نقد سریال Fargo؛ قسمت هفتم، فصل سوم

اپیزود هفتم فصل سوم «فارگو» (Fargo) ضعیف‌ترین اپیزود این فصل تا به اینجای کار است. البته فکر نمی‌کنم خوب باشد که از صفت «ضعیف» استفاده کنم. از «ضعیف» برای توصیف سریالی استفاده می‌شود که غیرقابل‌دیدن است. غیرقابل‌تحمل است. سریالی که خسته‌کننده است. اپیزود این هفته‌ی «فارگو» هیچکدام از اینها نیست، بلکه با اپیزودی طرفیم که لحظات بامزه، بازی‌های قوی و نکات قابل‌توجه‌ متعدد خودش را دارد. اصلا کاش همه‌ی سریال‌های ضعیف، مثل اپیزود هفتم فصل سوم «فارگو» بودند. اما این اپیزود یک کمبود بزرگ دارد و آن هم نداشتن تازگی است. بله، اگر یادتان باشد قضیه‌ی «عدم تازگی و خلاقیت» را در نقد اپیزود اول این فصل پیش کشیدم و به‌طور مفصل درباره‌اش صحبت کردیم. از این گفتم که چقدر افتتاحیه‌ی فصل سوم آشنا به نظر می‌رسد. چقدر تکرارکننده‌ی عناصر و کهن‌الگوهایی است که در دو فصل اول دیده بودیم. همین باعث شد آن اپیزود با وجود اجرای عالی و بازی‌های درجه‌یکش، کماکان احساسِ تماشای بازسازی چیزی بهتر را داشته باشد. خوشبختانه قسمت دوم و سوم کاری کردند تا از شک کردن به نوآ هاولی خجالت بکشیم و از آن موقع تاکنون کم و بیش از بحثِ تکراری بودن این فصل فاصله گرفتیم. تا اینکه با اپیزود این هفته روبه‌رو شدم. مشکل این اپیزود این است که قدم جا پای افتتاحیه‌ی این فصل می‌گذارد. مسئله این است که در اپیزودهای بعد از افتتاحیه، سریال موفق شده بود با پر و بال دادن به کاراکترها و به خرج دادن خلاقیت‌های تاثیرگذار، شخصیت‌ها و داستانشان را به اندازه‌ی کافی متفاوت‌تر از چیزی که در فصل قبل دیده بودیم کند، اما در این اپیزود خبری از آن جزییات و پیچ و خم‌ها که باعث متفاوت شدن فصل سوم می‌شد نیست، در نتیجه یک لحظه غفلت کافی است که ماهیت تکراری کاراکترها و داستان توی ذوق بزند. از امت که در این اپیزود دوباره من را به یاد سرمایه‌دارِ فصل اول که با مافیاها درگیر شده بود انداخت گرفته تا سکانسی که یوری مسئول کلانتری را با تهدیداتش مجبور به ترک کتابخانه می‌کند؛ صحنه‌ای که مو به مو تکرار صحنه‌ی روبه‌رو شدنِ گاس گریملی با لورن مالو از فصل اول است.

مسئله این است که کاراکترهای اعصاب‌خردکن به دو دسته تقسیم می‌شوند؛ دسته‌ی اول آنهایی هستند که از قصد اعصاب‌خردکن نوشته می‌شوند و طوری مورد پرداخت قرار می‌گیرند که اعصاب‌خردکن‌بودنشان، قابل‌درک می‌شود. تماشاگر متوجه می‌شود که فلان کاراکتر چرا این‌قدر روی اعصاب است. اما یک سری کاراکتر اعصاب‌خردکن هم وجود دارند که قابل‌درک نیستند. بلکه غیرمنطقی هستند. آنها فقط می‌خواهند حرف خودشان را به کرسی بنشانند و به هیچ صراطی هم مستقیم نمی‌شوند. برای نمونه تقریبا همه‌ی شخصیت‌های سریال «مردگان متحرک» از چنین مشکلی رنج می‌برد. تا قبل از این اپیزود می‌شد با مخالفت‌های دیمیک کنار آمد، اما در اپیزود این هفته عدم توانایی او در دیدن حقیقت به مرحله‌ای می‌رسد که دستِ نویسنده رو می‌شود. یعنی دیگر این دیمیک نیست که مخالفت می‌کند، بلکه می‌توان هاولی را دید که به زور این کاراکتر را مجبور به پافشاری روی عقیده‌اش می‌کند. همه‌اش به خاطر اینکه جلوی تحقیقاتِ گلوریا و وینی سنگ بیاندازد. دیمیک در طول این مدت حتی یک ذره هم نرم نشده است. او حتی بعد از قتلِ ری هم به خودش زحمت نمی‌دهد که برای یک ثانیه هم که شده به حرف‌های گلوریا گوش بدهد. تازه بعد از اینکه یک نفر تلاش می‌کند نیکی را در بازداشتگاه بکشد، مجبور می‌شود که فقط کمی ماجرا را جدی بگیرد و به محض اینکه فرصت پیدا می‌کند، دوباره به حالت انکار و اهمیت ندادنش برمی‌گردد.

