نقد سریال Better Call Saul؛ قسمت نهایی فصل پنجم

در اپیزودی که ماشه‌ی مسلسل‌ها کِشیده می‌شوند و طوفانِ گلوله‌ به پا می‌کنند، در اپیزودی که صورتی با یک ماهیتابه پُر از روغنِ داغ، ذوب می‌شود، این واژه‌ها هستند که نماینده‌ی قدرتِ تخریبگرِ واقعی این اپیزود هستند؛ این واژه‌ها هستند که با کنار هم قرار گرفتنِ زنجیروارشان، ارتعاشاتِ ترسناکی که پرده‌ی گوش‌هایمان یارای ایستادگی در برابرشان را ندارند می‌سازند، قلب‌ها را با سرعتِ صوت می‌درند و آدم‌ها را با احساسِ سوزشی عمیق روی قفسه‌ی سینه‌شان، با بهت‌زدگی و حیرت تنها می‌گذارند. این همواره یکی از خصوصیاتِ سریال‌های «بریکینگ بد» بوده است؛ معروف‌ترین نمونه‌اش فریادِ «ما یه خونواده‌ایم» والت در اپیزودِ «آزیمندیاس» است که بارِ کلِ تاریخِ داستانگویی سریال را حمل می‌کند. هر از گاهی سروکله‌ی اپیزودهایی پیدا می‌شوند که واژه‌هایشان چالش‌برانگیزتر از همیشه هستند. آدم آرزو می‌کند کاش می‌توانست گوش‌هایش را مثل چشمهایش دربرابرِ آن‌ها ببندد. هرکدامشان همچون ضرباتِ متوالی چاقوی کوچکِ کُندِ یک قاتلِ ناشی هستند که آدم را زجرکُش می‌کنند. به خاطر همین است که در پایانِ اپیزود فینالِ فصل پنجمِ «بهتره با ساول تماس بگیری» که «چیزی غیرقابل‌بخشش» نام دارد، یاد شعری از حسین پناهی افتادم که می‌گوید: «کلماتی هست که می‌میرند، کلماتی هست که کلماتِ دیگر را می‌بلعند، کلماتی هست که با هیچ پاک‌کنی پاک نمی‌شوند، کلماتی هست که در خواب راه می‌روند، کلماتی هست که قلبشان از مشتشان بزرگتر است، کلماتی هست که مثلِ تخته‌سنگ‌های دامنه‌ی کوهستان خیس از بارانِ شبانه‌اند و در زیرِ نورِ ستارگان برق می‌زنند، کلماتی هست که هیچ‌وقت به دنیا نمی‌آیند، کلماتی هست که چشمِ دیدنِ کلماتِ دیگر را ندارند، کلماتی هست که مادر ندارند، کلماتی هست که خود را می‌سوزانند، کلماتی هست که فرصتِ گریه کردن ندارند، کلماتی هست که بستگی دارند، کلماتی هست که کلماتِ دیگر را کول می‌کنند، کلماتی هست که سرِ زا می‌روند، کلماتی هست که تنهایند، کلماتی هست که دزدیده می‌شوند، کلماتی هست که دل را به لرزه می‌اندازند، کلماتی هست که بعد از بیانشان سیگار می‌چسبد».

«چیزی غیرقابل‌بخشش» تقریبا شاملِ تمام این نوع کلمات می‌شود؛ مخصوصا دوتای آخری. درواقع لبریز از دوتای آخری است. یکی از خصوصیاتِ «ساول» که تاکنون برایم عادی نشده است و احتمالا در ادامه هم عادی نخواهد شد، ماهیتِ غیرقابل‌پیش‌بینی سریال است. در دورانی که تلویزیون پس از «بازی تاج و تخت»‌ها و «وست‌ورلد»ها به سوی توئیست‌زدگی متمایل شده است، «ساول» شاید بهترین نمونه از نحوه‌ی اصولی نوشتنِ غافلگیری است. بهترین توئیست‌ها آنهایی نیستند که ناگهان از پشتِ دیوار جلوی مخاطب می‌پرند تا برای یک لحظه‌ی گذرا زهره‌ترکش کنند و بهترین توئیست‌ها بدون‌شک آنهایی نیستند که در شخصیت ریشه‌ ندارند و صرفا حرکتی جهتِ رودست زدن به مخاطب هستند؛ بهترین توئیست‌ها آنهایی هستند که نه غافلگیری، بلکه نقطه‌‌ی کور هستند. آن‌ها در جلوی چشمانمان قرار دارند، ولی تا وقتی که داستان، آن را با انگشت در لابه‌لای جمعیت نشان نداده، به چشم نمی‌آیند. بهترین توئیست‌ها خلافِ چیزی که باور داشتیم را بهمان نشان نمی‌دهند، بلکه چیزی که در اعماقِ ناخودآگاه‌مان به آن شک کرده بودیم را تایید می‌کنند. سریال‌های دنیای «بریکینگ بد» با توئیست‌هایشان، کاراکترهایش را شخم می‌زند؛ آن‌ها حکمِ نقطه‌ی جوشِ دیگی که مدتِ زیادی در پس زمینه در حال گرما دیدن بوده است را دارند. در پایانِ فصلِ چهارمِ «بریکینگ بد»، وقتی با دیدنِ گلدانِ حیاطِ پشتی منزل وایت متوجه می‌شویم که والت مسئولِ مسموم کردنِ براک بوده است، سریال حتی به ما مخاطبان که فکر می‌کردیم خط قرمزهای والت را می‌دانیم نیز رودست می‌زند. این لحظه نه یک لحظه‌ی غافلگیرکننده‌ی خشک و خالی، بلکه نقطه‌ی تکاملِ قوسِ شخصیتی والت به شرارتی در حد و اندازه‌ی گاس فرینگ است؛ چیزی که از آن می‌ترسیدیم تایید می‌شود؛ این توئیست نه از تلاشِ نویسندگان برای پنهان‌کاری، بلکه از تصمیمِ شخصیت برای پنهان کردنِ انگیزه‌ی واقعی خودش جهت گول زدنِ جسی سرچشمه می‌گیرد. اگر یک اپیزود باشد که بهتر از هر اپیزودِ دیگری از دنیای «بریکینگ بد» نماینده‌ی داستانگویی غیرقابل‌پیش‌بینیِ شخصیت‌محورِ خالقانش باشد، آن «چیزی غیرقابل‌بخشش» است.

