بررسی سه فصل اول بازی The Finals

بازی رایگان فاینالز (The Finals) یکی از آن اتفاقات مبارکی بود که در میان ویدیوگیم‌های شوتر و آنلاین رخ داد؛ خالقان بازی بتلفیلد 1 (Battlefied 1) با تاسیس استودیو امبارک (Embark) به‌‌تولید اثری دست زدند  که توانست جوهره‌ی گیم‌پلی بتلفیلد را در نقشه‌های پرزریق و برق خود زنده کند. محصولی که گیم‌پلی سیستم‌محور و مبتنی بر خلاقیت‌/سندباکس که هسته‌ی اصلی تجربه بتلفیلدها (به‌خصوص قسمت سوم و چهارم) بود را به‌ارث می‌برد و با ایجاد فضاسازی خاص که اتفاقا این مورد هم از اساسی‌ترین مشخصه‌های بتلفیلد است (خصوصا Battlefield 1)، در کنار گان‌پلی و سیستم حرکت صیقل‌داده شده، در قامت جدی‌ترین کاندید برای جایگزینی بتلفیلد منتشر شد. 

همه‌چیز در شروع فصل صفر فاینالز عالی پیش می‌رفت. حجم قابل توجهی از شوتربازهایی که به‌دنبال تجربه‌های نو و خلاقانه بودند، به‌‌فاینالز فرصت دادند و در آن سو، افرادی از بیرون گود و در انتظار شکست خوردن فاینالز تخمه می‌شکاندند؛ فاینالز در نهایت و در این لحظه، هر دو گروه را ناامید کرده است؛ می‌پرسید چرا؟ همراه زومجی باشید که با آغاز فصل جدید از محتویات بازی فاینالز، حالا فرصتش را داریم که سه فصل آغازین بازی را بررسی کنیم.

پس از گذشت سه فصل از محتویات فاینالز، حالا اسکلت‌بندی روایی بازی برایمان مشخص شده است. در آینده‌ای بسیار بسیار دور، رقابتی تحت عنوان The Finals در فضای واقعیت مجازی (VR) برگزار می‌شود که همانند بازی مرکب (Squid Game)، جان سالم به‌در بردن از آن مترادف است با شهرت و ثروت. رقابتی پر زرق و برق که با سرمایه‌گذاری حجم قابل توجهی از اسپانسرها اعم از شرکت Ospuze، شرکت Iseul-T، شرکت Volpe، شرکت Holtow، شرکت Engimo و بیشتر، برگزار شده و از تماشاگران تا شرکت‌کنندگان را مشغول می‌کند. اما همانطور که خودتان بهتر می‌دانید، وقتی بحث سرمایه و پول دیوانه‌وار به‌میان باشد، فساد نیز سر و کله‌اش پیدا می‌شود؛ اینجاست که در جریان اتفاقات فصل دومِ از بازی، گروهی تحت عنوان CNS وارد میدان شد و با هک مسابقات The Finals، ادعا کرد که در ورای دیوارهای بلند، زمین‌های رنگارنگ و گزارشگران خوشحال و مرموزی که «جون و اسکاتی» باشند، اسرار مخوفی جاخوش کرده است. 

از همان شروع بتا و عرضه‌ی رسمی The Finals می‌توانستیم حدس بزنیم که با محصولی پر شده از سیستم‌های مختلف و پیچیده طرفیم؛ از مکانیزم تخریب‌ و نقشه‌های پویا گرفته تا کلاس‌بندی‌ها، قدرت ویژه‌ی هر کلاس و ابزار گسترده‌ای که در دسترس هر یک از بازیکنان قرار می‌گرفت، در کنار مکانیزم حرکت (Movement) چند لایه و گان‌پلی بسیار خوب که استاد شدن در هر یک اصلا ساده نیست، با نقشه‌های پویا، حالت‌های بازی (گیم-مود) خوش‌ساخت، اعتیادآور و رقابتی، ترکیبی بدیع ساختند که خوراک رقابت‌های شوتر به‌نظر می‌رسید. حالا و پس از گذشت ۱۰۰ ساعت از تجربه‌ی The Finals به‌راحتی می‌توانم بگویم که با محصولی شدیدا فکرشده و خوش‌ساخت طرفیم که مکانیزم‌هایش در عین دقت‌ ساعت-واری که دارند، هنوز کامل نیستند.

