نقد سریال Game of Thrones: قسمت پنجم، فصل هفتم

اپیزود پنجم این فصل «بازی تاج و تخت» که «ایست‌‌واچ» نام دارد، اپیزود بی‌‌عیب و نقصی نیست و دوباره با اپیزودی طرفیم که از سرعت دیوانه‌وار سریال در این فصل ضربه می‌خورد، اما روی هم رفته خیلی از تماشای آن لذت بردم. «ایست‌واچ» اگرچه یکی از آن اپیزودهای مقدمه‌چین سریال است، اما سریال Game of Thrones حالا طوری برای هرچه سریع‌تر رسیدن به ایستگاه آخر شتاب گرفته است که دیگر اپیزودهای مقدمه‌چین به معنای کند شدن ریتم داستانگویی برای کاشتن دانه‌ها و صبر کردن برای برداشت آنها در اپیزودهای بعدی نیست، بلکه همه‌چیز در همان اپیزود کاشته و برداشت می‌شود. قبل از اینکه به گله‌هایم برسم، بگذارید از مهم‌ترین چیزی که درباره‌ی این اپیزود دوست داشتم شروع کنم: گردهمایی «هفت دلاور»گونه‌ی دار و دسته‌ی جان اسنو برای زدن به دل سرمای آنسوی دیوار. «ایست‌واچ» از فرمت داستانگویی کلاسیک فیلم‌هایی مثل «هفت سامورایی» بهره می‌برد که حول و حوش جمع‌آوری یک تیم از جنگجویانی با ویژگی‌های مختلف، انگیزه‌های متفاوت و خصومت‌های گوناگون نسبت به یکدیگر می‌چرخد و راستش را بخواهید این اتفاق یکی از موردانتظارترین اتفاقاتی بود که می‌خواستم بالاخره در «بازی تاج و تخت» ببینیم. «بازی تاج و تخت» همیشه داستانی بوده که یکی از بزرگ‌ترین صفات توصیف‌کننده‌اش «انزوا» بوده است. سریال درباره‌ی مویرگ‌هایی بوده که در سرتاسر بدن وستروس جریان دارند و هرکدام مسیر و مقصد خاص خودشان را داشته‌اند. سریال با خط‌های داستانی جداگانه و شخصیت‌های جداافتاده‌اش شناخته می‌شده است که به ندرت راهشان به یکدیگر می‌افتاد و اگر هم می‌افتاد، حداکثر دو-سه نفر با یکدیگر هم‌گروه می‌شدند و این هم‌گروهی معمولا زیاد دوام نمی‌آورد. همیشه چیزی وجود داشت تا وقتی کاراکترها کمی به یکدیگر عادت می‌کنند، همچون چاقویی بزرگ سر برسد و رابطه‌ی آنها را با بی‌رحمی قطع کند.

اما تفاوت «ایست‌واچ» با آن اپیزودها این است که هرکدام از کاراکترها در حال نقشی‌کشی‌های خاص خودش نیست. بلکه هم‌اکنون به نقطه‌ای از داستان رسیده‌ایم که به جای نقشه‌‌های مختلف، با یک نقشه‌ی بزرگ طرفیم که همه‌ی کاراکترها درگیرش هستند. به جای چندین خط داستانی، یک خط داستانی وجود دارد که همه روی محور آن حرکت می‌کنند. قبلا اپیزودهای استراتژی‌محور چندین خط داستانی را به سوی چندین نقطه‌ی اوج مختلف مقدمه‌چینی می‌کردند، اما در این اپیزود همه‌ی مهره‌های شطرنج روی یک میز، روی یک قاره در حرکت هستند که یک تاثیر بزرگ در برخواهد داشت. بنابراین نتیجه به حس و حالی منجر شده است که قبلا نمونه‌اش را در «بازی تاج و تخت» به ندرت دیده بودیم. یا اصلا ندیده بودیم. اینکه همه‌ی شخصیت‌های ریز و درشت سریال به‌طور مستقیم و غیرمستقیم در ارتباط با یکدیگر هستند، حس هیجان‌انگیزی دارد که احتمالا در ادامه‌ی سریال بیشتر خواهد شد و باید بهش عادت کنیم. اما سریال برای رسیدن به گردهمایی هیجان‌انگیز جان اسنو و یارانش در پایان این اپیزود، مشکلات منطقی متعددی را باید به جان بخرد. مشکلاتی که شاید از آغاز فصل هفتم با قدرت به روتین سریال تبدیل شده باشد، اما از آنجایی که در مغایرت با دی‌ان‌ای «بازی تاج و تخت» و چیزهایی که ما از ابتدا به خاطرشان عاشق این سریال شدیم قرار می‌گیرد، غیرقابل‌چشم‌پوشی نیستند.

