نقد فیلم Bill & Ted Face the Music

هنگامی که مخاطب روز تصمیم به سفر به گذشته می‌گیرد و می‌خواهد مثلا یک فیلم کمدی موزیکالِ اکران‌شده در اواخر دهه‌ی ۸۰ میلادی را تماشا کند، می‌داند که قدم در چه مسیری گذاشته است. زیرا هیچ‌کس از یک فیلم متعلق به آن دوران انتظار رعایت اصول پذیرفته‌شده توسط سینمای عامه‌پسند امروز را ندارد. اما وقتی اثری متعلق به آن دوران چه در قالب یک دنباله، چه به‌عنوان یک پیش‌درآمد و چه در قامت یک بازسازی قدم به سینمای امروز می‌گذارد، نمی‌تواند انتظار بررسی شدن با معیارهای سینمای عامه‌پسند دهه‌ی ۹۰ میلادی را داشته باشد. چون به‌عنوان یک فیلم ساخته‌شده برای جلب توجه بیشترین بینندگان ممکن، باید نظرات بیررون‌آمده از دل سلایقی متضاد را پذیرا باشد.

«بیل و تد با موسیقی مواجه می‌شوند» فیلم بدی نیست و حتی خوش‌بختانه در رده‌ای بالاتر از یک فیلم متوسط طبقه‌بندی شده است. ولی نباید فراموش کرد این فیلم نسبتا خوب به درد مخاطبان هدف اصلی خود می‌خورد؛ تماشاگرانی که از سال‌های سال قبل عاشق سری «بیل و تد» بوده‌اند و افرادی که اگر امروز به تماشای تماشای دو فیلم اول این مجموعه بپردازند، آن‌ها را کمدی‌های اغراق‌آمیز خنده‌آور، جسورانه و لایق توجهی می‌دانند. این فیلم در لیست بهترین فیلم های کمدی 2020 زومجی نیز قرار گرفته است.

داستان فیلم از جایی آغاز می‌شود که بیل و تد که حالا زندگی شاد اما نه‌چندان موفقی دارند، متوجه می‌شوند که وقت زیادی برای خلق بهترین آهنگ تاریخ باقی نمانده است. آن‌ها باید یک قطعه‌ی موسیقی بی‌نقص را بسازند که تمام زمان و مکان را متحد می‌کند و از نابودی دنیا جلوگیری به عمل می‌آورد. فیلم هم همان‌گونه که انتظار دارید، مدام در دل سفرهای زمانی عجیب می‌گذرد. زیرا آن‌ها هیچ ایده‌ای ندارند که چه‌طور باید بهترین آهنگ تمام ادوار را ساخت و به همین خاطر مدام باید با سفر به آینده، مشغول تحقیقات گسترده برای رسیدن به پاسخ سؤال خود باشند.

تقریبا هر شخصی که فیلم Bill & Ted Face the Music را ببیند و شناخت کافی از دو قسمت قبلی مجموعه داشته باشد، درک می‌کند که چرا برخی از دلایل ستایش شدن این اثر توسط منتقدان آن‌چنان سینمایی نیستند. ولی حداقل می‌توان از این خوشحال بود که همه‌ی شخصیت‌های اصلی همچنان از قدرت بازیگران بهره‌ی زیادی می‌برند و حتی کاراکترهای مهم جدید هم به خاطر نقش‌آفرینی‌های جذاب حاضر در فیلم، به مراتب جلوتر از شخصیت‌پردازی‌های چندخطی خود به نظر می‌رسند.

کیانو ریوز ۵۶ساله که اکران فیلم Bill & Ted's Excellent Adventure در سال ۱۹۸۹ میلادی حکم اولین قدم او برای تبدیل شدن به یک ستاره‌ی سینمایی را داشت، در «بیل و تد با موسیقی مواجه می‌شوند» دوست‌داشتنی و متفاوت با اکثر آثار جدید خود است. شیمی بین او و الکس وینتر همچنان پس از این همه سال پرکشش به نظر می‌آید و ما را به خوبی با حماقت‌های بی‌پایان این دو کاراکتر همراه می‌سازد.

Bill & Ted Face the Music شامل برخی نقش‌آفرینی‌های خالی از جذابیت هم می‌شود و همیشه از نظر بازیگری در نقطه‌ی اوج قرار ندارد. ولی شکی نیست که اگر بازیگران اصلی مثل ویلیام سدلر در نقش مرگ انقدر اجراهایی خواستنی و در بعضی موارد خاطره‌انگیز را ارائه نمی‌کردند، اثر مورد بحث نهایتا می‌توانست یک فیلم متوسط باشد.

