بررسی بازی Sniper Elite Resistance | توخالی و تکراری

سری بازی‌های Sniper Elite جزو آندسته از بازی‌هایی هستند که برای دسته‌ای خاص از طرفداران ساخته می‌شوند. به بیان دیگر، طی یک توافق نانوشته همه می‌دانیم که یک‌سری از بازی‌ها مخاطب ویژه‌ی خود را دارند و برای ایشان طراحی و تولید می‌شوند. اما آیا به این دلیل می‌توان از ضعف‌های بدیهی چنین آثاری چشم‌پوشی کرد؟ پاسخ به این سوال هم واضح است و مبرهن: خیر. براساس اصلی ساده و بدیهی، هر بازی‌ای، چه آن بازی‌هایی که با هدف ارائه‌ی تجربه‌ای داستانی و یکّه به گستره‌ای عظیم از مخاطبین ساخته می‌شوند و چه آن بازی‌هایی که در فواصل زمانی کم و برای طرفداران خاص خودشان عرضه می شوند، ملزم به رعایت این اصل اساسی هستند که سازنده‌ها باید و حتما تجربه‌ای استاندارد و درخور به مخاطبین ارائه کنند. اگر درباره‌ی بازی‌های دسته‌ی دوم حساسیتی مانند حساسیت‌مان برای بازی‌های اول به خرج ندهیم، باید با افت کیفی و تدریجی سالانه‌ی بازی‌ای مثل فیفا هم مسئله‌ای نداشته باشیم. بازی‌هایی مانند فیفا هر ساله برای طرفداران پروپاقرص این مجموعه عرضه می‌شوند و از قضا هرساله هم جزو پرفروش‌ترین آثار سال هستند. این موضوع اما نباید باعث چشم‌پوشی هم منتقد و بازیکنِ علاقه‌مند بر ضعف‌های مبرهن چنین اثری باشد. رویکرد ما درباره‌ی متاخرترین نسخه از مجموعه‌ی Sniper Elite هم همین است. بازی Sniper Elite: Resistance به‌عنوان یک بازی ویدیویی در تعریف استاندارد آن به ما عرضه شده است، به این ترتیب در بررسی و تجربه‌ی آن نیز انتظار مواجهه با اثری درخور و استاندارد را داریم. جدیدترین نسخه اسنایپر الیت به لحاظ کیفی و به‌خصوص از منظر کیفیت گیم‌پلی در چه جایگاهی قرار می‌گیرد؟ از شما دعوت می‌کنم برای یافتن پاسخ این سوال، در ابتدا بررسی ویدیویی ما از این بازی را تماشا کنید و سپس به مطالعه‌ی بررسی متنی بازی مشغول شوید.

تماشای ویدیو در یوتیوب زومجی

خرید Sniper Elite Resistance نسخه PS5

جدیدترین نسخه‌ی اسنایپر الیت نه در ارائه‌ی تجربه‌ای درخور و لذت‌بخش در زمینه‌ی تیراندازی‌های دوربرد موفق است و نه در ارائه‌ی تجربه‌ای مناسب در زمینه‌ی نبردهای نزدیک. طی چند شلیک اول در بخش آموزشی بازی، تمام راه‌وروش موردنیاز برای موفق شدن در شلیک‌های راه دور را خواهید آموخت و به همین ترتیب، تسلطی تقریبا کامل بر گیم‌پلی نه‌چندان عمیق بازی به دست خواهید آورد. پس از بخش ابتدایی بازی، بعید است مشکلی در تیراندازی‌های دوربرد داشته باشید. بازی به بازیکن اجازه می‌دهد هنگام شلیک، رنج اسلحه‌ی خود را تغییر دهد تا به این ترتیب بازیکن برای هر شلیک دوربین اسلحه خود را متناسب با موقعیت تنظیم کند. نکته اما این است که این قابلیت تاثیر کاربردی‌یی در شلیک شما نخواهد داشت و عملا قابلیتی تزئینی است. این قابلیت در بازی وجود دارد تا بازیکن احساس کند با سیستم مبارزاتی پیشرفته‌ مواجه است، حال آنکه با کمی تجربه‌ کردن بازی به خوبی درمی‌يابیم که سازنده‌ها با گنجاندن این قابلیت صرفا توانسته‌اند توهم یک سیستم مبارزه‌ی پیشرفته را القا کنند. سازندگان با طراحی یک سیستم تیراندازی بدون عمق بازی را بیش از آنکه باید ساده کرده‌اند.