دیگر اتفاق غیرمنطقی این اپیزود که از مطرح شدن آن شاخ در آوردم، هدف ماموریتِ گروه هفت سامورایی جان اسنو است: گرفتن یک زامبی و منتقل کردن آن به جنوب برای اثبات واقعی بودن ارتش مردگان به سرسی. نمی‌دانم شاید اگر وقت بیشتری صرف بررسی این ماموریت از زوایا مختلف می‌شد، می‌توانستم آن را درک کنم، اما کاراکترها در عرض چند دقیقه تصمیم به انجام یکی از دیوانه‌وارترین کارهایی می‌گیرند که در تاریخ سریال دیده‌ایم؛ آن هم سریالی که معمولا کاراکترهایش خیلی عاقل‌تر از این حرف‌ها هستند و آن هم سریالی که کارهای دیوانه‌وار در آن معمولا نه تنها نتیجه نمی‌دهند، بلکه عواقب بدی در پی دارند. از یک طرف این ماموریت با توجه به وضعیت آدم‌های وستروس کمی قابل‌هضم است. شاید این ماموریت باید دیوانه‌وار باشد. شاید این ماموریت می‌خواهد بهمان نشان دهد آدم‌های وستروس طوری سرشان را در رابطه با خط واقعی وایت‌واکرها مثل کپک زیر برف کرده‌اند که یک عده‌ای باید دست به چنین ماموریت دیوانه‌واری برای اثبات آن به آنها بزنند. اما از طرف دیگر جان اسنو از طریق این ماموریت نمی‌خواهد وجود وایت‌واکرها را به مردم عادی ثابت کند، بلکه می‌خواهد مدرکی برای سرسی بیاورد. و جان اسنو و دیگران باید خوب سرسی را بشناسند. باید بدانند که نمی‌توانند به سرسی اعتماد کنند. بالاخره داریم درباره‌ی کسی حرف می‌زنیم که برای حفظ جایگاه و قدرتش حاضر به کشتن و ترکاندن هر چیزی که سر راهش قرار می‌گیرد می‌شود. پس از کجا معلوم که سرسی با دیدن این مدرک، دبه نکند و زیر همه‌چیز نزند. بگذارید رو راست باشیم: امکان ندارد سرسی راضی به پایان دادن جنگ و قرض دادن نیروهایش برای مبارزه با وایت‌واکرها شود. ناسلامتی بادی‌گاردِ شخصی خود سرسی یک هیولای فرانکنشتاین است که از مرگ بازگشته و اگر سرسی قرار باشد به زنده شدن مردگان باور داشته باشد، باید همین الانش بدون مدرک آن را باور کند.

