بررسی بازی Ninja Gaiden 2 Black | از نسل آفتاب

صحبت از یک شاهکار همچون توصیف ضربه کاشته مسی جلوی لیورپول در جریان رقابت‌های چمپیونز لیگ سال ۲۰۱۹ می‌ماند؛ همانقدر که از توصیف آن سیر نمی‌شویم، همانقدر که از فکر کردن به‌آن مدهوش می‌شویم، به‌همان اندازه نیز در شکل آغاز کلام، سرگشته‌ایم. «نینجا گایدن» و بازگشت نابه‌هنگام‌اش نیز چنین حالتی دارد. عرضه‌ی شدو-دراپ (البته که بهتر است بگویم، ایزونا دراپ/Izuna Drop) گونه‌ی شاهکار استودیو «تیم نینجا» آن هم در یکی از سردترین روزهای سال، اتفاقی بود که هرگز انتظارش را نداشتیم؛ اما بیشتر از همیشه به آن نیاز داشتیم.

بحث درباره‌ی نینجا گایدن، صحبت درباره‌ی اثری بی‌رحم است که چارچوبِ بسیار جدی سیستم مبارزات، منحنی یادگیری حساب شده برای بنیان‌های حرکتی/کنترلی، انیمیشن‌ها، کاراکترها، دوربین‌ و ساختار هوش مصنوعی، سری نام‌برده را فراتر از ژانر «هک اند اسلش»، به‌مرزهای قلمرو اثار «فایتینگ سه بعدی» می‌رساند؛‌ ناسلامتی داریم درباره‌ی تیم نینجا، یکی از باسوادترین فایتینگ‌سازهای صنعت بازی صحبت می‌کنیم که با مجموعه Dead Or Alive، پای ثابت این ژانر بوده‌ است. دلایل زیادی وجود داشتند که «نینجا گایدن» را به‌یکی از مهم‌ترین بازی‌های سه‌بعدی تاریخ ویدیوگیم بدل کردند. اما هیچ دلیلی وجود نداشت که غیبت ۱۳ ساله یکی از بدعت‌گذاران آثار «کاراکتر-اکشن» را توجیه کند. مهم نیست. مهم این است که نینجا گایدن برگشته و با شمشیر هایابوسا، خونی تازه‌ را در کالبد خسته‌ی ژانر اکشن جاری کرده است. همراه بررسی Ninja Gaiden 2 Black باشید.

پیش از هرچیز، بیایید درباره نام «نینجا گایدن» صحبت کنیم. کلمه‌ی «گایدن/Gaiden» در زبان ژاپنی از دو کانجی «Gai/گای/外» به معنی «خارجی»، و کانجی «Den/دِن/伝» به معنی «قصه، افسانه» تشکیل شده است. بدین ترتیب، معنی «قصه‌ای خارجی/افسانه جانبی» را می‌توان برایش درنظر گرفت. اگر این معنی برایتان عجیب است، بیایید به عنوانی نگاه کنیم که در بازار ژاپن برای این بازی انتخاب شده است. بازی نینجا گایدن در کشور ژاپن با عنوان «Ninja Ryūkenden - نینجا-ریو-کِن-دِن/忍者龍剣伝» به معنی «افسانه نینجا و شمشیر اژدها» شناخته می‌شود. برای تمایز مابین عنوان ژاپنی و عنوانی که برای بازارهای «خارجی» و غیر ژاپنی در نظر گرفته می‌شود اما، کانجی «Gai/گای/外» به‌معنی خارجی، به‌این عنوان اضافه شد. در نتیجه، «گای/» و «دن» بدین ترتیب درکنار یکدیگر آمدند تا اسم معروف این سری شکل بگیرد. عنوانی که می‌توانیم ترجمه‌ی «افسانه نینجا» را برایش انتخاب کنیم.

داستان بازی مجددا مخاطب را در نقش ریو هایابوسا قرار می‌دهد؛ [ریو ( به معنی اژدها و اشاره‌ای به قبیله‌ی ریو) و هایابوسا (نام خانوادگی؛ به معنی «فالکون - شاهین»]؛ با یورش خاندان عنکبوت به قبیله‌ی اژدها و روستای هایابوسا، پیرنگ قصه شکل می‌گیرد. رئیس قبیله‌ی عنکبوت یعنی جناب گن‌شین (Genshin) در تلاش است تا اساطیر مدفون در کوه فوجی را بیدار بکند. در همین راستا، با یورش‌به قوم اژدها و سرقت مجسمه Demon Statue، به‌سوی اهداف خود گام برمی‌دارد. اینجاست که ریو و دوستان، از راه می‌رسند تا قصه‌ی بازی، بهانه‌ای باشد برای قصابی کردن مشتی نینجا و هیولای افسانه‌ای.

