بررسی نسخه نسل هفتم بازی Rise of The Tomb Raider

پیش از هرچیز، لطفا‌ً توجه داشته باشید که در این مطلب، تنها جنبه‌های فنی بازی در نسخه‌ی نسل هفتمی آن مورد بررسی قرار گرفته و در کل، عملکرد تکنیکی بازی روی کنسول ایکس‌باکس 360 مورد توجه بوده است. برای بررسی عمیق‌تر و نگاه به تمام جنبه‌های بازی، به بررسی نسخه‌ی ایکس‌باکس وان آن مراجعه کنید.

پیشرفت‌های فنی‌ بازی‌ها در اواخر نسل قبل به اوج خودش رسیده بود و بازی‌هایی که در سال‌های ۲۰۱۲ و ۲۰۱۳ منتشر می‌شدند، قابل مقایسه با نسخه‌های قبلی خود یا دیگر بازی‌های قدیمی‌تر نبودند. Halo 4 و The Last of Us دو نمونه از بازی‌های انحصاری بودند که گرافیک فنی و هنری را در نسل هفتم به اوج خود رساندند. با اینکه نمی‌توان انتظار مشابهی ازRise of The Tomb Raider در سال ۲۰۱۵ داشت، اما استودیوی Nixxes، استودیویی که وظیفه‌ی ساخت نسخه‌ی ایکس‌باکس 360 را بر عهده داشته سعی کرده تا حدودی به همان کیفیت ساخت برسد. مشخص است که هدف اسکوئر انیکس و مایکروسافت به عنوان ناشر، رسیدن به کیفیتی عالی در نسل هشتم بوده (که به خوبی هم به آن نائل شدند)، اما مانند بعضی ناشرها، استودیوها را مجبور نکردند که یک نسخه‌ی نسل قبلی هم بسازند و اینکه بازی ناقص باشد و گرافیکی خجالت‌آوری هم عرضه کند، دیگر اهمیتی نداشته باشد. (قابل توجه شما، آقای اکتیویژن!)

|

استودیوی نیکسس همه‌ی ویژگی‌های مربوط به گیم‌پلی، مانند سیستم ارتقا اسلحه‌ها و وسایل را به طور کامل در نسخه‌ی ایکس‌باکس 360 هم گنجانده و تفاوت‌ها با نسخه‌ی ایکس‌باکس وان، مربوط به جنبه‌های گرافیکی و صداگذاری بازی می‌شود. وقتی بعد از دو سال تجربه‌ کردن بازی‌های نسل جدید سراغ توم ریدر در کنسول قدیمی خود می‌روید طبیعی است که گرافیک آن را بسیار پیش پا افتاده بدانید و حتی شاید مثل من گرفتن کنترلر در دست بعد از مدت‌ها هم حس غریبی داشته باشد، اما باید توجه کنیم که بازی روی چه سخت‌افزاری اجرا می‌شود و انتظاراتمان را درست تنظیم کنیم. وضعیت AA بازی هیچ تعریفی ندارد و تمام لبه‌ها و خطوط خمیده و منحنی، پیکسلی و دندانه دندانه هستند. این اولین نشانه‌ای است که شما را کاملاً از نسل جدید جدا می‌کند. اما جلوتر که می‌روید، با نگاهی دوباره به محیط و طراحی خود شخص لارا، متوجه می‌شوید که تعداد اشیای درون یک محیط و جزئیات آن‌ها کاملاً قابل قبول هستند. چنگک‌ها و قلاب‌هایی که از لباس لارا آویزان هستند، لباس‌های او و مخصوصاً حرکات موهایش تا حدودی در حد همان بازی‌های بزرگ اواخر نسل قبلی هستند. این نشان می‌دهد سازندگان نسخه‌ی ایکس‌باکس 360 را جدی گرفته‌اند و محصولی سرسری عرضه نکرده‌اند.

بزرگترین تفاوت دو نسخه، میزان رزولوشن آن‌هاست. کاهش رزولوشن‌ بازی از 1080p به 720p تأثیر بسیاری رو کیفیت کلی تصویر می‌گذارد و جزئیات ریز و درشت هر صحنه تفاوت محسوسی در دو نسخه خواهند داشت. البته باید خوشحال باشیم که بالاخره یک بازی دیگر هم با رزولوشن 1080p روی ایکس‌باکس وان اجرا می‌شود، وگرنه بازی از این لحاظ تفاوت چندانی با نسل نسخه‌ی نسل قبلی خود نمی‌کرد. کات‌سین ها در نسخه‌ی ایکس‌باکس 360 از پیش رندر شده هستند و این بدین معنی است که در کات‌سین‌ها، شاهد گرافیک اصلی گیم‌پلی بازی در نسخه‌ی ایکس‌باکس وان هستیم. البته خود این ویدیوها هم به دلیل محدودیت فضای دیسک، دچار کاهش کیفیت شده‌اند اما همچنان می‌توان تفاوت زیاد دو نسخه را احساس کرد.

