نقد فیلم جابجایی اعضای خانواده (Family Switch)

فیلم جابجایی اعضای خانواده جدیدترین فیلم کمدی خانوادگی شبکه نتفلیکس است که داستان جس و بیل واکر تمام را دنبال می‌کند که در تلاش هستند تا ارتباط خانوادگی را با رشد و استقلال بیشتر فرزندانشان حفظ کنند. زمانی‌که یک هم‌ترازی سیاره‌ای نادر باعث جابه‌جایی بدن اعضای خانواده می‌شود، آن‌ها ماجراجویی جالبی را برای بازگشت به حالت عادی شروع می‌کنند که باعث نزدیکی بیشتر آن‌ها می‌شود.

فیلم Family Switch از همان خلاصه داستان هم نشان می‌دهد که قرار است یک داستان کلیشه‌ای و تکراری را ارائه کند. با اینکه این آثار اصولا یک قالب مشخص را دارند و فراتر از آن هم نخواهند رفت، اما برخی از مواقع شاهد تغییراتی کوچکی در این آثار هستیم که باعث می‌شود شاهد اثری نسبتا ماندگار و جذاب باشیم. این فیلم کمدی هم تیم بازیگری مناسبی برای رسیدن به این هدف دارد و باعث می‌شود که فکر کنیم فراتر از یک فیلم کمدی خانوادگی با پایانی که همه‌چیز به خیر و خوشی تمام می‌شود، با یک فیلم سرگرم کننده می‌توانیم طرف باشیم.

بااین‌حال فیلم خیلی سریع نشان می‌دهد هرچقدر هم انتظاراتمان را برای تماشا فیلم پایین بیاوریم، اما باز هم فیلم قرار است ما را در چیزهای زیادی غافلگیر کند. فیلم شروع قابل پیش‌بینی و بسیار آزار دهنده‌ای دارد که در آن خیلی سخت تلاش می‌کند رابطه بین پدر و پسر به‌همراه مادر و دختر را در بدترین شکل ممکن به تصویر بکشد. عملا آن‌ها سازگاری با یکدیگر ندارند و ظاهرا سر جنگ هم دارند. اما به شکلی اتفاقی جای آن‌ها عوض می‌شود تا دوباره به یکدیگر نزدیک شوند.

این موضوع منطقی است که ما بخواهیم نگاه عمیق‌تری به مشکلات هر شخص داشته باشیم و همچنین این مهم است که عملا هر شخص در قالب عضو دیگر خانواده به چالش کشیده شود. این موضوع تا حدی در مورد شخصیت جس، مادر خانواده و سی‌سی، دختر خانواده صدق می‌کند و آن‌ها در عمل با مشکلات یکدیگر مواجه می‌شوند. سی‌سی باید در قالب مادرش یک پروژه بزرگ را به‌دست بیاورد و جس هم در قالب دخترش باید در انتخابی فوتبال شرکت کند.

بااین‌حال در مورد دو شخصیت دیگر فیلم این موضوع خیلی صدق نمی‌کند و حداقل تا پایان فیلم شخصیت پسر قرار نیست با مشکلات پدرش مواجه شود. فیلم موقعیت‌های زیادی را دارد تا شخصیت‌ها را با چالش‌های جذاب و هرچند تکراری مواجه کند، اما در مقابل تصمیم می‌گیرد که از روشی کاملا اعصاب خورد کن به سراغ آن‌ها برود. درنهایت هم فیلم پتانسیل خوبی برای ارائه یک فیلم سرگرم کننده و حال خوب کن را از دست می‌دهد و صرفا سراغ کلیشه‌های دبیرستانی می‌رود.

واقعیت به‌عنوان یک بیننده انتظار یک داستان ساختار شکن یا اثری که کاملا مرزهای این سبک فیلم‌ها را جابه‌جا کند، ندارم، اما مشخصا وقتی در حال تماشا این فیلم که هدفش سرگرم کردن خانواده است، این انتظار طبیعی است که منتظر یک اثر حال خوب کن باشم. حتی اگر این اثر درنهایت اثری کاملا فراموش شدنی باشد، اما بدون شک اینکه برای یک تا دو ساعت بتوانیم با آن سرگرم شویم همیشه دیدن این آثار می‌تواند گزینه‌های خوبی باشد.

فیلم Family Switch آیا هدف تازه و جدیدی دارد؟ مشخصا جواب منفی است و در باطن داستان و روایت سریال شاهد مورد جدیدی نیستیم. همه اتفاقات را در فیلم‌های دیگری مشاهده کرده‌ایم و در اینجا شاهد صرفا تکرار آن‌ها هستیم. مشخصا هدف فیلم بررسی روابط بین اعضای خانواده و پیدا کردن ریشه مشکل است، اما درست در مواقعی که در حال شکل گرفتن همان روندی هستیم که انتظارش را داریم، فیلم همان جا یک کتک به بیننده می‌زند تا از خواب غفلت بیدار شود.

