بررسی نسخه ارلی اکسس بازی White Knuckle؛ معنی واقعی استرس!

قصد کلی‌گویی و جمع بستن همه بازی‌ها را ندارم؛ اما این روز‌ها شرایط دنیای ویدیو گیم به سمتی رفته است که اگر دنبال ایده‌های واقعا ناب و جدید باشید، باید کمی از بازی‌های بزرگ و نام‌های معروف فاصله بگیرید و هر از گاهی سراغ آثار مستقل بروید. White Knuckle یکی از همین بازی‌ها است که سه روز دیگر در قالب نسخه ارلی اکسس روی استیم منتشر خواهد شد و تجربه واقعا متفاوتی از اثری در ژانر وحشت ارائه می‌دهد.

White Knuckle پیش از این در قالب نسخه دمو در دسترس گیمرها قرار گرفته بود و آنقدر امتیازهای بالایی کسب کرد که سازندگانش در استودیو کوچک و سه‌نفره دارک ماشین گیمز، توانستند قرارداد انتشار آن را با شرکت DreadXP که نامی شناخته‌شده در زمینه بازی‌های ترسناک مستقل است، امضا کنند. این بازی، گیمرها را به اعماق سازه‌های مخوف می‌برد و باید از طریق بالا رفتن از دیوارهای این سازه، راهی برای فرار و خروج پیدا کنید.

White Knuckle پیش‌زمینه داستانی خیلی خاصی ندارد و در ابتدای بازی، نمی‌دانیم که چرا شخصیت اصلی در چنین فضایی گرفتار شده است. با این حال به مرور که در بازی پیش بروید، از طریق صدایی که به‌وسیله گوینده‌ای در محیط پخش می‌شود و همینطور برخی مولفه‌های بصری، متوجه خواهید شد که اوضاع در این سازه ترسناک، بسیار وحشتناک‌تر از چیزی است که تصور می‌کردید.

فارغ از بحث داستان، آنچه که White Knuckle را به تجربه متفاوت و منحصربه‌فردی تبدیل می‌کند، روند آن و حس ترس غالب و همیشگی بازی است. White Knuckle، این حس را در گیمر همیشه زنده نگه می‌دارد که نیرویی و تهدیدی، همواره در کمین است و درست مثل نمسیسی که در نسخه اورجینال رزیدنت ایول ۳ همیشه در تعقیب جیل بود، اینجا هم چنین حسی پیدا می‌کنید؛ با این تفاوت که دشمن White Knuckle، انگار کاملا نامرئی است و از هر طرف این سازه عجیب و غریب قصد شکار شما را دارد.

به بیان بهتر، حس ترس بازی لزوما برگرفته از دشمنی مشخص با ظاهری مخوف و عجیب نیست؛ بلکه کل محیط شرایط استرس‌زا عجیبی به مخاطب تحمیل می‌کند و همین هم تنشی دائمی و همیشگی برای گیمرها به همراه دارد که بدون شک تجربه‌ای شدیدا تاثیرگذار در ژانر وحشت را برایش تداعی می‌کند.

البته که بخشی از این تنش دائمی، برگرفته از المان‌های گیم‌پلی White Knuckle است. در این بازی، کلید‌های چپ و راست ماوس حکم دست چپ و راست شخصیت را دارند. شما با نگه داشتن این دکمه‌ها، می‌توانید از نقاط مشخص روی دیوارها بالا بروید یا در پرش‌ها، لبه سکو‌ها را با نگه داشتن کلید‌ها بگیرید. اما مهارت شخصیت اصلی در این بالا رفتن‌ها و پرش‌ها، پایان‌ناپذیر نیست و اگر برای مدت مشخصی در حال بالا رفتن از دیوارها باشید یا از سکویی آویزان بمانید، کم کم رنگ دست‌ها به قرمز تغییر می‌کند و در نهایت باعث رها کردن محل تماس و سقوط شخصیت اصلی می‌شود. سقوط هم معمولا عاقبت خوبی در بازی ندارد و اکثر وقت‌ها باعث افتادن در دل موادی می‌شود که مرگ آنی کاراکتر را در پی دارد.

