بررسی کنسول ایکس باکس سری ایکس

مایکروسافت در نسل هفتم کنسول‌های خانگی با کنسول ایکس باکس 360 دوران بسیار خوبی را سپری کرد. اما نسل هشتم برای ردموندی‌ها به دوره‌ای بسیار سخت تبدیل شد و شاید اگر فیل اسپنسر به ریاست بخش ایکس باکس مایکروسافت نمی‌رسید، همه چیز طور دیگری رقم می‌خورد. کنسول ایکس باکس وان از همان ابتدای معرفی‌اش با انتقادات بسیار زیادی روبه‌رو شد. قدرت ضعیف‌تر نسبت به پلی استیشن 4، نیاز به اتصال دائمی اینترنت برای بازی کردن (حتی در ابتدا مایکروسافت قصد داشت کاری کند که شما نتوانید بازی‌های فیزیکی خود را با دوستانتان به اشتراک بگذارید)، تمرکز بیش از حد روی کینکت، اصرار مایکروسافت برای تبدیل کردن ایکس باکس وان به محصولی که تمام نیازهای سرگرمی شما را تأمین کند و بسیاری موارد دیگر، باعث شد که ایکس باکس وان از هدف اصلی خود که «بازی» بود، دور شود.

اما با آمدن فیل اسپنسر همه چیز تغییر کرد. اسپنسر با درک کردن اهمیت بازی و بازی کردن روی یک کنسول خانگی، رویکرد بخش ایکس باکس مایکروسافت را دستخوش تغییرات عمده‌ای کرد. از معرفی کنسول‌های ایکس باکس وان اس و وان ایکس گرفته تا راه‌اندازی سرویس گیم‌پس، همه و همه باعث شدند تا مایکروسافت در نیمه دوم نسل هشتم بازی‌های ویدیویی عملکرد بسیار موفق‌تری را نسبت به سال‌های آغازین تجربه کند. ظاهر شکیل‌تر، عملکرد و قدرت بیشتر و در دسترس بودن این کنسول‌های میان‌نسلی باعث شد مایکروسافت نسل هشتم را در جایگاه خوبی به اتمام برساند. علاوه‌بر تمام این موارد مایکروسافت با تمرکز روی بهتر کردن اکوسیستم ایکس باکس، گیمرهای پی‌سی و حتی موبایل را هم از یاد نبرد. این مسئله تا آنجایی پیش رفت که دیگر مهم نیست که چه کنسول یا دستگاهی دارید، با خرید یک اشتراک ساده می‌توانید در هر زمان و به‌راحتی و روی هر دستگاهی (پی‌سی، کنسول و گوشی‌ها و تبلت‌های هوشمند اندروید) از بازی کردن لذت ببرید.

معرفی کنسول‌های جدید و ورود به نسل نهم بازی‌های ویدیویی اما اجتناب‌ناپذیر بود. به‌خصوص که در سوی دیگر میدان رقیبی سرسخت با نام پلی استیشن وجود داشت. مایکروسافت با قول «قوی‌ترین کنسول خانگی تاریخ» ایکس باکس سری ایکس را معرفی کرد. کنسولی که با ۱۲.۱ ترافلاپس در حدود ۲۰ درصد از پلی استیشن ۵، رقیب مستقیم خودش، قوی‌تر است. اما همه می‌دانیم که قدرت خام، در صورت نبودن ویژگی‌ها و بازی‌های خوب به هیچ کاری نمی‌آید. با بررسی زومجی همراه باشید تا ببینیم که قوی‌ترین کنسول خانگی تاریخ، ارزش خرید دارد یا خیر.

از همان ابتدا که با جعبه کنسول مواجه می‌شوید، متوجه می‌شوید که با محصولی خاص طرف هستید. جعبه‌ای نسبتا کوچک که با رنگ خاکستری / سبز رنگ‌آمیزی شده است. یک عکس بسیار زیبا از کنسول روی جعبه قرار گرفته است و مستر چیف در پشت جعبه سری ایکس خودنمایی می‌کند. یکی دیگر از مواردی که همان ابتدا باعث تعجب شما می‌شود، سنگینی بسیار زیاد جعبه است. جعبه سری ایکس، مانند هیچ‌کدام از جعبه‌هایی که تابه‌حال دیده‌اید باز نمی‌شود. به نظر می‌رسد مایکروسافت قصد داشته تا با کنسول جدید خود، حس خرید یک محصول بسیار بالارده را به کاربر القا کند که در این امر بسیار هم موفق بوده است.

