نقد فیلم بیتل‌جوس بیتل‌جوس (Beetlejuice Beetlejuice) | هیچوقت نگو بیتل‌جوس!

تیم برتون یکی از عجیب‌ترین و منحصربفردترین آدم‌های دنیای فیلم و فیلمسازی است. آنقدر عجیب که به گفته‌ی خودش، دیگران او را همیشه به یکدیگر نشان می‌دادند: اون آدم عجیبه! اون آدمه عجیبه که جوراب‌های خنده‌دار می‌پوشه! اون آدم بزرگه با موهای درهمش! از نظر خودش او یک آدم کاملا معمولی است اما همین عجیب بودنش از نظر ما باعث بوجود آمدن سینمایی بسیار متفاوت، جذاب و البته عجیب شده است. سینمای تیم برتون، سینمایی لذت‌آور است. جهانی مملو از خیال و خیال‌پردازی! البته توضیح اینکه چرا سینمای تیم برتون اینقدر دوستداشتنی است شاید کار سختی باشد. تماشای یکسری فیلم‌های عجیب تا که به خودتان می‌آیید، متوجه می‌شوید در آن‌ها غرق شده‌ و با هیولاهای آقای عجیب رابطه‌ای دوستانه برقرار کرده‌اید!

تیم برتون از آن دسته از فیلمسازانی است که تماما دست‌به‌ناخودآگاه و غریزه‌ی عجیب‌اش پیش می‌رود. او اصلا شبیه هیچکسی نیست. برایش هم اهمیت ندارد که سینمایش خارج از سلیقه‌ی بسیاری از کمپانی‌ها حرکت می‌کند. نقاشی‌هایش نیز شبیه فیلم‌هایش هستند البته این فیلم‌هایش هستند که از نقاشی‌هایش می‌آیند. برتون ذاتا آدم متفاوتی است او از هنر استفاده می‌کند تا بتواند ناخودآگاه‌اش را به‌تصویر بکشد. یک ناخودآگاه کاملا شلوغ با کلی موجودات عجیب‌وغریب که سال‌هاست درون برتون زندگی می‌کنند. فکرش را کنید که صمیمی‌ترین دوستان او هیولاها و خون‌آشام‌ها باشند، آن‌هایی که از کودکی با برتون عجیب دست دوستی داده‌اند و او بهشان قول داده است تا در برابر چشمان همه علنی‌شان کند. برتون پسر بازیگوش سینما تنها با قصه‌های شخصی‌اش فیلم می‌سازد. چقدر لزج و عجیب است که هیولاها و موجودات کج‌ومعوج بخشی از زیست شخصی یک آدم باشند!

البته در دنیای سینما خیلی عجیب بودن آنقدرها هم خوب نیست. مخاطب‌هایت به دو دسته تقسیم می‌شوند، آن‌هایی که جانشان را برای آثارت می‌دهند و آن‌هایی که برای همیشه نگاه‌شان از یک قدمی اسم‌ات نیز رد نمی‌شود. برتون بخاطر همین پسر خاص بودن‌اش تا انتهای دهه‌ی ابتدایی دوران فیلمسازی‌ خود، کارهایش را با دید «شدشد، نشدشد» می‌ساخت تا اینکه او جهان‌اش را به همه تحمیل کرد و در دنیای هالیوود یک ستاره بدست آورد. حالا تیم برتون از دید منتقدان یک فیلمساز مولفی است که بیشتر اعتبارش را از مخاطبی می‌گیرد که به جهان خاص هیولاها و کارکترهای کج‌ومعوج علاقه‌مند است. در درون برتون پسرک تنها و گوشه‌گیری زندگی می‌کند که برای فرار از تنهایی مجبور است با دوستان خیالی خود به گشت‌وگذار برود، ماجراجویی کند و خودش را در درون کارکترهایی مثل ادوارد دست‌قیچی، ویلی وانکا و ... ببینید. بیایید دعا کنیم که این پسربچه هیچوقت بزرگ نشود تا دوستان خیالی‌اش برای همیشه زنده بمانند!

