بررسی بازی Godzilla Voxel Wars - غرش دوباره پادشاه هیولاها

تصور کنید در شبی طوفانی، زیر نور لرزان شمع، نقشه‌ای قدیمی از قلمرو پادشاه هیولاها پیش رویتان باز شده است. گودزیلا، همان موجود عظیم‌الجثه‌ ژاپنی که از دل کابوس‌های هسته‌ای سرزمین آفتاب زاده شد، حالا در قالب پیکسل‌های رنگارنگ و مکعب‌های وکسلی، بار دیگر به میدان نبرد بازگشته است. بازی Godzilla Voxel Wars، ساخته‌ی استودیوی نوظهور Nukenin LLC و منتشرشده توسط TOHO Games (صاحب امتیاز فرنچایز گودزیلا در ژاپن) نه تنها یک استراتژی پازل‌محور جذاب است، بلکه دعوتی است به هواداران دیرینه‌ این فرنچایز برای تجربه‌ای نوستالژیک و در عین حال سرگرم‌کننده. من، به‌عنوان یک خوره‌ گودزیلا که از تماشای نسخه‌ی ۱۹۵۴ تا Minus One هر فریم از این سری را بارها مرور کرده‌ام، در نقد و بررسی زومجی از بازی Godzilla Voxl Wars شما را به سفری در اعماق این میدان نبرد روی صفحه هشت در هشت می‌برم. آیا این بازی می‌تواند عظمت پادشاه هیولاها را در قالبی مدرن بازسازی کند یا تنها سایه‌ای کم‌رنگ از افسانه‌ای است که هفتاد سال قدمت دارد؟ بیایید با هم کشف کنیم.

بازی گودزیلا وکسل وارز دو سال پیش روی استیم عرضه شد و حالا برای نینتندو سوییچ هم منتشر شده تا افراد بیشتری با دنیای آن سر و کله بزنند. پیش از هر چیز، بیایید با مفهوم "وکسل" آشنا شویم. وکسل (Voxel) مخفف "Volume Pixel" است؛ نوعی پیکسل سه‌بعدی که به‌جای نقاط تخت، مکعب‌های کوچک را در فضا کنار هم می‌چیند. فکر کنید به لِگوهای دیجیتالی که دنیای بازی را مثل یک دیورامای مینیاتوری می‌سازند. در Godzilla Voxel Wars، این وکسل‌ها نه‌تنها گودزیلا و هیولاهایش را به شکلی بامزه و مینیمال زنده می‌کنند، بلکه میدان نبرد را به یک تخته‌ی شطرنج سه‌بعدی تبدیل می‌کنند که هر حرکت در آن حساب‌شده است. این سبک، هم نوستالژی بازی‌های قدیمی را بیدار می‌کند و هم به بازی هویتی متمایز می‌بخشد.

Godzilla Voxel Wars یک بازی استراتژی نوبتی است که شما را در نقش فرماندهی قرار می‌دهد که باید با استفاده از هیولاهای نمادین توهو (از گودزیلا و ماترا گرفته تا پادشاه گیدورا و گودزیلای مکانیکی) جلوی تهاجم قارچ‌های بیگانه‌ای به نام فانگویدها (Fungoids) را بگیرد.  فانگویدها، گونه‌ای تهاجمی از قارچ‌های بیگانه با منشا مریخی هستند که در بازی ویدیویی Godzilla Voxel Wars به عنوان دشمنان اصلی به تصویر کشیده شده‌اند. این موجودات با ظاهری شبیه قارچ، با تولید اسپورهای قدرتمند قادرند ساختمان‌ها و حتی سایر موجودات غول‌پیکر را آلوده کرده و با کنترل ذهنی، آن‌ها را علیه حریفان به کار گیرند. هر یک از اشکال متنوع فانگویدها مانند Funguirus، Fungalbee، Mushcargot، Muscashroom، Stagshroom، Dungshroom، Rhinoceroom، Mantroom، Slugshroom و Kingshroom دارای توانایی‌ها و طراحی‌های متفاوتی از قبیل پرواز، ضربات فیزیکی قدرتمند، تکثیر خودکار و حتی مهارت‌های کنترل ذهن می‌باشند. رنگ‌بندی آن‌ها نیز که از قرمز و قهوه‌ای گرفته تا سبز و آبی تیره و حتی رنگ‌های متمایز مانند بنفش با نقطه‌های لیمویی در مدل‌های بالاتر می‌باشد، نشانگر قدرت و سطح تهدید آن‌هاست. میدان نبرد شما، یک شبکه‌ی ۸×۸ وکسلی است که با طراحی مینیمالیستی اما هوشمندانه‌اش، یادآور بازی‌های کلاسیک تخته‌ای مثل شطرنج می‌شود، اما با پیچ‌وتابی مدرن و هیولایی.

مکانیزم گیم‌پلی در بازی وکسل وارز ترکیبی است از پازل و استراتژی. هر مرحله شما را به چالش می‌کشد تا با کمترین تعداد حرکت ممکن، دشمنان را نابود کنید و امتیاز بالاتری کسب کنید. اینجاست که بازی رنگ واقعی‌اش را نشان می‌دهد: یک میدان نبرد که هم ذهن شما را به کار می‌گیرد و هم قلب هواداران گودزیلا را با ارجاعات بی‌نظیرش گرم می‌کند. مثلاً وقتی گودزیلا با نفس اتمی‌اش (Atomic Breath) یک ردیف فانگوید را به خاکستر تبدیل می‌کند، انگار مستقیماً از سکانس تخریب توکیو در فیلم‌هایش الهام گرفته شده است. یا وقتی ماترا و رودان با بال‌های پیکسلی‌ سپری دفاعی می‌سازند، ناخودآگاه به یاد هیولاهای پرنده این سری می‌افتید.

