نقد فیلم بازگشت به مبارزه (Back in Action) | کمدی اکشن خسته کننده جدید نتفلیکس

فیلم Back in Action داستان امیلی و مت، دو جاسوس بازنشسته را دنبال می‌کند که سال‌ها زندگی آرامی را در‌کنار آلیس و لئو، فرزندانشان دور از دنیای خطر و هیجان سپری کرده‌اند. اما زمانی‌که هویت مخفی‌شان فاش می‌شود، مجبور می‌شوند بار دیگر به دنیای جاسوسی بازگردند. مأموریت جدید آن‌ها بازیابی دستگاهی پیشرفته است که می‌تواند امنیت زیرساخت‌های جهانی را تهدید کند. یکی از نکاتی که در مورد این فیلم‌ها صدق می‌کند این است که پیش از تماشای آن می‌توانیم تصور کنیم تنها نکته جذاب فیلم می‌تواند بازگشت بازیگرانی باشد که زمان زیاد است در آثار زیادی آن را ندیده‌ایم.

اما فیلم کمدی اکشن جدید نتفلیکس هم از چنین موضوعی پیروی می‌کند؟ بخواهم از همان ابتدا روراست باشم جواب این سوال کاملا مثبت است. فیلم از همان ابتدا می‌خواهد یک روایت سر راست را روایت کند و می‌داند حرف جدید یا خاصی برای گفتن ندارد. می‌خواهد یک فیلم کمدی اکشن باشد که صرفا بیننده خود را سرگرم کند، اما مشکل دقیقا همینجا است؛ سازندگان فیلم می‌دانند که می‌خواهند چه کاری انجام دهند و حتی شاید آگاه باشند که چه کارهایی لازم است، اما توانایی انجام این کار را ظاهرا ندارند.

فیلم از همان ابتدا قابل پیش‌بینی عمل می‌کند و روندی را توضیح می‌دهد که در طول کمتر از ۲ ساعت در همان ابتدا به ما گفته می‌شود. مواردی مثل تویست‌های داستانی تا ارتباط شخصیت کامرون دیاز با مادرش و همینطور آینده او و شخصیت جیمی فاکس تنها مواردی هستند که حتی بدون تماشا کل فیلم هم می‌توانیم آن را پیش‌بینی کنیم. اما حتی بدون این مشکلات هم می‌توانیم شاهد اثری سرگرم کننده باشیم، اما فیلم از همان ابتدا به پای خود تیراندازی می‌کند و اینجا جایی است که می‌توانیم مطمئن شویم فیلم نه قرار است سرگرم‌کننده باشد و نه قرار است یک فیلم اکشن کمدی خوش ساخت را تحویل دهد.

البته تویست فیلم به شکلی نیست که واقعا غافلگیر شویم و خود سازندگان به شکل کلیشه‌ای این موضوع را لو می‌دهند، اما می‌توانست به نکته مثبتی در فیلم تبدیل شود که متاسفانه به‌خوبی از آن استفاده نشده است. همچنین متاسفانه فیلم نتوانسته است از فرصت چالشی بودن زندگی شخصی و جاسوسی خانواده استفاده کند و شاید بچه‌ها درنهایت در دست و پای بزرگسالان باشد، اما درنهایت قرار نیست خیلی تغییری در نوع روایت و چالش‌های شخصیت‌های فیلم ایجاد کند و صرفا جای x و y در بخش پایانی فیلم عوض خواهد شد.

صحنه‌های اکشن قرار است برگ برنده فیلم Back in Action باشند و مشکلات فیلمنامه را پوشش دهد، اما خود به یکی از مشکلات اصلی فیلم تبدیل شده است. این مشکل دقیقا از جایی آغاز می‌شود که احساس می‌کنیم صحنه‌های اکشن فیلم به‌شدت مصنوعی هستند و شخصیت‌ها بدون کمترین زحمتی قرار است رقیبان خود را شکست دهند. یک نکته در مورد اکشن فیلم وجود دارد و آن هم این است که درجه سنی بدون شک روی کلیت کار تاثیر منفی گذاشته است. البته دلیل بد بودن آن صرفا این موضوع نیست، اما بارها احساس می‌کنیم چیزی در اکشن آن کم است.

