نقد فصل اول سریال Never Have I Ever

مشکلات و دغدغه‌های نوجوانان از دیرباز یکی از موضوعات مورد توجه و علاقه‌ی نویسندگان و کارگردانان بوده است و به وضوح می‌توان علت این مسئله را مشاهده کرد؛ اغلب انسان‌ها در دوره‌ی نوجوانی درباره‌ی آینده‌ی خود سردرگم‌اند و در تکاپو هستند تا مسیر صحیح را برای ادامه‌ی زندگی پیدا کرده و در آن قدم بگذارند. درکنار این مسئله، احساسات افراد در این سن به اوج خود می‌رسد و موقعیت‌های بی‌شماری برای رقم خوردن دراماهای گوناگون بر سر راه ایشان سبز می‌شود. بیشتر افراد یا در حال تجربه‌ی این دوره‌ی خاص و حساس هستند، یا خاطراتی تلخ و شیرین فراوانی از آن دارند، پس اثری با محوریت دنیای نوجوانان به‌راحتی می‌تواند نظر گروه بزرگی از جامعه را به سوی خود جلب کند. همین پتانسیل سودآوری بالا البته باعث شده که شاهد ساخته شدن آثار زیادی در ژانر بلوغ باشیم که بسیاری از آن‌ها به غایت کلیشه‌ای و تکراری‌اند و حرف تازه‌ای برای زدن ندارند. میندی کالینگ (Mindy Kaling) تلاش کرده به همراهی جان مک‌انرو (John McEnroe) در سریال Never Have I Ever، تازه‌ترین ساخته‌ی خود، با اتکا به تجربیاتش به‌عنوان یک فرد دو تابعیتی، سال‌ها حضورش در برخی از برجسته‌ترین آثار کمدی و صداقت کلام، برداشتی متفاوت و ارزشمند از ژانر بلوغ و درامای مدرسه‌ای به بینندگان عرضه کند.

درکنار زیر داستان‌های کمدی و رومانتیک اما Never Have I Ever یک درامای مدرسه‌ای و داستان بلوغ تمام عیار است؛ از اولین تجربیات زندگی به‌عنوان فردی بالغ و مستقل گرفته، تا کنار آمدن با غم فقدان، درگیری با بهترین دوستان، پیدا کردن جای پای خود در جهان، کنار آمدن با نگاه سنگین جامعه و درس گرفتن از اشتباهات، همه و همه تارهای آشنایی هستند که در فصل اول این سریال نواخته می‌شوند. در سوی دیگر این قلمرو آشنا و نه چندان جدید، این اثر از اصالت خود نیز برخوردار است و حرف‌های کمتر زده شده‌ای را به زبان می‌آورد که شنیدنشان برای مخاطبان هدف اصلی این سریال، مهاجرین و نوجوانان، به‌خصوص زنان و دختران جوان، خالی از لطف نیست.

Never Have I Ever داستان نوجوانی هندی به نام دوی، با نقش آفرینی درخشان میتری راماکریشنان (Maitreyi Ramakrishnan)، را روایت می‌کند که در آمریکا متولد شده و کل عمر خود را در آن‌جا زندگی کرده است. برعکس خانواده‌ی سنتی وی که به‌شدت به سبک زندگی و عقاید هندی پایبند هستند، دوی سرتا پا آمریکایی است و از هر چیز که او را یاد ریشه‌ی هندی‌اش بیاندازد دوری می‌جوید. بعد از مرگ نابهنگام پدر دوی، با بازی سندهیل رامامورثی (Sendhil Ramamurthy) که احتمالا او را از سریال Heroes به یاد داشته باشید، او بر اثر شوک عصبی توانایی استفاده از پاهای خود را از دست می‌دهد و یک سال تحصیلی را روی صندلی چرخ‌دار می‌گذراند. حالا، یک سال بعد از این وقایع، دوی قدرت ایستادن روی پاهای خود و راه رفتن را دوباره به‌دست آورده، اما هنوز درگیر مشکلات ناشی از فوت پدرش است و به‌صورت مرتب با روانشناس دیدار می‌کند. دراین‌میان اما اولویت او در سال تحصیلی جدید و به‌طور کلی زندگی نه مواجه شدن با غم و فقدان بزرگ نبود پدر یا حل کردن مشکلاتش با مادر سخت گیر و فامیل زیادی بی نقص خود و نه حتی کم نیاوردن در زورآزمایی با رقیب همیشگی‌اش بن، که عوض کردن چهره‌ی خود و بهترین دوستانش فابیولا و النور از دانش‌ آموزانی طرد شده به افرادی محبوب و جذاب است. همه چیز، از مشکلات خاص روحی و فیزیکی او گرفته، تا عدم توانایی وی در برقراری ارتباط صحیح با دوستان و اطرافیان، اما این مسیر را برای دوی جوان ناهموارتر می‌کنند.

