نقد فیلم Guardians of the Galaxy Vol. 2 - نگهبانان کهکشان: قسمت دوم

وقتی که مارول نخستین قسمت از بخش تازه‌ی دنیای ابرقهرمانی‌اش یا همان Guardians of the Galaxy «نگهبانان کهکشان» را به اکران عمومی گذاشت، کمتر کسی فکر می‌کرد که فیلم نهایی، محصولی تا به این اندازه متفاوت، جذاب و سرگرم‌کننده باشد و تا این حد، به دور از فضای داستانی مابقی قصه‌گویی‌های این کمپانی به نظر برسد. محصولی که نه ترسی از غرق کردن مخاطب در داستان‌گویی بامزه، اغلبا بی‌معنی و همواره جذاب خودش داشت و نه می‌خواست به چیزی خارج از عناصر شکل‌‌دهنده‌ی دنیای پیرامون کاراکترهایش تظاهر کند. ساخته‌ای که تماما به جلوه‌های ویژه خلاصه نمی‌شد و به معنی واقعی کلمه پروتاگونیست‌هایش بیشترین توجه فیلم‌ساز را به خود اختصاص داده بودند. نتیجه هم چیزی نشد جز آن که «نگهبانان کهکشان» در فروش از چیزی فروگذار نکرد، نمرات قابل قبولی از منتقدان گرفت و ناگهان استارلرد (کریس پرت) و دار و دسته‌اش را به شکل دیوانه‌واری در دل طرفداران جا داد. با همه‌ی این‌ها، مثل هر فیلم موفق دیگری، وقتی صحبت از ساخت قسمت دوم «نگهبانان کهکشان» به میان آمد، اغلب طرفداران پر و پا قرص فیلم اول دقیقا به اندازه‌ی هیجان‌زده شدن‌شان برای تماشای اثر بعدی، از امکان خراب شدن و شکست خوردن آن نیز نگران شدند. نگرانی معقولی که با توجه به دنیایی از دنباله‌های ضعیف هالیوود در سال‌های اخیر اتفاقا کاملا هم منطقی به نظر می‌رسید و کسی نمی‌توانست آن را زیر سوال ببرد. اما اگر این اضطراب بر پایه‌ی این بوده که ممکن است فیلم بعدی اثر بدی باشد، بگذارید خیال‌تان را راحت کنم که جلد دوم کتاب سینمایی «نگهبانان کهکشان»، قطعا گرفتار آن نشده و اثر تازه‌ی جیمز گان، بدون شک در جلوه‌ی فیلمی دوست‌داشتنی، جذب‌کننده و صد البته لایق تماشا ظاهر شده است.

فیلم Guardians of the Galaxy Vol. 2 مقدمه‌ی بلندی دارد. مقدمه‌ی بلندی که متاسفانه نه به شکلی جذاب و متفاوت روایت می‌شود و نه قرار است عناصر زیرپوستی خاصی را پیش از رسیدن فیلم به دقایق نهایی خود، به مخاطب اثر تقدیم کند. بلکه به جای این‌ها، شما در طول دقایق زیاد و بعضا ضعیف آن، فقط با سکانس‌هایی پی در پی مواجه می‌شوید که در بیشتر ثانیه‌ها برای‌تان ارزش خاصی ندارند و فقط قرار است چهره‌ی چند کاراکتر و توانایی‌های برخی از آن‌ها را به یادتان بیاورند. آن هم به شکلی که متاسفانه در اغلب دقایق آن نمی‌توان چیزی منطقی پیدا کرد و همه‌ی رخدادها به شکلی پشت سر هم از راه می‌رسند و بدون تاثیرگذاری بر قوس شخصیتی کاراکترهای محبوب و منفور قصه، از برابر چشمان‌تان می‌گذرند. نه قرار است چیزی از این اتفاقات را درک کنید و نه فیلم‌ساز در اغلب آن‌ها به عنصری جز شوخی‌های سطحی که تقریبا نود درصدشان کار نمی‌کنند پرداخته است. شما هستید و فیلمی که فقط زیر سایه‌ی جذابیت‌های اثر قبلی حرکت کرده و از قضا تصاویر سی‌جی‌آی‌محورش به شکل دیوانه‌واری قدرتمند و زیبا جلوه می‌کنند.

راستش را بخواهید، در دومین قسمت از نگهبانان کهکشان، این تصویرپردازی‌ها اصلا نقش ساده‌ای را عهده‌دار نشده‌اند و بعید است در صورت عدم وجودشان، مخاطب از پس رسیدن به نیمه‌ی دوم داستان‌گویی اثر که برخلاف انتظارتان نیمه‌ی خیلی خیلی معرکه‌ای از آب درآمده، بربیاید. در حقیقت، نگهبانان کهکشان ۲، نیمه‌ی اولش را با همین چیزهای ساده به پایان می‌رساند؛ تصویرپردازی‌هایی حقیقتا زیبا که حتی در سینمای باکیفیت امروز هم سخت می‌شود چیزی دقیقا در حد و اندازه‌ی آن‌ها پیدا کرد، تک‌سکانس‌هایی که ناگهان از راه می‌رسند و جذب‌تان می‌کنند، شوخی‌های اندکی که کار می‌کنند و بیننده را کمی بیشتر به سمت اثر می‌کشانند و از همه‌ی این‌ها مهم‌تر راکون دیوانه‌کننده‌ای که قطعا و یقینا یکی از بهترین ابرقهرمان‌های دنیا است و «راکت» (با اجرای بی‌نقص بردلی کوپر) نام دارد.