این در حالی است که درباره‌ی خود این ماموریت هم سوال و شک و تردید وجود دارد. آخرین‌باری که جان اسنو با شاه شب و ارتش مردگانش در هاردهوم روبه‌رو شد، به زور و زحمت توانست جان سالم به در ببرد. ما وقتی درباره‌ی شاه شب صحبت می‌کنیم، منظورمان واکرهای بی‌خاصیتِ «مردگان متحرک» که به سادگی می‌توان از محاصره‌شان فرار کرد یا هزاران نفر از آنها را از بین برد نیست، بلکه داریم درباره‌ی ارتشی از زامبی‌های وحشی و بی‌کله‌ای حرف می‌زنیم که تمامشان مدال طلای دوی صد متر المپیک دارند! این در حالی است که هم‌اکنون جان اسنو، پادشاه شمال است و مردمش به او نیاز دارند و نظم و بقای تشکیلاتی که راه انداخته به وجود او بستگی دارد. پس جان اسنو چطوری این‌قدر راحت تصمیم می‌گیرد تا دستی دستی به آنسوی دیوار قدم بگذارد تا یکی از زامبی‌های شاه شب را از او بدزد؟ مخصوصا حالا که ارتش شاه شب خیلی بزرگ‌تر از زمانِ هاردهوم شده است. حالا گیریم جان اسنو با موفقیت این زامبی را هم گیر می‌آورد، از کجا معلوم که این زامبی تا رسیدن به پیشگاهِ سرسی زامبی باقی بماند و ارتباطش با شاه شب قطع نشود؟ کاری که جان اسنو و تیم هفت سامورایی‌اش می‌خواهند انجام دهند واقعا تصمیمی نیست که این‌قدر سرسری اتخاد شده و وارد مرحله‌ی اجرا شود، اما سریال آن‌قدر شتاب‌زده است که تمام این سوالات را نادیده می‌گیرد و سعی می‌کند هرچه زودتر به بخش هیجان‌انگیز ماجرا برسد. چون بالاخره تماشای هفت‌تا از قهرمانان سریال در حال قدم گذاشتن به قلمروی شاه شب برای قاپیدن یکی از زامبی‌هایش خیلی خفن است. مشکل این روزهای «بازی تاج و تخت» هم همین است: ترجیح دادن کار خفن، به کار درست!

مسئله این است که الان هیچ دلیلی برای زدن به آب و آتش جهت مدرک جور کردن برای سرسی وجود ندارد. سرسی بخش قابل‌توجه‌ای از ارتشش را بعد از حمله‌ی دنریس و دروگون از دست داده است. او هیچ تهدید بزرگی محسوب نمی‌شود. دنی به راحتی می‌تواند با اژدهایش روی ردکیپ فرود بیاید و پس از سوزاندن چندتا از نگهبانان سرسی، قدمگاه پادشاه را به تصاحب خودش در بیاورد. اگر مقاله‌ی نیاکان دنریس تارگرین چگونه وستروس را فتح کردند؟ را خوانده باشید، می‌دانید که اگان تارگرین و خواهرانش هم تمام هفت پادشاهی را از طریق خون و خونریزی و آتش‌بازی تصرف نکردند، بلکه آنها بعضی‌وقت‌ها با اژدهایشان در حیاط قلعه‌ها فرود می‌آمدند و با ترساندن صاحب قلعه، به هدفشان می‌رسیدند. سریال در رابطه با حمله‌ی دنریس به قدمگاه پادشاه الکی قضیه را پیچیده جلوه می‌دهد. سریال طوری حرف می‌زند که انگار اگر دنی به قدمگاه پادشاه حمله کند، باید قدمگاه پادشاه را به‌طور کاملا به خاکستر تبدیل کند و از این طریق یک پیچیدگی اخلاقی برای دنی به وجود آورده است و مدام از این می‌گوید که دنی برای اینکه به کسی مثل شاه دیوانه تبدیل نشود، نباید با اژدهاش به قدمگاه پادشاه حمله کند. اما حقیقت این است که این یک پیچیدگی اخلاقی بی‌معنی و غیرمنطقی است که واقعیت ندارد. در حقیقت دنی هیچ دلیلی برای پرواز نکردن با دروگون و فرود آمدن روی ردکیپ و کشتن نگهبانان سرسی و تصاحب تخت آهنین به همین سادگی ندارد. بالاخره شاید دنی قصد دارد تلفات جنگ را تا حد ممکن پایین بیاورد، اما در پایان اپیزود قبل دیدیم که نمی‌توان جلوی تلفات جنگ را گرفت. اتفاقا اگر دنی به جای روبه‌رو شدن با لنیستری‌ها در میدان نبرد، یکراست با دروگون به ردکیپ حمله می‌کرد و سرسی را همان‌جا می‌کشت، احتمال اینکه جنگ زودتر تمام می‌شد و این همه سرباز لنیستری در میدان نبرد جزغاله نمی‌شدند بالاتر هم می‌رفت. پس شخصا هیچ دلیل منطقی‌ای برای اینکه جان اسنو و یارانش برای قاپیدن یک زامبی به دل قلمروی شاه شب بزنند پیدا نمی‌کنم. به جز اینکه سازندگان فکر می‌کنند این داستان هیجان‌انگیزتری خواهد بود و همان چیزی است که طرفداران دوست دارند ببینند. پس حاضرند منطق دنیا و خلاقیت داستانگویی را برای سر ذوق آوردن طرفداران از دیدن گردهمایی قهرمانان‌شان برای دیدار با شاه شب فدا کنند.

