بررسی بازی Black Myth: Wukong؛ پادشاه میمون‌ها

تقریبا چهار سال پیش بود که اولین‌بار با بازی به اسم Black Myth: Wukong آشنا شدیم. راستش را بخواهید وقتی آن نمایش مفصل بازی را دیدم و آن را کنار این موضوع گذاشتم که یک استودیو گم‌نام چینی مشغول ساخت بازی است، حس می‌کردم شاید نمایش بیش از حد تبلیغاتی باشد و به‌سختی بتواند در عمل هم همینقدر تجربه هیجان‌انگیزی شود. ولی حالا که چیزی بیشتر از ۵۰ ساعت Black Myth: Wukong را تجربه کرده‌ام، فکر می‌کنم اغراق نباشد اگر بگوییم که این اثر، می‌تواند همان اتفاقی را برای استودیو گیم‌ساینس رقم بزند که روزی، ویچر برای سی‌دی پراجکت رد رقم زد. ووکانگ اثری از دل جهانی اساطیری و چینی ولی کاملا جهان‌شمول است و می‌تواند هر گیمری را شیفته و عاشق خودش کند و جزو بهترین‌های سال ۲۰۲۴ باشد. پس لطفا ابتدا بررسی ویدیویی بازی را تماشا کنید تا بعد بیشتر راجع به آن صحبت کنیم. فروشگاه آی‌پینز حامی بررسی زومجی از بازی ووکانگ است. شما می‌توانید هم‌اکنون با ورود به سایت آی‌پینز کلی گیفت‌کارت را با قیمت خوب خریداری کنید.

تماشای ویدیو در یوتیوب زومجی

کتاب Journey to the West، اثر وو چنگین که در ایران هم با اسم سیر باختر یا سفر به باختر ترجمه شده است، یکی از چهار رمان بزرگ کلاسیک کشور چین است و در قامت یک شاهکار ادبی در این کشور مورد احترام قرار می‌گیرد. کتاب روایتگر ماجراهای سان ووکانگ یا پادشاه میمون‌ها است که خود اون شخصیتی بسیار قدرتمند در دنیای اساطیری چین به‌حساب می‌آید. بازی Black Myth: Wukong با الهام از این اثر ادبی ساخته شده است و اگر قرار باشد روی در مورد بهترین افتتاحیه‌های دنیای ویدیو گیم بنویسم، حتما شروع این بازی را در بین رتبه‌های بالای آن خواهم گذاشت.

با اینکه Black Myth: Wukong از کتاب سیر باختر الهام گرفته است و قطعا افرادی که با این اثر آشنا باشند ارتباط بهتری هم با داستان بازی برقرار می‌کنند، اما شاهد اثری نیستیم که برای درک آن اجباری به خواندن کتاب باشد. چرا که بازی، تقریبا یک اقتباس آزاد از کتاب مذکور است و اشاره‌های آن به داستان کتاب، صرفا در حد حضور برخی کاراکترهای آشنا و کلیت اتفاقی است که سان ووکانگ در کتاب ترجمه کرده است؛ سایر موارد و مخصوصا ماجراجویی شخصیت اصلی بازی، وابستگی شدیدی به دانش قبلی از هیچ محتوای دیگری ندارد و خود بازی آنقدر در روایت قصه‌اش تلاش می‌کند و عوامل مختلفی را برای این منظور به‌کار می‌گیرد که بتوانید جداگانه هم از آن راضی باشید.

یکی از این عوامل قطعا موضوع شخصیت‌پردازی Black Myth: Wukong است. روایت بازی در ۶ چپتر مختلف رخ می‌دهد که هریک به‌نوعی راوی داستانی تقریبا مستقل ولی در دل یک داستان کلی هستند. استفاده از صفت مستقل، بیشتر از این جهت است که بسیاری از کاراکترهای هر چپتر از بازی، مختص همان چپتر هستند؛ مثلا در بخش اول بازی یک مرد مسن کوتاه‌قامت را داریم که کاراکتر اصلی را همراهی می‌کند و با دشمنان منحصربه‌فرد همین منطقه از بازی روبه‌رو می‌شویم و این موضوع در رابطه با بخش‌های بعدی هم تا حد زیادی صدق می‌کند. کاراکترها اول از همان با نوع طراحی خاص و متفاوتی که دارند گیمر را مجذوب خود می‌کنند و درکنار آن، هرکدام ماجراهایی برای تعریف دارند که دنبال کردن آن‌ها هم جذابیت روایی مناسبی دارد و همراهی با این شخصیت‌ها یا حتی مبارزه با آن‌ها را از یک حضور سطحی و ساده خارج می‌کند و به آن عمق می‌بخشد.