اپیزودِ این هفته اپیزودی است که ورق را به کلی برمی‌گرداند و پرده را کنار می‌زند. اپیزودی که برایمان آشکار می‌کند که از روز اول بدونِ اینکه خودمان بدانیم در حالِ دیدنِ چه سریالی بوده‌ایم. «چیزی غیرقابل‌بخشش» منبعِ نبوغِ خالصِ این سریال را افشا می‌کند. ما تاکنون در این نقدها بارها و بارها درباره‌ی دلایلِ مختلف‌مان برای دوست داشتنِ این سریال گفته‌ایم و اجزای تشکیل‌دهنده‌اش را از یکدیگر باز کرده و زیر ذره‌بین بُرده‌ایم و به این نتیجه رسیده‌ایم که هرکدام از آن‌ها حالا کمی بیشتر یا کمتر، به یک اندازه در موفقیتِ آن نقش داشته‌اند، اما «چیزی غیرقابل‌بخشش» ما را به هسته‌ای که تمام دیگر تصمیماتِ عالی سریال از آن ریشه می‌گیرند می‌برد. مسئله این است که اگر در طولِ دورانِ دنبال کردن تلویزیون و بررسی‌اش یک چیزی یاد گرفته باشم، آن این است که سریال‌هایی که از اجزای بی‌نقصی تشکیل‌ شده‌اند به تالار مشاهیرِ جاویدانِ تلویزیون راه پیدا نمی‌کنند. سریال‌هایی که به درجه‌ی متعالی تلویزیون دست پیدا می‌کنند آنهایی نیستند که همه‌چیز را به ایده‌آل‌ترین شکل ممکن انجام می‌دهند، بلکه آنهایی هستند که چیزی که اصلا از آن‌ها انتظار نداری را به ایده‌آل‌ترین شکل ممکن انجام می‌دهند. این موضوع معمولا در اواخر سریال آشکار می‌شود. تازه آنجاست که آن‌ها حقیقتا برهنه شده و هویتِ واقعی‌شان را لو می‌دهند. در آن لحظه است که واقعا با تمام مولکول‌های بدنت ایمان می‌آوری که در تمام این مدت در حال تماشای چیزی استثنایی و غیرقابل‌تکرار بوده‌ای. این لحظه در «بریکینگ بد» جایی است که والت در اپیزودِ آخر، خودخواهی‌اش را به اسکایلر اعتراف می‌کند و بغضِ دردناکِ اسکایلر می‌ترکد؛ این لحظه در «سوپرانوها» بدون اینکه چیزی را اسپویل کنم، در نمای پایانی سریال اتفاق می‌افتد و این اتفاق در «باقی‌ماندگان» در اپیزودِ یکی مانده به آخر، در لحظه‌ای که متوجه می‌شویم داستانِ این سریال در تمامِ این مدت نه درباره‌ی کوین، بلکه درباره‌ی نورا بوده است به وقوع می‌پیوندد. گرچه هنوز یک فصلِ کامل به سرانجامِ «ساول» باقی مانده است و در این مدت ممکن است شاهدِ لحظاتِ آشکارکننده‌ی بزرگ‌تری باشیم، اما در حال حاضر، «چیزی غیرقابل‌بخشش» همان اپیزودِ موعود است.

نبوغِ «بهتره با ساول تماس بگیری» که با اپیزودِ این هفته رسما تایید می‌شود این است که وینس گیلیگان و پیتر گولد خیلی زود متوجه شدند این داستان برخلافِ ظاهرش، داستانِ ساول گودمن نیست؛ اینکه پروتاگونیستِ واقعی این سریال برخلافِ تمام نشانه‌هایی که به آن اشاره می‌کنند، نه ساول گودمن، بلکه کیم وکسلر است. آن‌ها متوجه شدند که ساول گودمن درواقع نقشِ شرایطی را ایفا می‌کند که کیم به‌عنوانِ پروتاگونیستِ اصلی داستان به آن واکنش نشان می‌دهد. ما در تمامِ این مدت مشغولِ تماشای تحولِ جیمی مک‌گیل به ساول گودمن نبوده‌ایم، بلکه مشغولِ تماشای پاسخِ کیم به این تحول بوده‌ایم. اولی چارچوبی است که دومی به‌عنوانِ قلب سریال در محدوده‌ی آن می‌تپد. این افشا که مقدمه‌اش را در سکانسِ پایانی اپیزودِ هفته‌ی گذشته با ایستادگی کیم جلوی لالو دیده‌ بودیم، اینجا منفجر می‌شود. اگر «ساول» درباره‌ی واکنش نشان دادنِ کیم به تحولِ جیمی مک‌گیل باشد، «چیزی غیرقابل‌بخشش» جایی است که او پس از سال‌ها دندان روی جگر گذاشتن بالاخره واکنش نشان می‌دهد. «ساول» با این اپیزود از خواب بیدارمان می‌کند و مجبور می‌کند چرخ‌دهنده‌های مغزمان را که به چرخیدن به یک طرفِ عادت کرده بود، به طرفِ مخالف بچرخانیم. اپیزودِ این هفته کاری می‌کند تا از خودمان بپرسیم که آیا در تمام مدت در حالِ تماشای این سریال از زاویه‌ای اشتباه بوده‌ایم؟ ما برای مدتِ بسیار زیادی گمان می‌کردیم که این داستان با تحولِ جیمی مک‌گیل به ساول گودمن به سرانجام خواهد رسید؛ منظور از ساول گودمن، مردی که لباس‌های رنگارنگ می‌‌پوشد و با گوشی بلوتوثش در راهروهای دادگاه وراجی می‌کند نیست؛ منظور جانورِ بی‌اخلاق و کثیفی است که شرایط به قدرتِ رسیدنِ هایزنبرگ را فراهم کرد. گمان می‌کردیم چیزی که او را به این سمت هُل می‌دهد نحوه‌ی رفتارِ برادرش چاک با او و چگونگی به سرانجام رسیدنِ رابطه‌‌ی عاشقانه‌اش با کیم (به‌علاوه‌ی امتناعِ خودش از تن دادن به هرگونه درمانی) خواهد بود. سریال در تمام این مدت خودش را به‌عنوانِ یک تراژدی غیرقابل‌فرار که طی آن یک انسانِ طغیان‌گر اما خوش‌قلب به تدریج به خاطر انتظاراتی که دنیا از او دارد به هیولا تبدیل می‌شود معرفی کرده بود؛ در این نسخه از داستان، کیم به‌عنوان کسی که شیفته‌اش شده بودیم و به او احترام می‌گذاشتیم به تلفاتِ جانبی تحولِ جیمی تبدیل می‌شود.