مشکل بعدی که شتاب‌زدگی این اپیزود در پی داشت، سرسری گرفتن شدنِ برخی سکانس‌های موردانتظار بود. مثلا دیدار اشک‌آور و مخفیانه‌ی تیریون با جیمی به جای اینکه به سکانسی در سطحی عمیق‌تر تبدیل شود، به سکانس کوتاه و فراموش‌شدنی‌ای برای یک سری توضیحات داستانی نزول کرد. بازگشت پیروزمندانه‌ی جورا پیش کالیسی به جای اینکه به لحظات قدرتمندی تبدیل شود، خیلی استاندارد بود. جورا و کالیسی همیشه رابطه‌ی عمیقی با یکدیگر داشته‌اند. از علاقه‌ی کالیسی به جورا به عنوان شوالیه‌‌ای که در بدترین لحظات زندگی‌اش همراهش بوده است تا عشق بی‌جواب جورا به کالیسی که همیشه برای او حکم انگیزه‌ی قدرتمندی برای خدمت کردن در رکاب مادر اژدها بوده است، اما سریال آن‌قدر درگیر پی‌ریزی نقشه‌ی جان اسنو برای سفر به آنسوی دیوار است که وقت پیدا نمی‌کند تا این دو نفر را کنار هم بنشاند و صحنه‌ای درخور سابقه‌ی غنی آنها برایشان ترتیب ببیند. در عوض جورا هنوز نیامده باید بار و بندیلش را برای رفتن با جان اسنو ببندد. چنین چیزی درباره‌ی داووس و گندری، حرامزاده‌ی رابرت براتیون هم صدق می‌کند. البته که گندری به قول خودش دنبال فرصتی برای خلاص شدن از آهنگری برای لنیسترها بوده است، اما اینکه بلافاصله تصمیم بگیرد با گروهی آدم‌های باحال برای سفر به آنسوی دیوار برای منتقل کردن یک زامبی به جنوب و متقاعد کردن سرسی همراه شود هم خیلی غیرطبیعی است.

اما چنین داستانگویی پرجزییاتی از این فصل رخت بسته است. تیریون و داووس خیلی راحت با قایق به ساحل قدمگاه پادشاه می‌آیند. آن هم در دورانی که در بحبوبحه‌ی جنگ به سر می‌بریم و انتظار می‌رود که دیده‌بانان و نگهبانان، دریاهای اطراف شهر را با دقت زیر نظر داشته باشند و هیچ‌وقت حرفی در این باره زده نمی‌شود که تیریون، به عنوان یکی از تحت‌تعقیب‌ترین و تابلوترین افراد در قدمگاه پادشاه چگونه توانسته با بران برای تنظیم کردن قرار مخفیانه‌شان با جیمی دیدار کند. سفر دریایی از درگن‌استون به ایست‌واچ در فصل زمستان، شاید یکی از مرگبارترین سفرهای ممکن باشد، اما سریال سر و ته آن را خیلی راحت هم می‌آورد. «بازی تاج و تخت» یک زمانی دشواری مسیری را که کاراکترها باید برای رسیدن به اهدافشان پشت سر می‌گذاشتند به تصویر می‌کشید، اما الان نادیده گرفتن آن باعث می‌شود که ما نتوانیم با تمام وجود از خود گذشتگی‌ها و درد و رنج‌هایی را که کاراکترها برای انجام ماموریت‌هایشان حس می‌کنند احساس کنیم. تازه، تله‌پورت کردن یک مشکل دیگر هم به وجود می‌آورد: عدم استفاده از مسیر سفر برای شخصیت‌پردازی و پرداخت رابطه‌ی کاراکترها. سریال می‌تواند کاراکترها را با نوشتن چهار خط دیالوگ بیشتر به یکدیگر نزدیک کند، اما تله‌پورت کردن کاراکترها باعث می‌شود سر و ته همراهی کاراکترهایی مثل تورموند، بریک دانداریون، توروس، سندور کلیگین، جورا، گندری و جان اسنو در عرض دو دقیقه هم بیاید. و همان‌طور که در نقد اپیزود سوم هم گفتم، این موضوع کاری می‌کند تا نتوانیم تهدید حمله‌ی قریب الوقوع وایت‌واکرها را جدی بگیریم. خبر نزدیک شدنِ وایت‌واکرها به ایست‌واچ زمانی که جان اسنو در درگن‌استون است به او می‌رسد و جان اسنو بعد از طی کردن مسیری طولانی از درگن‌استون به ایست‌واچ می‌رسد، در حالی که سریال طوری رفتار می‌کند که انگار وایت‌واکرها در تمام این مدت هیچ پیشرفتی نداشته‌اند و منتظر تشکیل گروه هفت سامورایی و آمدن آنها مانده‌اند. احساس می‌کنم وایت‌واکرها طبیعی حرکت نمی‌کنند، بلکه هروقت نویسندگان بخواهند به دیوار نزدیک می‌شوند و هر وقت نخواهند از حرکت می‌ایستند.