برتون وقتی بخاطر استعدادهای عجیبش به دیزنی رفت، اگرچه مدیران رده بالای آنجا متوجه قابلیت‌های او بودند اما هنوز نتوانسته بودند به‌عنوان یک کارگردان کاربلد به او اطمینان کنند. درنهایت برتون بعد از ساخت دو فیلم کوتاه بسیار موفق و یک فیلم نیمه‌بلند، اولین فیلم تاثیرگذار و مهم زندگی‌اش یعنی فرانکنوینی را ساخت. از این جهت می‌گوییم تاثیرگذار، چراکه فرانکنوینی در فیلم‌های دیگر برتون خود را تکرار می‌کند و ما می‌توانیم این فیلم را چکیده‌ی همه‌ی کارنامه‌ی این کارگردان در نظر بگیریم. فرانکنوینی داستان پسربچه‌ای است که سگ‌اش در یک تصادف کشته می‌شود و پسربچه از طریق برق دوباره سگ‌اش را زنده می‌کند. سگ ظاهر ترسناکی به خود می‌گیرد و آن دو مجبور می‌شوند که از دید همسایه‌ها پنهان بمانند. دیدید که چقدر داستان آشنایی بود؟ انگار ادوارد دست‌قیچی، بیتل‌جوس، عروس مرده و... همه‌شان در این فیلم کوتاه خلاصه شده بودند. برتون با فرانکنوینی راه‌اش را پیدا کرده بود، شاید به‌همین دلیل است که او در سال ۲۰۱۲ دوباره به‌سراغ این قصه رفت و انیمیشن‌اش را ساخت.

گفتم که عجیب‌وغریب بودن در سینما هم روز خوب دارد و هم روز بد، برتون بعد از ساخت فیلم کوتاه فرانکنوینی از دیزنی اخراج شد اما در جائی دیگر تهیه‌کننده‌ای را وسوسه کرد و برای ساخت فیلم ماجراجویی بزرگ پی‌وی (۱۹۸۵) استخدام شد. این فیلم درست است که از لحاظ روایی هیچ جائی در جهان برتون ندارد اما برای ورود برتون عجیب به سینما که از دیزنی اخراج شده بود، تصمیمی حیاتی تلقی می‌شد. ساخت این فیلم زمینه‌ی تولید بیتل‌جوس (۱۹۸۸) را فراهم کرد، اثری دلچسب و جذاب که باعث شد برتون دنباله‌ای را برای آن بسازد. حال قبل از اینکه به موشکافی و نقد بیتل‌جوس بیتل‌جوس بپردازیم، نگاهی تیتروار به کارنامه‌ی برتون خواهیم انداخت.

برتون شروع دهه‌ی سوم دوران فیلمسازی خود را با ساخت فیلم نیمه‌کاره‌ی سوپرمن شروع کرد. اما او خیلی زود متوجه شد که این فیلم کار او نیست و باید به جهان شخصی خود بازگردد، به‌همین دلیل برتون خیلی سریع «اسلیپی هالو» را ساخت. فیلمی که این فیلمساز عجیب را به ریل بازگرداند. بعد از ساخت این فیلم و تا سال ۲۰۰۵ برتون بخاطر ساخت سیاره میمون‌ها و بتمن مورد انتقادات شدیدی قرار گرفت. بازسازی، دنباله‌سازی و حتی وام گرفتن از فیلم‌هایی مثل بتمن و سوپرمن که شخصیت‌ها و داستان‌هایشان شکل «برند» به خود گرفته‌اند برای فیلمساز عجیبی مثل برتون با آن جهان هیولایی و خاص‌اش شاید کار چندان عاقلانه‌ای نباشد. ترکیب دو دنیای متفاوت چیزی جز شکست برای برتون به‌همراه نداشت اما این شکست‌ها پسر عجیب سال‌های دور و نزدیک را ناامید نکرد. برتون درنهایت «ماهی بزرگ» را ساخت اما با دو فیلم «چارلی و کارخانه شکلات‌سازی» و «عروس مرده» همه‌ی انتقادات و بی‌مهری‌های مخاطبان در آن چند سال را تبدیل به تحسین و تمجید کرد. برتون درنهایت در سال ۲۰۰۷ «سوئینی تاد: آرایشگر شیطانی خیابان فلیت» را ساخت. این فیلم آخر اثر پرزرق‌وبرق، محبوب و قابل‌اعتنای برتون تا قبل از ساخت سریال «ونزدی» محسوب می‌شود. برتون بعد از ساخت این فیلم در حالی وارد دوران چهارم فیلمسازی خود می‌شد که روزهای بی‌رمق و سیاهی انتظارش را می‌کشیدند. آلیس در سرزمین عجایب با اینکه به تجربه‌ی خوبی در گیشه رسید اما نتوانست منتقدان را راضی کند، چراکه آلیس و جهان خیالی‌اش از دنیای شخصی برتون نیامده بودند.