در این نسخه از داستان، کیم با وجودِ نقشِ پُررنگی که در هرچه دردناک‌تر جلوه دادنِ سقوطِ جیمی ایفا خواهد کرد، حکم یک شخصیتِ مکمل را خواهد داشت؛ کاراکتری که تحت‌تاثیرِ جیمی خواهد بود و همواره حتی در مستقل‌ترین حالت ممکن هم سایه‌ی کمرنگِ جیمی مک‌گیل روی او احساس می‌شود. این نسخه در حالتِ عادی هیچ مشکلی ندارد. اما کمی بالاتر گفتم که سریال‌های متعالی تلویزیون یک قدم فراتر از ایده‌آل برمی‌دارند و راستش یکی از دلایلی که «ساول» تا پیش از اپیزودِ این هفته این‌قدر موفق بوده است، به خاطر این است که این سریال در تمام این مدت یک قدم فراتر از ایده‌آل برداشته بود، اما فقط آن را به‌طور رسمی تایید نکرده بود. بعد از اپیزود این هفته بهتر از همیشه می‌توانیم تناقضِ رفتارمان را تشخیص بدهیم. ما در حالی بارها و بارها غیرقابل‌پیش‌بینی‌بودنِ این سریال را ستایش می‌کردیم که همزمان انتظار داشتیم که تابلوترین سرانجامی که می‌شد برای کیم تصور کرد به‌طرز کاملا قابل‌پیش‌بینی‌ای به وقوع بپیوندد. بنابراین «چیزی غیرقابل‌بخشش» با افشای اینکه در تمامِ این مدت نظاره‌گرِ چیزی دیگر بوده‌ایم، فصل ششم و آخر را در آغازِ مسیرِ کاملا جدیدی قرار می‌دهد. چرا که در پایانِ اپیزودِ این هفته، کسی که حتی بیشتر از خودِ جیمی شبیه به ساول گودمن حرف می‌زند و رفتار می‌کند کیم است؛ کسی که چشمانمان را از وحشت گِرد می‌کند نه جیمی، بلکه کیم است؛ کسی که دیگری را وسوسه می‌کند نه جیمی، بلکه کیم است؛ کسی که راه را برای سقوطِ دیگری هموار می‌کند نه جیمی، بلکه کیم است؛ کسی که درباره‌ی قدرتش به‌عنوانِ خدایی که از نوک انگشتانش صاعقه شلیک می‌کند تعریف می‌کند نه جیمی، بلکه کیم است؛ کیم است، کیم است و باز دوباره کیم است. اپیزود این هفته درباره‌ی بیدار شدنِ هایزنبرگِ درونِ کیم است و وقتی این اتفاق می‌افتد ساول گودمن دربرابرِ آن سر تعظیم فرود می‌آورد.

این استراحتِ کاذب برای لالو به این معنی است که او فرصت پیدا می‌کند به دیدنِ دون اِلایدو رفته تا علاوه‌بر خودشیرینی، ناچو را رسما به‌عنوانِ مسئولِ تشکیلاتِ سالامانکاها در شمالِ مرز معرفی کند. او جزییاتِ کارهایی را که گاس و خوآن بولسا برای بیرون راندنِ سالامانکاها از بازی انجام داده‌اند نمی‌داند، اما لازم نیست؛ همین که او از تصاحبِ جایگاهِ سالامانکاها به‌عنوانِ عزیز دُردانه‌های دون اِلایدو توسط گاس اطلاع دارد کافی است. او به‌عنوان یک خلافکارِ تحت‌تعقیب دیگر نمی‌تواند مستقیما با گاس درگیر شود، اما همزمان از نقطه ضعفِ دون اِلایدو هم آگاه است. او به‌عنوانِ عضوِ باهوشِ سالامانکاها می‌داند که دون اِلایدو درواقع یک بچه‌ی کوچک در ظاهرِ یک مردِ گنده‌ی خطرناک است که به‌راحتی تحت‌تاثیرِ هدیه‌های گران‌قیمت و پُرزرق و برق قرار می‌گیرد. این چیزی بود که مردِ مغرور، سنتی و خرفتی مثل هکتور سالامانکا قادر به پذیرفتنِ آن نبود. پس، هکتور به‌جای سوءاستفاده از همان خصوصیتی که گاس با بسته‌بندی خوشگلِ پول‌هایش برای جا باز کردن در قلبِ دون اِلایدو از آن استفاده کرده بود، شروع به قلدربازی و شاخ و شانه‌کشی کرد. بنابراین درحالی‌که دون اِلایدو پیشِ لالو مشغول تعریف کردنِ از پول‌های بسته‌بندی‌شده‌ی گاس می‌کند، نشانه‌ای از هیچ‌گونه حسودی و نگرانی در چهره‌ی لالو دیده نمی‌شود. در عوض، او سوییچ یک فِراری را به دستِ اِلایدو می‌دهد. شاید پولِ سالامانکاها کمتر باشد، اما لالو با زیرکی موفق می‌شود تا آن را بی‌اهمیت جلوه بدهد. لالو این کار را ازطریقِ بسته‌بندی کردنِ پول‌ها درونِ صندوق جلوی (یا به قولِ اِلایدو، فرانک!) یک فِراری قرمزِ فریبنده که یک نمونه از همان مُدلی که کاراکترِ تام سِلک در سریالِ «مگنوم، کاراگاه خصوصی» می‌راند است انجام می‌دهد. با یک نگاه به ذوق‌زدگی کودکانه‌ی دون اِلایدو و البته چهره‌ی ناراضی خوآن بولسا که نشان می‌دهد لالو موفق شده تا جایگاه‌شان در سازمان را باز پس بگیرند مشخص است که این حرکت جواب داده است.

اشتیاقِ دون اِلایدو از هدیه گرفتن مثل تمامِ خصوصیاتِ معرفِ کاراکترهای دنیای «بریکینگ بد» حکمِ یک تیغِ دولبه را برای او دارد. از یک طرف رفتارِ کودکانه‌ی اِلایدو که حمایتش در یک چشم به هم زدن با یک هدیه قابل‌خریدن و از دست دادن است، همان چیزی است که به زیردستانش انگیزه می‌دهد برای جلب نظرش با یکدیگر رقابت کنند و این درنهایت به نفعِ خودِ او خواهد بود، اما از طرف دیگر این رفتار همان چیزی است که گاس با سوءاستفاده از آن به‌عنوانِ نقطه‌ی ضعف، اِلایدو را در حال لذت بُردن از نوشیدنی گران‌قیمتی که به‌عنوانِ هدیه گرفته، از معادله حذف می‌کند. اما درحالی‌که لالو با اِلایدو رفیق است و در بینِ پرسنلش احساسِ راحتی می‌کند، ناچو در تمامِ طولِ دیدارشان مضطرب است و احساسِ بیگانگی می‌کند. سفرِ ناچو همراه‌با لالو به جنوب برای دیدار با اِلایدو و اقامت در خانه‌‌‌ی لالو یادآورِ سفر جسی پینکمن همراه‌با گاس به جنوب برای دیدار با اِلایدو و اثباتِ توانایی‌های پخت و پزش در آزمایشگاهِ کارتل در «بریکینگ بد» است. ناچو همواره تشابهاتِ سمبلیکِ فراوانی با جسی داشته است و گرچه سفرِ آن‌ها به جنوب نتایجِ متفاوتی در پی دارد، اما شخصیت‌هایشان را در موقعیتِ یکسانی قرار می‌دهد. هر دوی جسی و ناچو زمانی به جنوب می‌روند که در شرایطِ روانی آشفته‌ای به سر می‌برند؛ از یک طرف جسی پس از کُشتنِ گِیل به اجبارِ والت با عذاب وجدانِ خفقان‌آوری دست‌وپنجه نرم می‌کند. او با کله به بن‌بست نهیلیسم برخورد کرده است. او کم‌کم علاقه‌اش را به کار کردن از دست می‌دهد و با مهمانی گرفتن در خانه‌اش و پخش کردنِ پول‌هایش بینِ بی‌خانمان‌ها و معتادان، هویتِ واقعی‌اش به‌عنوانِ یک قاچاقچی موادمخدر را به خطر می‌اندازد. در حالتِ عادی، گاس باید به مایک دستور بدهد که با کُشتنِ جسی، جلوی به خطر افتادنِ تشکیلاتِ پنهانشان توسط کسی که به‌دلیلِ وضعیت‌ روحی متزلزلش، هر لحظه ممکن آن‌ها را لو بدهد بگیرد. اما از آنجایی که گاس دلِ خوشی از کار کردن با والت ندارد، تصمیم می‌گیرد اعتمادبه‌نفسِ جسی را به او برگرداند و دوباره به زندگی او برای جدی گرفتنِ کار و آینده‌اش، معنا تزریق کند.