اما از این گله و شکایت‌ها که بگذریم، بیایید به اوایل این اپیزود و سکانس اعدام لرد رندل تارلی و پسرش دیکان توسط دنریس برگردیم. رندل تارلی همیشه به دنبال داشتن پسری شبیه به خودش بود و در اتفاقی جالب، پسرش دیکان آن‌قدر به خودش شبیه بود که راضی به زانو زدن نشد و همراه با پدرش سوخت تا نسل خاندان تارلی نابود شود و نهایتا سمول تارلی، همان پسری که او را به عنوان پسرش قبول نداشت به کسی تبدیل شود که خاندان تارلی را حفظ خواهد کرد. این صحنه اما بیشتر وسیله‌ا‌ی برای مورد امتحان قرار دادن طرز فکر تماشاگران در رابطه با دنریس بود. دنریس در این صحنه سربازان بازمانده‌ی لنیستری را جمع می‌کند و برای آنها درباره‌ی صلح و دوستی سخنرانی می‌کند. از اینکه من شبیه به سرسی لنیسترهای این دنیا نیستم و آمده‌ام که چرخی که ثروتمندان را بالاتر از فقرا نگه می‌دارد را از بین ببرم و از این جور حرف‌های زیبا. اما مسئله این است که او همین چند دقیقه پیش داشت با آتش اژدهایش هم‌رزمان این سربازان را خاکستر می‌کرد و الان هم در حالی دارد برای آنها درباره‌ی صلح و شبیه نبودن به سرسی لنیستر صحبت می‌کند که یک اژدهای گردن‌کلفت پشت سرش نشسته و هر چند دقیقه یک‌بار نعره می‌کشد. البته که ما تماشاگران می‌دانیم که دنریس تا آنجا که می‌تواند از اژدهایش استفاده نمی‌کند، اما این سربازان لنیستری که نمی‌دانند. آنها تنها چیزی که از دنریس تارگرین می‌دانند، تماشای جزغاله شدن هم‌رزمانشان توسط شلعه‌های اژدها بوده است. پس حرف‌های دنریس درباره‌ی صلح و اینکه چقدر دل‌رحم است باید از نگاه این سربازان بیچاره خنده‌دار به نظر برسند، فقط مشکل این است که آنها جرات خندیدن ندارند و مجبورند که جلوی او زانو بزنند.