اما اصلی‌ترین ابزار بازی برای روایت داستانش را باید در قسمت گذر از چپتری به چپتر دیگر جست‌و‌جو کنیم. لابه‌لای این چپترها و درحالی‌که پس از مبارزه با آخرین باس هر بخش حسابی خسته شده‌اید و تپش قلب گرفته‌اید، بازی آن روی زیبای هنری خودش را به‌عنوان یک داروی آرام‌بخش تقدیم مخاطب می‌کند. اول از همه تعدادی انیمیشن داریم که هم قصه بسیار دوست‌داشتنی را روایت می‌کنند و هم تنوع بالای سبک طراحی آن‌ها واقعا تحسین‌برانگیز است. برای مثال یکی از انیمیشن‌ها به شکل استاپ موشن ساخته شده است و به‌معنی واقعی کلمه، محسور زیبایی شگفت‌انگیزش می‌شویم. درکنار این انیمیشن‌ها که پیشنهاد می‌کنم با دقت آن‌ها را تماشا کنید تا مفهوم معنایی و ارتباط آن‌ها با کلیت قصه‌گویی بازی را درست متوجه شوید، راوی بازی هم در این بخش‌ها روی نقاشی به سبک تابلوهای زیبای چینی که زمانی هر ایرانی یکی در خانه‌اش داشت، اتفاق‌های بازی را شرح می‌دهد و از این طریق، خیلی از ابهام‌ها و تردیدهای گیمر در مورد اتفاق‌های داستانی به جواب می‌رسند.

از همان اولین نمایشی که از Black Myth: Wukong دیدیم، خیلی‌ها دچار این تردید شدند که آیا قرار است این بازی هم یکی از آن بی‌شمار آثاری باشد که سعی دارند فرمول موفقیت فرام سافتور و بازی‌هایش را تکرار کنند؟ به هر حال بازی‌های سولزلایک واقعا محبوب هستند و تلاش برای استفاده از این مولفه‌ها کار اشتباهی هم نیست. اما Black Myth: Wukong با اینکه قطعا از آثار فرام سافتور هم الهام‌هایی گرفته است و حتی در طراحی برخی از دشمنانش هم می‌توان متوجه شباهت‌هایی با مثلا الدن رینگ شد، ولی بیشتر یک بازی اکشن نقش آفرینی با درجه سختی صرفا نسبتا بالا است. برخی از مهم‌ترین مولفه‌های آثار سولز لایک مثل جریمه‌ای که باید به ازای مرگ پرداخت کنید، در این بازی دیده نمی‌شوند و شما با خیال راحت می‌توانید هر چند بار که خواستید شکست بخورید و دوباره برای موفقیت تلاش کنید. حتی سیستم ارتقای کاراکتر بازی هم سخت‌گیری کم‌تری دارد که بعدا مفصل از آن خواهم گفت.

خطی خطاب کردن روند کلی Black Myth: Wukong، حرف اشتباهی نیست. بازی چپترهای مشخصی دارد که در هریک از آن‌ها یک هدف اصلی و مشخص دارید و باید برای رسیدن به آن، انواع و اقسام باس‌ها و دشمنان را شکست دهید. ولی این خطی بودن، به‌معنی کاملا سرراست بودن بازی هم نیست و سازنده‌ها، کمی چاشنی آزادی‌عمل را هم به ساخته خودشان اضافه کرده‌اند. گیمرها می‌توانند لابه‌لای دنبال کردن مسیر اصلی، آزادانه در دنیاهای شدیدا چشم‌نواز چپترهای مختلف بازی گشت‌و‌گذار کنند. خوشبختانه بازی برای این کار مخاطب ارزش خوبی هم قائل می‌شود و در حین این کاوش، می‌توانید با مینی‌باس‌ها بجنگید، آیتم‌های ارزشمندی برای ارتقا پیدا کنید یا حتی با افرادی آشنا شوید که مأموریت‌هایی فرعی با پاداش‌های اغلب ارزشمند برای شما در پی دارند.

البته آزادانه، چندان هم صفت درستی برای گشت‌و‌گذار در دنیای ووکانگ نیست؛ چرا که به شکل عجیبی در این بازی از دیوارهای نامرئی استفاده شده است که به نظرم واقعا دیگر نباید در بازی‌های ویدیویی شاهد آن‌ها باشیم. این موضوع گاهی و درست زمانی‌که حس می‌کنید جهان گسترده‌ای پیش‌روی شما است تا گوشه و کنارش را بگردید، در شکل یک مانع نامرئی جلوی‌تان ظاهر می‌شود و حسابی تو ذوق می‌زند. حتی در بعضی از باس فایت‌ها هم شاهد این موضوع هستیم و با اینکه محیط بزرگی طراحی شده است، ولی منطقه محدودی از آن در دسترس قرار دارد و همین می‌تواند حسابی محاسبات شما در جاخالی دادن‌ها و محدوده حرکتی را به‌هم بریزد.

