بهترین پردازنده ها در رده های بودجه ای مختلف - تابستان ۱۳۹۵

استفاده‌های عمومی محدود مانند ارسال و دریافت ایمیل، نوشتن و ویرایش مطالب و داده‌ها در ویراستار‌های رایج مانند Word و Excel، استفاده از مرورگرهای اینترنتی و کارهایی که بسیاری از آنها را در گوشی‌های هوشمند امروزی هم می‌توان به خوبی انجام داد.

انتخاب اول: Intel Pentium G3250

پردازنده‌ای جمع و جور از نسل هَسول با ۲ هسته‌ی پردازشی و فرکانس کاری ۳.۲ گیگاهرتز که بر اساس فناوری ساخت ۲۲ نانومتری ساخته شده و از ۳ مگابایت حافظه‌ی کش سطح دوم  و گرافیک مجتمع Intel HD استفاده می‌کند. این پردازنده‌ روی سوکت ۱۱۵۰ و مادربرد Z97/H97/B85 یا H81 کار می‌کند.

پردازنده‌ی جدیدتر Pentium G3258 هم از همین سری و با قابلیت اورکلاک معرفی شده که براحتی و به کمک یک خنک کننده‌ی مناسب تا میزان زیادی توانایی افزایش فرکانس دارد و باعث افزایش راندمان برنامه‌های کاربردی و پردازشیِ غیر پیچیده خواهد شد. به خاطر داشته باشید که این پردازنده برای بازی‌های امروزی اصلا مناسب نیست و توانایی کافی را ندارد.

به جز استفاده‌های عمومی ذکر شده در گزینه‌ی اول، این رده مناسب کاربرانی است که بازی‌های سبک یا قدیمی را هم به صورت متناوب و هر از گاهی انجام می‌دهند. استفاده از گرافیک مجتمع در این رده‌ی بودجه‌ای می‌تواند پاسخ‌گوی نیاز این دسته از کاربران باشد.

انتخاب اول: AMD A8 7600

این پردازنده‌ی ۴ هسته‌ای از سری APU های Kaveri با مجموع ۸ هسته‌ی منطقی و فرکانس کاری ٣.٣ گیگاهرتز است و بر پایه‌ی پلتفرم FM2 کار می‌کند و بزرگترین و مهمترین مزیت آن نسبت به پردازنده‌های هم رده از اینتل، داشتن هسته‌های گرافیکی یکپارچه و قدرتمند در داخل پردازنده است که در سطحی بالاتر از گرافیک مجتمع Intel HD قرار دارند و در بسیاری از بازی‌ها برای بازی با تنظیمات پایین یا متوسط مناسب هستند. از آنجایی که این هسته‌های گرافیکی بر پایه‌ی همان معماری GCN کارت‌های گرافیکی قدرتمندتر و مجزای AMD تعبیه شده‌اند، پشتیبانی و سازگاری آنها با بازی‌‌ها بسیار بهتر از هسته‌ی گرافیکی اینتل است. اگر بخواهید از همین مجموعه پردازنده‌ای با راندمان و گرافیک حدود ۲۰ تا ۳۰ درصد قویتر انتخاب کنید، گزینه‌ای بهتر از A10-7850K با هسته‌های آنلاک شده و قابل اورکلاک نخواهید داشت. اما مساله‌ای که A10-7850K را از قرار گرفتن به عنوانِ انتخاب اصلی دور کرد، قیمت نسبتا بالای آن است که برای انتخاب در چنین رده‌ی قیمتی ایجاد تردید می‌کند.

مزیت دیگر این پردازنده قیمت آن است. با خرید این پردازنده و پلتفرم FM2 خریدی هم‌ترازِ یک پردازنده‌ی ارزان قیمت با یک کارت گرافیکی مجزای رده پایین را انجام داده‌اید، هر چند که بعدا می‌توان کارت گرافیک مجزای قویتری روی مادربرد هم نصب کرد. اما این خانواده ایرادی هم دارد و آن عدم قابلیت ارتقای مناسب به پردازنده‌های نسل بعدی و بسیار سریع‌تر است، چیزی که معمولا پلتفرم‌های اینتلی در آن بی رقیب هستند و با داشتن یک مادربرد ارزان قیمت بر پایه‌ی سوکت ۱۱۵۱، می‌توان پردازنده را به سریع‌ترین مدل Core i7 موجود ارتقا داد و راندمان پردازشی را تا چندین برابر افزایش داد.