خبر خوب این است که شیا ویگهام در نقش مو دیمیک آن‌قدر بازیگر توانایی است و هاولی آن‌قدر دیالوگ‌های بامزه‌ای در دهانش گذاشته است که حداقل کاراکترش در بدترین حالت هم بدون نکته‌ی مثبت نیست. گفتگویش با نیکی که حول و حوشِ پوره‌ی سیب‌زمینی می‌چرخید، خنده‌دار بود و حکم بدبختی دیگری برای این زن را داشت. زنی که در چند وقت گذشته یک روز خوش ندیده است و این اپیزود از این طریق کاری می‌کند تا حس هم‌دلی ما را با نیکی بیشتر کند که کار سختی هم است. مخصوصا با توجه به اینکه نیکی همان کسی بود که یک نفر را نه به روش معمولی، بلکه با استفاده از پرتاب کردنِ یک کولر روی جمجمه‌اش و له کردن آن به قتل رساند. بنابراین خیلی سخت است که هم‌دلی تماشاگران با چنین کسی را برانگیخت. ولی خب، نباید فراموش کنیم که موریس خود یک قاتل بود. و با اینکه نیکی کسی بود که دعوای بین رِی و برادرش را راه انداخت، اما تلاش نیکی برای سرکیسه کردنِ امت استاسی یک چیز است و کتک خوردن این زن تا سر حد مرگ، انداختن قتل رِی گردن او و تلاش برای کشتن او در زندان هم چیزی دیگری! در مقایسه با وارگا و نوچه‌های بی‌رحمش، نیکی و رِی احمق‌های شروری بیش نبودند. آنها مثل وارگا، شکارچیان ماهری نبودند. فقط کسانی که کمی در ابعاد آرزوهایشان زیاده‌روی کرده بودند.

یکی دیگر از کسانی که در وضعیت آشفته‌ای به سر می‌برد امت است. او اصلا با مرگ برادرش کنار نیامده است که خب، با توجه به شرایطی که هم‌اکنون با خانواده‌اش و وارگا دارد، غیر از این هم انتظار نمی‌رود. همین باعث می‌شود تا در جریان گفتگو با خانم گلدفارب در رستوران، حرف‌های عجیب و غریبی بزند. امت برخلاف وارگا با اتفاقات پرهرج و مرج و خونین راحت نیست و برخلاف او نمی‌تواند آنها را به عنوان یک اتفاق عادی فراموش کند. پس وقتی وینی برای صحبت کردن با او درباره‌ی مرگ رِی به رستوران می‌آید، امت تمام نشانه‌های شناخته‌شده و نشده‌‌ای را که می‌تواند به عذاب وجدانش اشاره کنند رو می‌کند. او حتی قبل از اینکه وینی حرفی از قتل بزند، درباره‌ی انگیزه‌ی قاتل سوال می‌پرسد. خلاصه اگر سای هرچه زودتر او را از معرکه دور نمی‌کرد، احتمالا همانجا در حال گریه کردن به همه‌چیز اعتراف می‌کرد. با نگاهی به رفتار امت در این اپیزود، به نظر می‌رسد او دارد سعی می‌کند تا با نحوه‌ی زندگی و تفکرِ وارگا همراه شود. قول وارگا در خصوص افزایش ثروت و دارایی‌ها و گسترش مرزهای امپراتوری‌اش او را نرم کرده بود، اما با این حال به نظر می‌رسید اگر او فرصتی برای خلاص شدن از دست وارگا پیدا کند این کار را می‌کند، اما بعد از کشتنِ ری، او حالا چاره‌ای از جز قبول کردنِ طرز فکر وارگا ندارد. این تنها چیزی است که کمکش می‌کند تا از شدت عذاب وجدان خودش را لو ندهد. تا مرگ برادرش را توجیه کند. او شاید در حال عذاب کشیدن باشد، اما عذابش مربوط به پروسه‌ی پوست انداختنش و تبدیل شدنش به کسی مثل وارگا است. کسی که باور دارد می‌توانیم واقعیت را با توجه به چیزی که می‌خواهیم تغییر بدهیم. که واقعیت قابل‌مذاکره است. از سوی دیگر سای هم در این اپیزود به شکننده‌ترین نقطه‌اش می‌رسد. قبلا او و امت تیم شکست‌ناپذیر و موفقی در مقابل دنیا بودند. اما حالا همه‌چیز برعکس شده است. نه تنها امت برای لحظاتی به او تهمت می‌زند، بلکه وقتی سای سرش را بلند می‌کند با مردی روبه‌رو می‌شود که کنترل خانه‌ای را که زمانی به راحتی در آن رفت و آمد داشت، به دست گرفته است.