بنابراین کار به جایی کشیده می‌شود که جسی به‌عنوانِ بخشی از نقشه‌ی گاس برای قتلِ دون اِلایدو به جنوب می‌رود و آن‌جا آن‌ها را پس از اینکه مایک گلوله می‌خورد و گاس مسموم می‌شود، به دکترِ شخصی گاس می‌رساند. در پایانِ ماموریتشان، جسی که در حال فاصله گرفتنِ از مدارِ دنیای موادمخدر بود، مجددا طی فریبکاری‌های گاس و پس از سر زدن به قلبِ تاریکی به وضعیتِ گذشته‌اش بازمی‌گردد. از سوی دیگر، ناچو در حالی فقط برای محافظت از پدرش مجبور است درگیرِ دنیای قاچاقچیان بماند که برای ترفیع گرفتن به دیدنِ دون اِلایدو، هیولای اصلی می‌رود. همان‌طور که جسی نظرِ کارتل را با قابلیت‌های پخت و پزش جلب کرد، ناچو هم با بداهه‌پردازی، نظرِ اِلایدو را درباره‌ی نقشه‌هایش برای گسترشِ قلمروی‌شان ازطریقِ به جان هم انداختنِ باندهای موتورسوار جلب می‌کند. درست همان‌طور که گاس، جسی را برای نفعِ شخصی از دست و پا زدن از باتلاق بیرون می‌کشد تا دوباره در تاریکی رها کند، این موضوع درباره‌‌ی ناچو نیز صدق می‌کند. گرچه خانه‌ی لالو در جایی بدون پوششِ تلفن همراه واقع است، اما ظاهرا گاس با فراهم کردن یک دکلِ قابل‌حمل در آن نزدیکی، با او تماس می‌گیرد. ناچو باید درِ حیاطِ خانه‌ی لالو را به روی تیمِ آدمکش‌های گاس باز کند. البته که ناچو با این کار در مرگِ اعضای بیگناهِ خانه‌ی لالو شریک می‌شود. وقتی ناچو برای باز کردنِ در حیاط از خانه خارج می‌شود، با لالو روبه‌رو می‌شود که درکنارِ آتش بیدار است. در اپیزودی که مایک حضور کمرنگی دارد، ناچو در زمینه‌ی ساختنِ ابزارهای کاربردی از آت و آشغال و بداهه‌پردازی برای دور زدنِ موانعِ غیرمنتظره، ثابت می‌کند که یک پا مایک است. او نه‌تنها از ظرفِ آلومینیومی نوشیدنی برای باز کردنِ قفلِ درِ حیاط استفاده می‌کند، بلکه با ساختنِ یک آتش موقتی در آشپزخانه، لالو را از حیاط دور می‌کند؛ مخصوصا باتوجه‌به اینکه لالو گمان می‌کند که آتش‌سوزی آشپزخانه تقصیرِ سیرو، جوان‌ترین و بی‌مسئولیت‌ترین بادی‌گاردش است. اما درست در لحظه‌‌ای که اولین امواجِ گلوله‌های آدمکش‌ها شلیک می‌شوند، لالو بلافاصله از سیرو به‌عنوانِ سپرِ انسانی استفاده می‌کند.

حداقل دو نظریه برای توضیحِ شکستِ آن‌ها وجود دارد؛ از یک طرف ممکن است بیش از اینکه آدمکش‌های گاس در کارشان بد باشند، لالو خیلی در کارش خوب است. در حالت عادی کسی که تمام بادی‌گاردهایش مُرده‌اند و خودش زخمی شده فرار می‌کند، اما لالو در حرکتی غیرمعمول، تنهایی به دلِ خطر برمی‌گردد و آن‌ها را غافلگیر می‌کند. اما از طرف دیگر ممکن است دلیلِ شکست آدمکش‌های گاس، عدمِ مدیریت و نظارتِ مایک روی این مأموریت باشد. در صحنه‌ای که گاس، نقشه‌ی قتلِ لالو را برای مایک توضیح می‌دهد، به نظر می‌رسد که مایک هیچ نقشی در آماده‌سازی این مأموریت نداشته است. مایک تاکنون نه‌تنها مسئولِ بررسی دقیقِ آرشیتکت‌های آلمانی برای ساختِ ابرآزمایشگاهِ گاس بود، بلکه او مسئولیتِ آماده‌سازی مواد لازم برای محلِ اقامتشان و نظارت روی آن‌ها را نیز برعهده داشت. همچنین مایک به شرایطِ آشفته‌ی انبارِ شرکتِ مدریگال هم سر و سامان می‌دهد. این در حالی است که ما از «بریکینگ بد» به یاد می‌آوریم که مایک به‌عنوانِ دستِ راستِ گاس، شخصا روی همه‌چیز نظارت دارد. از همین رو طرفداران فکر می‌کنند که شاید شکستِ آدمکش‌های گاس حکم یک‌جور شخصیت‌پردازی برای گاس دارد. جایی که او متوجه می‌شود باید به مایک اجازه بدهد تا شخصا روی تمام بخش‌های تشکیلاتش نظارت داشته باشد. اشتباهِ گاس در استخدامِ بهترین آدمکش‌ها یک اشتباهِ عمدی از سوی نویسندگان است تا نشان بدهند که چرا گاس از این به بعد بیشتر به دقتِ مایک تکیه خواهد کرد. اما چرا مایک در این مأموریت نقش نداشت؟ از آنجایی که گاس می‌داند که انجام این مأموریت به‌معنی کُشتنِ افرادِ بیگناه است و از آنجایی که او می‌داند که مایک احساسِ خوبی نسبت به قتلِ بیگناهان به‌عنوانِ تلفاتِ جانبی ندارد، پس مایک را از این مأموریت دور نگه می‌دارد. احتمال اینکه آدمکش‌های گاس به‌دلیلِ عدمِ شناختِ کافی با زیرکی لالو غافلگیر شده باشند بیشتر است، اما همزمان باید خودمان را برای افشای چیزی فراتر از چیزی که در ظاهر به نظر می‌رسد نیز آماده کنیم.