در مقابل اینتل هم بیکار نبوده و سعی کرده است محصولی با کارکرد مشابه را به فهرست محصولاتِ خود اضافه کند. محصولاتی متمایز از نسل برادوِل با مدل‌های Core i5-5675C و Core i7-5775C که از گرافیک مجمتع Iris Pro 6200 Graphics برخوردار هستند و در بنچمارک‌های گرافیکی می‌توانند همرده یا حتی بالاتر از APU های ای‌ام‌دی ظاهر شوند، اما برچسبِ قیمتی بسیار بالاتری هم دارند. قابلیت متمایز کننده‌ی این دو مدل داشتن ۱۲۸ مگابایت حافظه از نوع eDRAM بود که هم در عملیات محاسباتی و هم در پردازش گرافیکی مانند حافظه‌ی کش سطح ۴ (L4 Cache) عمل می‌کند. با این وجود این پردازنده‌ها هم در زمان عرضه و هم پس از آن با کمبود شدیدی مواجه بودند و پس از عرضه‌ی نسل اسکای لیک و سوکت جدیدتر به فراموشی سپرده شدند.

این پردازنده مناسب برای کاربرانی است که تمایل دارند کارهای روزمره‌ی خود را با سرعت بیشتری انجام داده و دقایقی در زمان خود صرفه‌جویی کنند. کاربرانی که عادت به انتظار کشیدن ندارند و می‌خواهند به همان سرعتی که در انجام کارهای شخصی مهارت دارند، به همان نسبت هم سیستم پاسخ‌گویی داشته باشند و رایانه شخصی از آنها عقب‌تر نباشد.

انتخاب اول: Intel Core i3 6300

پردازنده‌ی ۵۱ واتی Core i3-6300 از آخرین نسل معماری اسکای لیک، با این که فقط ۲ هسته و برای هر هسته فقط ۲ مگابایت حافظه‌ کش دارد، اما از فناوری HT یا همان Hyper Threading برخوردار است و بنابراین در تمام برنامه‌ها ۴ هسته‌ی پردازشی را در اختیارِ شما قرار می‌دهد. این تراشه دارای کلاک ۳.۸ گیگاهرتزی است و بنابراین برای عملیات تک نخی (Single Thread) هم سرعت پردازش بالایی دارد. کسانی که سر و کاری با بازی یا برنامه‌های طراحی و گرافیک نداشته باشند هم در صورت نیاز می‌توانند از تراشه‌ی گرافیکی مجتمع در آن با نام HD Graphics 530 استفاده کنند که از دایرکت ایکس 12 هم پشتیبانی می‌کند. در صورت محدودیت بودجه می‌توان با خریدِ Core i3 6100 مبلغ قابل توجهی در جمع فاکتور صرفه جویی کرد.

این پردازنده از لحاظ قیمتی بسیار مقرون به صرفه است و نسبت راندمان به قیمت مناسبی دارد. بر اساس بنچمارک‌ها تا ۸۰ درصد از راندمان بزرگترین برادر خود یعنی Core i7 6700K را ارائه می‌کند (در برنامه‌های تک نخی) و در مقامِ مقایسه همرده‌ی Core i5 2500K از دو نسل قبل ظاهر می‌شود. همچنین در اغلبِ مواقع (بسته به موتور بازی) می‌تواند حدود ۹۰ درصد توان قابل دریافت از کارت‌های گرافیکی مجزای رده بالا را استخراج کند و سناریوهای اجرایی که در آن برای بازی و سیستم گلوگاه شود انگشت شمار است.

راندمان گرافیک مجتمع

در اینجا می‌توانید نمونه‌ای از راندمان بدست آمده با برخی پردازنده‌های معرفی شده و برخی پردازنده‌های قوی‌تر را در یکی از بازی‌های مطرح با گرافیک نسبتا سنگین مشاهده کنید. این بازی با تنظیمات Medium و رزولوشن 1920*1080 آزمایش شده است.

این CPU باید بتواند به بهترین نحو از پس اجرای تمام نرم افزارهای چند منظوره و کاربردی بر‌آید و همزمان چندین برنامه را در کنار هم اجرا کرده و بدون تاخیر بین آنها جابه‌جا شود. این سیستم بهترین گزینه برای اجرای هر نوع برنامه‌ی کاربردی یا بازی بوده و خصیصه‌هایی از تمام رده‌های بودجه‌ای دیگر را در خود جای داده است و ضمن حفظ تمام قابلیت‌های مهم یک سیستم قوی، بخش‌های غیر ضروری یا فراتر از نیاز در سیستم را تعدیل می‌کند.