سری بازی اسنایپر الیت به تیراندازی‌های دوربرد خود معروف است. نسخه جدید بازی اما بازیکن را در موقعیت‌های شلوغِ پر از دشمن که براساس نبردهای نزدیک طراحی‌ شده‌اند نیز قرار می‌دهد. نبردهای نزدیک بازی از کیفیت درخوری برخوردار نیستند. هوش مصنوعی دشمنان ابدا وضعیت خوبی ندارد. با کمی تجربه کردن نبرد در محیط‌های شلوغ، راه‌وروش آن‌ها را هم فرا خواهید گرفتید و با کمی تمرکز با سرعت هرچه‌تمام‌تر در بازی پیش خواهید رفت. بازی در این بخش نیز چالش خاصی را پیش‌روی بازیکن توانا نمی‌گذارد. گیم‌پلی بازی در صحنه‌های شلوغ اکشن ناکارآمد و به‌شدت شلخه می‌شود. دشمنان به‌شکلی عجیب و غریب اسپاون می‌شوند و مکررا منطق گیم‌پلی بازی را زیرسوال می‌برند. کشتن دشمنان هم کاری ندارد، آن‌ها مطمئن خواهند شد که شما فرصت کشتن‌شان را داشته باشید. بازی در صحنه‌های مبارزه از راه نزدیک نیز دقیقا مانند مبارزه‌های دوربرد از مشکل ساده‌سازی بیش از حد روندها و معادلات رنج می‌برد. این موضوع یک مشکل یکسان و موجود در کل سیستم مبارزات بازی است.

پر واضح است که دغدغه سازندگان در طراحی صحنه‌های شلوغ، درست مانند تیراندازی‌های دوربرد این بوده که مبادا بازیکن احساس کند بازی سخت است و براین‌اساس تصمیم بگیرد کنترلر را به زمین بگذارد. این تاکید مفرط سازندگان، منجر به ساده شدن بیش از حد بازی شده‌ است. به این ترتیب، بازی به‌جای اینکه صرفا خیلی سخت نباشد، به‌شدت ساده از آب درآمده است. بگذارید یک مثال بزنیم: وقتی برای اولین‌بار در یک مرحله براثر حمله‌ی دشمن نوار سلامتی‌تان خالی می‌شود، بازی این شانس را به شما می‌دهد که یک‌بار دیگر به زندگی بازگردید و اصطلاحا مجددا اسپاون شوید. حالا فرض کنید یک دشمن تا سر حد مرگ به شما شلیک کرده است و شما یک شانس برای اسپاون مجدد دارید. منطق بازی به شکل پیش‌رو طراحی شده است: دشمن با تفنگ مسلحش آنقدر بالای سرتان می‌ایستد تا از دکمه اسپاون مجدد خود استفاده کنید؛ توجه کنید که دشمن در این انتظار به شما شلیک نخواهد کرد. به‌عبارت دیگر، بازی می‌خواهد اطمینان حاصل کند که شما به راحت‌ترین شکل امکان بازگشت به گیم‌پلی را دارید. این مورد، یک نمونه‌ی اعلی از شدت و حدت ساده‌سازی بازی است.

بازی این اجازه را به بازیکن می‌دهد تا با به دست آوردن ایکس‌پی‌های مختلف، توانایی‌های خود را بهبود ببخشد. مشکل این بخش آن است که بازی در اهدای ایکس‌پی زیادی دست‌ودل‌باز است و در پایان برخی از مراحل بازی عملا می‌توانید هری هاوک (شخصیت اصلی این نسخه) را به یک ابرسرباز نازی‌کش تبدیل کنید. این دست‌ودل‌بازی افراطی بازی منجر به ساده‌سازی غیرمنطقی آن می‌شود. به این ترتیب بازیکن با دریافت برخی از بهبودها، خود را در ماموریت‌هایی عاری از هرگونه چالش می‌یابد. سازندگان در این بخش نیز تمام تلاش خود را کرده‌اند که مبادا بازیکن به دلیل سختی بیش از حد بازی، از آن خسته شود و دست از تجربه‌ی بازی بکشد. نکته اما این است که این ترس سازندگان چنان بازی را ساده‌سازی می‌کند که از شدت راحتی و حوصله‌سربر بودن آن خسته می‌شوید. به بیان ساده‌تر، ترس سازندگان برای سخت نشدن بیش‌ازحد بازی منجر به خطری برای آن شده است.

