نقد فیلم The New Mutants

مشکل حقیقی از جایی آغاز شد که تاخیرهای پیاپی به فیلم فضای خاصی برای دیده شدن دادند و تبلیغاتی نامعمول را تقدیم سازندگان کردند. مخاطب نیز معمولا در چنین شرایطی انتظار رستگاری فیلم و اثبات شدن آن به همگان را می‌کشد. بالاخره چه سینمادوستی از موفقیت یک فیلم سینمایی ناراحت می‌شود؟ ولی وقتی محصول مورد بحث در سطحی بالاتر از معمولی، کمی سرگرم‌کننده و کاملا فراموش‌شدنی قرار نمی‌گیرد، قطعا به خاطر این انتظار طولانی، آدم‌های بیشتری را ناامید می‌کند. استودیو هم از این شرایط ناراضی خواهد بود و به فیلم‌های مشابه کمتری فضا خواهد داد. زیرا «نیو میوتنتز» در بهترین حالت نزدیک به ۷۰ میلیون دلار ضرر خالص را روی دوش سازندگان قرار می‌دهد.

فیلم تقریبا در همه‌ی دقایق داخل یک بیمارستان روانی جریان دارد. شخصیت‌های اصلی هم چند نوجوان و یک پزشک کنترل‌کننده است که همه‌ی آن‌ها را زیر نظر می‌گیرد. این وسط اولین نکته‌ای که مخاطب را پس می‌زند، پرش‌های زمانی بدون توضیحی است که عملا باعث می‌شوند احساسی نسبت به این مکان و زمان نداشته باشید. در حقیقت فارغ از آن که خود فیلم طراحی صحنه‌ی قابل توجهی ندارد و هرگز یک فضا را تبدیل به عنصر مهمی از داستان نمی‌کند، اتفاقات هم انقدر رندوم و ناگهانی رخ می‌دهند که روایت بلندی شکل نمی‌گیرد.

شخصیت‌ها در این داستان تغییر نمی‌کنند و فقط درجا می‌زنند. آن‌ها همیشه آدم‌های یکسانی هستند و صرفا هرچندوقت یک بار، حقیقتی تقریبا توضیح داده‌نشده راجع به آن‌ها را می‌شنویم که کمی احساس دل‌سوزی لحظه‌ای بیننده را تحریک خواهد کرد. مثلا همه حتی فقط با دیدن تریلرهای رسمی می‌دانند که دنی مون‌استار از گیر افتادن داخل این فضا راضی نیست. اما او از اولین تا آخرین دقیقه به یک اندازه مایل به فرار از این‌جا است. فیلم در طول بیشتر از ۹۰ دقیقه هیچ کاری برای عمیق‌تر کردن شخصیت‌ها و تمایلات آن‌ها انجام نمی‌دهد.

پس هیچ کسی در طول داستان، یک قوس شخصیتی قابل‌توجه را تجربه نخواهد کرد و هیچ‌وقت مانع قرارگرفته مقابل کاراکترها انقدر خطرناک احساس نمی‌شود که تماشاگر، مشتاق مشاهده‌ی رد شدن آن‌ها از این مانع و رسیدن چند نوجوان به هدف باشد. شاید فیلم‌ساز انقدر به تاثیرگذاری لحظات کلیدی داستان خود باور داشت که فکر نکرد چه‌قدر مسیر رسیدن درست به آن‌ها مهم است.

در چنین روایتی همیشه به اصطلاح دست نویسندگان پیدا است و بیننده به‌جای آن که داستان را دنبال کند، صرفا تحمیل شدن آن بر خود را می‌پذیرد. بدتر از همه آن که موضوع، لوکیشن، بازیگران و بسیاری از عناصر دیگر این فیلم انقدر پتانسیل دارند که «نیو میوتنتز» می‌توانست حداقل تبدیل به یک فیلم واقعا خوب بشود. اما ظاهرا جاش بون فقط می‌داند که باید در هر لحظه از داستان چه نکته‌ای را نمایش دهد. به همین خاطر احتمالا حتی افرادی که با یک بار دیدن این فیلم سرگرم می‌شوند، نمی‌توانند آن را یک فیلم خوب صدا بزنند و راضی از دیدن کلیپ‌هایی قابل قبول اما کم‌وبیش جدا از هم هستند.

