نقد فیلم برادران (Brothers) | یک دزدی خانوادگی بی‌مزه و لوس!

فیلم Brothers داستان دو برادر دوقلوی خلافکار را دنبال می‌کند که یکی از آن‌ها در نظر دارد زندگی آرامی داشته باشد و برادر دیگر تصمیم دارد یک سرقت دیگر را انجام دهد و به برادر خود نیاز دارد. آن‌ها در این مسیر با مشکلات فراوانی مثل دردسرهای حقوقی، تیراندازی و مسائل خانوادگی روبه‌رو می‌شوند. فیلم بازیگرانی شناخته شده مثل جاش برولین، پیتر دینکلیج، گلن کلوز، مریسا تومی و برندن فریزر دارد و مکس بارباکو، کارگردان فیلم Palm Springs روی صندلی کارگردانی آن نشسته است تا انتظارات ما خود به خود بالا برود.

این فیلم کمدی درواقع براساس فیلم Twins با بازی آرنولد شوارتزنگر و دنی دویتو ساخته شده است که با یک نگاه کوتاه به پوسترهای فیلم می‌توان شباهت‌های زیادی را مشاهده کرد. روی کاغذ فیلمی را مشاهده می‌کنیم که جذاب به‌نظر می‌رسد؛ چرا که تیم بازیگران آن می‌تواند جالب توجه باشد و همچنین کارگردان آن یکی از بهترین کمدی‌های چند سال اخیر را کارگردانی کرده است، اما چگونه همچین تیم جذابی ممکن است یکی از بدترین و بی‌مزه‌ترین فیلم‌های سال ۲۰۲۴ را تحویل دهند؟

فیلم برادران با نمایش سرگذشت دو برابر به‌همراه توانایی‌ که در دزدی دارند و رابطه آن‌ها با مادرشان آغاز می‌شود که در نوجوانی مادرشان به‌خاطر الماس‌های دزدی آن‌ها را ترک می‌کند و سپس اتفاقات فیلم زمانی آغاز می‌شود که شخصیت پیتر دینکلیج از زندان آزاد شده است و حالا می‌خواهد با کمک برادرش آخرین دزدی خود را انجام دهد. فیلم از همان ابتد پتانسیل خوبی از خود نشان می‌دهد، اما رفته رفته مشکلات فیلم سر باز می‌زند. از همان ابتدا می‌توان مشکلات نویسندگی فیلم به‌خصوص در بخش کمدی را متوجه شد و این مشکل بزرگی است که در طول فیلم می‌تواند بیننده را آزار دهد.

اما مشکل فیلم درست از جایی آغاز می‌شود که نمی‌تواند تعادل درستی بین بخش درام و کمدی خود ایجاد کند. مشکل دقیقا اینجا است که فیلم لحظاتی می‌خواهد جدی باشد، اما خیلی سریع با یک شوخی بی‌مزه به آن خاتمه می‌دهد. در مقابل فیلم زحمت زیادی برای به تصویر کشیدن اختلافات دو برادر نمی‌کند و تنها چیزی که می‌دانیم هر یک به‌دنبال مسیر متفاوتی هستند، اما درنهایت قرار است پشت یکدیگر را داشته باشند. فیلم درنهایت نمی‌تواند به خوبی رابطه دو برادر را به تصویر بکشد و بیشتر تلاش می‌کند تا ازطریق بخش کمدی این قضیه را جلو ببرد.

حتی در مورد رابطه مادر با دو پسرش هم همین موضوع تکرار می‌شود و ما قرار نیست شاهد شکل گرفتن یک رابطه عمیق بین شخصیت‌ها باشیم. فیلم فرصت‌های خود را دارد، اما به شکل ناشیانه‌ای از آن استفاده نمی‌کند. نکته قابل توجه این است که فیلم شاخ و برگ اضافه‌ای به داستان نمی‌دهد و این موضوع مثبتی است، اما نمی‌تواند از همان داستانی که از ابتدا به بیننده ارائه کند هم به درستی به آن بپردازد و آن را روایت کند. مشکل اصلی این است که فیلم نمی‌تواند بیشتر از نمایش یک رابطه سطحی چندان به مشکلات و اختلافات شخصیت‌ها بپردازد و در عوض تلاش می‌کند تا این ضعف را با شوخی‌های متعدد پر کند.