مهمترین مولفه بازی و به‌صورت کلی مهمترین مولفه سری بازی اسنایپر الیت صحنه‌های سینمایی شلیک به دشمنان و نمایش محل اثابت گلوله به اعضا و جوارح درونی بدن ایشان به واسطه قابلیت ایکس‌ری است. این صحنه‌های سینمایی رسما امضاء این مجموعه به شمار می‌روند و  بخش عظیمی از گیم‌پلی بازی را تشکیل داده‌اند. بخش آغازین هر مرحله از بازی به شکلی طراحی شده است که بازیکن فرصت حداقل چند شلیک از راه دور و ایجاد آن صحنه‌های سینمایی را داشته باشد. مشکل اول این است که به دلیل سادگی بیش از حد سیستم شلیک بازی بازیکن عملا در خلق این صحنه‌های سینمایی با چالش خاصی مواجه نمی‌شود. به دلیل همین سادگی، این صحنه‌های سینمایی مرتبا تکرار می‌شوند و کار به‌جایی می‌رسد که احتمالا بسیاری از آن‌ها را رد خواهید کرد. همچنین به‌دلیل عدم بهینه‌سازی گرافیکی مناسب بازی، بسیاری از این صحنه‌های سینمایی با باگ‌ها و گلیچ‌های گوناگون همراه می‌شوند. به‌نظر می‌رسد سازندگان چنان از احتمال بالای اقبال طرفداران پروپاقرص این مجموعه نسبت به این صحنه‌های سینمایی مطمئن بوده‌اند که از زحمت بهینه‌سازی آن‌ها صرفنظر کرده‌اند. این ضعف‌های فنی و سادگی بیش از حد گیم‌پلی بازی دست‌به‌دست هم می‌دهند و لذت صحنه‌های سینمایی خاص این مجموعه را از بین می‌برند.

جدیدترین نسخه اسنایپر الیت از حیث داستان نیز حرف خاصی برای گفتن ندارد. خلاصه‌ی داستان بازی یا حداقل آن‌چیزی که قرار است از روایت بی‌قرار و بی‌صناعت داستان بفهمیم این است: آلمانی‌ها می‌خواهند یک ابرسلاح پیشرفته تولید کنند و ما (در قامت شخصیتی جدید به نام هری هاوک) باید در همکاری با نیروی مقاومت فرانسه جلوی آن‌ها را بگیریم. داستان این قسمت دنباله‌ای برای اسنایپر الیت ۵ نیست و به موازات آن پیش می‌رود و به‌همین ترتیب شخصیت اصلی آن برای اولین‌بار کسی غیر از کارل فربر است. داستان بازی به‌غیر از مرحله‌ی اول، توسط یک راوی زن روایت می‌شود. راوی‌ای که قرار است بین مراحل مختلف بازی اطلاعاتی از پیشرفت داستان بازی بهمان بدهد.

اطلاعات ارائه‌شده توسط این راوی زن در اثناء طی کردن مراحل فقط به یک درد می‌خورند: رفع تکلیفِ روایت کردن داستان این بازی. راوی زن چه از نظر لحن و چه از نظر جزئیاتی که تعریف می‌کند عملا کمکی به پیشبرد بازی نمی‌کند و به همین ترتیب حس همذات‌پنداری را در بازیکن برانگیخته نمی‌کند. به این دلیل بازیکن با یک تجربه‌ی عاری از روایت مواجه است. مشکل این تجربه آن است که بازی ادعای داستان‌گویی دارد و می‌خواهد بازیگوشی روایتی خود را با یک واقعه‌ی واقعی (جنگ جهانی دوم) گره بزند. سازندگان می‌خواهند با دست بردن در تاریخ جنگ، تصویری جدید و پست‌مدرن از تاریخ به‌دست بدهند. تکنیک‌ها و انتخاب‌های ایشان برای این امر به‌قدری ضعیف هستند که آن‌ها به هدف خود حتی نزدیک هم نمی‌شوند.

بازی Sniper Elite Resistance نه موفق می‌شود تجربه‌ای بهتر از نسخه‌ی قبل ارائه بدهد و نه چیز جدیدی برای عرضه دارد. سازندگان نه از پس نبردهای دوربرد برآمده‌اند و نه در طراحی مبارزات نزدیک و صحنه‌های شلوغ موفق بوده‌اند. گیم‌پلی پرعیب‌و‌نقص، ساده‌سازی بیش از حد و داستان بی‌صناعت اسنایپر الیت جدید را به ملغمه‌ای ناراحت‌کننده تبدیل کرده‌اند. بازی نه به طرفدران پروپاقرص خود و نه به بازیکنان جدید چیز جدیدی عرضه نمی‌کند. احتمالا تنها کسانی که از تجربه‌ی تکراری و نخ‌نمای اسنایپر الیت لذت خواهند برد، طرفداران پروپاقرص و وفادار این مجموعه هستند. البته نسخه متاخر بازی این سوال مهم را بیش از پیش برجسته می‌کند: طرفداران پروپاقرص مجموعه تا کجا به این وفاداری و تهیه نسخه‌های بی‌کیفیت از سری محبوبشان ادامه خواهند داد؟