انتخاب اول: Intel Core i5 6600K

پردازنده‌های ۴ هسته‌ای Core i5 می‌توانند در اغلب بازی‌ها شانه به شانه‌‌ی همتای Core i7 خود در همین نسل حرکت کنند و تفاوت راندمان بسیار ناچیز است. پردازنده‌ی Core i5 6600K از قابلیت HT محروم است اما فرکانس کاری ۳.۵ تا ۳.۹ گیگاهرتز را را در حالت پایه و توربو دارا است و از ۶ مگابایت حافظه‌ی کش سطح سوم بهره مند است. در واقع تنها تفاوت‌های Core i5 با Core i7 یکی نداشتن HT (برای هسته‌های مجازی بیشتر) و یکی هم حافظه‌ی کش کمتر است. این پردازنده‌ها هم از DDR3L و هم از DDR4 برای ماجول‌های رم پشتیبانی می‌کنند. در مجموع پردازنده‌های Core i5 هم اکنون می‌توانند با آخرین میزان از سقف فریم تولیدی توسط کارت‌های گرافیکی رده بالا همراهی کنند یا دست کم تا ۹۰ درصد آن را استخراج کنند.

از آنجایی که تفاوت قیمتی 6600K با مدل معمولیِ بدون پسوند K بسیار ناچیز است، ترجیح دادیم مدل 6600K را گزینش کنیم تا در کنار مادربردهای Z170، قابلیت اورکلاک و افزایش کارایی رایگان را هم به عنوان ارزش افزوده در فهرست مزیت‌های این پردازنده داشته باشیم.

در اینجا بودجه‌ی بالا نیاز به صرفه‌جویی در خرید برخی قطعات را ناموجه می‌کند و بالاترین کارایی با استفاده از سریع‌ترین پردازنده‌ی موجود ، اولویتِ اول انتخاب ما است. این پردازنده‌ بیش از نیاز امور عادی و روزمره و حتی اجرای معمولی بازی‌ها عمل می‌کند، قابلیتِ اورکلاک و Tuning زیادی دارد و در کنار یک کارت گرافیک رده حرفه‌ای به‌راحتی می‌تواند آخرین تنظیمات ممکن در بازی‌ها را در فریم‌های بالاتر از حدِ معمول و در رزولوشن‌های غیر متداول مثل 2560*1440 و در رزولوشن 4K یا حالت‌های سه‌بعدی و  هدست‌های واقعیت مجازی یا VR اجرا کند.

انتخاب اول: Intel Core i7 6700K

اما در مورد بازی‌ها برخی ملاحظات جدید را باید در نظر گرفت. با معرفی دایرکت ایکس 12 قرار است بار پردازشی CPU از نظارت و اجرای درخواست‌های گرافیکی کمتر شود و به سوی عملیات دیگر مانند پردازش فیزیک نامتقارن یا ارسال سریع‌تر درخواست‌های اجرای گرافیکی (Kernel Calls) بدون محدودیتی که در دایرکت ایکس 11 وجود داشت سوق پیدا کند. بنابراین هسته‌های بیشتر پردازنده در این پروسه‌ها مفید خواهند بود و باعث تسریع عملیات خواهند شد.بهترین پردازنده‌ی دسکتاپی معماری اسکای لیک تمام آن چه را که برای استخراج بالاترین راندمان ممکن در بازی‌ها و نرم افزارهای تخصصی نیاز داریم در اختیارمان می‌گذارد. برنامه‌ها و ابزارهای کاربردی که برای پردازش‌های چند نخی بهینه شده باشند از افزایش راندمان قابل توجهی نسبت به همرده‌های Core i5 برخوردار خواهند شد، برنامه‌هایی که شامل گرو‌های طراحی و پردازش تصویر و نقشه‌ها، طراحی و رندر سه بعدی و ابزارهای فشرده سازی مانند WinRAR می‌شوند و از مزیت هسته‌های مجازی این پردازنده و حافظه‌ی کش بیشتر برخوردار می‌شوند. این تفاوت راندمان در بازی‌ها کمتر می‌شود، مخصوصا بازی‌های امروزی که بیشتر روی GPU یا تراشه‌ی گرافیکی فشار وارد می‌کنند و GPU-Bound هستند تا این که بخواهند روی پردازنده گلوگاه باشند.

از سوی دیگر در محصولات واقعیت مجازی نیاز به تولید ۹۰ یا ۱۲۰ فریم بر ثانیه ضرورت دارد و این پردازنده‌ها می‌توانند این نرخ فریم‌ها را فراهم کنند، مخصوصا اینکه داشتن تاخیر بسیار پایین در تولید خروجی برای VR در طبیعی نگه داشتن تجربه‌ی کاربر بسیار اهمیت دارد. این پردازنده برای SLI و CF هم توصیه می‌شود.