دقیقا مشکل اصلی فیلم Brothers از اینجا آغاز می‌شود که سازندگان تصمیم می‌گیرند تا به‌جای پرداختن بیشتر و بهتر به شخصیت‌ها با شوخی‌های سطحی و ضعیف این خلا را پر کنند. متاسفانه سطح شوخی‌ها و صحنه‌های کمدی بسیار ضعیف است و بسیاری از آن‌ها به حدی بی‌مزه هستند که می‌تواند باعث شود حتی به جلو بزنید تا صحنه تمام شود و به صحنه بعدی بروید. بدون شک این مشکل بزرگی برای چنین فیلمی است که متاسفانه خبری از شوخی‌های جذاب در بیشتر بخش‌های فیلم نیست و حتی چند شوخی یا کمدی خوب فیلم هم به لطف عملکرد بازیگران فیلم رخ می‌دهد.

باتوجه‌به اینکه کارگردان فیلم سابقه کارگردانی فیلم Palm Springs را داشته است، انتظار بسیار بیشتری داشتم تا بتواند حداقل بخش کمدی فیلم برادران را به بخش مثبت و نقطه قوت فیلم تبدیل کند، اما دقیقا به بخش منفی و ضعیف فیلم تبدیل شده است. این موضوع بدون شک اتفاق خوبی نیست و متاسفانه فیلم حتی نمی‌تواند از ایده‌های کلیشه‌ای به‌خوبی استفاده کند و دیالوگ‌ها و نوع شوخی‌ها بیشتر باعث شکنجه بیننده می‌شوند تا اینکه باعث خنده یا حتی لبخند او شوند. حتی اگر انتظار خود را بسیار هم پایین بیاویم، نتیجه تفاوت خاصی قرار نیست بکند.

اما فیلم درنهایت وعده یک بخش اکشن هم می‌دهد. بااین‌حال خبری از صحنه‌ اکشن خاصی هم در فیلم Brothers نیست و نمی‌توان گفت این موضوع یک نکته منفی است؛ چرا که کلیت فیلم به نحوی نیست که بگوییم صحنه اکشن لازم دارد، اما پیش از آن از این فیلم به‌عنوان یک فیلم اکشن کمدی یاد می‌شود که صحنه‌های اکشن آن نه انقدری زیاد و چشمگیر هستند و نه انقدر با کیفیت که آن را فراموش نکنیم. فیلم واقعا می‌توانست از بخش اکشن بهترین استفاده را داشته باشد و حتی باعث نجات فیلم شود، اما این کار را انجام نمی‌دهد.

اما در مورد بخش بازیگران فیلم برادران هم باید گفت که جاش برولین و پیتر دینکلیج تلاش خوبی در طول اتفاقات فیلم کرده‌اند و می‌توان گفت که بازی آن‌ها تا حدی باعث شده است که فیلم قابل تحمل شود. اما این تلاش بدون شک کافی نیست که ارتباطی به عملکرد آن‌ها ندارد؛ چرا که فیلم از مشکلات فیلمنامه و کارگردانی رنج می‌برد و بازیگران به‌تنهایی نمی‌توانند این مشکلات را پوشش دهند. در مقابل گلن کلوز و برندن فریزر عملکردی را که از آن‌ها انتظار می‌رود شاهد نیستیم و تلاش کمتری در مقابل دو ستاره اصلی فیلم از آن‌ها شاهد هستیم.

فیلم Brothers با اینکه بازیگران شناخته شده و خوبی دارد و همچنین کارگردان فیلم سابقه خوبی در گذشته داشته است، اما درنهایت به یکی از فیلم‌های کمدی ضعیف سال تبدیل می‌شود و حتی تلاش بازیگران هم نمی‌تواند باعث نجات فیلم شود. فیلم پتانسیل خوبی از خود نشان می‌دهد تا یک ماجراجویی بامزه برادری با مادر خودشان را به تصویر بکشد، اما در مقابل تبدیل به یک فیلم کمدی بی‌مزه می‌شود که نمی‌تواند از پتانسیل موجود به درستی استفاده کند. درنهایت تنها نکته مثبت فیلم زمان بسیار کوتاه آن است که فیلم کمتر از ۹۰ دقیقه به پایان می‌رسد.