بررسی بازی Atlas Fallen | شن‌های فراموش‌شدنی

قرار دادن نام Fall در اسم یک بازی، مثل پوشیدن شماره‌ی هفت تیم منچستر یونایتد می‌ماند. درحالی که سالیان سال پیش عنوان Fall در بازی‌هایی همچون Fall of Max Paine از سری مکس پین، Daggerfall از سری الدر اسکرولز، سری فال‌اوت و سری تایتان‌فال دلمان را به‌جذاب بودن یک اثر خوش می‌کرد، حالا و طی سالیان اخیر به‌لطف امثال Godfall، بازی Redfall و Babylon's Fall وقتی کلمه‌ی «فال» را در دل عنوان یک بازی می‌بینیم، دیگر مثل قبل نمی‌توانیم آن را به فال نیک بگیریم. Atlas Fallen هم یکی دیگر از این همین محصولات جدید است که میراث Fallهای جذاب و خفن قدیمی را به‌‌خاک و خون می‌کشد.

بازی Atlas Fallen محصول جدید استودیو دک ۱۳ (Deck 13) است. تیمی که با خلق سری بازی‌های The Surge و Lords of the Fallen شناخته می‌شود؛ آثاری که دنباله‌روی مکتب استودیو فرام‌سافتور در خلق گیم‌های «سولز-لایک» به‌شمار می‌روند و با ذوق و خلاقیت‌های منحصربه‌فردی که در آفرینش این بازی‌ها (همچون مکانیزم‌های آمیخته شده با حال‌وهوای علمی تخیلی از سری The Surge ) شناخته می‌شوند. تیم دک ۱۳ با «اطلس فالن» اما یک مسیر کاملا جدید را دنبال می‌کند. اثری که یک محصول جهان‌باز و کاراکتر-اکشن/هک اند اسلش به‌حساب می‌آید و چارچوب‌هایش کاملا از آن رگ و ریشه‌های سولز-لایک تیم دک ۱۳ فاصله دارد. اینجا است که در مواجهه با اثر جدید تیم دک ۱۳ باید از خودمان بپرسیم، آیا این استودیو توانسته آن شمایل سرگرم‌کننده و در عین حال نسبتا نوآورانه بازی‌های قبلی خود که از آثار این تیم انتظار داریم را به‌کالبد اطلس فالن بیاورد؟ همراه بررسی زومجی باشید که قرار است علت منفی بودن پاسخ این سوال را موشکافی کنیم.

با وجود اینکه شاید از قصه‌ی بازی انتظار چندانی نداشته باشید اما، خود اطلس فالن هم انگار دلش نمی‌خواهد برای جذاب کردن قصه‌ی خود تلاش بکند. از افتتاحیه‌ی واقعا کسالت‌آور و ضعیف بازی که گذر کنید، به‌اصل قضیه می‌رسید که با اتفاقات قابل پیش‌بینی و شخصیت‌هایی که اصلا پرداخت درستی ندارند، حسابی ناامیدتان می‌کنند. بازی متاسفانه اجازه نمی‌دهد تا کاراکترها به‌حدی مناسب از پرداخت برسند و پشت سر هم، رخ‌دادهای مهم داستانی‌اش را برملا می‌کند. کاراکترهایی مثل قهرمان قصه و «نایل» که هرگز نمی‌توانند فراتر از شخصیت تک‌بعدی که دارند، ظاهر شوند و این موضوع به‌شکلی قابل‌توجه، وزن درام اطلس فالن را برای مخاطبش کم و کم‌تر کرده و از اهمیت قصه می‌کاهد. از آن طرف و برعکس روایت قصه، دنیاسازی بازی واقعا جذاب انجام شده است. شاید در لحظات اول از شباهت بسیار زیاد جهان بازی به‌دنیای سری «هورایزن» در ذوقتان بخورد اما، غنای داستانی که برای دنیای اطلس فالن نوشته شده را می‌توانیم قابل قبول بدانیم. پی‌ریزی خوب یک دنیای اسرارآمیز و چشم‌نواز درکنار خرده‌روایت‌های واقعا جذابی که در دل مأموریت‌های جانبی به‌بازیکن ارائه می‌شوند، از جمله دلایلی هستند که دنیای اطلس فالن و کاوش در آن را لذت‌بخش کرده‌اند. اگر چنین موضوعی با نویسندگی و یک روایت مناسب ترکیب می‌شد، بازی در بخش داستانی می‌توانست به‌حجم قابل توجهی از پتانسیل‌های از دست رفته‌ی خود برسد.

اولین موردی که پیرامون گیم‌پلی اطلس فالن در ذوقمان می‌زند، عدم وجود ذره‌ای خلاقیت در ساختار گیم‌پلی آن است. بازی با کنار هم آوردن حجمی قابل‌توجه از مولفه‌های امتحان‌پس داده‌ی آثار هک-اند-اسلش مثل دویل‌می‌کرای و سه‌گانه کلاسیک خدای جنگ و دارک سایدرز، چارچوب گیم‌پلی خود را بنا می‌کند. ناسلامتی تیم Deck 13 استودیویی است که با ذوق و نوآوری‌های خاصی که در سری The Surge به‌مخلوقات سولز-لایکش آورده بود، توانست در میان انبوهی از کلون‌های سولز-لایک که سالانه عرضه می‌شوند، خودش را جدا کرده و ‌به‌یک تیم قابل احترام و شناخته شده بدل شود. تکیه‌ بیش از حد اطلس فالن به‌مولفه‌های امتحان‌پس داده‌ از ویدیوگیم‌هایی که سالیان سال از عرضه‌شان گذشته درکنار عدم تلاش استودیو سازنده برای نوآوری در مکانیزم‌های گیم‌پلی (حتی در یک مقیاس واقعا کوچک) باعث شده تا تجربه‌ی بازی شبیه‌به این باشد که یک ویدیوگیم عرضه شده در سال ۲۰۱۱ برای پلی استیشن ۳ را در سال ۲۰۲۳ و با قیمت ۵۰ دلار (قیمت خرید اطلس فالن) خریداری و تجربه کنید.