اما از قبل می‌شد انتظار داشت که ترورِ لالو شکست بخورد. نه فقط به خاطر اینکه وقتی مایک به‌طرز قاطعانه‌ای از مرگِ لالو صحبت می‌کند، قانون مورفی (مخصوصا در چارچوبِ یک سریالِ تلویزیونی) دیکته می‌کند که اتفاقی غیرمنتظره خواهد افتاد، بلکه به خاطر چیزی که ساول گودمن در اولین حضورش در «بریکینگ بد» درباره‌ی لالو می‌داند؛ وقتی والت و جسی، ساول گودمن را دزدیده و به بیابان می‌برد، او در ابتدا با وحشت‌زدگی گمان می‌کند که این دو نفر توسط لالو فرستاده شده‌اند. مایک در اپیزودِ این هفته به جیمی اطمینان می‌دهد که لالو تا فردا خواهد مُرد. در نتیجه جیمی در آینده متوجه خواهد شد که این‌طور نیست. هنوز این احتمال وجود دارد که لالو پیش از پایانِ سریال بمیرد، اما چگونگی مرگش به‌شکلی خواهد بود که جیمی از آن اطلاع پیدا نمی‌کند. در توصیفِ نبوغِ این سریال همین و بس که می‌داند چگونه کاری کند تا دل‌مان حتی برای یکی از شرورترین آنتاگونیست‌هایش هم بسوزد. گرچه لالو این اپیزود را با نمایی که او را دلهره‌آورتر از همیشه، در هیبتِ تهدیدِ کله‌خرابی که تقریبا تمام کاراکترهای باقی‌مانده در فصلِ آخر باید از فکرِ رویارویی با او به خود بلرزند به تصویر می‌کشد، اما همزمان به‌لطفِ بازی تونی دالتون که قادر است انسانیت، اندوه، دل‌شکستگی و آسیب‌پذیری قابل‌لمسی به درونِ کالبدِ شخصیتش تزریق کند، ناراحت‌کننده می‌شود. سریال‌های دنیای «بریکینگ بد» بدون اینکه شرارتِ آنتاگونیست‌هایش را کمرنگ کنند، قادر هستند نشان بدهند که آن‌ها نه ساکنانِ یک سیاره‌ی بیگانه، بلکه آدم‌های همین دنیا هستند. یک نمونه از آن را در اپیزودِ هفته‌ی گذشته در صحنه‌ای که هکتور سالامانکا را با کلاهِ قیفی مشغولِ شرکت در جشن تولدِ خانه‌ی سالمندان نشان می‌دهد دیدیم. در اپیزودِ این هفته هم نگهبانِ جلوی درِ خانه‌ی لالو را در حال کنده‌کاری مجسمه‌های چوبی می‌بینیم؛ اشاره‌ی کوچکی به اینکه کلِ زندگی این آدم به نگهبانِ بی‌نام و نشانِ یک قاچاقچی که کلِ هویتش به کُشته شدن در پس‌زمینه خلاصه می‌شود نیست، بلکه او هم با وجودِ کلاشینکف و بی‌سیمش، یک سرگرمی شخصی هم دارد. یا وقتی که متوجه می‌شویم لالو مهارتِ آشپزی‌اش و علاقه‌اش به غذا را از آشپزِ پیرِ خانه‌اش یاد گرفته است یا از گوجه‌فرنگی‌های باغبانش تعریف می‌کند. اصلا همین که نگهبانِ جلوی درِ خانه با دیدنِ لالو ذوق می‌کند و از خوشحالی تیرِ هوایی شلیک می‌کند نشان می‌دهد که لالو حداقل در بینِ اعضای خانه‌ی خودش، یکی از آن رئیس‌های همیشه مغرور و عصبانی نیست. البته که لالو وقتی فرصتش پیش می‌آید بلافاصله از بادی‌گاردِ نوجوانش به‌عنوانِ سپرِ انسانی برای نجاتِ خودش استفاده می‌کند، اما در آن واحد، شرارتِ آن‌ها نه کامیک‌بوکی و بیگانه، بلکه از جایی انسانی سرچشمه می‌گیرد.

نحوه‌ی پایان یافتنِ اپیزودِ این هفته با لالو دومین باری است که یک فصل به دور از جیمی به پایان رسیده است. تا حالا تنها فینالی که با کاراکترِ دیگری به غیر از جیمی به پایان رسید، فینالِ فصل سوم بود که به آتش‌سوزی خانه‌ی چاک اختصاص داشت. اما نماهای پایانی فینال‌های «ساول» فارغ از اینکه جیمی در آن‌ها حضور دارد یا ندارد، همه نشانه‌ای از خطری که جیمی را تهدید می‌کند و او را به سمتِ فروپاشی اخلاقی‌اش نزدیک‌تر می‌کنند هستند. فصل اول با تصمیمِ جیمی برای نپذیرفتنِ پیشنهادِ شغلی‌اش در شرکتِ کلیف اند مِین و رانندگی به سمتِ مخالفِ آینده‌‌ی غیرساول گودمنی‌اش به پایان می‌رسد. فصل دوم با ضبط صوتی که چاک از آن برای ضبطِ اعترافِ جیمی استفاده می‌کند، فصل سوم با خودکشی چاک و فصل چهارم با نگاهِ وحشت‌زده‌ی کیم به جیمی که برای تغییرِ نامش از او فاصله می‌گیرد. تمامی اینها تصاویری باردار هستند. لیوانِ کلیف اند مِین به‌عنوان زندگی درخشانی که جیمی می‌توانست داشته باشد در «حامل پول» بازمی‌گردد؛ ضبط صوتِ چاک بدل به کاتالیزوری می‌شود که به نبردِ دادگاهی برادران مک‌گیل منجر می‌شود و شرایطِ خودکشی چاک را زمینه‌چینی می‌کند؛ خودکشی چاک تبدیل به رویدادِ دگرگون‌کننده‌ای می‌شود که جیمی را به‌طرز غیرقابل‌ترمیمی درهم می‌شکند و نگاهِ وحشت‌زده‌ی کیم به نمادِ مسیرِ وحشتناکی که او با تغییرِ اسمش به ساول گودمن در آن قرار می‌گیرد تبدیل می‌شود. حالا اگرچه فینالِ فصل پنجم با نمایی از لالو به سرانجام می‌رسد، اما در تمام اندک لحظاتی که لالو را در حال فشردنِ دندان‌هایش روی یکدیگر و قدم برداشتن به سمتِ دوربین می‌بینیم، نمی‌توان به هیچ چیزِ دیگری به جز جیمی و کیم فکر کرد. همان‌قدر که هرکدام از نماهای آخرِ فینال‌های قبلی درباره‌ی هرچه بیشتر سقوط کردن جیمی بوده‌اند، این یکی با متلاشی کردنِ او در کفِ چاه، به این پروسه خاتمه خواهد داد. گرچه اسمِ اپیزودِ این هفته به کارِ غیرقابل‌بخششی که ناچو و گاس در حقِ لالو انجام می‌دهند اشاره می‌کند، اما معنای واقعی‌اش را باید در خط داستانی جیمی و کیم جست‌وجو کنیم.

