بررسی بازی موبایل ایرانی تیکاف ۳

گرافیک تیکاف عنصر تناقض‌آمیزی است که برای داشتن قضاوتی درست در مورد آن، باید مفهوم گرافیک را به شکلی که در بازی‌های ویدیویی می‌شناسیم، به دو بخش کاملاً مجزای هنری و فنی تقسیم کنیم. حتماً در سیستم‌ امتیازدهی زومجی دیدید که این دو از هم تفکیک شده‌اند اما در اکثر موارد تفاوت فاحشی در مقدار امتیازشان نداشته‌اند. کمتر موردی پیش می‌آید که مثلاً بتوان گفت مدلسازی‌های یک بازی عالی است ولی طراحی محیط یا نورپردازی بسیار ضعیف کار شده‌اند. در هر عنصری که ما آن را هنری می‌نامیم، یک عامل فنی وجود دارد که در وهله‌ی اول باعث به وجود آمدنش شده است و تمام موارد فنی هم باید زیبایی ظاهری را در نظر بگیرند. اعضای تیم گرافیکی یک استودیو رابطه‌ی تنگاتنگ و هماهنگی بالایی با یکدیگر دارند و سعی می‌کنند موارد مختلف را هماهنگ با یکدیگر نگه دارند. در پروژه‌های بسیار بزرگ، برای تک‌تک مسائل بصری کارشناس و متخصص مربوطه وجود دارد که با در نظر گرفتن جو کلی بازی، کار خود را که شاید تنها طراحی المان‌های بصری روی صفحه یا همان HUDها باشد به بهترین وجه انجام می‌دهد. در تیکاف، گرافیک هنری چیزی نیست جز آن افکت‌های مصنوعی گرد و غبار روی دوربین و کشیده شدن غیرواقعی نور چراغ‌های پشت ماشین. در بازی‌های زیادی دیدیم که دانه‌های ریزی روی لنز دوربین فرضی بازی هستند که حالت تار و ناواضح به خود گرفته‌اند و به اصطلاح فنی، بوکه شده‌اند. هنگامی که نور به دوربین می‌خورد، این گرد و غبار پدیدار می‌شوند و حس واقعی‌تری به بازی می‌دهد. سازندگان تیکاف هم بر مبنای همین فرضیه، یک عکس ثابت که هیچ کاری به زاویه‌ی تابش نور ندارد و همیشه به یک شکل است، روی صفحه قرار داده‌اند تا شاید درصدی به مقصود واقعی این تکنیک نزدیک شوند که خب،‌ موفقیتی نصیبشان نشده است. مورد مشابه دیگر، کشیدگی نور چراغ‌های پشت ماشین‌ها است که انگار یک نوار قرمزرنگ چهار پنج متری پشت ماشین بسته‌ شده که همیشه همراهتان است. انگار به یک فناوری رسیده باشید که نور را تبدیل به ماده‌ای منجسم کرده‌اید؛ درست مثل همان چیزی که در شمشیرهای لایت‌سیبر جنگ ستارگان دیده‌ایم.