تقریبا اکثر باس فایت‌های بازی، در فضاسازی کلی سناریو نبرد عالی ظاهر می‌شوند. محیطی که در آن‌ها با باس‌ها روبه‌رو می‌شوید، حس قرار گرفتن در میدان یک جنگ خونین را کاملا تداعی می‌کند و مثل طراحی محیطی کلی Black Myth: Wukong، چشم‌نواز ساده‌ترین صفتی است که برای توصیف آن می‌توانیم به کار ببریم. برای درک بهتر این موضوع، کافی است بدانیم که هر چپتر بازی در محیطی منحصربه‌فرد جریان دارد؛ ووکانگ ابتدا ما را به جنگلی از درختان بامبو و محیط‌های سرسبز می‌برد و پس از آن در دل بیابانی خشک مشغول ماجراجویی می‌کند. محیط برفی، دنیایی تاریک در چپتر چهارم و جهان جنگ‌زده چپتر پنجم هم ادامه مسیر هستند و نقطه اشتراک تمام این موارد، زیبایی بصری واقعا شگفت‌انگیز بازی است و سازنده‌ها حسابی در جزییات محیطی بازی وسواس به خرج داده‌اند.

اما برگردیم به دومین عاملی که نبرد‌ها را جذاب می‌کند و آن عمق بسیار خوب مکانیزم‌های نبرد در ووکانگ است. حرکات شخصیت اصلی بازی، ترکیبی از ضربه‌های سبک و سنگین، استفاده از جادوهای مختلف و جاخالی دادن است. با اینکه سیستم پَری (Parry) هم با استفاده از یک جادو در دسترس قرار دارد، ولی اصلی‌ترین راه محافظ شما در برابر دشمن جاخالی دادن است؛ کاری که اگر آن را در موقع کاملا درست انجام دهید، حالت پرفکت هم می‌گیرد و باعث پُر شدن فوکوس شما می‌شود. فوکوس چیست؟ فوکوس عنصری در بازی است که با کارهای مختلفی مثل همین جاخالی دادن یا وارد کردن ضربه‌های سبک به دشمنان پُر می‌شود و در نهایت می‌توانید یک ضربه سنگین بسیار مهلک و آسیب‌زا به دشمنان وارد کنید. استفاده از این ویژگی نقش کلیدی در تعیین برنده نبرد‌ها و مخصوصا باس فایت‌ها دارد.

نبردهای بازی به بهترین شکل ممکن سرعت‌عمل و دقت شما را به چالش می‌کشند؛ با این حال از حیث درجه سختی، انتظار چیزی مثل DLC اخیر الدن رینگ را نداشته باشید. اگر سابقه خوبی در بازی‌های چالش برانگیز دارید، در ووکانگ قادر خواهید بود برخی از باس‌ها را در نهایت یکی دو تلاش بزنید. اما هنوز هم یک سری از باس‌های اصلی و مخصوصا باس‌های آخر چپترها، می‌توانند هر گیمری را حسابی به چالش بکشند و همین موضوع هم به نفس‌گیرتر شدن آن‌ها اضافه می‌کند. در مجموع نبرد‌های ووکانگ واقعا هیجان بالایی دارند و مکانیک کلی مبارزه‌ها آنقدر عمیق است که بتوانید با ترکیب قابلیت‌های مختلفی که در اختیار دارید، تبدیل به یک مبارز حرفه‌ای شوید؛ مخصوصا که سیستم نقش آفرینی بازی هم اجازه قوی‌تر شدن و حس این قوی‌تر شدن در تاثیر کار را به شما می‌دهد.

این موضوع شاید برای برخی گیمرها خوشایند نباشد ولی قبل از پیش‌داوری، اجازه بدهید بگویم که این کار سازنده‌ها، دلیل خاص خودش را در Black Myth: Wukong داشته است. در این بازی به مرور با دشمنانی روبه‌رو خواهید شد که سبک مبارزه کاملا متفاوتی دارند و به همین دلیل هم نمی‌توان یک نسخه یکسان برای مواجهه با همه آن‌ها تجویز کرد در واقع بازی با فراهم کردن امکان ریست اسپارک‌ها، این اجازه را به گیمر داده است تا بسته به دشمنی که در نبرد با او به مشکل خورده است، بتواند سبک مبارزه خودش را هم تغییر بدهد. مثلا یکی از جادوهای شما، قدرت تغییر شکل است و موجودات مختلفی برای تغییر شکل به مرور معرفی می‌شوند و به‌عنوان نمونه، یکی از این موجودات ضربه‌های آتشین وارد می‌کند و یکی دیگر ضربه‌های یخی. حال هرکدام از این‌ها، برای دشمنان خاصی حسابی مفید هستند و شما می‌توانید در مواجهه با آن دشمن، جادوی مربوط به تغییر شکل را تغییر دهید و بعد اسپارک‌ها را برای تقویت آن استفاده کنید. این آزادی‌عمل در واقع تنوع سبک‌های مبارزه‌ای بازی و در نتیجه تنوع کلی آن کرده است و اگر Black Myth: Wukong شانس اندکی هم برای یکنواخت شدن داشت، جلوی آن را گرفته است!