با بازکردن جعبه کنسول، با دستگاهی روبه‌رو می‌شوید که به‌صورت کادوپیچ درون جعبه قرار گرفته است و گویی که هدیه‌ای از طرف مایکروسافت دریافت کرده‌اید. یک دسته، دو باتری قلمی، کابل HDMI 2.1 و یک کابل برق، دیگر محتویات درون جعبه ایکس باکس سری ایکس هستند که همگی در محفظه‌ای که پشت خود کنسول تعبیه شده، قرار گرفته‌اند.

ایکس باکس سری ایکس، کنسول بسیار سنگینی است. مکعب مستطیلی خوش‌رنگ، خوش‌ساخت و بسیار شیک که یک کیس کامپیوتر کوچک را تداعی می‌کند. کیس کوچکی که با ابعاد ۳۰ در ۱۵ در ۱۵ سانتی‌متر می‌تواند بدون ذره‌ای مزاحمت درکنار یا زیر تلویزیون شما قرار بگیرد و با قدرت هرچه تمام‌تر به اجرای بازی‌ها بپردازد. یک پورت USB 3.2 به همراه درایو بلوری و دکمه هم‌گام‌سازی کنترلر و دکمه روشن کردن کنسول، در بخش جلویی قرار گرفته‌اند. دو پورت یو اس بی دیگر به همراه خروجی HDMI، محل اتصال کابل برق و درگاهی برای افزایش حافظه داخلی کنسول پورت‌های پشتی کنسول ایکس باکس سری ایکس را تشکیل می‌دهند.

برخلاف نسل قبل، دیگر خبری از ورودی HDMI، پورت مخصوص کینکت و خروجی آپتیکال در پشت کنسول نیست. اتفاقی که نشان می‌دهد مایکروسافت فقط و فقط روی اجرای بازی‌ها با قدرت هرچه تمام‌تر در نسل نهم تمرکز کرده است. با اینکه مایکروسافت تاکید کرده است که کاربر می‌تواند سری ایکس را هم به‌صورت افقی و هم به‌صورت عمودی درکنار تلویزیون خود قرار دهد، اما تمامی شواهد نشان می‌دهد که از دید تیم طراحی مایکروسافت، کنسول بهتر است به‌صورت عمودی قرار بگیرد. دکمه روشن / خاموش کردن کنسول به نحوی روی سری ایکس تعبیه شده است که تنها در حالتی که کنسول را به‌صورت عمودی بگذارید، درست به نظر می‌رسد. از طرف دیگر، مایکروسافت در قسمت تحتانی کنسول پایه‌ای را تعبیه کرده است که از لیز خوردن کنسول روی سطوح مختلف در صورت قرار گرفتن عمودی جلوگیری می‌کند. پایه‌ای که به کنسول چسبیده است و تحت هیچ شرایطی از آن جدا نمی‌شود.

اگر قصد داشته باشید که سری ایکس را به‌صورت افقی قرار دهید، هم لوگوی ایکس باکس (دکمه پاور) به‌صورت درست دیده نمی‌شود و هم پایه تعبیه شده در قسمت زیرین کنسول باعث زشت شدن نما می‌شود. اما یکی از زیباترین بخش‌های طراحی کنسول سری ایکس، قسمت فوقانی آن است. یک دریچه مقعر خروج هوا که در بخش میانی آن شاهد ترکیب دو رنگ سبز و خاکستری هستیم. رنگ سبزی که به کنسول جلوه‌ای بسیار زیبا می‌دهد گویی که یک نور سبز رنگ همیشه از کنسول در حال ساطع شدن است.

مایکروسافت در طراحی سری ایکس به‌طور کامل زبان طراحی ایکس باکس وان ایکس را ادامه داده است. یک طراحی مینیمال، ساده و بسیار شیک. کنسولی که وقتی درکنار تلویزیون قرار می‌گیرد، تمامی توجه‌ها را به سمت خود جلب نمی‌کند و اجازه می‌دهد که تمرکز گیمر تمام و کمال به اتفاقاتی که روی صفحه تلویزیون در حال رخ دادن است، معطوف شود. البته یکی از بزرگ‌ترین ایرادات در طراحی کنسول سری ایکس، قابلیت جذب اثر انگشت آن است. کافی است تنها یک بار به کنسول دست بزنید تا رد اثر انگشت شما روی بدنه کنسول باقی بماند. هر چند که این ایراد نمی‌تواند خیلی برای کاربر ایجاد مشکل کند. زیرا پس از راه‌اندازی اولیه کنسول، دیگر خیلی کم پیش می‌آید که به کنسول دست بزنید.