درست همان‌طور که جیمی پیش از سفرِ کویری‌اش آن‌قدر نسبت به دنیای بیگانه‌ای که به آن قدم گذاشته بود ناآگاه بود که در وسط بیابان از آبِ ارزشمندش برای تمیز کردنِ کفشش استفاده می‌کرد. اما همزمان شاید خلافش حقیقت دارد. شاید کیم هم به اندازه‌ی جیمی وحشت کرده است؛ شاید او هم در حالِ دست‌وپنجه نرم کردن با ضایعه‌های روانی ناشی از فکر کردن به مرگِ جیمی در کویر و شوکِ رویارویی با لالو است، اما فقط واکنشش به آن‌ها در مقایسه با جیمی فرق می‌کند. شاید این ضایعه‌های روانی دارند خودشان را به شکلِ‌ دیگری بروز می‌دهند؛ شاید شوکِ ناشی از اتفاقاتِ اخیر دارد کیم را به سمتِ آزاد گذاشتنِ تاریک‌ترین و غیراخلاقی‌ترین جنبه‌های شخصیتش هُل می‌دهد. اگرچه تشابهاتِ فراوانی بینِ جیمی و والتر وایت وجود دارد، اما اپیزودِ این هفته رسما تایید می‌کند که کیم حکمِ حلولِ دوباره‌ی والتر وایت را دارد؛ او نزدیک‌ترین کاراکترِ «ساول» به والت است. وقتی تمام چیزهایی را که درباره‌ی کیم می‌دانیم کنار هم می‌گذاریم می‌بینیم که او چقدر شبیه والت است. کیم شغل و زندگی‌اش را از هیچی می‌سازد. او گرچه رفتارِ متقاعدکننده‌ای به‌عنوانِ جزیی از دنیای هاوارد هملین‌ها و کوین واچتل‌ها دارد، اما همزمان در دنیای آن‌ها احساسِ یک غریبه را دارد و همیشه باید تنفرش را نسبت به مردانِ ثروتمند و قدرتمندی که انگار به‌راحتی به چیزهای خوب دست پیدا می‌کنند پنهان نگه دارد. او با اختلاف بهتر از هرکس دیگری در حوزه‌ی کاری‌اش است و قادر است بلافاصله خودش را با موقعیت‌های غیرمنتظره وفق بدهد. ما در رابطه با نقشه‌‌ی بیرون نگه داشتنِ هیول از زندان دیدیم که کیم حتی از جیمی هم باهوش‌تر و کلاه‌بردارتر است و همچنین در رویارویی‌شان با کارتل دیدیم که کیم می‌تواند در مقایسه با جیمی، دوستِ بهتری برای کارتل باشد. از همه مهم‌تر اینکه کیم پس از تجربه‌ی ترسناکی که می‌توانست به قیمتِ جانش تمام شود، به‌جای عقب‌نشینی، خودش را در حالِ فکر کردن به انجامِ کاری عمیقا شرورانه پیدا می‌کند و در تمام این مدت خودش و همسرش را با صحبت درباره‌ی اینکه این کارِ عمیقا شرورانه از انگیزه‌ای عمیقا خوب سرچشمه می‌گیرد قانع می‌کند. همان‌قدر که والت قادر به درست جلوه دادن کارهای افتضاحش ازطریقِ عبور دادن آن‌ها از فیلترِ تأمینِ خرج خانواده‌اش بود، همان‌قدر هم کیم استادِ درست جلوه دادنِ کارهای افتضاحش ازطریقِ عبور دادنِ آن‌ها از فیلترِ کمک به مردمِ ضعیف است. تمام این خصوصیات موبه‌مو درباره‌ی والت نیز صدق می‌کنند.

درحالی‌که کیم مشغولِ گشت‌زنی در لابه‌لای مُدل‌ها و فکر کردن به کاری که تا آینده‌ای تقریبا دور انجام خواهد داد است، به تدریجِ صدای کوین در پس‌زمینه گم می‌شود و جایش را به موسیقی می‌دهد. کیم در این لحظه از کارِ سختی که در پیش دارد شوکه نشده است، بلکه از اینکه خودش را در موقعیتِ انجام کاری که در تضاد با هویتش قرار می‌گیرد پیدا کرده شوکه شده است. کیم به‌عنوانِ بچه‌ای از یک خانواده‌ی فقیر که در زمستان مجبور به فرار کردن از دستِ صاحب‌خانه‌هایشان می‌شدند، به‌عنوانِ بچه‌ای که در کودکی هرروز فیلم «کُشتنِ مرغ‌مقلد» را تماشا می‌کرد و دوست داشت به وکیلی مثل آتیکس فینچ که برای حقوقِ مردمِ ضعیف مبارزه می‌کند تبدیل شود، حالا خودش را در میانِ این مُدل‌ها مشغول انجامِ کارِ ملال‌آورِ تبدیل کردن یک بانکِ منطقه‌ای متوسط به یک بانکِ بزرگ در سراسرِ کشور پیدا کرده است. دقیقا همان‌طور که والت به‌عنوانِ کسی که از نبوغِ بی‌نظیری در حوزه‌ی شیمی بهره می‌برد، یک روز به خودش می‌آید و می‌بیند معلمِ ساده‌ی یک دبیرستان است. اما «چیزی غیرقابل‌بخشش» شاملِ سکانسی است که با تمام تشابهاتِ ظاهری‌اش، از نظر محتوا در تضاد با سکانسِ مُدل‌ِ شعبه‌های بانک از فصلِ قبل قرار می‌گیرد. از فصلِ قبل تاکنون کیم به تدریج ایمانش را به قدرتِ قانون و شرکت‌های حقوقی خصوصی بزرگ از دست داده است. او در ابتدا تلاش می‌کند تا با تقسیم کردنِ کارش بینِ میسا ورده و وکالت‌های تسخیری‌اش، هم خودش را از لحاظ مالی تأمین کند و هم خودش را از لحاظِ انجام کاری که دوست دارد سیراب نگه دارد. اما وقتی این دو دنیای متضاد سرِ ماجرای آقای اَکر با یکدیگر شاخ به شاخ شدند، وقتی آقای اَکر دورویی کیم را به‌طرز غیرقابل‌انکاری برای او آشکار کرد، کیم به این نتیجه رسید که آن‌ها از لحاظ بنیادین در مغایرت با یکدیگر قرار می‌گیرند و او چاره‌ای به جز انتخاب فقط یکی از آن‌ها ندارد؛ مخصوصا باتوجه‌به اینکه جیمی در آغازِ فصل پنجم با مردِ زن و بچه‌داری که معامله‌‌ای که به نفعش بود را قبول نمی‌کرد، به کیم نشان داد که پایبندی به اخلاق و قانون همیشه به چیزی که به نفعِ مردمِ ضعیف است منجر نمی‌شود؛ جیمی همچون یک شیطان، قدرتِ فریبنده‌ی تاریکی را برای کیم آشکار کرد.