دنریس طوری حرف می‌زند که انگار به آنها حق انتخاب داده است. اما انتخاب بین زانو زدن و اعدام شدن توسط آتش اژدها، حق انتخاب نیست. نتیجه صحنه‌ای است که دنریس را پس از مدت‌ها در دیوانه‌وارترین شکلش به تصویر می‌کشد. بنابراین ممکن است عده‌ای او را با شاه دیوانه مقایسه کنند، اما این‌طور نیست. همان‌طور که دنی در صحنه‌ی بازگشت به درگن‌استون به جان اسنو می‌گوید، بعضی‌وقت‌ها باید «قدرت» را به نمایش گذاشت تا مردم بفهمند که «قدرت» دست چه کسی است. دنریس در این صحنه اما بیشتر اگان فاتح را به یاد می‌آورد. اگر شاه دیوانه کسی بود که از سوزاندن آدم‌ها لذت می‌برد و به عنوان سرگرمی آدم‌ها را با آتش شکنجه می‌کرد، اگان فاتح کسی بود که فقط کسانی که جلوی او زانو نمی‌زدند را اعدام می‌کرد. با این حال اصلا از این طریق نمی‌خواهم کاری که دنی دارد می‌کند را توجیح کنم. خود سریال از طریق نشان دادن نقطه نظرِ تیریون که سعی می‌کند پادرمیانی بکند و جلوی کشت و کشتارهای بیشتری را بگیرد سعی می‌کند جلوه‌ی وحشتناک این نمایش قدرت را به تصویر بکشد، اما خب، حقیقت این است که در نظام قرون وسطایی، کشتن دشمنان به نحوی که برای دیگر دشمنان درس عبرت شود، اتفاقی عادی بوده است و سیاست خوبی برداشت می‌شده است. پس رندلی تارلی و دیکان راهی برای فرار از نسوختن ندارند. حداقل خبر خوب برای تیریون که نگران پاک شدن یک خاندان بزرگ دیگر از صفحه‌ی روزگار بود این است که آنها آخرین تارلی‌ها نبودند.

سم در این اپیزود دیگر به اینجایش می‌رسد. او حکم دانش آموزی را دارد که با هزار امید و آرزو برای رفتن به بهترین دانشگاه تلاش می‌کند و بالاخره وقتی پایش به دانشگاه موردعلاقه‌اش باز می‌شود متوجه می‌شود که دانشگاه چیزِ هیجان‌انگیزی که توی بوق و کرنا می‌کردند نیست و از طریق آن نمی‌تواند به چیزی که دوست دارد تبدیل شود و در رشته‌ای که آرزو دارد پیشرفت کند. متوجه می‌شود نظام آموزشی خیلی درب‌و‌داغان‌تر از چیزی که فکر می‌کرده است. در نتیجه تصمیم می‌گیرد تا بی‌خیال دانشگاه شود و استارتاپ خودش را راه‌اندازی بکند و حداقل از این طریق به جای آویزان کردن مدرکی بی‌خاصیت به دیوار اتاقش، به چیزی که می‌خواهد برسد و از طریق مبارزه با ارتش مردگان به درد دنیا بخورد. حتی استاد اعظم سم هم که نسبت به بقیه روشنفکرتر به نظر می‌رسد، باور دارد که ماجرای پسر فلجی که توسط کلاغ سه‌چشمش ارتش مردگان را دیده است، چیزی بیشتر از حقه‌ای از سوی دنریس تارگرین برای گول زدنِ نیروهای جنوبی برای خالی کردن جنوب نیست. بنابراین سم بالاخره تصمیم می‌گیرد به جای دست روی دست گذاشتن، از جای امنش در سیتادل بیرون بیاید و به سمت خطر که جبهه‌ی اول مبارزه با وایت‌واکرها است حرکت کند. اما فعلا نباید نگران جان سم و گیلی باشیم. چرا که نه تنها سمول احتمالا در پایان کشورگشایی‌های دنریس و شب طولانی جای پدرش را به عنوان لرد هورن‌هیل می‌گیرد، بلکه آنها هم‌اکنون به‌طرز ناخواسته‌ای اطلاعاتی دارند که خیلی به کار خواهد آمد.