از دیگر موارد تاثیرگذار در روند کلی بازی و ایجاد تنوع هرچه بیش‌تر در آن، می‌توان به امکان ارتقا نوشیدنی، ساخت زره و سلاح، ساخت داروهای دائمی یا موقت و همینطور آزاد کردن روح مینی‌باس‌ها و استفاده از آن‌ها در نبردها به‌عنوان یک ضربه تاثیرگذار هم اشاره داشت که گستردگی و عمق مناسب المان‌های نقش آفرینی بازی را نشان می‌دهند. اما در کنار تمام این ویژگی‌های خوب و دوست‌داشتنی، Black Myth: Wukong مشکلاتی هم دارد. یکی از این موارد، در برخی از نبرد‌های ساده بازی و همینطور رویارویی با یک سری از باس‌های غول‌پیکر ووکانگ خودش را در قالب ضعف دوربین نشان می‌دهد؛ جایی که بعضی وقت‌ها میمون ما لای دست و پاهای باس‌ گم می‌شود و در اثری مثل ووکانگ، همین کافی است تا شاهد صحنه مرگ باشیم. این موضوع در نبردهای عادی هم در محیط‌های تنگ، مثل زندانی که بخشی از بازی است، دیده می‌شود و وقتی فاصله شما تا دیوار کم باشد، شاهد زاویه دوربین عجیبی خواهید بود که خود شخصیت اصلی هیچ حضوری در قاب آن ندارد.

اما اصلی‌ترین مشکلم با Black Myth: Wukong، مربوط به چپتر ششم بازی می‌شود. بالاتر اشاره کردم که ووکانگ در مجموع اثری خطی است و چپترهای اول تا پنجم آن، ساختار مشخصی دارند که شامل دنبال کردن خط داستانی و گشت‌و‌گذار در محیط‌ها برای پیدا کردن موارد بیش‌تر می‌شود. متاسفانه این ساختار در چپتر ششم بازی، کاملا شکسته می‌شود و تغییر پیدا می‌کند. توضیح این موضوع بدون اسپویل بازی واقعا غیرممکن است ولی مشکل اصلی این تغییر ساختاری، این است که در ابتدای ورود به چپتر ششم حس می‌کنید دنیایی وسیع پیش‌روی شما است تا بتوانید گوشه و کنارش را بگردید و کلی موارد ارزشمند پیدا کنید. اما در عمل این محیط وسیع، به نسبت چپترهای قبلی، واقعا خالی از محتوا است و صرفا باید چند نبرد را که البته حسابی هیجان‌انگیز هستند، پشت سر بگذارید و داستان را ادامه دهید.

چندی پیش در صحبتی که با یکی از دوستان زومجی داشتم، گفتم که پس از تجربه الدن رینگ، هنوز اثری را تجربه نکرده‌ام که بتوانم برای مدت خیلی طولانی در آن غرق شوم و لذت ببرم و خب دقیقا همینجا بود که Black Myth: Wukong از راه رسید. استودیو گیم‌ساینس، اثری خلق کرده است که به‌معنی واقعی کلمه می‌توان برای مدت طولانی در آن غرق شد و یک بار دیگر جادوی ویدیو گیم را با تمام وجود لمس کرد. آیا ووکانگ بازی بی‌نقصی است؟ قطعا خیر. بازی مشکلاتی مثل افت فریم، ضعف دوربین و ساختار نه‌چندان جالب چپتر ششم را دارد که تاثیر خود را در آن می‌گذارند ولی ووکانگ حتی با همین مشکلات هم دوست داشتنی است. اکشن‌های نفس‌گیر و هیجان‌انگیز بازی قطعا جزو بهترین‌ها هستند و هر باس فایتی را به نبردی فراموش نشدنی تبدیل می‌کنند. گرافیک و موسیقی زیبا و داستان جالب بازی هم مکملی برای گیم‌پلی ارزشمند اثر هستند و آن را بیش‌تر لایق احترام می‌کنند. پس اگر طرفدار بازی‌های اکشن هستید، Black Myth: Wukong را نباید از دست بدهید و خودتان را از لذت آن،‌ محروم کنید.

بررسی بازی با توجه به تجربه نسخه پی سی و پلی استیشن ۵ نوشته شده است.