بنابراین گرچه کیم یک زمانی با افتخار به تمامِ تندیس‌هایی که به ازای افتتاح کردن هرکدام از شعبه‌های میسا ورده به دست آورده بود نگاه می‌کرد، اما در اپیزودِ هفته‌ی گذشته، وقتی پس از تصمیمش برای استعفا کردن از شویکارت و کوگلی، دوباره به آن‌ها خیره می‌شود هیچ چیزی جز پوچی مطلق احساس نمی‌کند؛ تنها چیزی که در تمامِ اتاقِ کارش برای او اهمیت دارد و برای برداشتن آن بازمی‌گردد، چوب‌پنبه‌ی نوشیدنی گران‌قیمتی که از کلاهبرداری‌شان به یادگاری دارد است؛ همان چیزی که سمبل سرنگون کردنِ ثروتمندانِ مغرور است؛ همان کاری که حالا کیم دوست دارد آن را انجام بدهد. به این ترتیب به سکانسِ دیدنِ کیم و گرنت از اتاقِ بایگانی دفترِ وکلای تسخیری در اپیزودِ این هفته می‌رسیم. این اتاق در تضادِ مطلق در مقایسه با اتاقِ مُدل‌های شعبه‌های میسا ورده قرار می‌گیرد؛ هرچه آن اتاق با نورپردازی رنگارنگش، زیبا و دل‌ربا بود، این یکی در زیرزمینِ تاریک، پُرگرد و غبار و کثیفِ دادگاه قرار دارد؛ هرچه آن اتاق باز و گشاد بود، این یکی کوچک و کلاستروفوبیک است. از همه مهم‌تر اینکه اگر آن اتاق پُر از مُدل‌ِ بانک‌هایی که سمبلِ گسترشِ امپراتوری ثروتمندان هستند بود، این یکی پُر از جرم‌های مرتکب‌شده توسط مردمِ ضعیفِ جامعه که همین‌طوری بی‌صاحب و بی‌سرپرست رها شده‌اند است. دوباره درحالی‌که کیم مشغولِ گشت‌زنی در لابه‌لای ققسه‌ها و خیره شدن به کوهِ پرونده‌ها است، صدای توضیحاتِ گرنت در پس‌زمینه محو می‌شود و موسیقی جای آن را می‌گیرد. کیم درست همان‌طور که آن‌جا شوکه شده بود، در هضم کردنِ چیزی که در زیرزمینِ دادگاه دیده نیز دچار مشکل شده است. اما اگر حیرت‌زدگی کیم در دیدنِ مُدلِ شعبه‌های میسا ورده از احساسی بد سرچشمه می‌گیرد، حیرت‌زدگی او از دیدنِ زیرزمینِ دادگاه از احساسی خوب نشات می‌گیرد. اگر او در فصل قبل متعجب شده بود که چقدر از هویت و آرمان‌هایش فاصله گرفته است، او در اپیزودِ این هفته خودش را در زیرزمینِ دادگاه از نو کشف می‌کند. هرچه او در فصل قبل خودش در جایی بیگانه پیدا کرده بود، او حالا خانه‌ی واقعی‌اش را در زیرزمینِ دادگاه پیدا می‌کند. او بالاخره آماده و آزاد است تا تمام تمرکز و وقتش را روی انجامِ کاری که در تمام زندگی‌اش آرزوی آن را داشت بگذارد.

تا اینجا هیچ مشکلی وجود ندارد. هیچ چیزی قهرمانانه‌تر و غیرخودخواهانه‌تر از رها کردن یک شغلِ نان و آب‌دار و برعهده گرفتنِ پرونده‌‌های بی‌سرپرست با کمترین درآمدِ مالی وجود ندارد. اما چیزی که این سکانس را ترسناک می‌کند تفکری که کیم با استفاده از آن، این کار را برعهده می‌گیرد است. کیم فقط قصد ندارد به مردم ضعیف و بی‌کس کمک کند، بلکه او حالا اعتقاد دارد که کمک کردن به مردم ضعیف و بی‌کس به هر قیمتی که شده درست است. او با ایمان آوردن به فلسفه‌ی جیمی به این نتیجه رسیده که هدف، وسیله را توجیه می‌کند. او اعتقاد دارد که آسیب رساندن به امثالِ هاوارد هملین‌ها و کوین واچتل‌ها به ازای نتیجه‌ی خوبی که برای تعدادِ زیادی مردمِ ضعیف در پی دارد درست است. این همان تفکرِ خطرناکی بود که هایزنبرگ را قادر می‌ساخت خفه شدنِ جِیـن را تماشا کند، قادر می‌ساخت منفجر شدن دو هواپیما بالای سرش به‌عنوان نتیجه‌ی تصمیماتِ خودخواهانه‌اش توجیه کند، باعث می‌شد تا نابود کردنِ زندگی جسی، کُشتنِ گِیل، پنهان کردنِ جنازه‌ی پسربچه‌ی موتورسوار، قتلِ همزمانِ نوچه‌های زندانی گاس و بسیار کارهای وحشتناکِ دیگرش را به اسمِ حمایت از خانواده‌اش توجیه کند. او حتی حاضر بود خانواده‌ی خودش را هم به اسمِ حمایت از خانواده‌اش متلاشی کند. چون درست همان‌طور که انگیزه‌ی واقعی والت حمایت از خانواده‌اش نبود، درست همان‌طور که او از حمایت از خانواده‌اش به‌عنوانِ پوششی برای پنهان کردنِ عقده‌های شخصی و خودشیفتگی و قدرت‌طلبی‌اش استفاده می‌کرد، تفکرِ انسان‌دوستانه‌ی کیم هم از کمبودهای شخصی‌اش سرچشمه می‌گیرد. او بیش از اینکه علاقه‌ای به اجرای عدالت برای مردمِ ضعیف داشته باشد، به سیاه کردنِ روزگارِ آدم‌هایی علاقه دارد که نماینده‌ی طبقه‌ای که دلِ خوشی از آن‌ها ندارد هستند؛ فارغ از اینکه آیا آن‌ها واقعا گناهکار هستند یا نه. انگیزه‌ی کیم هرچقدر هم که انسان‌دوستانه باشد، برای اجرای آن به‌ روشِ هایزنبرگ باید تن به همان بی‌عدالتی و شرارتی بدهد که قصدِ مبارزه علیه آن را دارد و این فارغ از اینکه چقدر انگیزه‌ات خالص است، در طولانی‌مدت به تباهی منتهی می‌شود.