صراحتا بگوییم که هدفِ اصلی انتخاب چنین پردازنده‌ای نه برای گیمینگ و بهره مندی گیمرها، بلکه برای کاربران حرفه‌ای با ضرورت دسترسی به سیستم‌های قدرتمند برای پردازش و تولید محتوا است که شامل برنامه‌های مهندسی، محاسباتی، طراحی و رندر انیمیشن و گرافیک سه بعدی، عکاسی حرفه‌ای و پردازش عکس‌ها و افکت‌ها، پردازش و تولید افکت‌های ویدیویی و تدوین، طراحی سازه‌ها و همین‌ طور محاسبات تخمینی و پیش بینی (هواشناسی، محيط زيست، دانش هسته‌ای...)، مدل سازی و شبیه سازی‌های کامپیوتری، واقعیت مجازی و بسیاری از پردازش‌های با ماهیت موازی سنگین می‌شود. بازی‌های کامپیوتری لزوما با اجرا روی چنین پردازنده‌ای راندمانی بالاتر از رده‌ی قبلی نخواهند داشت.

انتخاب اول: Intel Core i7 5930K / 6850K

تا به حال اینتل هیچ پردازنده‌ای که بیشتر از ۴ هسته‌‌ی فیزیکی داشته باشد را در بخش دسکتاپی Mainstream و برای سوکت ۱۱۵۰ یا ۱۱۵۱ معرفی نکرده است و پردازنده‌های ۶، ۸ و جدیدا ۱۰ هسته‌ای همگی در دسته بندی Premium/Extreme اینتل و پلتفرمی مجزا برای کارهای حرفه‌ای قرار داشته‌اند. اما اینتل با نامگذاری جدید و خارج از عرف پردازنده‌های جدیدش سعی کرد بخشی از کاربران پی سی و گیمرها را ترقیب به خرید پلتفرم گرانتر و حرفه‌ای X99 کند. پردازنده‌های Core i7 6950X ، 6900K ، 6850K و  6800K هم با همین استراتژیِ جدید معرفی و تبلیغ شدند، بدون اینکه در ماهیت پلتفرم و روند توسعه‌ی سوکت ۲۰۱۱ تغییری ایجاد شود.

معماری قبلی اینتل با نام برادوِل در پردازنده‌های جدید سری حرفه‌ای با نام Broadwell-E نمود تازه‌ای پیدا کرده است. پیش‌تر از مدل‌های دسکتاپی نسل برادول با نام‌های Core i5-5675C و core i7-5775C به خاطر گرافیک مجتمع قدرتمندشان صحبت کردیم، اما در اینجا پردازنده‌ای بدون هسته‌ی گرافیکی و بر اساس سوکت حرفه‌ای 2011-v3 و مادربردهای پلتفرم X99 داریم. به علاوه، این پردازنده‌ها دارای کنترل کننده‌ی حافظه‌ی ۴ کاناله هم هستند که پهنای باند قابل دسترس برای نرم افزار را به نحو چشمگیری افزایش می‌دهد.

همچنین دارا بودن مسیرهای ارتباطی بسیار بیشتر نسبت به پردازنده‌های سوکت ۱۱۵۱ معمولی باعث می‌شود که امکان استفاده از کارت‌های گرافیکی، کارت‌های اضافه شونده، اسلات‌های M.2 برای SSD و بقیه‌ی ادوات به تعداد بسیار بیشتر و سرعت بالاتری میسر شود. مثلا با پردازنده‌ی 6700K اگر کارت گرافیک دوم را برای SLI کردن به سیستم اضافه کنید، سرعت هر دو کارت روی مادربرد به 8X PCIe 3.0 کاهش خواهد یافت، اما روی 6850K به خاطر دارا بودن Lane های بیشتر می‌توان هر دو کارت را با سرعت کاملِ 16X به خدمت گرفت (البته هنوز تفاوت راندمان محسوسی بین این دو حالت روی گذرگاه PCI Express 3.0 وجود ندارد). کاربرانی که نیاز به استفاده از کارت‌های اضافه شونده‌ی بیشتر را نداشته باشند می‌توانند از پردازنده‌های ارزانترِ 5820K یا مدل جدیدتر 6800K استفاده کنند که به جای ۴۰ مسیر تنها دارای ۲۸ مسیر روی گذرگاه PCI Express 3.0 هستند و البته فرکانسِ پایین‌تری دارند.