فارغ از تمامی این‌ها، به طرز عجیبی همزمان یکی از مهم‌ترین نقاط قوت فیلم و نقطه‌ی ضعف اصلی آن در یک عنصر سازنده‌ی مهم Bill & Ted Face the Music قرار گرفته‌اند؛ نحوه‌ی تبدیل شدن فیلم به قسمت سوم مجموعه‌ای که سه دهه از زمان آغاز آن می‌گذرد. «بیل و تد با موسیقی مواجه می‌شوند» چه در انتخاب لوکیشن‌ها و چه در طراحی پایه و اساس داستان به زیبایی مخاطب را به یاد خاطرات جالب تماشای دو فیلم اول «بیل و تد» می‌اندازد. تازه جذابیت حقیقی ماجرا آن‌جایی به چشم می‌آید که می‌بینیم چه‌قدر این همه محتوا بدون تحمیل شدن بر مخاطب یا زورکی به نظر رسیدن وارد فیلم شده‌اند.

در نتیجه فیلم Bill & Ted Face the Music نه آن‌چنان در جذب مخاطب جدید و کاملا مخالف با دو فیلم اول مجموعه موفق می‌شود و نه همه‌ ثانیه‌های خود را به یک اندازه جذاب نگه می‌دارد. البته که درنهایت همان‌گونه که گفته شد، طرفدارهای پروپاقرص «بیل و تد» با این فیلم در لذت فراوانی غرق می‌شوند. ولی همیشه لحظاتی در فیلم وجود دارند که به شما می‌گویند اگر این تلاش ناقص در فیلم‌نامه جایی نداشت، «بیل و تد با موسیقی مواجه می‌شوند» می‌توانست «بیل و تد»تر باشد!

آثاری مانند «بیل و تد» که با دیوانگی و اغراق خاص خود شناخته می‌شوند، همیشه مشغول گام زدن سرخوشانه روی لبه‌ی شمشیر هستند. گاهی مثل فیلم Bill & Ted's Bogus Journey انقدر بی‌فکر می‌دوند که به سرعت به پایین می‌افتند و گاهی مثل فیلم Bill & Ted Face the Music انقدر آرام‌آرام قدم برمی‌دارند که در عین سالم رسیدن به مقصد، خیلی‌ها می‌گویند می‌توانستند هیجان‌انگیزتر و جذاب‌تر از حالت فعلی، مسیر را پشت سر بگذارند.

به همین خاطر نخستین «بیل و تد» یعنی فیلم Bill & Ted's Excellent Adventure همچنان بهترین قسمت مجموعه به حساب می‌آید. چرا که هویت خود را می‌شناسد و ثانیه به ثانیه بر پایه‌ی اغراق‌های شدید پیش می‌رود و در عین حال، در همراه کردن مخاطب روز با خود نیز می‌درخشد. آن فیلم دقیقا به اندازه در مسیر خاص خود قدم برداشت، Bill & Ted's Bogus Journey بیش از اندازه این کار را کرد و Bill & Ted Face the Music کمی کمتر از حد و اندازه‌ای که باید، جسارت دویدن در جاده‌ی دیوانگی را دارد.

وقتی به بودجه‌ی این فیلم و استفاده‌ی ایده‌آل آن از جلوه‌های ویژه‌ی کامپیوتری نگاه می‌کنیم، به‌سادگی به‌دلیل تبدیل شدن Bill & Ted Face the Music به یک فیلم نسبتا خوب پی می‌بریم؛ جایی که سازندگان با عدم جاه‌طلبی بیش از اندازه و تمرکز روی طرح‌هایی که با این بودجه بتوانند خوب به نظر برسند، فیلم را حتی برای مخاطب سخت‌گیر روز تبدیل به یک محصول علمی-تخیلی قابل قبول از لحاظ کیفیت تصویر کرده‌اند. این اثر سینمایی که البته متاسفانه به خاطر اکران خانگی به همه‌ی پتانسیل خود نخواهد رسید،‌ نه فیلمی عالی است و نه گروه مخاطبان بزرگی دارد. اما می‌داند چگونه باید از همه‌ی داشته‌های خود بهره ببرد. به همین خاطر اثر خاصی می‌شود که حتما تماشاگرهای خاص خود را برای یک بار تماشا شدن، راضی خواهد کرد. حتی اگر عده‌ای آن را مسخره، ضعیف و گیرافتاده در گذشته بدانند.