با این حال، گیم‌پلی خالی از نقص نیست. تکراری شدن برخی مراحل، به‌ویژه در میانه بازی، می‌تواند حس یکنواختی ایجاد کند. همچنین، وابستگی بیش از حد به شانس در برخی چیدمان‌ها (مثل قرارگیری تصادفی دشمنان) گاهی استراتژی شما را بیشتر از آنکه به یک سیستم فکری نزدیک بسازد، به قمار تبدیل می‌کند. اما این ضعف‌ها در برابر لذت ساخت مراحل اختصاصی و اشاره‌های بانمک به سری گودزیلا، رنگ می‌بازند.

داستان Godzilla Voxel Wars شاید در نگاه اول ساده به نظر برسد اما همین قصه ساده با ماهیت داستان‌های گودزیلا قرابت معنایی بسزایی دارد: فانگویدها، قارچ‌هایی بیگانه، به زمین حمله کرده‌اند و گودزیلا و یارانش باید آن‌ها را متوقف کنند (همه این‌ها هم در ذهن یک پسربچه بازیگوش شکل می‌گیرد) اما این سادگی، پوششی است برای روایتی که به طرز غافلگیرکننده‌ای به ریشه‌های گودزیلا وفادار است. فانگویدها، با الهام از تهدیدات بیگانه‌ای مثل هیدورا (Godzilla vs. Hedorah, 1971) یا بیولانته (Godzilla vs. Biollante, 1989)، نمادی از تخریب زیست‌محیطی و دخالت‌های غیرطبیعی هستند؛ مضمونی که از همان ابتدا در DNA این فرنچایز حک شده بود.

استفاده از سبک وکسل در Godzilla Voxel Wars یک انتخاب هوشمندانه است. این طراحی پیکسلی نه تنها به بازی حس نوستالژیک بازی‌های قدیمی مثل Minecraft یا Voxelstein می‌دهد، بلکه به شکلی خلاقانه عظمت گودزیلا را در مقیاسی کوچک بازسازی می‌کند. وقتی گودزیلا با یک انیمیشن ساده اما تأثیرگذار، دم پیکسلی‌اش را به زمین می‌کوبد، نمی‌توانید لبخند نزنید و قربان صدقه نعره زدنش که حالا شبیه به جیغ زدن شده، نروید. این همان پادشاه با ابهت هیولاهاست، اما در قالبی که انگار از یک اسباب‌بازی کلاسیک بیرون آمده است.

با این حال، سادگی گرافیک به ضرر آن تمام می‌شود چرا که گرافیک آن قطعا باعث می‌شود عده زیادی از تجربه بازی دوری کنند. همچنین تنوع بصری در طراحی مراحل و دشمنان می‌توانست بیشتر باشد تا از یکنواختی سر و شکل بازی جلوگیری شود. اما موسیقی متن تمام نقاط ضعف گرافیکی را جبران می‌کند که ترکیبی است از ملودی‌های حماسی این سری. وقتی نت‌های آشنا از تم‌های کلاسیک آکیرا ایفوکوبه در پس‌زمینه پخش می‌شود، انگار دوباره در سالن سینما، در حال تماشای گودزیلا هستم (بله شاید یادتان نیاید ولی سینما لاله زار یا سینما بلوار در دهه هفتاد، آثار گودزیلا را در تهران اکران می‌کردند.)

یکی از نقاط قوت بزرگ Godzilla Voxel Wars، قابلیت ساخت و اشتراک‌گذاری مراحل است. این ویژگی، بازی را از یک تجربه‌ی خطی به یک پلتفرم خلاقانه تبدیل می‌کند. تصور کنید مرحله‌ای بسازید که در آن گودزیلا و کینگ گیدورا باید با همکاری، ارتشی از فانگویدها را نابود کنند؛ چیزی که در هیچ فیلم رسمی توهو ندیده‌ایم. این قابلیت، همراه با چالش‌هایی که در بازی وجود دارد (مثلا در N حرکت بتوانید بازی را تمام کنید) و سیستم امتیازدهی، ارزش تکرار بازی را به شدت بالا می‌برد. البته، فقدان یک حالت چندنفره‌ی مستقیم، کمی توی ذوق می‌زند – تصور نبرد رو در رو با دوستان در این میدان وکسلی، رویاهایی است که فعلاً برآورده نشده‌اند.

برای یک هوادار گودزیلا، Voxel Wars مثل یک موزه‌ی تعاملی است. از حضور هیولاهای کلاسیک مثل آنگیروس و بیولانته گرفته تا اشاره‌های ظریف به فیلم‌های کمتر شناخته‌شده مثل Godzilla vs. Megaguirus (2000)، این بازی پر است از ارجاعاتی که قلب هر طرفداری را به تپش می‌اندازد. حتی همانطور که گفته شد فانگویدها هم انگار ادای دینی هستند به تهدیدات بیگانه‌ای که در تاریخ گودزیلا بارها دیده‌ایم.

اما این ارجاعات فقط تزئینی نیستند؛ آن‌ها در گیم‌پلی هم نقش دارند. مثلاً گودزیلای آهنی با پرتاب موشک‌هایش، یادآور نبردهایش در تمامی حضورش در آثار گودزیلا است و یا بادهای بال زدن ماترا دقیقا از فیلم‌های ژاپنی این سری وام گرفته است.