اطلس فالن از مناطق گسترده و پرتعدادی شکل گرفته که هم‌زمان از منظر ظاهری و تنوع دشمنان، شرایط خوبی دارند. این واقعا حیف است که به‌واسطه‌ی پر-ایراد بودن سیستم‌های موجود در بازی (مخصوصا در بخش مبارزات) گیمر نمی‌تواند به‌صورت تمام و کمال از مبارزات اطلس فالن لذت ببرد. البته درکنار دوربین و UI (رابط کاربری) مشکل‌داری که روی تجربه‌ی کامبت (مبارزات) اثر می‌گذارند، مواردی همچون تکیه‌ی بازی برای به‌چالش کشیدن بازیکن ازطریق دشمنان اسفنجی، ممکن است بازیکن را ناامید بکند. درواقع هرچه که در بازی جلوتر می‌روید، دشمنان ضمن متنوع‌تر شدن، اسفنجی‌تر هم می‌شوند. شاید با خودتان بپرسید منظورش از دشمن اسفنجی چیست؟ درواقع دشمن اسفنجی به‌گونه‌ای از دشمنان گفته می‌شود که صرفا سلامتی بسیار زیادی دارند و تنها چالش موجود در شکست دادنشان، به توانایی بازیکن در فشردن سریع دکمه‌ی پرتاب ضربات برمی‌گردد؛ نه چیز بیشتر. دک ۱۳ در اقدامی بسیار کنایه‌آمیز و جالب، سیستم حمله‌ی متمرکز بر اعضای بدن دشمنان را از سری The Surgeبه اطلس فالن آورده؛ نکته اینجا است که با اتمام سلامتی یک عضو خاص از بدن دشمن (مثل دست) آن عضو هرگز از بین نمی‌رود و مثل The Surge 2 با یک سیستم قطع عوض استراتژی طرف نیستیم؛ واقعا چطور از آن کامبت بسیار جذاب که مکانیزم‌هایی مثل قطع عضو استراتژیک و تاکتیکی را کنار شاخص‌های سولز-لایک آورده بود، به گیم‌پلی واقعا معمولی اطلس فالن رسیدیم؟

گیم‌پلی بازی چه در بخش مبارزه و چه در طراحی مأموریت‌های اصلی و جانبی، نقاط ضعف و قوتی دارد که متاسفانه کفه‌ی سنگین ترازو در سمت نقاط ضعف قرار دارد. شاخص‌هایی مثل طراحی مبارزه و چارچوب فعالیت‌های موجود در جهان بازی، همگی بدون ذره‌ای خلاقیت از دل ویدیوگیم‌هایی آمده که همه‌مان طی ۱۵ سال اخیر، چندین و چند بار تجربه‌شان کرده‌ایم. متاسفانه همین چارچوب‌های کهنه همانقدر که نوآورانه نبودنشان (در عین طلب کردن ۵۰ دلار از بازیکن) در ذوق می‌زند، از ایرادهای ساختاری و اجرایی مختلفی هم رنج می‌برند که درنهایت، هم به‌تجربه‌ی بازی آسیب زده‌اند و هم اطلس فالن را به‌‌محصولی بدل کرده‌اند که خیلی زود و خیلی راحت از یاد بازیکن رفته و در سایه‌ی محصولات بهتر این ژانر فراموش می‌شود.

بازی Atlas Fallen را می‌توان ضعیف‌ترین محصول از تیم دک ۱۳ درنظر گرفت. اثری که کیلومترها دورتر از استانداردهای این استودیو در خلق محصولاتی که چاشنی خلاقیت و نوآوری را می‌توان در آن‌ها دید، اجماعی از مولفه‌های امتحان پس‌داده از گیم‌های هک-اند-اسلش/کاراکتر-اکشن ۱۰ الی ۱۵ سال قبل را کنارهم آورده و متاسفانه از تکیه‌به همین شاخص‌ها هم نتوانسته است یک خروجی بی‌نقص را تقدیم مخاطبانش بکند؛ موضوعی که باعث شده تا «اطلس فالن» در مقابل همتایان موفق خود در این ژانر که بیش از ۹ سال از عرضه‌شان می‌گذرد نیز حرفی برای گفتن نداشته باشد. چارچوب گیم‌پلی بسیار کهنه و مشکل‌دار، ضعف در روایت قصه و عملکرد ضعیف در بحث فنی، نه‌تنها روی کلیت مکانیزم نبرد و گرافیک هنری که از معدود نقاط قوت اثر هستند سایه می‌اندازند، بلکه باعث می‌شوند تا نتوانیم تجربه اطلس فالن را در شرایط فعلی‌اش به‌شما توصیه کنیم. شاید با اصلاح مشکلات فنی پرتعداد و اعمال تخفیف‌های قابل توجه روی قیمت فروش اثر، اطلس فالن در شرایط پایدار قرار گرفته و به یک بازی کاملا معمولی تبدیل شود.

بررسی بازی Atlas Fallen با محوریت تجربه نسخه پی سی نوشته شده است