در حقیقت، به شکل غیر قابل انکاری «راکت» تنها شخصیت از فیلم دوم مجموعه است که در همان یک ساعت ابتدایی هم عناصر شخصیتی خود را به زیبایی نشان مخاطب می‌دهد و هرگز یادآوری ویژگی‌های جذب‌کننده‌اش برای بینندگان را به یک پروسه‌ی طولانی که نیمی از فیلم را در بر گرفته، تبدیل نمی‌کند. علت این ماجرا هم چیزی نیست جز آن که اغلب کاراکترهای داستان و در کل فضای قصه‌گویی اثر، به شکلی تصویر شده‌اند که انگار می‌خواهند گام‌های بلندتری نسبت به قسمت اول برداشته باشند. گام‌هایی که می‌خواهند درام فیلم و رابطه مابین کاراکترهایش را شگفت‌انگیزتر از قبل کرده و «نگهبانان کهکشان» را به فیلم عمیق‌تری تبدیل کنند اما در نهایت، فقط و فقط مسبب فاصله گرفتن اثر از عناصر تعریف‌کننده‌اش در فیلم ابتدایی می‌شوند. فاصله گرفتنی که اگر فقط محدود به یک ساعت ابتدایی فیلم نمی‌شد و به تمامی دقایق آن بسط پیدا می‌کرد، احتمالا کمتر کسی می‌توانست قسمت دوم «نگهبانان کهکشان» را به اندازه‌ی حالا، دوست داشته باشد. این وسط، «راکت» تنها شخصیتی است که حتی در این دقایق بد، خلاف جریان شنا کرده و با نشان دادن همان چیزی که از او می‌شناسیم، تبدیل به کاراکتر محبوب شماره یک فیلم می‌شود. البته کسی منکر جذابیت تمام‌ناشدنی نسخه‌ی کوچک و بامزه‌ی «گروت» (وین دیزل) نیست، اما راستش را بخواهید دوست‌داشتنی بودن او خیلی ارتباطی به عمق شخصیت‌پردازی‌اش ندارد و بیشتر به شکل ظاهری و زبانش که تنها به یک جمله خلاصه شده، مربوط می‌شود!

(از این‌جا به بعد مقاله، بخش‌هایی از داستان فیلم را اسپویل می‌کند)

با این حال، شکی در آن نیست که بر اساس توضیحاتی که در بندهای قبلی نیز گفتم، «نگهبانان کهکشان: قسمت دوم» فیلم سرگرمی‌محور صرفی است که اگر یک ساعت ابتدایی‌اش را تحمل کنید، با چندین و چند دقیقه‌ی جذاب مواجه می‌شوید که با اکشن‌ها و سی‌جی‌آی‌ها و کاراکترها و شوخی‌ها و نبردها و زیبایی‌هایی پر شده که امکان ندارد توانایی لذت نبردن از آن‌ها را داشته باشید! فیلم، هرگز قرار نیست نسخه‌ای قدرتمندتر از همین مجموعه نسبت به اثر قبلی‌اش باشد و قطعا آن تازگی بی مثل و مانند اثر قبلی را هم در هنگام تماشایش احساس نمی‌کنید. در عین حال، ساخته‌ی جدید جیمز گان در سرگرم‌کننده بودن فیلم مشکل‌داری نیست و می‌توانید از تماشای یک‌باره‌ی آن لذت ببرید. چون این‌جا شما با فیلمی رو به رو می‌شوید که هر آن‌چه نباشد از اغلب بلاک‌باسترهای مسخره‌ی این روزها جذاب‌تر است و می‌شود در میان دقایق تند و سریعش سکانس‌هایی گوناگون و دوست‌داشتنی را تماشا کرد. می‌شود به تماشای جنگیدن احمقانه‌ی چند موجود عجیب و غریب با یک هیولای فرابعدی (یک همچین چیزی!) نشست و به طور موازی آن را بر پایه‌ی یک موسیقی جذاب و حرکات جذاب‌تر گروت در همان حین دنبال کرد. می‌شود از «میکس فول‌العاده‌ی دو» یا همان موسیقی متن‌های واقعا زیبای فیلم لذت برد و می‌شود مدام از دنبال کردن بامزه‌ترین ابرقهرمان جهان لذت برد؛ راکت را می‌گویم. راکتی که شاید یکی از برترین ویژگی‌های این فیلم بود.