با وجود نقش پررنگ ماهیت هندی-آمریکایی دوی در داستان، اما نوع نگارش و روایت تمام مدت لحن نوجوانانه‌ی خود را حفظ می‌کند و ما با ماجرایی مواجهیم که بیش از مدح این فرهنگ و ریشه یا شمشیر بستن از رو بر آن، با آن درست مثل یک عنصر ناخواسته‌ی زندگی یک دانش آموز دبیرستانی در دوره‌ی سرکشی‌اش رفتار می‌کند. دوی ریشه‌ای هندی دارد و این مسئله او را از اکثر افراد پیرامونش متفاوت می‌کند اما حالا که چه؟ شاید بتوان گفت دوی از ارزش میراث گرانبهایی که دارد و آن یگانگی خاصی که نژاد و فرهنگش برایش به ارمغان می‌آورد غافل است، اما رفتار دافع مادر و اقوام او، نماد‌های نسل قدیمی سنت گرا، نیز درست به اندازه‌ی بی اهمیتی او نسبت به فرهنگ اصیلش در زده شدن او از پذیرفتن خود به‌عنوان شخصی با ریشه‌ی هندی موثر است.

جدا از این ابعاد داستانی و فضای هندی خاص حاکم بر طراحی برخی محیط‌ها و لباس‌ها، Never Have I Ever یک کمدی درامای مدرسه‌ای استاندارد است که تمام عناصری که طرفداران از اثری در این ژانر انتظار دارند را به ایشان ارائه می‌کند؛ موسیقی پاپ ایندی، عناصر بصری آشنا همچون ظاهر شدن پیام‌ها روی تصویر، اشارت متعدد به فرهنگ عامه، کات‌های سریع در تدوین برای نشان دادن مشکلات روحی یا خاطرات تلخ گذشته و استفاده از راوی نکاتی در این سریال هستند که ما را به یاد آثار مطرح این ژانر خصوصا در دهه‌ی ۲۰۰۰ می‌اندازند. با این وجود اما Never Have I Ever سعی می‌کند با ارائه‌ی رفتارهایی عجیب‌ در شکل دهی برخی سناریوها یا استفاده از عناصر مذکور، بیش‌ازپیش از آثار هم سبک خود فاصله بگیرد؛ از نمونه‌‌های این مسئله می‌توان به استفاده از صدای جان مک‌انرو (John McEnroe) به‌عنوان راوی و اصلا نحوه‌ی خود روایت او دانست. نکات زیادی درمورد راوی گری مک‌انرو وجود دارد که آن را خاص‌تر و به یاد ماندنی‌تر از بسیاری از روایت‌های مشابه می‌کند؛ این تفاوت‌ها را می‌توان در جنس صدای مک‌انرو، نوع روایت که بیشتر به گزارش و تحلیل شباهت دارد، نزدیک بودن شخصیت وی به دوی و گره خوردن این انتخاب خیلی خاص به داستان اثر می‌توان مشاهده کرد.

اگر دنبال یک کمدی درامای نه چندان سنگین اما متفاوت، جذاب و سرگرم کننده می‌گردید، حتما Never Have I Ever را در فهرست تماشای خود قرار دهید. این سریال شاید درگیر کننده‌ترین آثار درامی نباشد که تا به حال دیده‌اید، یا به‌عنوان اثری کمدی ارائه کننده‌ی قویترین شوخی‌هایی باشد که تا به حال شنیده‌اید، اما از لحنی صمیمانه و دلنشین دربیان پیام‌های خود برخوردار است و در دست دیگر، بسیار خوب می‌داند که قصد دارد در چه جهتی قدم بگذارد و این کار را بسیار خوب انجام می‌دهد. همچون آثار پیشین کالینگ از جمله The Mindy Project یا قسمت‌هایی از سریال محبوب The Office، این سریال هم رابطه‌ی نزدیکی با فرهنگ و سنت دارد؛ شباهت تقریبی فرهنگ دو کشور ایران و هند باعث می‌شود که لحظاتی آشنا در Never Have I Ever برای بیننده‌ی ایرانی وجود داشته باشد و بهتر بتواند در مسیر تغییر و رستگاری دوی او را همراهی کند.