نقد فیلم Palm Springs

چی می‌شد اگر در یک حلقه زمانی گرفتار می‌شدید و یک روز هر دفعه تکرار شود؟ ایده حلقه زمانی همواره ایده جذابی برای فیلمسازان بوده و آثار علمی تخیلی جذابی نیز مثل فیلم Edge of Tomorrow، محصول سال ۲۰۱۴ تولید و منتشر شده است. اما همیشه این ایده قرار نیست ارتباطی با یک اثر علمی تخیلی یا ترسناک داشته باشد و حتی یک فیلم کمدی نیز می‌تواند از این ایده جذاب استفاده کند. فیلم Palm Springs نیز دقیقا از همین ایده استفاده کرده است. این فیلم کمدی درام و عاشقانه، داستان نایلز بی خیال و سارا را که ساقدوش است، در یک مجلس عروسی در پام اسپرینگز دنبال می‌کند که فرصتی برای ملاقات و آشنایی پیدا می‌کنند، اما اوضاع به سرعت پیچیده می‌شود تا حدی که آن‌ها نمی‌توانند از مجلس عروسی، خودشان یا حتی از یکدیگر فرار کنند. حال سؤال اینجا است که آیا فیلم Palm Springs توانسته از این ایده استفاده کند یا در مسیر بیشتر فیلم‌های کمدی کلیشه‌ای قرار داده است. برای پاسخ به این سؤال در ادامه با زومجی و نقد این فیلم کمدی سال 2020 همراه باشید.

فیلم Palm Springs شروع ساده‌ای دارد و شاید هم از همان ابتدا به این فکر کنیم که قرار است با یک فیلم کمدی مثل اکثر فیلم‌های کمدی چند سال اخیر مواجه شویم، اما فیلم خیلی سریع نشان می‌دهد که صرفا قرار نیست یک فیلم کمدی معمولی دیگر باشد. ما یک طرف نایلز را داریم که مدت طولانی است که دیگر تلاشی برای خروج از این حلقه زمانی نمی‌کند و ظاهرا تنها فرد گرفتار نیز نیست و در ادامه سارا نیز به اشتباه وارد این حلقه زمانی می‌شود. دقیقا اینجا است که اتفاقات Palm Springs رسما آغاز می‌شود و درواقع ما قرار است دو دیدگاه متفاوت از چنین وضعیتی را ببینیم. از یک طرف نایلز را داریم که دیگر حتی به یاد نمی‌آورد چه مدت گرفتار این حلقه زمانی بوده و دیگر تنها به‌دنبال امتحان کردن کارهای مختلف است، اما حتی در این کار نیز به تکرار رسیده است. از طرف دیگر سارا قرار دارد که به هر دری می‌زند تا این حلقه را بشکند و از روز عروسی فرار کند، اما می‌پرسید چرا؟ این سوالی است که فیلم قرار نیست به آن همان اول پاسخ دهد.

زمانی‌که در مورد یک فیلم کمدی صحبت می‌کنیم، بدون شک شوخی و صحنه‌های کمدی فیلم بیش از هر بخشی برای بیننده اهمیت دارد و فیلم Palm Springs توانسته به‌لطف موضوع جالبی که دارد، صحنه‌های کمدی خیلی خوبی را در طول فیلم خلق و ارائه کند. کمدی فیلم به شکلی نیست که بیننده را خسته کند یا به شکلی لوس و بی‌مزه تبدیل شده و برعکس تلاش شده تا تعادل خوبی بین صحنه‌های کمدی و درام آن ایجاد شود تا فیلم صرفا به فیلمی با شوخی‌های جلف و سطح پایین تبدیل نشود و درنهایت هرگز شاهد زیاده‌روی در شوخی‌های فیلم نیستیم. شوخی‌های فیلم بیشتر روی دو بخش تجربه زندگی نایلز در یک دوره زمانی نامشخص و تلاش سارا برای فرار از آن می‌چرخد و مشخصا بیشتر بار اتفاقات فیلم روی این دو شخصیت است و بدون شک فیلم نیاز به دو بازیگری دارد که نه‌تنها در اجرای کمدی و حتی درام قوی باشند، بلکه شیمی بسیار خوبی هم در طول فیلم با یکدیگر پیدا کنند.