این موارد متأسفانه تمام ذهنیت‌های هیجان‌انگیزمان در مورد گرافیک هنری بازی را خراب می‌کنند. عکس‌هایی که از تیکاف در کافه‌بازار دیدیم نوید یک گرافیک عالی را داده‌اند، ولی اصلاً انتظار نداشتید که داخل خود بازی، هنگامی که عکس به حرکت تبدیل می‌شود با موفقیت خاصی در عرصه‌ی گرافیک بازی‌های موبایلی روبه‌رو شوید. در طرف مقابل، گرافیک فنی و خصوصاً مدلسازی ماشین‌ها و محیط قرار دارد که کاملاً جور مسائل هنری بازی را می‌کشد. همان ابتدای بازی که باید اولین تست رانندگی را انجام دهید متوجه این موضوع می‌شوید: طراحی ماشین‌ها بسیار خوب انجام شده‌اند و از جزئیات هم غفلت نشده است. اگر نگاهی هم به اطراف مسیر مسابقه بیاندازید،‌ طراحی‌های امیدوارکننده‌ای می‌بینید که نشان از توجه سازنده به گوشه و کنار محیط بازی دارد. داستان این اپیزود از بازی در اسلکه‌ی یک بندر رخ می‌دهد بنابراین باید انتظار کانتینرها، تریلی‌ها و سازه‌های عظیم‌الجثه را داشته باشید که انصافاً با دقت و صبر و حوصله مدلسازی شده‌اند. الگوی سازنده‌ها برای مسیرهای اپیزود «شتاب در بندر»، بنادر بوشهر، بندعباس و بعضی طرح‌های خارجی بوده است. برای اینکه از گرافیک تیکاف لذت ببرید، همان ابتدای بازی لطف بزرگی در حق خودتان کنید و با رفتن به قسمت امکانات، گزینه‌های افکت تابش نور و افکت پیشرفته دوربین را خاموش کنید. تغییری که بعد از ایجاد این تنظیمات مشاهده می‌کنید تأثیر شگرفی روی تجربه‌ی کلی بازی می‌گذارد. بخش امکانات بازی، یکی از نقاط قوت آن است و تنظیمات گوناگونی در اختیارتان می‌گذارد که با سر و کله زدن با آن‌ها می‌توانید به حالت دلخواه خود برسید. گرافیک بازی نمره‌ی قبولی می‌گیرد اما دیگر نمی‌توان سر گیم‌پلی کوتاه آمد. کسی یک بازی اتومبیل‌رانی را بازی نمی‌کند که فقط به محیط اطراف پیست مسابقه نگاه کند یا از طراحی ماشین‌ها لذت‌ ببرد. اساسی‌ترین عامل جذب‌کننده‌ی کاربران به چنین بازی‌ای، گیم‌پلی نرم، روان و درگیرکننده‌ی آن است که تیکاف از رسیدن به آن بازمانده است. از آن مسابقه‌ی کوتاهی که درست بعد از شروع روایت داستان می‌دهید چیز زیادی دستگیرتان نمی‌شود، باید اولین مسابقه‌ی اصلی بازی را تجربه کنید تا بفهمید چرا پیش از این همه‌ی تمرکزها روی گرافیک بوده و کسی گیم‌پلی بازی را به عنوان یکی از نقاط قوتش مطرح نکرده است.فیزیک ماشین‌ها با آن چیزی که انتظار دارید فاصله‌ی زیادی دارد و شاید کنترل دشوار بازی، همان اول کار توی ذوقتان بخورد و تجربه‌ی کلی را خراب کند. همان‌جایی که افکت‌های بصری بازی را خاموش کردید، حساسیت فرمان را هم کم کنید تا شاید بعد از صبر و تحمل زیاد و بارها تکرار کردن مسابقه و انتظار برای پر شدن باک بنزین، بتواند مرحله‌ی اول را رد کنید. البته اگر بعد از بارها تصادف با کانتینرها و خوردن به کناره‌ی مسیر از بازی خسته نشوید، کم‌کم کنترل آن دستتان می‌آید و یاد می‌گیرید که سر پیچ‌ها باید چکار کنید که دیگر اعصابتان به‌هم نریزد.

کاربری که به احتمال زیاد تجربه‌ی شاخص‌ترین بازی‌های این سبک مانند سری «آسفالت» را دارد، در مواجهه با گیم‌پلی تیکاف چیزی جز ناامیدی نصیبش نمی‌شود. این کاربر باید وقت زیادی روی بازی بگذارد تا فقط آن را یاد بگیرد، چه برسد به اینکه بخواهد لذتی از آن ببرد و متأسفانه این فرآیند یادگیری هم چندان لذت‌بخش نیست. البته این مسئله در آخرین نسخه‌ی تیکاف، در مقایسه با آن وضعیتی که قبل از بروزرسانی داشت به طرز محسوسی بهتر شده و ماشین‌ها بازخورد بهتری به حرکات فرمان دارند. گیم‌پلی تیکاف مسئله‌ای است که نمی‌توان اشکالاتش را نادیده گرفت. مهم نیست چقدر مدلسازی‌های به واقعیت نزدیکند یا حتی چند مدل ماشین در بازی وجود دارد، همین که نتوان تجربه‌ی خوشایندی در خود پیست مسابقه داشت باعث می‌شود نتوانیم تیکاف را در زمره‌ی بازی‌های فوق‌العاده سرگرم‌کننده قرار دهیم. البته حتماً به این نکته هم توجه داریم که ساخت چنین بازی‌ای اصلاً کار راحتی نیست و زحمت زیادی می‌طلبد، زحمتی که استودیوی «طراحان سفید» در طول ده ماه ساخت این بازی کشیده و با یک تیم ۱۲ نفره‌ تمام‌وقت مشغول آن بوده است. سه حالت فرمانی که در تنظیمات بازی وجود دارند تأثیر چندانی روی نحوه‌ی عملکرد ماشین‌ها ندارند و این تنظیمات هم به خاطر هندلینگ دشوار، حیف شده‌اند. این درحالی است که مسیرهای بازی از همان ابتدا پر از موانع و پیچ و خم‌هایی هستند که کار را برای یادگیری کنترل ماشین‌ها سخت می‌کنند. شاید بهتر بود بازی ابتدا با مسیرهای ساده‌تر شروع می‌شد یا حداقل نقشه‌ی کوچک مسیر روی تصویر مشخص بود و بعد کم‌کم چالش‌ها خودشان را نشان می‌دادند.