برای بالا رفتن از محیط‌ها، ابزارهای مختلفی هم در اختیار شما قرار دارد. برای مثال، تعدادی پین مثل پین‌های صخره‌نوردی در محیط پیدا می‌شوند که می‌توانید آن‌ها را به دیوار بزنید و بعد با چکش آن‌ها را سفت کنید. این کار، به خودی خود چندان سخت و پیچیده به‌نظر نمی‌رسد؛ با این حال در نظر بگیرید که مخصوصا در ارتفاع‌های بالاتر، باید این کار را در حالی انجام دهید که از ارتفاعی چند صد متری آویزان هستید و یک لحظه اشتباه در نگه داشتن دست‌ها، باعث سقوط خواهد شد. White Knuckle تمرکز ویژه‌ای روی مدیریت کوله‌پشتی هم دارد؛ به این صورت که شخصیت اصلی می‌تواند یک آیتم را در دست چپ و یک آیتم هم در دست راستش داشته باشد و بقیه آیتم‌ها را باید در کوله‌پشتی بگذارید. با این حال سنگین شدن بیش از حد کوله‌پشتی، در نهایت باعث سنگین شدن وزن و کُند شدن حرکت شما در ارتفاع خواهد شد.

تجهیزات دیگری هم در بازی به مرور در دسترس هستند؛ از جمله میله‌هایی که اگر با زاویه درستی پرتاب شوند، در دیوارها فرو می‌روند و می‌توانید از آن‌ها بالا بروید. یا طناب‌هایی که می‌توانید در حین نگه داشتن آن‌ها، حرکت کنید و به جایی که می‌خواهید بپرید. اما تمام این کارها، زمانی انجام می‌شوند که اگر لحظه‌ای به پایین نگاه کنید، جز سیاهی مطلق یا مواد ترسناکی در حال بالا آمدن، چیزی نخواهید دید و در نتیجه یک لحظه اشتباه در نگه داشتن درست دکمه‌های راست و چپ ماوس یا خسته شدن بیش از حد کاراکتر، منجر به مرگی دردناک خواهد شد.

علاوه بر چالش اصلی بازی که بالا رفتن از دیواره‌ها و سکوها و تلاش برای خروج از سازه ترسناک آن است، گاهی موجوداتی هم سر راه شما سبز می‌شوند که واقعا طراحی وحشتناکی دارند و این موضوع هم به ترس همیشگی و غالب بازی که نشات‌گرفته از ارتفاع و تاریکی است، اضافه می‌شود. به‌لطف تمام این موارد، White Knuckle تبدیل به اثری واقعا «ترسناک» می‌شود که اصلا و ابدا با مخاطبش شوخی ندارد. اگر ترس از ارتفاع هم داشته باشید که تجربه بازی یک کابوس تمام‌عیار برای شما خواهد بود و در حد فاصل پریدن تا گرفتن هر سکویی، باید لرزش بدن‌تان را حس و تحمل کنید!

White Knuckle ویژگی‌های روگ‌لایت هم دارد و پس از هر بار سقوط و تجربه شکست، دوباره باید کارتان را از ابتدا آغاز کنید. تمام محیط‌های این بازی با دست طراحی شده‌اند ولی هر بار که آن را از ابتدا آغاز کنید، مدل چینش و ترتیب ظاهر شدن محیط‌ها تغییر می‌کند. همچنین به مرور و پس از رسیدن به ارتفاع‌های بالاتر، به افزونه‌هایی دسترسی خواهید داشت که برخی مهارت‌های شما را ارتقا و تغییر می‌دهند.

زیبایی شاید صفت متناقضی برای توصیف دنیای بی‌رحم و خفقان‌آور White Knuckle باشد. اما زیبایی این بازی در همین طراحی متناسب و درست محیط‌های تاریک و ترسناک آن است که فضایی را فراهم می‌آورد تا حس ترس بازی چندین برابر بیش‌تر شود. سازنده‌ها حتی از المان صدا هم دقیقا به شکل درستی برای تاثیرگذارتر کردن این حس وحشت بهره برده‌اند و صدای گوینده‌ای که پخش می‌شود و هشدارهایی می‌دهد یا نوع خاص استفاده از موسیقی، هدفی جز افزایش تنش گیمر ندارد.

در مجموع، White Knuckle اثری کاملا متفاوت و خاص در ژانر وحشت است که پیشنهاد می‌کنم اگر طرفدار این سبک هستید، اصلا و ابدا تجربه آن را از دست ندهید. فرقی نمی‌کند که چقدر در جهان بازی‌هایی مثل سایلنت هیل، رزیدنت ایول، آوت‌لست یا Amnesia با تهدید‌های مختلفی روبه‌رو شده‌اید و در ژانر وحشت آب‌دیده شده‌اید؛ White Knuckle ترسی کاملا متفاوت دارد که فقط باید آن را تجربه کنید تا دقیقا متوجه منظورم شوید.

بررسی بازی با کد ارسالی ناشر و روی کامپیوتر صورت گرفته است.