در ادامه داستان فیلم بیتل‌جوس و بیتل‌جوس بیتل‌جوس لو می‌رود

برتون بعد از شکست آلیس به‌سراغ برادران وارنر رفت و در سال ۲۰۱۲ «سایه‌های تاریک» را ساخت. این فیلم نیز از دنیای شخصی برتون نیامده بود، پس عجیب نبود که سایه‌های تاریک نیز هم در میان منتقدان شکست بخورد و هم اینکه در گیشه به اقبال چندانی نرسد. برتون اما دوباره به‌سراغ زیست شخصی‌اش رفت و فرانکنوینی را با دیزنی ساخت. فرانکنوینی حاصل اولین تلاش‌هایش در این کمپانی بود. این استاپ موشن که یک بازسازی از انیمیشنی بود که بخاطرش از دیزنی اخراج شد و چند جایزه معتبر را بدست آورد. بعد از ساخت فرانکنوینی یکی از شخصی‌ترین فیلم‌های برتون که برگرفته از دوران کودکی‌اش بود، دوباره مسیر سراشیبی این فیلمساز عجیب و خاص بواسطه‌ی ساخت فیلم‌های نه‌چندان خوب از میان مختصات جهان کاری او سر برآورد تا اینکه سریال ونزدی (۲۰۲۲) نجات‌اش داد و باعث شد که بتواند دوباره بیتل‌جوس را به جهان زندگان بیاورد. کارنامه‌ی کاری برتون به همه ثابت کرده بود که به این کارگردان دنباله‌سازی و بازسازی نمی‌آید که البته خودش نیز به این موضوع کاملا واقف بود اما چه شد که برتون تصمیم گرفت یکی از موفق‌ترین فیلم‌هایش را در مسیر بازسازی بیندازد و شانس خود را دوباره امتحان کند؟ بیتل‌جوس یک فیلم شخصی برای برتون بود و او نیز متخصص در فیلم‌های شخصی! برتون عجیب‌وغریب تنها می‌تواند از پس فیلم‌هایی برآید که خود زندگی‌شان کرده باشد.

حالا داستان بیتل‌جوس بیتل‌جوس زندگی لیدیا همان دختر نوجوان عجیب را دنبال می‌کند. برتون بعد از سال‌ها دوباره به‌سراغ یکی از محبوب‌ترین کارکترهایش می‌رود. لیدیای محصول «برتونیسم» اندازه‌ی همه‌ی این سال‌ها معطلی بزرگ شده و به‌دنبال برآورده کردن جهان برتون است. شاید یکی از دقیق‌ترین و عمیق‌‌ترین شخصیت‌های شکل‌گرفته توسط برتون همین لیدیا باشد. پسر بازیگوشِ ناخودآگاهِ برتونِ سی ساله در زمان لیدیای ۱۹۸۸ فریم‌به‌فریم با این کارکتر همذات‌پنداری می‌کرد. حالا که کودک درون برتون بزرگ شده، لیدیا نیز بزرگ شده است. لیدیا و برتون هر دو آرام‌تر شده‌اند اما گویا خود برتون از این وضعیت راضی نیست او به خود پس‌گردنی می‌زند، خودش را بیدار می‌کند و از زبان مادرخوانده‌ی لیدیا به خودش می‌گوید: «زندگی‌ات را پس بگیر، آن آدم گستاخ کجا رفته؟»

با اینکه برتون خود فیلمنامه‌هایش را نمی‌نویسد اما فیلمسازی مولف است. خالق یک جهان برتونیسمی، ترسناک و کج‌ومعوج! قاعده و قوانین خودش را دارد و از دو الگوی هوشمندانه و منحصربفرد برای خط‌بندی سینمایش استفاده می‌کند: دنیای کودکی و جهان درونی‌اش! ایده‌های برتون محصول زیست هنرمندانه‌اش هستند. برتونیسم از زندگی کودک گوشه‌گیری می‌آید که برای فرار از آدم‌ها، مدرسه و خانواده‌اش با هیولاها و کتاب‌های تاریخی و هنری دوست شده است. برتون چیزی را خلق می‌کند که آن را زیست کرده، برای همین است که قبرستان و مرگ اولین المان‌های این سینمای خاص هستند. برتون کودکی خود را در قبرستان گذرانده ، برای او جائی بهتر از اینجا پیدا نمی‌شده است! برتون می‌گوید هیچ جائی مثل قبرستان به او آرامش نمی‌داده! به‌همین دلیل است که حالا مرگ تبدیل به یکی از مضامین اصلی سینمای برتون شده است. قبرستان باید در آثار او حضور داشته باشد و خودی نشان دهد.