کاراکتری‌هایی که نقش مهمی در داستان دارند و غیر از کات‌سین‌ها، آن‌ها را در طول گیم‌پلی بازی می‌بینید طراحی باجزئیاتی دارند و ایرادی به آن‌ها وارد نیست، اما امان از NPCها و دشمن‌های بازی. در مورد آن‌ها سخت است که کلمه‌ی طراحی را به کار برد. بسیاری از این اشخاص فقط حجم و فرم یک انسان را دارند و در کمال تعجب خبری از هیچگونه جزئیاتی در صورت آن‌ها یا حتی لباس‌هایشان نیست. آن‌ها مانند مترسک‌هایی‌اند که از جنس گونی ساخته‌ شده‌اند و فقط هستند تا نقش کسی را بازی کنند که باید کشته شود. این مورد ناامیدکننده‌ترین تصویری است که در کل بازی می‌بینید و اگر تجربه‌ی نسخه‌ی قبلی بازی روی نسل هفتم را داشته باشید، قضیه دلسرد‌کننده‌تر هم می‌شود. در نسخه‌ی قبلی دشمن‌ها حداقل صورت‌هایشان را مثل نیکولاس کیج و جان تراولتا در «تغییر چهره» عوض نکرده بودند که بعداً یادشان برود روی سرشان بگذارند.

در Rise of The Tomb Raider آن کاری که از هرچیز اهمیت بیشتری دارد، لذت‌بخش‌ترین است و آن چیزی نیست جز تهاجم به مقبره‌ها. ماجراجویی در غارها و زیرزمین‌ها و حل کردن پازل‌ها که همیشه پایه و اساس توم ریدر بوده، در این نسخه هم همانقدر لذت‌بخش است که در نسخه‌ی ایکس‌باکس وان، چون وقتی در حال سوزاندن فسفر هستید دیگر به گرافیک فکر نمی‌کنید. اما وقتی درگیر مبارزه‌های تن به تن و گان‌پلی می‌شوید، اوضاع فرق می‌کند و آن دشمنان بی‌چهره، صداگذاری ضعیف اسلحه‌ها و افکت‌های پیش پا افتاده‌ی انفجار و آتش تمام حس و حال بازی را خراب می‌کنند. توم ریدر هر چقدر هم سعی کند نمی‌تواند حداقل در بخش‌های اکشن گیم‌پلی‌اش به آنچارتد برسد، آنچارتدی که اگر توم ریدر نبود شاید اصلاً ساخته نمی‌شد یا با الگوبرداری از مکانیسم‌های آخرین ما، کاری در مبارزاتش کند که از لحاظ گان‌پلی هم حرفی برای گفتن داشته باشد. اگر مثل همان نسخه‌های چندین سال پیش، سازندگان تمرکزشان را بیشتر روی بخش ماجراجویی و معمایی بازی بگذارند، می‌توانند برند توم ریدر را دوباره به یکی از بزرگترین مجموعههای دنیای گیم تبدیل کنند.

ضعف‌های بخش تیراندازی به دلیل نکاتی که اشاره شد در این نسخه چند برابر شده‌اند. غیر از آن مورد عجیب شکل و ظاهر دشمن‌ها، صداگذاری بعضی اسلحه‌ها مثل مسلسل واقعاً ضعیف کار شده و آن تق تقی که هنگام شلیک با AK-47 می‌شوید غیر از اینکه کل اصالت اسلحه را زیر سوال می‌برد، به تجربه‌ی گیمر هنگام بازی هم لطمه می‌زند. لارا در این نسخه یاد گرفته که با یک بطری و الکل و مقداری پارچه، کوکتل مولوتف بسازد ولی پیشنهاد می‌کنم تا جایی که می‌شود از آن استفاده نکنید، چون دیدن افکت آتشی که روی زمین شعله‌ور می‌شود کاملاً ناامیدتان می‌کند. پایین آوردن کیفیت بعضی از ویژگی‌های بازی تا این حد شاید برای افزایش میزان حافظه‌ی اشغال شده‌ی کنسول به منظور طراحی اشیای بیشتر در محیط باشید، اما ای کاش سازندگان کمی از میزان پوشش گیاهی و موارد مشابه کم می‌کردند و جزئیات همه‌چیز را کمی متعادل‌تر طراحی می‌کردند.

جای تعجب ندارد که فناوری نورپردازی حجمی هم در نسخه‌ی ایکس‌باکس 360 غایب باشد. به جای اینکه نور رفتاری طبیعی داشته باشد و با برخورد به اجسام با توجه به شکل آن‌ها بازتاب کند، در این نسخه نور به عنوان یک واحد مجزا بر سطح اشیا می‌تابد و به کمک تغییر در رنگ بافت‌ها، احساس تیرگی و روشنی القا می‌شود و درنتیجه خبری از سایه‌های نرم نیست .مسلماً سایه‌زنی‌ها به فناوری‌های جدیدی که در نسخه‌ی نسل هشتم استفاده شده نمی‌رسد اما روی هم رفته، نورپردازی در سطح بسیار خوبی قرار دارد و از همان کیفیتی برخوردار است که بازی‌های شاخص اواخر نسل هفتم ارائه می‌کردند.

(ویدیو از IGN، تصاویر از Eurogamer)

زومجی چگونه یک بازی را بررسی می‌کند؟