نگاه اختصاصی زومجی به فیلم Thor: Ragnarok

از سکانس افتتاحیه گرفته تا صحنه‌های بعد از تیتراژ پایانی، فیلم Thor: Ragnarok دست از شوخی کردن برنمی‌دارد. فیلم تا جایی پیش می‌رود که در یکی از سکانس‌های پایانی‌اش در میان جنگ عظیمی که بین گروه ثور و هلا، الهه‌ی جنگ در گرفته چنان خنده‌ای از تماشاگران می‌گیرد که شخصا در هیچ‌کدام از فیلم‌های سوپرهیرویی که در سینما تجربه‌ی دیدن آن‌ها را داشتم ندیدم. یکی از مشکلاتی که با Guardians of the Galaxy Vol. 2 داشتم این بود که جیمز گان در پی موفقیت نسخه‌ی اول، سعی کرده بود حجم شوخی‌های فیلم را چندبرابر کند که خیلی از آن‌ها کار نمی‌کردند اما تایکا وایتیتی خیلی هوشمندانه‌تر شوخی‌هایی را در فیلم گنجانده که ضمن حفظ یکپارچگی آن، زیاده‌روی هم نکرده باشد و جوری با ظرافیت شخصیت‌های آشنا و جدید را کنار هم قرار داده که هم بیشتر از قبل با ثور و لوکی ارتباط برقرار می‌کنیم هم والکری و کورگ (با صداپیشگی فوق‌العاده‌ی خود وایتیتی) به شخصیت‌های محبوب جدیدمان اضافه می‌شوند. قبل از دیدن رگنوراک انتظار داشتم به عنوان فیلمی که یکی از آخرین فیلم‌های فاز سوم دنیای سینمایی مارول است، با فضای جدی‌تری روبه‌رو شوم اما با جوی کاملا متفاوت رو به رو شدم؛ ازگارد مانند همیشه با قصرهای طلایی خود می‌درخشید و سیاره‌ی جدیدی که ثور و هالک از آن سردر می‌آورند هم به قدری رنگارنگ است که گویی هر روز در آن هندیان در حال برگزاری جشن رنگ دوالی هستند‌ و حتی یک سکانس شب هم در فیلم وجود ندارد. این یعنی مارول تمام تلاشش را کرده تا تنها دو هفته قبل از اکران Justice League، بامزه‌ترین فیلم ابرقهرمانی‌اش را روانه‌ی سینماها کند تا وقتی در کنار محیط‌های تاریک و پر گرد و غبار «لیگ عدالت» قرار گرفت، کاملا خود را متمایز کند. برادران وارنر تصمیم کاملا درستی گرفتند که طنز فیلم را چند درجه بالاتر بردند و برخی سکانس‌ها را دوباره فیلم‌برداری کردند، چرا که ظاهرا حداقل تا «انتقام‌جویان: جنگ بی‌نهایت» این مارول است که فیلم‌های واقعا سرگرم‌کننده‌تری می‌سازد.

انکار نمی‌کنم که حضور کوتاه دکتر استرنج در فیلم با اینکه به نظر نمی‌رسید ضرورتی هم داشته باشد و با اینکه همه می‌دانستیم در فیلم خواهد بود، به شدت من را هیجان‌زده کرد. مدت زمانی که ثور به نیویورک می‌رود و استرنج ملاقاتش می‌کند مثل برق و باد می‌گذرد ولی با کمال تعجب یکی از سکانس‌هایی از فیلم‌ که در ذهنم نقش بسته همین دیدار کوتاه دو تا از بی‌ربط‌ترین کاراکترهای مارول با یکدیگر بود. رگنوراک به خاطر همین به عنوان یک فیلم سرگرم‌کننده کار می‌کند؛ چرا که پر است از تکه‌های پراکنده‌ای که تماشایشان هم لذت به همراه دارد هم قطعا خنده. اما داستان کلی آنچنان که باید چفت و بستی ندارد که به آن اعتنا کنیم. گذشته‌ی هلا جذاب است ولی نه آن قدری که به او اهمیت بدهیم و در جنگ‌اش با گروه کوچکی که ثور سر هم کرده طرفش را بگیریم. شیطنت‌های لوکی همچنان ادامه دارد و وقت زیادی هم برای والکری صرف نمی‌شود و کورگ هم صرفا همان گروت است که از سنگ ساخته شده و صدهابار از او بامزه‌تر است و وظیفه‌ی بازمزگی‌اش را هم به خوبی انجام می‌دهد. هالک اما از طرف دیگر حضور فعال‌تری دارد و در سکانسی احساسی (تنها سکانس غیرکمدی فیلم) حسابی توجهمان را به خود جلب می‌کند و بسیار بیشتر از یک غول سبز می‌شود. برنامه‌ی سازندگان برای گنجاندن یک داستانک کوتاه هالک در سری فیلم‌هایی که در آن حضور دارد شروع خوبی داشته و راه حل آن‌ها برای دور زدن ساخت یک فیلم اختصاصی برای او (چرا که به دلایل قانونی دیزنی حق‌اش را دراختیار ندارد) ظاهرا جواب داده. اما می‌خواهم به شما با باحال‌ترین شخصیت مارول در سال‌های اخیر سینمایی‌اش را معرفی کنم: «استاد بزرگ» با بازی نرم و روان جف گلدبوم. او کاملا در دنیای خودش سر می‌کند. کاری به کار کسی ندارد و ثور را بجای خدای رعد، استاد رعد صدا می‌کند. او فقط یک چیز برایش مهم است: به جان هم انداختن هر موجود زنده‌ای در که زیردستانش پیدا می‌کند. هرچه قدر بازیگران دیگر سعی می‌کنند عمق به بازی و شخصیت خود بدهند، جف گلدبون فقط خودش است و خط به خط دیالوگ‌هایش بامزه و شنیدنی.