وقتی کیم پس از تمام اینها با جیمی ازدواج کرده است و کماکان کنارش باقی مانده است، هاوارد چگونه می‌تواند انتظار داشته باشد که اطلاع از ماجرای توپ‌های بولینگ و فاحشه‌ها نظرِ کیم را تغییر بدهد. کیم بدتر از اینها را دیده است. از همه بدتر اینکه کیم هم‌اکنون در موقعیتی قرار دارد که بستنِ چشمانش به روی اشتباهاتِ جیمی به نفعش است. از لحظه‌ای که کیم تصمیم گرفت به‌جای جدایی از جیمی، با او ازدواج کند، روی چیزی شرط‌بندی کرد که هیچ چیزی جز باخت در پی ندارد. بنابراین کیم چاره‌ی دیگری به جز سرمایه‌گذاری روی این پروژه‌ی شکست‌خورده ندارد. او از هر فرصتی برای متقاعد کردنِ خودش به اینکه تصمیم درستی گرفته استفاده می‌کند. اذعان کردن به حقیقتِ حرف‌های هاوارد به‌معنی اعتراف کردن به اشتباهِ مهلکِ او در ازدواج کردن با جیمی است و او به هر بهانه‌ای برای فرار از این حقیقت چنگ می‌اندازد. در پایان این سکانس اما هاوارد مرتکب یک اشتباه می‌شود؛ اشتباهی که البته قابل‌درک است. او به کیم می‌گوید: «می‌دونی کی درباره‌ی جیمی حق داشت؟ چاک». هاوارد باور دارد که جیمی به همان کسی که چاک از مدت‌ها قبل درباره‌ی ظهورش هشدار داده بود تبدیل شده است. اما واقعیت این است که خودِ چاک یکی از دلایلِ اصلی ظهورِ ساول گودمن بود. درست همان‌طور که لُرد وولدمورت برای نابودی بچه‌ای که در پیشگویی‌ها از او به‌عنوانِ قاتلش یاد کرده بودند پیش‌دستی می‌کند و این‌گونه هری پاتر را در مسیرِ تبدیل شدن به قاتلِ خودش قرار می‌دهد و این‌گونه، پیشگویی نابودی خودش را به دستِ خودش به حقیقت تبدیل می‌کند، چاک هم با پیش‌دستی برای جلوگیری از وکیل‌شدن جیمی، شرایطِ لازم برای تبدیل شدن جیمی به همان هیولای ترسناکی را که پیش‌بینی‌اش می‌کرد فراهم می‌کند. بنابراین به صحنه‌ای می‌رسیم که کیم پیشنهادش برای پایان دادن به دعوای حقوقی اچ‌.‌اچ.‌ام و سندپایپر را مطرح می‌کند. پیش از آن، کیم در حال آماده کردنِ ظرف بستنی است. در ابتدا جیمی می‌گوید که «یه ذره از همه‌چیز» می‌خواهد، اما بلافاصله نظرش را عوض می‌کند و می‌گوید که بستنی نعنایی را حذف کند که برای یک لحظه باعثِ تعجب کیم می‌شود. اگر یادتان باشد وقتی در اپیزودِ سومِ این فصل، ناچو، جیمی را برای دیدار با لالو سوار ماشین می‌کند، او بستنی قیفی‌ نعنایی‌اش را در پیاده‌رو رها می‌کند که به به‌عنوانِ سمبلِ معصومیتِ جیمی مک‌گیل به خوراکِ مورچه‌ها تبدیل می‌شود. از همین رو، بستنی نعنایی سمبلِ ضایعه‌های روانی جیمی است. پس البته که او به‌طور ناخودآگاه به آن نه می‌گوید. اما کیم در این صحنه نه‌تنها لباسِ خوابِ راحتی‌اش را به تن دارد، بلکه موهایش که همیشه به‌شکلِ دُم‌اسبی مرتبی بسته شده است، به‌طرزِ آشفته‌ای روی شانه‌هایش ریخته است. به عبارتِ دیگر، کیم در این صحنه از هفت دولت آزاد است. او در اینجا تا جایی که امکان دارد از آن وکیلِ کنترل‌شده، شیک، منظم و اخلاق‌مداری که دنیا او را به این شکل می‌بیند فاصله دارد.

گفتگوی جیمی و کیم درست به همان شکلی به پایان می‌رسد که سکانسِ پایانی فینالِ فصل چهارم در راهروی دادگاه به پایان رسیده بود. در واپسینِ نماهای فصلِ چهارم کیم از اینکه احساساتِ جیمی نسبت به نامه‌ی چاک قُلابی بوده و جزیی از نقشه‌‌اش برای به رحم آوردنِ دلِ قاضی‌ها بوده شوکه می‌شود. جیمی شروع به توهین کردن به قاضی‌هایی که گولِ اشک‌هایش را خوردند می‌کند (که کیم هم جزوشان است). او نه‌تنها غم و اندوه و تنفرش نسبت به چاک را حل‌و‌فصل نکرده است، بلکه بلافاصله می‌خواهد اسمش را تغییر بدهد. بنابراین جیمی بی‌توجه به پریشان‌‌حالی کیم، او را تنها می‌گذارد، بینِ راه به سمتش برمی‌گردد، نوکِ انگشتِ اشاره‌ی هر دو دستش را به سمتش می‌گیرد و شعارِ ساول گودمن را تکرار می‌کند: «همه‌چیز ردیفه، مرد». درحالی‌که جیمی از او دور می‌شود، دوربین هم کیم را وسط راهروی دادگاه تنها می‌گذارد و او را در وضعیتِ یک قربانی بسیار کوچک، تنها، آسیب‌پذیر، مچاله‌شده و سردرگم به تصویر می‌کشد. حالا در اپیزود این هفته با نسخه‌ی عکسِ این سکانس مواجه می‌شویم. این‌بار این کیم است که جیمی را با ایده‌هایش برای نابود کردنِ زندگی هاوارد شوکه می‌کند؛ این‌بار این کیم است که نسبت به نگاه‌های نگران جیمی بی‌توجه است و این‌بار این کیم است که از جیمی فاصله می‌گیرد، بینِ راه برمی‌گردد، انگشتانِ اشاره‌اش را همچون لوله‌ی تفنگ به سمتِ جیمی نشانه می‌گیرد، شلیک می‌کند و سپس، دودشان را همچون کابوی‌ها فوت می‌کند. این‌بار دوربین از جیمی فاصله می‌گیرد و او را تنها، کوچک، سردرگم و مضطرب ترک می‌کند؛ جیمی در این لحظه زمین تا آسمان با ساول گودمنی که در اپیزودِ هفتمِ این فصل در راهروهای دادگاه با خدا خواندنِ خودش برای هاوارد شاخ و شانه‌کشی می‌کرد فرق می‌کند. تا پیش از فینالِ فصل پنجم، به همان اندازه که کیم، جیمی را به طرفِ روشنایی برگردانده است، به همان اندازه هم جیمی، کیم را به قلمروی تاریکی کشانده است.