مشکل اینجا است که فیلم حتی با اینکه می‌تواند پیام‌های خوبی هم ارائه کند و حتی شاید در بخش‌هایی هم این کار را واقعا انجام دهد، اما باز هم انقدر درگیر روند خسته کننده و پر اشتباه خود است که عملا باعث می‌شود این نکات مثبت را کمتر ببینیم. فیلم حتی لحظات خوبی هم مثل رقص خانوادگی در اواخر فیلم یا اجرای مشترک آن‌ها را دارد و مشخصا از چنین فیلمی هم چنین صحنه‌هایی را انتظار داریم، اما متاسفانه تعداد آن‌ها بسیار کم است.

متاسفانه فیلم استفاده زیادی از این موضوع کرده است تا اینکه تمرکز خود را روی شوخی بین اعضای خانواده قرار دهد. فیلم لحظات خوب کمدی خودش را هم دارد، اما متاسفانه تعداد آن به‌حدی نیست که بتواند رضایت کلی بیننده را به‌دست بیاورد. به‌طور مثال جابه‌جایی شخصیت سگ با کوچک‌ترین شخصیت خانواده باعث لحظات بامزه‌تر و بهتری شده است که حداقل باتوجه‌به فهرست بازیگران می‌تواند جالب باشد. چرا که بدون شک باتوجه‌به حضور بازیگرانی مثل جنیفر گارنر و اد هلمز انتظار بیشتری داریم تا از توانایی بازیگران فیلم استفاده شود.

بااین‌حال صحنه‌های سگ و کودک خیلی زیاد نیست و با اینکه درنهایت با اثری طرف هستیم که با شوخی‌های سطحی و ضعیفش عملا لحظات عذاب‌آور و سختی را برای بیننده ایجاد می‌کند، اما از معدود نکات مثبتش هم به‌خوبی استفاده نکرده است. همان‌طور که جلوتر هم گفتم، فیلم تیم بازیگری خوبی دارد. ازطرفی جنیفر گارنر و اد هلمز را داریم که بازی نسبتا قابل قبولی را در فیلم ارائه می‌کنند، اما مشخصا کمی انتظار بیشتری از آن‌ها در طول روند فیلم دارم.

با اینکه فیلمنامه و کارگردانی فیلم مشکلاتی دارد، اما گارنر و هلمز توانایی اینکه فیلم را به اثر بهتری تبدیل کنند، وجود دارد که در برخی از لحظات فیلم به‌خصوص بخش سوم آن این تلاش را شاهد هستیم. بااین‌حال اما مایرز درواقع شخصی است که باعث شده تا فیلم جابجایی اعضای خانواده حداقل از اثری غیر قابل تماشا به اثری نسبتا قابل تماشا تبدیل شود. به‌طور کلی شیمی بین مایرز و گارنر در فیلم واقعا جواب داده است و اگر کارگردان و تیم نویسندگان تمرکز بیشتری روی رابطه آن‌ها قرار می‌دادند، حتی می‌توانستیم نتیجه بهتری را درنهایت تماشا کنیم.

در هر حال مایرز درواقع به‌خوبی توانسته از پس نقش خودش بر بیاید و او توانسته لحظات خوبی را در فیلم خلق کند. بردی نون هم که نقش وایت واکر را بازی کرده است، عملکرد خوبی دارد، اما مثل مایرز زمان کافی برای درخشیدن ندارد. او البته در صحنه‌هایی که در قالب پدرش حضور دارد بازی خوبی را ارائه می‌کند و باعث می‌شود احساس کنیم که بازیگران جوان‌تر فیلم نسبت به بازیگران فیلم توانسته‌اند بازی بهتر و قابل قبول‌تری را ارائه کنند. در هر حال بازیگران با عملکرد خوبی که دارند توانسته‌اند این فیلم کریسمسی را نجات دهند و آن را به اثری نسبتا قابل تماشا تبدیل کنند.

فیلم Family Switch درنهایت نمی‌تواند از پتانسیل‌هایی که دارد به‌خوبی استفاده کند و حتی به همان فیلم کلیشه‌ای اما سرگرم کننده‌ای که می‌توانست باشد هم تبدیل نمی‌شود. فیلم فهرست بازیگران خوبی که شامل جنیفر گارنر و اد هلمز تا اما مایرز و بردی نون می‌شود، دارد که عملکرد بازیگران جوان‌تر تا حد زیادی نسبت به بازیگران بزرگسال فیلم بهتر و جذاب‌تر است. فیلم کمدی ضعیفی دارد که باعث می‌شود فیلم نتواند چندان سرگرم کننده و جذاب باشد. بااین‌حال فیلم توسط بازیگرانش تا حد زیادی توانسته است نجات پیدا کند و یک فاجعه تمام عیار نباشد.