فیلم بیتل‌جوس بیتل‌جوس اثری درباره‌ی مرگ و سوگواری است. فیلمی که درنهایت مخاطب را مجاب به نوشتن یک ستایشنامه در مورد دیدگاه خاص برتون آنهم درباره‌ی تاریکترین مضمون زندگی بشر می‌کند. برتون زهر مرگ را گرفته و به آن پارچه‌ای سفید پوشانیده است و باهاش تانگو می‌رقصد. مرگ در بیتل‌جوس آنقدرها هم تلخ و گزنده نیست، مرده‌ها آن پایین زندگی خوبی دارند و هرکدام به کاری مشغول هستند و از همه مهمتر اینکه اصلا پیر هم نمی‌شوند! مگر از بدتر مرگ هم وجود دارد؟ نه وجود ندارد! اما برتون این بدِ بد را می‌چلاند، به سخره‌اش می‌گیرد و در انتها رو به مخاطب می‌کند و می‌گوید، مرگ اصلا ترسی ندارد، از کجا معلوم که دنیای مردگان شبیه فیلم‌های من نباشد؟ تیم برتون می‌داند که مرگ امری گریزناپذیر است اما با شخصیت بخشیدن به بدن‌های مرده و نمایش رقص‌ها و آوازهایشان هنگام سوار شدن به قطار ابدی ارواح به لزج‌ترین قسمت سرنوشت بشر پوزخند می‌زند اما پوزخندی که درنهایت درد دارد.

او در پی انتقام است. دلورس خطرناک‌ترین شرور برتون در این فیلم روح مردگان را تصاحب می‌کند و هیچ شفقتی از خود نشان نمی‌دهد. پلان‌های سرهم شدن قطعات بدن دلورس از جذابترین لحظات این فیلم است که برتون با استفاده از یک موسیقی، زهر گزنده‌اش را گرفته است. از طرفی دیگر برتون روری را خلق می‌کند، او برای نمایش دوران پرتلاطم بزرگسالی لیدیا لازم است. روری مدیر برنامه‌های لیدیا و البته یکی دیگر از شخصیت‌های شرور این ماجراست. روری آب‌وتاب کمی دارد و نسبت به دیگر کارکترهای این قصه چندان پرداخت نشده است. او شیادی است که برای پول‌های لیدیا برنامه چیده اما برتون او را در قامت یک ضدقهرمان خیلی شرور نمی‌بیند، که ای کاش می‌دید! روری تنها در یک گوشه می‌ایستد و گهگاهی علائم یک ضدقهرمان را از خود بروز می‌دهد اما چندان قدرتمند نیست که مخاطب را به دلهره بیندازد. مشکل او خالی بودن قطعه‌ی تعلیق در شخصیت‌پردازی‌اش است. برتون باید در جائی و قبل از مراسم عروسی گوشی را دست مخاطب می‌داد، اطلاعات تزریق‌اش می‌کرد و به او می‌فهماند که روری شیاد است تا تماشاگر درگیر یک استرس درست‌وحسابی از سمت آینده‌ی لیدیا نیز بشود.