در فصل‌ اول با کلاس‌ بسیار قدرتمند Heavy سر و کار داشتیم که با میزان سلامتی بسیار زیادی که داشت، دردسرساز شده بود؛ سپس با مقوله‌ای با عنوان Nuke طرف بودیم که از ترکیب بمب‌های کنترلی (C4) و بشکه‌های انفجاری به‌بلای جان بازیکنان بدل شد، استودیو امبارک با ضعیف‌ کردن کلاس «هِوی» و دستکاری سیستم‌ها به‌منظور جلوگیری از شکل‌گیری Nukeها، تلاش کرد تا تعادل را به‌بازی بیاورد؛ کلاس مدیوم در فصل‌های آغازین می‌توانست با استفاده از آیتم Recon Sensor برای لحظاتی پشت دیوارها را ببیند و اصلا همین آیتم حجم قابل توجهی از سرگرم‌کنندگی بازی و تعادلش را در درازمدت از بین می‌برد. استودیو امبارک این ایتم را به‌کل از بازی حذف کرد! 

درحالی که دومین فصل از بازی موفق شد تا در نهایت تجربه‌ای متعادل را در دسترس بازیکنان قرار دهد اما این فصل سوم بود که همه‌چیز را خراب کرد؛ در فصل سوم علاوه‌بر اینکه کلاس لایت شدیدا قوی شد و به متای جدید (متا = حفره‌ای از گیم‌پلی که رسیدن به‌پیروزی را آسان‌تر می‌کند) بدل شد، بلکه با تغییرات اساسی در حالت Ranked Tornument مواجه شدیم. تا قبل از برپایی فصل سوم، رقابت‌های «رَنکد» با برگزاری مسابقات Cash Out برگزار می‌شد؛‌ «کش آت» حالتی شدیدا جذاب و رقابتی است که ماهیت ورزش‌گونه بازی فاینالز را شکل داده است؛ در فصل سوم و با معرفی حالت Terminal Attack و جایگزین شدنش با «کش آت» در بخش Ranked، نه‌تنها یکی از ضعیف‌ترین حالت‌های بازی متولد شد، بلکه تصمیم امبارک مبنی بر جایگزینی کش‌آت با حالت نام‌برده از همه چیز عجیب‌تر بود! 

ایجاد حالت «ترمینال اتک» در کنار جایگزینی‌اش با کش‌آت در بخش Ranked و صدالبته برهم خوردن تعادل بازی با قوی شدن بیش از حد کلاس لایت، نه‌تنها فصل سوم را به‌بدترین فصل از تجربه The Finals بدل کرده، بلکه تعداد بازیکنان اثر نام‌برده را شدیدا کاهش داد و در پی آن، نارضایتی شرکت Nexon، سرمایه‌گذار/ناشر کره‌ای محصول را به‌دنبال داشته است؛ آن هم درحالی که سومین فصل از بازی با تم ژاپن فئودال و سامورایی‌ها برگزار شده بود و جذابیت‌هایش تمامی نداشت. در کنار مولفه‌های طراحی و گیم‌پلی، بازی اما از همان آغاز تا امروز در بحث ارائه محتویات جذاب برای شخصی‌سازی کاراکترها، ابزار و اسلحه هم‌چنان سنگ تمام می‌گذارد.

استودیو امبارک در این چند ماه نشان داد که برگ برنده‌اش در توسعه‌ی فاینالز، نه مسائل فنی و طراحی، بلکه ارتباط دائمی‌اش با جامعه‌ی مخاطبان بازی است. اثر نام‌برده به‌لطف جامعه فعال بازیکنان و پاسخ آنی استودیو امبارک به درخواست گیمرها از طریق آپدیت‌های هفتگی، روز به روز پخته‌تر و صیقلی تر می‌شود. پس از درخواست بازیکنان، امکان برگزاری مسابقات خصوصی (Private Matches) و حالا امکان گفت‌وگوی متنی (Text Chat) بین بازیکنان ایجاد شده است و روند به‌روزرسانی‌های بازی بر پایه واکنش و گزارش بازیکنان همچنان ادامه دارد.

بازی The Finals در این سه فصل به‌خوبی نشان داد که در بحث جلوه‌های هنری، رویکرد ویژه خود را داشته و حرف‌های زیادی برای گفتن دارد؛ به‌هرحال با افرادی طرفیم که قبلا روی جلوه‌های دیداری از سری Mirror's Edge کار کرده بودند و حالا، دی‌ان‌ای مجموعه‌ی مورد بحث را به‌فاینالز آورده‌اند. نقشه‌های خوش‌رنگ و لعاب، کاراکترهای خوش‌نقش و تصویرسازی‌های مینیمال بسیار چشم‌نواز به‌زبان بصری فاینالز تبدیل شده‌اند و در کسری از ثانیه، بازیکن را به‌فضای رقابتی تلوزیونی از جهان غرق در اسپانسر و سرمایه‌داران گردن‌کلفت پرتاب می‌کند.