بماند که مثلا بخش بتل‌گراند بازی همیشه در دسترس نیست و فقط در ساعت‌های خاصی می‌توان آن را تجربه کرد و حتی می‌توان بالانس نبودن کلاس‌ها را هم تا حدی حس کرد. از طرف دیگر، ایمورتال تمرکز زیادی هم روی اهمیت Clan‌ها در بازی و درگیری گروه‌های Shadow و Immortal با یکدیگر داشته است.

در این سیستم، بازیکنان در قالب Clan‌ها با یکدیگر وارد نبرد می‌شوند و فعالیت‌های مختلفی در دسترس قرار دارد که می‌توان با انجام آن‌ها پاداش‌های مختلفی هم به‌دست آورد؛ بااین‌حال پروسه کلی این سیستم، هم واقعا زیادی پیچیده طراحی شده، هم زمان‌بندی در دسترس قرار گرفتن نبرد‌ها و برخی از فعالیت‌های دیگرش به‌شکلی است که باید وقت زیادی برایش بگذارید و هم اینکه تاثیر پول واقعی، اینجا هم حس می‌شود و به همین دلیل طبیعی است اگر بازیکنان مخصوصا کژوال بازی که صرفا به‌دنبال نهایت روزانه چند ساعت تجربه کردن آن هستند، خیلی ارتباط درستی با این بخش برقرار نکنند.

البته با همه این مشکلات محتوایی، Diablo Immortal ویژگی‌های مثبتی هم دارد که در راس آن‌ها، هسته اصلی و کلی گیم‌پلی بازی است. ایمورتال، یک مدل نسبتا سرراست‌تر از فرمول کلی دیابلو را ارائه می‌دهد که منظور از ساده شدن هم در آن، نه راحت شدن بازی بلکه بهینه‌سازی‌هایی است که سازندگان مخصوصا برای اجرای بهتر بازی روی پلتفرم موبایل برایش در نظر گرفته‌اند. در ایمورتال، هنوز هم شاهد همان تجربه هک اند اسلش دوست‌داشتنی و اعتیادآور در نبرد‌ها هستیم و کشتن دشمنان مختلف در نبرد‌هایی شلوغ، کماکان هیجان بالایی دارد. البته که برخی جنبه‌ها مثل گشت‌و‌گذار برای پیدا کردن موارد مخفی در محیط‌ها بسیار محدود‌تر از نسخه‌های اصلی شده، ولی هنوز هم روند کلی بازی کردن ایمورتال آن جذابیت همیشگی دیابلو را دارد و کشتن دشمنان در آن، هرگز خسته‌کننده نمی‌شود.

علاوه‌بر این، تجربه Diablo Immortal درکنار بازیکنان دیگر هم آن را لذت‌بخش‌تر می‌کند. حتی برخی از فعالیت‌ها در بازی مثل مبارزه با نوع خاصی از باس‌ها یا شرکت در Raid‌هایی خاص،‌ نیازمند حضور در گروهی با تعداد مشخصی بازیکن دیگر است و معمولا بازیکنان را درگیر تجربه‌ای چالش‌برانگیز می‌کند که درنهایت هم پاداش نسبتا ارزشمندی به آن‌ها تعلق می‌گیرد. سازندگان برخی مولفه‌های MMO را هم وارد بازی کرده‌اند و مثلا در محیط‌های باز، همیشه سایر بازیکنان هم همراه شما مشغول تجربه بازی هستند و راهی برای انتخاب حالت صرفا Solo وجود ندارد. این موضوع با اینکه به‌خودی خود ایراد بدی نیست، ولی برخی مشکلات را به‌وجود می‌آورد و مثلا اگر روی پلتفرم موبایل مشغول تجربه بازی باشید، گاهی این شلوغ شدن افت فریم محسوسی در بازی ایجاد می‌کند.

Diablo Immortal در اصل برای تجربه روی موبایل طراحی شده و در فاصله کم باقی‌مانده به انتشار بود که سازندگان انتشار بتای عمومی آن برای پی سی را هم تایید کردند. این موضوع جدا از همان کمی سرراست‌تر شدن فرمول کلی که اشاره کردیم، نقش پررنگی در نوع طراحی رابط‌کاربری بازی هم داشته و مشخص است که سعی شده تا بازی در بهینه‌ترین حالت ممکن روی پلتفرم‌های موبایل اجرا شود. منظور از بهینه بودن البته بحث کیفیت فنی اجرا شدن بازی نیست و از قضا گاهی شاهد افت فریم‌هایی هم هستیم که البته به قدرت گوشی هم بستگی دارد. منظور از بهینه بودن بازی در اینجا، در بُعد گیم‌پلی و نحوه تعامل بازیکن با بازی و چگونگی طراحی کنترل‌های آن و مواردی از این دست است که سازندگان به‌خوبی با دقت به جزییات ریز، کاری کرده‌اند که همه‌چیز همیشه و به بهترین شکل در دسترس مخاطب باشد و حتی با وجود صفحه‌نمایش کوچک‌تر موبایل‌ها هم بتوان به‌راحتی مشغول تجربه بازی، حتی در شلوغ‌ترین قسمت‌های آن شد. همچنین امکان سوییچ در لحظه بین نسخه‌های موبایل و پی سی و وجود قابلیت کراس پلی باعث شده تا بتوان در هر زمان و مکانی به تجربه ایمورتال پرداخت که ویژگی واقعا خوبی است.

البته نسخه بتای پی سی بازی مشکلاتی در مقایسه با نسخه موبایل دارد. اولین موردی که به‌وضوح حس می‌شود،‌ نزدیک بودن بیش از حد دوربین در آن به کاراکتر و نبود امکان تنظیم ارتفاع دوربین در بازی است و موارد ریزتری مثل به‌مشکل خوردن تعامل با برخی مکانیک‌های محیطی هم در این نسخه به‌چشم می‌خورد که بیشتر باگ هستند و معمولا با کمی حرکت در محیط این مسائل حل می‌شوند. Diablo Immortal از نظر بصری هم مخصوصا روی موبایل تجربه چشم‌نوازی است و تنوع مناسب محیطی درکنار افکت‌های چشم‌نواز، باعث می‌شود تا نتوان ایرادی از این نظر به آن گرفت. همچنین در نظر داشته باشید که دیالوگ‌های داستانی بازی هم کامل صداگذاری شده‌اند که مخصوصا برای یک تجربه موبایل، ویژگی مثبت خیلی خوبی است.

برای بررسی Diablo Immortal هم نسخه موبایل و هم بتای پی سی آن تجربه شده است