بیتل‌جوس بیتل‌جوس ضدقهرمان‌های زیادی دارد. زمینی و زیرزمینی! اما شاید تعلیق‌برانگیزترین‌شان جرمی فریزر باشد، همانی که کشمکش اصلی داستان را شکل می‌دهد و آسترید را به جهان مردگان می‌برد. قطعه‌ی تعلیق‌زای جرمی خوب کار می‌کند. مخاطب در مختصات درستی از هدف او آگاه می‌شود و پابه‌پای لیدیا برای نجات آسترید حرکت می‌کند و زجر می‌کشد. اما یک چیز در رابطه با مبارزه و رویایی نیروهای خیر و شر در این فیلم چندان خوب کار نمی‌کند و آن کشمکش‌های قوام نیافته است. گویی قطعه‌ی تقابل این کهن‌الگو خوب جا نیفتاده است و قهرمان‌ها به‌راحتی از چنگ نیروهای شر خلاص می‌شوند و پی هدف بعدی خود می‌روند. لیدیا خیلی راحت آسترید را نجات می‌دهد و روری شیاد نیز در یک چشم‌بهم زدن برای لیدیا اعتراف می‌کند. اما دوستداشتنی‌ترین شرور این ماجرا خود بیتل‌جوس است. نقش هر دو بیتل‌جوس در این دو فیلم را مایکل کیتون بازی می‌کند. برتون می‌گوید که در ابتدا کارکتر بیتل‌جوس یک شرور تمام‌وکمال بوده که لحن ماجرا را به اندازه‌ی قابل توجهی سرد و تلخ نشان می‌داده است. اما به درخواست برتون مسیر این کارکتر عوض می‌شود و خلق‌وخویی برتونیسمی به خود می‌گیرد. مایکل کیتون ایده‌های کپک‌زدگی و راه رفتن سوسک روی بدنش را می‌دهد و بیتل‌جوس تبدیل به جن‌گیری ابله و دوست‌داشتنی می‌شود. او حالا هم کار راه می‌اندازد و هم در قبالش خواسته‌ای دارد. در مقابل زنان سست می‌شود و نمی‌تواند فکر لیدیا را از سرش بیرون کند.

سینمای برتون، محصول سبک بصری خاص او است. فارغ از ایده‌های روایی برتون، این جهان دیداری اوست که برای مخاطب کدگزاری می‌کند. سینمای اکسپرسیونیست آلمان محل دریافت ایده‌های پرطمطراق او است. کنتراست زیاد، توجه به تقارن، ساختمان‌های کج‌ومعوج از المان‌های سینمای بصری برتون هستند که از این مکتب می‌آیند. روایت بیتل‌جوس از دوران طاعون و نحوه آشنایی‌اش با دلورس، معماری پیچ‌وتاب‌خورده‌ی جهان مردگان و همچنین طراحی و اتمسفرسازی فیلم‌هایی مثل ادوارد دست‌قیچی و فرانکنوینی از این سبک فیلمسازی می‌آیند. برتون گفته بود که عاشق متروپلیس فریتز لانگ و جهان اکسپرسیونیست‌ها است: «این فیلم تمام آنچه را که من دوست دارم همراه خود دارد و سبک دیداری‌اش می‌تواند واقعیت جهان درون‌اش را به تماشاگر انتقال دهد.» پس اصلا عجیب نیست که برتون به‌سراغ سبکی برود که شبیه خودش پایبند المان‌های متفاوت و البته ترسناک باشد. سبکی از فیلمسازی که حس قبرستان دوران کودکی برتون را همراه خود دارد!

به کارکتر لیدیا هم اگر نگاهی بیندازیم می‌بینم که او مخلوق یک جهان گوتیک است. لیدیا هم از لحاظ طراحی ظاهری و هم نوع جهان‌بینی تکه‌ای جذاب از دنیای زیبای آغشته به ترس گوتیک خواهد بود. مدل موهایش را به یاد بیاورید، همان تکه موهای چسبیده به پیشانی‌اش شبیه معماری سبک گوتیک است! لباس‌ها و وسایلش نیز همینطور. او سمبلی از ترس است. مرز میان دنیای مردگان و زنده‌ها را می‌بیند و از آن عبور می‌کند. آدمی که همه چیزش عجیب است و شبیه دیگر شخصیت‌های خاص برتون مثل ادوارد دست‌قیچی است. کارکترهای برتون همگی‌شان، شخصیت‌هایی عجیب هستند. انگار جائی در این دنیا ندارند، یا مثل ادوارد دست‌قیچی باید تنهایی بکشند و از دید مردم پنهان شوند و یا همانند لیدیا رعب و وحشت ارواح و بیتل‌جوس همیشه به جان‌اش باشد.