بله، سریال این هفته به‌طرز زیرزیرکانه‌ای فاش کرد که جان اسنو نه تنها «اسنو» و «استارک» نیست، بلکه یک «تارگرین» تمام‌عیار است. گیلی در حین خواندن یک کتاب قدیمی و به ظاهر بی‌خاصیت که شامل اطلاعاتی مثل تعداد پله‌های سیتادل و تغییرات گوارشی استاد مینور می‌شود، به‌طور تصادفی به یک تکه اطلاعات درباره‌ی یک مراسم «الغاء» یا همان طلاق خودمان برخورد می‌کند. ظاهرا استاد مینور طلاق شاهزاده ریگار را از زن قبلی‌اش گرفته و بعد او را در مراسم مخفیانه‌ای با یک نفر دیگر عقد کرده است. خب، جهت اطلاع باید بگویم شاهزاده ریگار، برادر بزرگ‌تر دنریس و پدر جان اسنو است. فصل پیش تایید شد که جان حاصل رابطه‌ی ریگار تارگرین و لیانا استارک، خواهر ند استارک بوده است. اگرچه راز والدین جان اسنو فاش شد، اما یک راز دیگر درباره‌ی آنها باقی ماند و آن هم این بود که آیا جان بچه‌ی مشروع آنهاست یا کماکان حرامزاده‌ است. چون یک شایعه وجود دارد که می‌گوید ریگار، لیانا را ربوده بوده و به برج لذت منتقل کرده بوده است. اما حالا این تکه اطلاعات نه تنها تایید می‌کند که رابطه‌ی ریگار و لیانا مشروعیت داشته، بلکه جان اسنو رسما جان تارگرین است و از آنجایی که جان اسنو پسرِ بزرگ‌ترین وارث اریس دوم بوده است، ادعای بهتری نسبت به دنریس برای به دست آوردن تخت آهنین دارد. حالا اینکه این راز خفن چه نتایجی در بر خواهد داشت مربوط به یک بحث دیگر می‌شود. بالاخره آن‌قدر قضیه‌ی ارث و میراث در وستروس پیچیده است که احتمال نشستن جان اسنو روی تخت آهنین خیلی کم است، اما هرچه نباشد این موضوع حداقل به این معنی است که جان حالا رسما گواهینامه‌ی پایه یک راندن اژدها را به دست آورده است!

در شمال اما آریا را داریم که به دلایلی سر فرمانروایی وینترفل با سانسا درگیر می‌شود. ولی سوال این است که چرا؟ چرا آیا باید سانسا را در این زمینه زیر سوال ببرد؟ این دو خواهر بعد از سال‌ها یکدیگر را پیدا کرده‌اند. بعد از سال‌ها سختی و درد کشیدن. به نظرم آریا کمی در تهمت زدن به سانسا سر پیچاندن جان زیاده‌روی کرد. بالاخره دیدیم که سانسا چگونه در مقابل تمام لردهای معترض طرف جان را گرفت و به آنها یادآور شد که جان هنوز پادشاه آنهاست. بنابراین فکر می‌کنم تلاش سازندگان برای به جان هم انداختن آریا و سانسا در این اپیزود در نیامده بود. اما سوال بهتر این است که چرا آریا در جریان زیر نظر گرفتنِ لیتل‌فینگر چهره‌اش را عوض نمی‌کند؟ داشتن قدرت تغییر چهره فقط به درد کشتن ‌آدم‌ها که نمی‌خورد، به درد این‌جور مواقع هم می‌خورد. پس اینکه آریا در هنگام چوب زدن زاغ سیاه لیتل‌فینگر توسط او دیده شد، بیشتر از اینکه به مهارت لیتل‌فینگر در حرفه‌ای‌بودن اشاره کند، به خاطر ضعف غیرمنطقی آریا در استفاده از تمام قابلیت‌های جادویی‌اش به عنوان یک قاتل بی‌چهره بود. اما حتما می‌پرسید قضیه‌ی تعقیب و گریز مخفیانه‌ی لیتل‌فینگر و آریا چه بود؟ خب، در اپیزود دوم همین فصل از زبان استاد ولکان شنیدیم که وینترفل بخش بایگانی خیلی خوبی دارد. یعنی استاد لووین یک کپی از تمام طومارها و نامه‌های فرستاده شده به وینترفل را نگه داشته است. اتفاقا لیتل‌فینگر در این صحنه حضور داشت و این موضوع را به خاطر سپرد. حالا او در این اپیزود نقشه ریخته تا از طریق یکی از همین نامه‌ها، بین خواهران استارکی دعوا بیاندازد. چه نامه‌ای؟ همان نامه‌ای که سرسی در فصل اول سانسا را مجبور می‌کند تا برای برادرش راب استارک بنویسد. سانسا در آن نامه برای راب نوشته بود که باید جنگ علیه پادشاهی را کنار بگذارد، به قدمگاه پادشاه بیاید و جلوی جافری زانو بزند. اما راب به این نامه عمل نکرد. او بلافاصله بعد از خواندن نامه‌ی سانسا، پرچم‌داران شمال را جمع کرد و علیه جافری اعلان جنگ کرد. اما مسئله این است که آریا هیچکدام از اینها را نمی‌داند. این در حالی است که آریا، سانسایی را به یاد می‌آورد که همیشه با او بدرفتاری می‌کرد. پس آریا بدون اینکه متوجه شود توسط لیتل‌فینگر به سمت این نامه هدایت می‌شود و هدف هم چیزی نیست جز شکرآب کردن رابطه‌ی این خواهران توسط او. چرا که لیتل‌فینگر می‌داند که هرچه رابطه‌ی خواهرانه‌ی آنها قوی‌تر شود، نفوذ او بر آنها نیز اکمرنگ‌تر می‌شود.

