بررسی کنسول نینتندو سوییچ

مدت‌ها بود که از گوشه و کنار، اخبار و شایعاتی درباره کنسول جدید نینتندو که قصد داشت جانشین Wii U شود، به گوش می‌رسید. این کنسول تا مدت‌ها با نام رمز NX شناخته می‌شد تا اینکه بالاخره طی مراسمی در پاییز ۲۰۱۶، نینتندو به صورت رسمی از کنسول جدید خود با نام Nintendo Switch رونمایی کرد. کنسولی که قصد داشت با ورودش به بازار، خاطرات تلخ Wii U را از خاطرات پاک کند و بتواند به جایگاهی مانند Wii برسد. بالاخره ۱۳ اسفند ماه، روزی بود که این کنسول به صورت رسمی عرضه شد. با زومجی و بررسی نینتندو سوییچ همراه باشید تا ببینیم آیا نینتندو می‌تواند به اهداف خود دست پیدا کند یا خیر.

بررسی ویدیویی نینتندو سوییچ

کنسول نینتندو سوییچ هشتمین کنسول خانگی نینتندو محسوب می‌شود. البته شاید لقب «کنسول خانگی» برای سوییچ، لقب درستی نباشد و استفاده از عبارت کنسول هیبریدی، برای آن بهتر باشد. نینتندو با عرضه کنسول سوییچ، قصد دارد که کنسولی ترکیبی را روانه بازار کند که هم بتوان از آن به عنوان یک کنسول قابل حمل و هم به عنوان یک کنسول خانگی استفاده کرد. از همان ابتدایی که جعبه کنسول را باز می‌کنید، متوجه می‌شوید که این کنسول، با تمام کنسول‌هایی که تا بحال دیده‌اید، فرق می‌کند. بخش اصلی سوییچ، بخشی شبیه به یک تبلت است که دارای یک صفحه نمایش ۶.۲ اینچی با رزولوشن 720p است و تمام پردازشی که برای انجام بازی نیاز دارید، در همین بخش تبلت مانند انجام می‌شود. دکمه خاموش / روشن،‌ دکمه تنظیم صدا، درگاهی برای قرار دادن کارتریج بازی‌ها که نینتندو برای آنها نام Game Card را انتخاب کرده است و دریچه جریان هوا، مواردی هستند که در قسمت بالایی کنسول قرار دارند. در قسمت زیرین کنسول نیز تنها یک پورت یو‌اس‌بی تایپ سی دیده می‌شود که برای اتصال شارژر یا قرار دادن سوییچ برروی داک مخصوص تعیبیه شده است. در قسمت‌های کناری سوییچ نیز، ریل‌هایی را می‌بینیم که کنترلرهای سوییچ که نینتندو به آنها لقب جوی‌کان داده است،‌ قرار می‌گیرند. پشت سوییچ هم علاوه بر لوگوی نینتندو سوییچ (که تصویری انتزاعی از جوی‌کان‌ها است) پایه‌ای قرار دارد که با باز کردن آن، می‌توانید کنسول را روی میز قرار داده و به بازی بپردازید. در زیر این پایه نیز درگاهی برای قرار دادن کارت حافظه تعبیه شده که توانایی پشتیبانی از کارت‌های حافظه مایکرو اس‌دی تا ظرفیت دو ترابایت را دارد.

جوی‌کان‌ها، علی‌رغم اندازه کوچکشان، تکنولوژی‌های زیادی را در خود دارند و در حقیقت به سوییچ برای رسیدن به یک کنسول هیبریدی،‌ کمک شایانی می‌کنند. جوی‌کان چپ و راست با اینکه در ظاهر به هم شباهت زیادی دارند، اما از لحاظ عملکرد کاملا باهم متفاوت هستند. جوی کان سمت راست، علاوه بر دکمه‌های معمول، دارای یک دوربین مادون قرمز و NFC نیز است. این دوربین قابلیت تشخیص فاصله و شکل اشیا را دارد که می‌تواند به روش‌های خلاقانه‌ای مورد استفاده قرار بگیرد. NFC نیز برای سینک شدن عروسک‌های نینتندو موسوم به amiibo برروی جوی کان سمت راست قرار گرفته است. اما یکی از قابلیت‌های بسیار جالب جوی‌کان‌ها، این است که شما می‌توانید از هر کدام از آنها به صورت یک کنترلر مجزا استفاده کنید. به طور مثال اگر در حال تجربه بازی ماریو کارت با دوستان خودتان هستید، هر کدام از شما می‌تواند با در دست گرفتن یکی از جوی‌کان‌ها، یک ماشین کارت را کنترل کند و به بازی بپردازد. یکی از خوبی‌های جوی‌کان‌ها، این است که شما می‌توانید هرکدام از آنها را به صورت یک کنترلر جداگانه نیز استفاده کنید. این موضوع زمانی جالب‌تر می‌شود که قصد دارید با دوستان خود یک بازی دونفره را انجام دهید. در این حالت، با گرفتن جوی‌کان‌ها به صورت افقی، به یک کنترلر کوچک دسترسی دارید و می‌توانید با دوست خود بازی کنید. حتی دو دکمه در بالای این جوی‌کان‌ها که در حالت افقی قرار گرفته‌اند، وجود دارند که گزینه‌های بیشتری برای کنترل کردن بازی در اختیار شما قرار می‌دهند. دروی جعبه سوییچ دو وسیله جانبی نیز قرار دارد که می‌توانید آنها را به جوی‌کان‌ها متصل کنید و راحت‌تر به دکمه‌های بالایی دسترسی داشته باشید. این وسایل جانبی، دارای یک بند نیز هستند که می‌توانید آنها را به دور مچ خود بیندازید تا هنگام بازی کردن بازی‌هایی مانند One Two Switch، جوی‌کان‌ها از دست شما به زمین نیفتند.