گفتیم که تیم برتون محصول دنیای کودکی خودش است. علاقه‌ی این کارگردان در کودکی به وینسنت پرایس، ادگار آلن پو، فرانکشتاین و فیلم‌ها و کتاب‌های ژانر وحشت باعث شد که فضای فکری برتون لباسی از جنس ترس به خود بپوشاند. بیشتر فیلم‌هایش ردپای داستان‌های آلن پو را همراه خود دارند و آن حس ترس و مرموزگونه از دنیای این نویسنده می‌آید. شاید ما با رقص و آواز در جهان مردگان همسو شویم و از مشنگی بیتل‌جوس خوشمان بیاید اما در عوض کشمکش‌های متعلق به جرمی و دلورس مستقیما از جهان ادگار آلن پو سرچشمه می‌گیرند و اتمسفری ترسناک را ایجاد می‌کنند. برتون استاد این ساختاربندی‌هاست بدون اینکه حس مخاطب را بهم بریزد و او را سردرگم کند. از سمتی خانه‌ی جرمی و اجساد پدر و مادرش را به سبک گوتیک، آلن پویی و اکسپرسیونیستی طراحی می‌کند و از سمت دیگر نیز مخاطب را با رفتارهای مادرخوانده‌ی خُل لیدیا می‌خنداند، بدون اینکه در این وسط چیزی به چیزی نیاید. برتون هم تلخ است و هم سرد. هم می‌خنداند و هم می‌گریاند. هم با مرگ باربارا و آدام ناراحتت می‌کند و هم با مشنگی دنیای مردگان می‌خنداندت. او می‌داند که چه چیزی را چه موقع و کجا به‌تصویر بکشد و بخاطر همین خاصیت اوست که فیلم‌هایش توانسته در جایگاه کمدی‌های سیاه خوب بدرخشند.

فیلم بیتل‌جوس بیتل‌جوس روایتی درباره‌ی خانواده، ارتباط بین‌نسلی، فقدان و سوگواری است. همه‌ی کارکترهای برتون سوگوار هستند. لیدیا در دوران سوگواری خود گول روری را می‌خورد، مادرخوانده او بخاطر غم فقدان چارلز مارهایی سمی را در آغوش می‌کشد و آسترید نیز برای دیدن دوباره‌ی پدرش ناخواسته عمر خود را تاخت می‌زند. آن‌ها هنوز نتوانسته‌اند همانند آدم‌های بالغی که مشکلاتشان را با گفتگو حل می‌کنند با یکدیگر کنار بیایند. آسترید مادرش را مسئول مرگ پدرش می‌داند و توانایی‌های لیدیا را مسخره می‌کند. لیدیا به جرمی شک دارد و آسترید نیز به روری، اما در این میان هیچکدام حاضر نیستند، حرف طرف مقابلشان را بپذیرند. این همان شکاف بین‌نسلی است که برتون خیلی خوب از پس‌اش برآمده است. بیتل‌جوس بیتل‌جوس یک مرثیه خانوادگی، یک سوگواری خنده‌دار و یک جهان پر از ایده‌های ترسناک است.

برتون در هسته‌ی مرکزی این فیلم به‌دنبال نمایش رابطه‌ی لیدیا و دخترش استرید است. ایده‌ی خانواده برای برتون، ایده‌ای بااهمیت است که در بیشتر آثارش نیز حضور دارد. او شخصیت‌هایش را در یک خانواده دور هم جمع می‌کند و آن‌ها را در چالش‌هایی از جنس روابط انسانی قرار می‌دهد. لیدیا و آسترید در این مسیر طراحی شده باید روابط خود را بهبود ببخشند و رشد کنند. آن‌ها در یک مسیر روایتی کلاسیک قرار دارند و بعد از حل بحران‌ها و کشمکش‌ها طبق یک قصه‌ی سنتی، به جایگاه قهرمانی می‌رسند و زندگی‌شان را بهبود می‌بخشند. برتون درواقع در انتهای فیلم به جواب پرسش‌هایش رسیده است، او می‌خواسته بداند که لیدیای گوتیک‌اش بعد از چندین سال در چه وضعیتی قرار دارد، که البته تا حدودی نیز خیال‌اش از زندگی او راحت شده است!

فیلم بیتل‌جوس بیتل‌جوس برای برتون به‌عنوان یک بلیط بازگشت عمل می‌کند. از آنجائیکه استودیوها بیش از هر چیز عاشق دنباله‌سازی هستند، می‌توان امیدوار بود که از این موفقیت خوششان آمده باشد و به برتون میدان بیشتری بدهند. از طرفی هم اگر در پایان فیلم بیتل‌جوس مشخص نبود که دنباله‌ای انتظارش را می‌کشد اما در پایان این فیلم، کاملا معلوم است که قسمت سومی نیز در کار خواهد بود.