ناراحت‌کننده است که فیلم برای پوشاندن ضعف‌های خود از نگاه منتقدان، گاهی می‌خواهد به اصطلاح پشت چند دیوار کوتاه پنهان شود

در نگاه منصفانه باید پذیرفت که فیلم از لحاظ کارگردانی آن‌چنان شلخته و بی‌نظم نیست و به حرکت در مسیر مشخصی می‌پردازد. البته که در این بخش هم کم‌کاری‌هایی در فضاسازی‌های داستانی به چشم می‌خورند. ولی کارگردان اصل کار خود در بخشیدن یک لحن درست به تصاویر «نیو میوتنتز» را انجام داده است.

«نیو میوتنتز» سعی می‌کند که با استفاده از بودجه‌ای نه‌چندان قابل‌توجه برای چنین فیلمی موفق به خلق لحظات CGIمحور پیچیده شود و این کار را به خوبی انجام می‌دهد؛ چه زمانی‌که قصد ترساندن کاراکترها به کمک موجوداتی خاص را دارد و چه زمانی‌که تصویرسازی‌های آثار بزرگی مثل فیلم A Nightmare on Elm Street را تکرار می‌کند.

کارگردان در سکانس‌های غالبا تاریک فیلم، چه موقع در تگنا قرار دادن افراد و چه وقتی که می‌خواهد اکشن را نشان بدهد، در جای‌گذاری دوربین و انتخاب کات‌ها عملکرد درستی را از خود به نمایش می‌گذارد. در نتیجه The New Mutants کارگردانی استانداردی دارد که شاید هیچ‌وقت از نقطه‌ی قوت مهم و تکان‌دهنده‌ای بهره نبرد، ولی بدون شک جلوتر از فیلم‌نامه‌ی آن می‌ایستد.

دریغ اصلی فیلم در این بخش هم شاید هیچ موردی غیر از تمرکز بیش از اندازه روی CGIها نباشد. باور کنید بارها و بارها در طول فیلم می‌توان به این فکر کرد که چه می‌شد اگر جاش بون به‌جای دنبال کردن مطلق خط مشی امروز استودیوها، اکثر کار خود را با گریم‌ها و طراحی لباس‌های اغراق‌آمیز انجام می‌داد. در حقیقت فقط یک سکانس در کل فیلم The New Mutants وجود دارد که بدون جلوه‌های ویژه‌ی کامپیوتری قابل ساخت نبود. سایر قاب‌های فیلم پرشده از موجودات و عناصر تصویری جالبی هستند که اگر با وقت گذاشتن طولانی‌مدت و بدون CGI ساخته می‌شدند، فیلم را کم‌خرج‌تر و تماشایی‌تر از وضع فعلی می‌کردند. تازه در آن حالت دیگر هر جلوه‌ی ویژه‌ی کامپیوتری حاضر در فیلم، محدودیت بودجه‌ی آن را به یاد من و شما نمی‌آورد.

این وسط بازیگران هم کار خود را به درستی انجام داده‌اند و شخصا کمبود جزئیات لهجه‌ی آن‌ها در چنین فیلمی برای من اهمیت ندارد. از میزی ویلیامز تا آنیا تیلور-جوی همگی باید در این فیلم موفق به خلق کاریزما انکارناپذیر و مخصوص کاراکتر خود برای تماشاگر می‌شدند و واقعا این کار را تا حد خوبی انجام داده‌اند. هرچند فیلم فقط از آن‌ها انتظار اجرای چند تیپ مشخص برای چند دقیقه را دارد و هرگز بازیگران خود را به چالش نمی‌کشد.

ورای تمام ایرادهای منطقی و کاستی‌های The New Mutants، این فیلم یک اثر اقتباسی معمولی استودیویی است. به‌گونه‌ای که اگر عاشق دنبال کردن همه‌ی ابعاد سینما و تلویزیون ابرقهرمانی هستید، از وقت گذاشتن روی این یکی هم پشیمان نمی‌شوید و اندکی سرگرمی و احساسات را نیز لمس می‌کنید. ولی از فیلمی عادی و پراشکال که به شکل نامعمول و شاید ناخواسته‌ای پررنگ شد، انتظار تجربه‌ای بالاتر از دیدن یک فیلم عادی و پراشکال نداشته باشید.