برای صحبت پیرامون گیم‌پلی نینجا گایدن، ابتدا باید بدانیم که چقدر بازگشت این مجموعه برای صنعت بازی و ژانر اکشن، مهم و ضروری است. تولید ویدیوگیم‌هایی همگام با ذائقه‌ی بازیکن و حرکت در جریان بازاری که حالا تحت تاثیر زیر ژانر سولز-لایک فعالیت می‌کند، ایده‌ای منطقی از تیم‌های بازی‌سازی است که ریسک شکست مالی را برایشان کمتر می‌کند. از طرفی، زمانی که بازار از محصولات و رویکردهای مشابه اشباع شود، زمان برای تغییر می‌رسد؛ حتی اگر این تغییر، پیروی از اصول قدیمی باشد.

هر یک از مراحل نینجا گایدن، از اتاق‌ها/Arenaهای مختلفی تشکیل شده است که بازیکن واردشان می‌شود، آن‌ها را پاک‌سازی کرده و به نقطه‌ی بعدی می‌رسد؛ روندی که برای متعادل بودن سرعت پیشروی گیمر (یا به‌اصطلاح، کنترل Pacing)، با چالش‌های پلتفرمینگ همراه بوده و در پایان به‌یک باس‌فایت می‌رسد. بازیکن با از بین بردن دشمنان، امتیاز گرفته و می‌تواند تجهیزات خود را ارتقاء داده و به‌موازات قوی‌تر و متنوع‌تر شدن دشمنان، گیمر هم قوی‌تر و مسلح‌تر می‌شود؛ تا در نهایت، تعادل این موازنه قدرت هرگز برهم نخورده و روال چالشی اثر حفظ شود. اما کامبت.

نینجا گایدن، گونه‌ای خاص و تاکتیکی را از مبارزات هک اند اسلش ارائه می‌کند. بازی با تکیه‌بر این سه مولفه، ساختار کامبت سیستم‌اش را پایه‌گذاری کرده است که جلوتر پیرامون هر یک بحث می‌کنیم:

• حرکت و کنترل شخصیت
• ضربه‌ها و چندضرب‌ها (کامبوها)
• کنترل دوربین و آگاهی محیطی

هر یک از این عناصر، ویژگی‌های خاصی دارند که گیمر برای پیشروی در بازی باید آن‌ها را یاد بگیرد. و «باس‌فایت‌»‌ها دقیقا نقش ایستگاه‌هایی را دارند که دانش و تسلط بازیکن برای این مولفه‌ها را بررسی می‌کنند؛ و حتی بازیکن را مجبور می‌کنند تا ‌یادشان بگیرد. حرکت مابین دشمنان و بهره‌گیری از تکنیک‌های پلتفرمینگ ریو مثل دویدن روی دیوار (Wall Running) برای تسلط بر موقعیت دشمن‌ها، دانش بر نحوه‌ی جاخالی دادن و واکنش به‌ضربه دشمن‌ها، دانش بر میزان فاصله از دشمن، نحوه‌ی نزدیک شدن و آگاهی از میزان بُرد ضربه‌ها (اصطلاحا Spacing یا «فضاشناسی» در بازی‌های فایت) و آگاهی از iFrameها (انیمیشن‌هایی که بازیکن در زمان اجرایشان از ضربه دشمن اسیب نمی‌بیند)، زمان‌بندی صحیح در اجرای حرکات جهشی، فرود و اجرای Landing Slashها و موارد بیشتر، شاخص‌های حرکتی هستند که بازیکن باید حین تجربه‌ی نینجا گایدن ۲ آن‌ها را یاد بگیرد.

مبارزات نینجا گایدن در سه بازه مختلف جریان پیدا می‌کند:

• فاصله بسیار دور (Long Range)
• فاصله نسبی (Mid Range)
• فاصله نزدیک (Close Range)

بازیکن پس از تسلط روی سیستم‌های حرکتی و نحوه‌ی فضاشناسی (Spacing) برای ایجاد یا از بین بردن فواصل محیطی، به شمشیرزنی و اجرای چندضرب‌ها می‌رسد. (البته که مبارزات از راه دور هم با سلاح‌های پرتابی/Projectile Weapons قابل انجام هستند). اجرای کامبوها در بازی فقط به‌حفظ کردن و ترتیب فشار چند دکمه خلاصه نمی‌شود؛ چرا که در حین اجرای کامبو، بازیکن باید آنالوگ چپ را نیز به‌سمت جهات خاصی هدایت بکند (دقیقا مثل یک بازی فایتینگ)؛ در این میان، دشمنانی را داریم که به‌نحوه‌ی اجرای کامبوها واکنش نشان می‌دهند.

اگر بازیکن دکمه‌ها را بی‌وقفه فشار بدهد (دکمه را Mash کند) دشمنان ضد حمله می‌زنند، اگر بازیکن منفعل باشد، حمله نکند و استراتژی مبارزات را مطلقا بر واکنش به‌ضربات دشمن بنا کند، دشمنان با تکنیک‌های گلاویزی (Grabbing Moves) دخل بازیکن را می‌آورند.