با این توضیح، تقریبا تمام برنامه‌های متکی بر پردازش‌های چند نخیِ سنگین و غیر شرطی از مزیت هسته‌های بیشترِ این پردازنده‌ها منتفع خواهند شد. اما در مقابل، بیشتر بازی‌ها با هسته‌های فیزیکی بیشتر افزایش راندمانی ندارند و فقط برخی که با موتور پیشرفته برای پردازش‌های مجزا و موازی بهینه شده باشند، نرخ فریم بالاتری را ارائه خواهند کرد که فعلا تعدادشان انگشت شمار است و مشکل بتوان بازی‌هایی را مثال زد که ۶ یا ۸ هسته‌ی پردازنده را همزمان درگیر و استفاده کنند و مثلا ۱۲ رشته‌ی پردازشی را حین بازی ایجاد کرده باشند. برای بازی‌ها عموما فرکانس کاری بیشتر تاثیرگذارتر از هسته‌های بیشتر عمل می‌کند.

تمام عناوین گزینه‌ی قبلی را در بر می‌گیرد، به علاوه‌ی این که بالاترین توان پردازشی با بهترین فناوری تولید شده در دنیا که برای مشتریان تجاری دردسترس باشد، صرف نظر از قیمت و پلتفرم مد نظر قرار می‌گیرد.

توجه داشته باشید که در این رده و رده‌ی قبلی پردازنده‌های مشابه‌ای از سری Xeon را می‌توان مثال زد که مشخصاتِ یکسانی با پردازنده‌های معرفی شده داشته باشند، اما در عین حال قابل نصب و استفاده روی همین مادربردهای X99  باشند و البته قیمت پایین‌تری هم داشته باشند. حتی می‌توان ترکیب‌های دو تایی از پردازنده‌های سِروِری را با مادربردهای دو سوکته در نظر گرفت که راندمانی بالاتر را ارائه می‌کنند و قیمتی مشابه دارند. مثلا پردازنده‌ی Xeon E5-2660 v4 دارای ۱۴ هسته‌ی پردازشی (۲۸ هسته‌ی مجازی) ، ۳۵ مگابایت حافظه‌ی کش سطح ۳ و کلاک ۲.۰ گیگاهرتزی است که روی مادربردهای X99 هم کار می‌کند و ۵ میلیون و ۶۰۰ هزار تومان قیمت دارد. البته این مدل برای ترکیبِ ۲ سوکتیِ سروری تولید شده است که در صورت استفاده از مادربرد متناسب ۵۶ هسته‌ی پردازشی را در نرم افزارها فرآهم خواهد کرد .

انتخاب اول: Intel Core i7 6950X/ Intel Core i7 6900K

پردازنده‌های ۸ و ۱۰ هسته‌ای اینتل با نام‌های 6900K و 6950X از نسل Broadwell-E بیشتر خصوصیاتشان را از پردازنده‌های سروری زئون به ارث برده‌اند و تنها در نامگذاری از آنها متمایز هستند. این پردازند‌های گران‌ قیمت مختص کاربرانی است که می‌خواهند راندمان پردازشی سیستم‌های سروری و ورک استیشن‌های قدرتمند را روی پی‌سی حرفه‌ای خود برای ابزار خاص خود مهیا کنند. توان مصرفی این مدل‌ها ۱۴۰ وات تعیین شده و قادرند ۱۶ یا ۲۰ هسته‌ی پردازشی منطقی را در سیستم عامل مهیا کنند که نسبت به ۸ هسته‌ی پردازنده‌ی 6700K افزایش قابل توجهی است. داشتن ۲۵ مگابایت حافظه‌ی کش سطح ۳ هم شاید در Xeon ها غیر معمول نباشد، اما برای پردازنده‌ی دسکتاپی امری بی سابقه است (برای مقایسه 6700K فقط ۸ مگابایت حافظه‌ی کش سطح ۳ دارد). البته افزایش هسته نسبت مستقیمی با کاهش کلاک کاری در این پردازنده‌ها دارد و فرکانس کاری 6850K بالاتر از 6950X است و دلیلش هم کنترل کارکرد حرارتی و پایداری پردازنده با هسته‌های فیزیکی بیشتر در حد تعیین شده است.

راندمان پردازشی و بازی‌ها

در اینجا می‌توانید راندمان خطی و چند نخیِ پردازنده‌های منتخب در رده‌های بودجه‌ای بالا را با یکدیگر مقایسه کنید تا ایده‌ای کلی از توان این پردازنده‌ها در نرم افزارهای کاربردی و بازی‌ها و تفاوت احتمالی الگوی راندمان در هر دسته بدست آورید.

تهیه شده در زومجی