بررسی بازی Hatred

یک بازی در درجه اول باید یک هدف کلی داشته باشد. حداقل یک کاراکتر در محیط بازی وجود داشته باشد. شخصیت پردازی داشته باشد و مهم‌تر از همه اینکه جذاب باشد و بازیکن هنگامی که بازی مورد نظر را انجام می‌دهد، وقتی که برای بازی ‌‌می‌گذارد ارزش صرف‌کردنش را داشته باشد؛ به همین علت، بازی «نفرت» با سایر بازی‌های هم‌رده همانند Manhunt، Postal و Punisher متفاوت بوده و مقایسه این بازی با سایر بازی‌های دیگر همانند مقایسه فیل و مورچه است!

بازی بدون هیچ مقدمه‌ای شروع می‌شود. در ابتدا به بازیکن قوانین ساده بازی در قالب یک محیط تمرینی معرفی و فهمانده می‌شود. سپس صحنه سینمایی دیده می‌شود که یگانه کاراکتر بازی به حرف می‌آید که «اسم من مهم نیست! اینکه کجا هستیم هم مهم نیست. قرار است نسل بشریت را نابود کنم و امروز به هر حال می‌میرم». همین دیالوگ مثل یک پتک به سر بازیکن در ابتدای بازی زده می‌شود. بازیسازهای «نفرت» با این مونولوگ می‌گویند که نه داستانی داریم و نه شخصیتی،‌ همینی هست که هست! بشین و بازی کن. حق اعتراض هم نداری! بازیکن در طول بازی فقط همینقدر می‌تواند درک کند که دارد یک آدم‌کش روانی را هدایت می‌کند و هدفی هم در کار نیست جز اینکه هر جنبنده‌ای در بازی را نابود کند و هر ساختمانی را با خاک یکسان کند. در نیمه بازی تازه بازیسازها یادشان افتاد که ای داد بیداد!‌ بازی ما هیچ هدفی پشتش نیست! چه چیزی بهتر از نابودی کل بشریت با یک بمب اتم؟! اینگونه شد که آدم‌کش بازی «نفرت» متوجه می‌شود که در شهر نیوجرسی یک نیروگاه اتمی وجود دارد. بازیسازها واقعا وقت این را نداشتند که برای آنتاگونیست این بازی به شخصیت‌پردازی بپردازند؟ حداقل یک داستان پیش زمینه برای شروع بازی باید می‌نوشتند. چند کاراکتر فرعی در بازی قرار می‌دادند. نه اینکه کلا یک شخصیت بد و خوب در بازی به حال خود رها کنند. متاسفانه بدترین روایت داستانی و شخصیت‌پردازی در این بازی مشاهده می‌شود.

تنها دلخوشی که می‌توان به این بازی داشت در حد جلوه‌های ویژه و بصری نصفه نیمه آن است! استفاده از قدرت موتور آنریل ۲ در بازی Zeno Clash بسیار بهتر و حتی قوی‌تر از آن است که از آنریل انجین 4 در بازی «نفرت» دیده می‌شود. تخریب پذیری محیط نمره قابل قبولی می‌گیرد ولی جزئیات محیط بسیار بد طراحی شده است. با اینکه دید بازیکن ایزومتریک بوده ولی در کمال ناباوری افت فریم دیده می‌شود. طراحی شخصیت بازی نیز بسیار بد طراحی شده است و تو ذوق بازیکن می‌زند. نورپردازی در محیط اصلا جالب نیست و بازیکن هیچ نظری ندارد که در حال شلیک به کجاست! در نهایت بازیکن مجبور می‌شود گامای تصویر بازی یا مانیتور خود را بیشتر کند تا با استفاده از روشنایی مضاعف بتوان حداقل دشمنان را شناسایی کرد.

کلا گیم پلی این بازی در تیتر بالا خلاصه شد! نه خلاقیتی دیده می‌شود، نه جذابیتی. بازی شامل هفت مرحله است و بازیکن باید در هر مرحله و در هر محیط، تمام جنبنده‌های موجود در بازی را نابود سازد. شخصیت بازی می‌تواند هر سلاح گرمی را در دست بگیرد و این اختیار را نیز دارد تا هر مکان یا جنبده‌ای را نابود کند. در گوشه کنار محیط، ساختمان‌هایی بر روی نقشه نصفه نیمه و نا کارآمد بازی دیده می‌شود که باز هم هدف خاصی وجود ندارد و بازیکن باید ساختمان یا مکان مورد نظر را با خاک یکسان کند. بازی فوق العاده خسته‌کننده شده و بازیکن پس از حداکثر سه مرحله از بازی زده خواهد شد. شاید تنها مرحله قتل عام در قطار جذاب به نظر برسد ولی در کل مرحله اول با مرحله آخر هیچ تفاوتی ندارد و فقط جنبنده‌های محیط برای قتل عام توسط روانی این بازی بیشتر خواهد شد!

«نفرت» اولین بازی استودیوی Destructive Creations است و امیدواریم آخرین بازی آنها باشد! متاسفانه بازی «نفرت» همانند اسمش نفرت‌آمیز بوده و نه تنها استانداردهای یک بازی معمولی را ندارد بلکه شاهد بازی بسیار بدی هستیم که به هیچ عنوان نوآوری و خلاقیت در آن دیده نمی‌شود. بازی بی‌نهایت خسته‌کننده است و تنها افراد مبتلا به سادیسم (دیگر‌ آزاری) ممکن است از این بازی لذت ببرند. اگر قصد تهیه بازی Hatred را دارید، به شدت توصیه می‌کنیم به جای انجام این بازی ساعت‌ها به دیوار اتاق خود زل بزنید که این کار لذتی به مراتب بیشتر از انجام این بازی خشن و بی‌محتوا دارد. بدون هیچ شکی این بازی، بدترین بازی امسال لقب خواهد گرفت.

زومجی چگونه یک بازی را بررسی می‌کند؟

تهیه شده در زومجی