درست است که احتمالا یکی از دلایل کمبود خشونت به‌خاطر حضور شخصیت‌های کودک است، اما جلوتر متوجه می‌شویم که این موضوع صرفا یک بهانه است. مشکل اینجا است که این صحنه‌ها عمق خاصی ندارد و بدلکاری ضعیفی را شاهد هستیم. درست است که هر فیلمی قرار نیست جان ویک باشد، اما ساخت یک صحنه اکشن سرگرم‌کننده و جذاب در چنین فیلمی الزامی است که متاسفانه خبری از آن نیست و فیلم پر شده از صحنه‌های اکشن سطی و ضعیف که به‌سختی می‌توان یک صحنه جذاب را پیدا کرد.

اما مشکلات صحنه‌های اکشن از جایی شدیدتر می‌شود که شاهد اسلوموشن شدن این صحنه‌ها هستیم. ایده‌ای که روزی شاید جذاب به‌نظر نمی‌رسید، اما در فیلم‌های امروزی بیشتر مثل یک خودزنی و حتی خودکشی است. حالا سازندگان فیلم استفاده بی‌رویه‌ای از این موضوع کرده‌اند و عملا کمر فیلم را شکانده‌اند. به‌طور کلی می‌توان بدترین و کلیشه‌ای‌ترین ایده‌های ممکن را برای صحنه‌های اکشن فیلم مشاهده کرد و حتی عجیب نیست بگویم بیشتر مثل کلکسیون این ایده‌ها است. فیلم بخش مهمی را که می‌توانست راه نجاتش باشد به‌راحتی از بین برده است.

حالا نوبت صحنه‌های کمدی فیلم می‌شود که شاید آخرین امید فیلم باشد، اما وضعیت کمدی فیلم حتی از اکشن آن هم وخیم‌تر است. فیلم ترکیبی از کمدی‌های لوس و بی‌مزه تا کمدی‌های کلیشه‌ای است و کار زمانی بدتر می‌شود که شوخی‌های اختلاف سنی والدین و کودکان در طول فیلم بارها تکرار می‌شود. مشخص نیست دلیل تکرار برخی از شوخی‌ها در فیلم چیست؛ چرا که واقعا همان بار اول یا دوم هم واقعا جذابیتی ندارند. شوخی‌هایی مثل جاسوسی کودکان توسط والدین حتی با اینکه واقعا جاسوس هستند واقعا دیگر نخ‌نما شده است و همچنین سرکشی کودکان چیزی نست که واقعا دنبال تماشا آن باشیم.

فیلم بازیگران شناخته شده‌ زیادی مثل گلن کلوز تا کایل چندلر و اندرو اسکات دارد، اما واقعیت این است که صرفا نام‌ها قرار نیست یک اثر را نجات دهند. فیلم فضای کافی به بازیگران نمی‌دهد که خارج از اون کلیت برنامه کار خود را انجام دهند و درنهایت حرف زیادی برای گفتن نیست. لحظاتی وجود دارد که احساس می‌کنیم یک شیمی و رابطه در حال شکل گرفتن است که با یک شوخی بی‌مزه از این لحظه از بین می‌رود. درنهایت هم ترکیب آن با شخصیت‌های شرور درجه چندم حکم امضای پایان ضعیف فیلم را امضا می‌کند.

فیلم Back in Action با بازی جیمی فاکس و کامرون دیاز می‌توانست به یک اثر جذاب جدید برای کتابخانه فیلم‌های نتفلیکس تبدیل شود، اما با ارائه یک کمدی سطحی و لوس به‌همراه اکشن خسته‌کننده و ضعیف تنها به یکی دیگر از آثار کمدی اکشن چند سال اخیر تبدیل شده است. فیلم درنهایت نمی‌تواند برخلاف پتانسیلی که دارد یک اثر سرگرم‌کننده و جذاب باشد و درنهایت اسیر مشکلات فیلمنامه و کارگردانی می‌شود. با اینکه فیلم پیش‌زمینه یک دنباله را ارائه می‌کند، اما می‌توان گفت که ترکیب کامرون دیاز و جیمی فاکس در فیلم بازگشت به مبارزه تنها روی کاغذ جذاب بوده است.