حتی عجیب نیست بگویم که میلیوتی تلاش بیشتری را برای نقش خود انجام داده تا شخصیتی باور پذیرتری را ارائه کند و این موضوع به‌خصوص در بخش درام فیلم بیشتر تلاش شده و قابل مشاهده است. شاید دوست داشتیم سیمونز هم حضور پر رنگ‌تری را داشته باشد، اما تمرکز فیلم بیشتر روی زوج نایلز و سارا است و نمی‌توان خیلی در این مورد خرده گرفت و درواقع هر زمانی به سیمونز نیاز بود، شاهد حضورش هستیم. بااین‌حال، فیلم هرچه جلوتر می‌رود بیشتر رنگ و بوی درام به خود می‌گیرد و فیلم عملا نشان می‌دهد که نمی‌خواهد صرفا یک فیلم کمدی یکبار مصرف با شوخی‌های تکراری باشد و اینجا جایی است که سازنده تلاش می‌کند تا پیام فیلم را به خوبی به بیننده انتقال دهد. در ادامه نقد در مورد این موضوع و اینکه فیلم چقدر در پرداخت آن موفق بوده، صحبت می‌کنیم و پیشنهاد می‌کنم پیش از آن اول فیلم را تماشا کرده باشید.

ادامه این نقد بخشی از اتفاقات فیلم Palm Springs را ممکن است برای شما فاش کند

نکته اینجا است که حتی اگر سارا گرفتار این حلقه زمانی نمی‌شد، باز هم قرار نبود که تغییری در زندگی یکنواخت وی حاصل شود و این موضوع در مورد نایلز هم صدق می‌کند، اما زمانی‌که در یک حلقه زمانی گرفتار می‌شویم، تلاش می‌کنیم تا راه‌های متفاوتی را برای سپری کردن روز امتحان کنیم. بااین‌حال، باز هم ما قرار است به همان روال تکرار در روز بازگردیم و حتی از اینکه بخواهیم هر روز را به شکلی متفاوت سپری کنیم، خسته می‌شویم، اما شاید بگویید چرا و این دقیقا زندگی واقعی است که فیلم تلاش می‌کند تا آن را نشان دهد. نکته فیلم این نیست که اکنون سارا و نایلز در یک حلقه زمانی گرفتار شده و حالا می‌توانند هر چیزی را تجربه کنند، بلکه نکته اصلی این است که فیلم قرار است نشان دهد روزمرگی یک امر و اتفاق عادی در زندگی انسان است و قرار نیست حتی حلقه زمانی باعث تغییر آن شود و این پوچی که تصور می‌کنیم به پایان برسد و اتفاقا باید تلاش کنیم تا راهی برای خلاصی از این پوچی پیدا کنیم و تلاش فیلم برای بررسی این موضوع در طول ۹۰ دقیقه است.

شخصیت نایلز هم از شخصیتی خوش گذران به شخصیتی تقریبا مسئولیت پذیر اما وابسته‌تر تبدیل می‌شود. بااین‌حال، نایلز چون زمان بیشتری را در حلقه زمانی سپری کرده از این می‌ترسد که با شکستن حلقه زمانی سارا را از دست بدهد و به همین منظور او قرار نیست تلاشی کند تا حلقه زمانی شکسته شود؛ البته مانع آن نیز نخواهد شد. زمانی‌که سارا ناپدید می‌شود، او قرار است خودش را پیدا کند و بالاخره بفهمد که نیاز دارد تا فداکاری واقعی را برای شکستن این حلقه انجام دهد. صد البته پازل فیلم با شخصیت روی تکمیل می‌شود؛ شخصیتی که در بیشتر فیلم به‌دنبال شکار نایلز است، اما حتی زودتر از وی به رستگاری می‌رسد. درواقع در بخش «روی» متوجه می‌شویم که ما بعضا ارزش زندگی که داریم را نمی‌دانیم و خیلی راحت چیزهایی که در زندگی ما با ارزش هستند، از کنار آن‌ها می‌گذریم و زمانی متوجه آن‌ها می‌شویم که دیگر خیلی دیر شده است. برای همین است که شخصیت «روی» اهمیت زیادی در داستان نایلز دارد تا به او نشان دهد که چه کاری را باید او انجام دهد.