در بازگشت به ماجرای سفر جان اسنو و دیگران به آنسوی دیوار باید بگویم که سریال دارد احتمال همکاری سرسی با دنریس و جان اسنو برای مبارزه با وایت‌واکرها را به وجود می‌آورد، اما شخصا فکر می‌کنم که چنین اتفاقی هیچ‌وقت رخ نمی‌دهد. اما این وسط انتظار دارم که سریال در دو اپیزود آینده دست به حرکتی کاملا غافلگیرکننده بزند. چون راستش سریال تا اینجای فصل اگرچه از لحاظ سرعت داستانگویی و پیشبرد کاراکترها غافلگیرکننده ظاهر شده است، اما نتایج تمام این داستان‌ها قابل‌پیش‌بینی بوده‌اند. کاراکترهایی که مُرده‌اند، کاراکترهای مهمی نبوده‌اند و کاراکترهای مهم هم با وجود قرار گرفتن در مقابل تهدیدات شدیدا واقعی، کشته نشده‌اند. بنابراین سابقه‌‌ی «بازی تاج و تخت» نشان می‌دهد که سریال باید در دو اپیزود آینده یکی از آن غافلگیری‌های معروفش را رو کند. سفر جان اسنو و دیگران به آنسوی دیوار و رویارویی آنها با وایت‌واکرها این فرصت برای این کار را ایجاد می‌کند. تمام هفت سامورایی گروه جان اسنو همزمان این پتانسیل را دارند (و ندارند) که به پایان سفرشان در سریال برسند (و نرسند). وقتی گندری در این اپیزود دوباره معرفی شد، با خودم گفتم او فقط به این دلیل معرفی شده است که در ماموریت پیش‌رو کشته شود. اما احتمال این هم وجود دارد که گندری به خاطر همین موضوع در وضعیت امن‌تری در مقایسه با بقیه قرار داشته باشد. بالاخره خون پادشاهی او می‌تواند پیچیدگی خوبی در ادعای دنریس برای تخت آهنین ایجاد کند. آیا گندری قبل از مُردن باید با آریا تجدید دیدار کند تا قوس شخصیتی‌اش کامل شود؟ آیا خداحافظی احساسی جورا با دنریس حکم آخرین خداحافظی آنها را دارد؟ آیا مرگ بریک (که بارها مُرده و زنده شده است) و توروس (که بیشتر از هر چیز دیگری با سر کچلش شناخته می‌شود) تاثیرگذار خواهد بود؟ آیا سازندگان تورموند را قبل از اینکه فرصت دیدار دوباره با «زن گنده‌هه» را داشته باشد می‌کشند؟ آیا حالا که سریال شروع به حال دادن به طرفداران کرده است، یکی دیگر از تئوری‌های طرفداران با مبارزه‌ی تازی و کوه به حقیقت تبدیل می‌شود یا تازی در جریان سفرشان به آنسوی دیوار غزل خداحافظی را خواهد خواند؟ تمام چیزهایی که می‌دانیم این است که همه‌چیز به جز هدف این گروه، نامشخص است و این سوالات دقیقا همان سوالاتی هستند که دوست دارم بهشان فکر کنم و همزمان دوست ندارم جوابشان را بدانم.