برای هر یک از مواردی که ذکر شد، دشمنان خاصی طراحی شده‌اند. اگر در حدفاصل Long Range نسبت به یک دشمن هستید، گونه‌های تک تیرانداز با استفاده از آر‌پی‌جی و انواع جادو جنبل به‌سراغتان می‌آیند، اگر در حدفاصل میانه یا نزدیک هستید هم که با دشمنان مختلف بازی، از نینجاهای سریع تا سگ‌ها و هیولاهایی که هم کتک‌تان می‌زنند هم به‌سمت‌تان بمب می‌اندازند، طرف هستید. این وسط دوربین را هم باید کنترل کنید. دوربینی که خیلی‌ها فکر می‌کنند بزرگ‌ترین مشکل بازی است، اما از نظر من، دوربین همان عنصری است که آگاهی محیطی بازیکنان را تست می‌کند.

حالا که با اسکلت‌بندی ساختار گیم‌پلی نینجا گایدن آشنا شده‌ایم، به‌بررسی کیفی Ninja Gaiden 2 Black می‌رسیم؛ آیا تمامی ساختارهای ذکر شده در این بازی به‌خوبی اجرا شده‌اند؟

با انتشار Ninja Gaiden 2 Black انتظار می‌رفت که مشکلات ساختاری که در سیگما ۲ وجود داشتند، تکرار نشود و آن موارد نامطلوب اصلاح شده‌ باشند؛ بلکه با تجربه‌ای کامل از نسخه کلاسیک طرف شده باشیم. متاسفانه NG2 Black اساسا با معماری Sigma 2 توسعه یافته و تقریبا تمام مشکلات آن بازی را به‌ارث برده است. کم شدن تعداد دشمنان در نسخه نسل ۹ بازی شدیدا در ذوق می‌زند. نباید فراموش کنیم که پورت پلی استیشن 3 بازی برای پایدار شدن نحوه‌ی اجرای اثر، تعداد دشمنان حاضر در محیط‌ها را کم کرد. اما خب در نسل ۹ که مشخصا هیچ یک از محدودیت‌های سخت‌افزاری نسل هفت وجود ندارد، چرا شاهد بازگشت چینش کلاسیک دشمن‌ها نیستیم؟

جدا از اجرای مجدد و بی‌نقص کلیت مکانیزم‌های مبارزه، طراحی مراحل معرکه و تمام شاخص‌هایی که نینجا گایدن ۲ را به‌یک شاهکار بدل کردند و ازشان مفصل گفتیم، همگی عین‌به‌عین در NG2 Black اجرا شده‌اند. Black 2 با اشتباهاتی همچون عدم اصلاح باس‌فایت‌های سیگما ۲، عدم اصلاح مشکلات مربوط‌به بارگزاری دشمنان و غیبت محتویاتی همچون Survival Mode، حالت Tests of Valor و حالت Mission Mode شاید برای هواداران همیشگی مجموعه کمی دلسرد کننده باشد اما هنوز هم آن گیم‌پلی بی‌رحم، سریع و لذیذ از نینجا گایدن را ارائه می‌کند و به‌جذاب‌ترین نقطه‌ی شروع برای آشنایی تازه‌واردها با این مجموعه بدل می‌شود. اما به‌‌سراغ برجسته‌ترین ویژگی بازی برویم. جلوه‌های صوتی و بصری.

بازی Ninja Gaiden 2 Black نخستین باب از سه‌گانه احیای نینجا گایدن به‌شمار می‌رود؛ جدیدترین مخلوق استودیو تیم‌ نینجا، با احیای یکی از شاهکارهای ژانر اکشن، اتفاقی مهم را در مقیاس این سبک رقم زده است. این اثر نه‌تنها آغازگر «سال نینجا» برای استودیو تیم نینجا و مجموعه مورد بحث است، بلکه جانی تازه به‌این سری و آثار «کاراکتر-اکشن» می‌بخشد؛ بازی‌هایی که این روزها و در بازار گیم‌های اکشن، کم‌فروغ‌تر و منزوی‌تر شد‌ه‌اند. برای اشخاصی که با این سری آشنا نیستند، Ninja Gaiden 2 Black قطعا یک شروع عالی است؛ اما برای هواداران قدیمی، عدم اصلاح مشکلات Ninja Gaiden Sigma 2، معضلات بهینه‌سازی نسخه PC و نقص محتوایی، ممکن است دل‌سردکننده باشد. با تمام این وجود اما، هیچ چیز شیرین‌تر از این حقیقت نیست که ریو هایابوسا بازگشته است؛ بازگشتی غیرمنتظره، خونین و ضروری.