با قرار دادن سوییچ درون داک، و زمانی که دیگر به صفحه لمسی کنسول دسترسی ندارید، برای بازی کردن چند گزینه مختلف دارید. گزینه اول،‌ جدا کردن جوی‌کان‌ها از طرفین کنسول و قرار دادن آنها درون گریپ مخصوص آنها است. گریپی که به صورت پیش‌فرض درون جعبه کنسول قرار دارد و شما با قرار دادن جوی‌کان‌ها در آن، وسیله‌ای شبیه به یک کنترلر ایکس‌باکس خواهید داشت. گزینه دوم، این است که هرکدام از جوی‌کان‌ها را در یک دست بگیرید و بدون گریپ، به انجام بازی بپردازید. ممکن است این نوع بازی کردن در نگاه اول کمی ناراحت به نظر برسد اما اگر به آن عادت کنید، می‌بینید که این نوع بازی کردن در نوع خود بسیار لذت‌بخش است. نینتندو برای اینکه بتواند کنسول را به یک تجربه قابل حمل نیز تبدیل کند، مجبور بوده که جوی‌کان‌ها را بسیار کوچک طراحی کند که همین مسئله باعث شده دکمه‌های این کنترلرها خیلی نزدیک به هم باشند و برای کسانی که دست‌های بزرگی دارند و قصد دارند که برای مدت طولانی بازی کنند، ممکن است دردسر ساز شود. به همین دلیل است که در کنار سوییچ، نینتندو گزینه‌ای به نام کنترلر حرفه‌ای نیز قرار داده است که علاقمندان باید آن را به صورت جدا تهیه کنند. این کنترلر، ظاهری شبیه به کنترلر ایکس‌باکس وان داشته و فوق‌العاده ارگونومی خوبی دارد. اگر قصد دارید که برای مدت طولانی بازی کنید، بدون شک باید با پرداخت ۷۰ دلار، این کنترلر را تهیه کنید.

درباره نرم‌افزار سوییچ، حرف زیادی نمی‌توان زد. کاملا مشخص است که این نرم‌افزار تا کامل شدن راه بسیار زیادی در پیش دارد و می‌توان انتظار داشت که با بروزرسانی‌های نرم‌افزاری، قابلیت‌های زیادی به آن اضافه شود. در حال حاضر، این سیستم عامل سوییچ،‌ هیچ ویژگی‌ چندرسانه‌ای مانند اپلیکیشن‌های مختلف یا حتی مرورگر وب ندارد و تنها کارهایی که می‌توانید با آن انجام دهید اجرای بازی، جستجو در فروشگاه الکترونیکی نینتندو، تنظیمات و مشاهده عکس‌هایی است که طی بازی گرفته‌اید. پشتیبانی از هارددیسک اکسترنال، اپلیکیشن‌های مختلف، مرورگر اینترنت و موارد بسیار دیگری که در کنسول‌های دیگر موجود است، از مواردی است که کمبود آنها در سیستم عامل سوییچ دیده می‌شود و می‌توان تقریبا مطمئن بود که بسیاری از این موارد در طول زمان به سوییچ اضافه شوند. یکی دیگر از ویژگی‌های جالب نینتندو که هنوز به صورت کامل راه‌اندازی نشده است، ویژگی‌های آنلاین آن است. برای تجربه آنلاین بازی‌ها، نینتندو نیز تصمیم گرفته که مانند سونی و مایکروسافت، برای استفاده از خدمات آنلاین، از گیمرها حق اشتراک دریافت کند با این حال برای مدتی این سرویس برای همه افراد رایگان است.

نینتندو با کنسول سوییچ نشان داد که هنوز هم بازی را بهتر از هر شرکت دیگری درک کرده است و هنوز می‌تواند یک محصول سرگرم‌کننده تولید کند. ممکن است سوییچ از لحاظ سخت‌افزاری در برابر کنسول‌های دیگر نسل هشتم ضعیف‌تر باشد، اما به طور کل، جامعه هدف نینتندو، گیمرهایی است که با این شرکت ژاپنی بزرگ شده‌اند و گیم‌پلی،‌ خلاقیت و نوآوری را برتر از هر قدرت سخت‌افزاری می‌دانند. نینتندو سعی دارد با سوییچ هم مانند دیگر کنسول‌هایش، تجربه منحصربفردی را برای گیمرها رقم بزند و سخت‌افزار سوییچ نشان داده که این توانایی را دارد. اما مهم‌ترین نکته‌ای که عامل موفقیت یا شکست یک کنسول است، بازی‌هایی است که برای آن عرضه می‌شوند. در زمان نوشتن این بررسی، ۱۲ بازی برای سوییچ در دسترس قرار داشت که به غیر از زلدا که نشان داد دست کمی از یک شاهکار ندارد، بقیه بازی‌ها، تجربه‌های معمولی‌ای هستند و نمی‌توانند از پتانسیل سوییچ به صورت کامل استفاده کنند اما هنوز اول راه است و اگر نینتندو بتواند نظر توسعه‌دهنده‌های Third Party را جلب کند و آنها را مجاب کند که برای سوییچ بازی بسازند، قاعدتا این کنسول می‌تواند در طولانی مدت به موفقیت دست پیدا کند.