از طراحی کنسول که بگذریم، به یکی از مهم‌ترین و بزرگ‌ترین بخش‌های یک کنسول یعنی کنترلر آن می‌رسیم. برخلاف سونی، مایکروسافت رویکرد کاملا متفاوتی را در قبال طراحی کنترلر کنسول خود اتخاذ کرده است. کنترلر ایکس باکس سری ایکس (و سری اس) نسبت به نسل قبلی، هیچ تغییر بزرگی نکرده است و مایکروسافت تنها به برطرف کردن برخی از مشکلات آن بسنده کرده است. از لحاظ ظاهری، حالا بدنه کنترلر دارای بافت‌هایی در طرفین است که از لیز خوردن دست جلوگیری می‌کند. این بافت‌ها روی تریگرها نیز تعبیه شده است. حالا پورت میکرو USB کنترلر نسل قبل به USB تایپ سی تبدیل شده است و خط‌های میانی کنترلر نسل قبل نیز حذف شده است. تنها چیزی که به کنترلر کنسول‌های نسل نهمی مایکروسافت اضافه شده است، یک دکمه به اشتراک‌گذاری است که در بخش میانی کنترلر قرار گرفته است.

یکی از عجیب‌ترین اتفاقات در رابطه با کنترلر کنسول‌های جدید خانواده ایکس باکس، این است که این کنترلرها کماکان از باتری‌های قلمی استفاده می‌کنند. اتفاقی که باور آن در سال ۲۰۲۰ بسیار مشکل است. هرچند که کاربران می‌توانند با تهیه کیت باتری رسمی مایکروسافت، باتری قابل شارژ را در کنترلر خود قرار دهند اما هزینه کردن اضافی برای یک باتری قابل شارژ در سال ۲۰۲۰، کمی عجیب به نظر می‌رسد. هر چند مایکروسافت ادعا کرده که با هر جفت باتری قلمی گیمرها می‌توانند تا ۴۰ ساعت به تجربه بازی بپردازند.

اما تصمیم مایکروسافت در اعمال نکردن تغییرات بنیادین در کنترلر سری ایکس، نقاط قوت هم دارد. اگر از کسانی باشید که یکی از کنسول‌های نسل هشتمی مایکروسافت را خریداری کرده بودید، به‌راحتی می‌توانید با کنترلر نسل قبل خود به تجربه بازی روی سری ایکس بپردازید. اتفاقی که در پلی استیشن ۵ غیر ممکن است. علاوه‌بر این، اگر از جمله کسانی باشید که دسته‌های حرفه‌ای الیت را خریده بودید، باز هم می‌توانید بدون هیچ‌گونه مشکلی کنترلر الیت خود را به کنسول جدیدتان وصل کنید و به بازی بپردازید. دیگر نیازی نیست که برای یک کنترلر دوم، پول اضافی پرداخت کنید. همچنین بسیاری از وسایل جانبی‌ای که روی کنسول نسل قبلی قابل استفاده بود (به غیر از کینکت و وسایلی که نیاز به ورودی آپتیکال دارند) روی کنسول جدید نیز قابل استفاده هستند. اتفاقی که با رویکرد «خانواده ایکس باکس» مایکروسافت کاملا هم‌خوانی دارد.

به شخصه هنگامی که دستگاه جدیدی را خریداری می‌کنم، به‌خصوص که آن دستگاه کنسولی نسل جدید باشد که پس از ۷ سال انتظار به بازار عرضه شده است، دوست دارم که با یک تجربه کاملا جدید روبه‌رو شوم. اتفاقی که برخلاف پلی استیشن ۵، با کنسول سری ایکس رخ نداد. البته باتوجه‌به اینکه طرز تفکر و رویکرد مایکروسافت را در قبال نسل نهم می‌دانیم، تغییرات بسیار جزئی رابط کاربری آنقدرها هم مارا شگفت‌زده نکرد. دقت کنید که مایکروسافت بارها روی «خانواده» و «اکوسیستم» ایکس باکس تاکید کرده است. اکوسیستمی که علاوه‌بر کنسول‌های نسل نهمی، شامل وان اس، وان ایکس، رایانه‌های شخصی ویندوزی و دستگاه‌های مبتنی بر اندروید نیز می‌شود. به‌روزرسانی نرم‌افزاری کنسول‌های نسل قبل نیز گواه این ادعا است.

گشت‌و‌گذار در رابط کاربری ایکس‌ باکس وان ایکس، حسی آشنا دارد. اگر از کسانی باشید که از ابتدای نسل هشتم یکی از کنسول‌های ایکس باکس را خریداری کرده بودید، قطعا می‌دانید که رابط کاربری ایکس باکس طی این سال‌ها دست‌خوش تغییرات بسیار زیادی شده است. تغییراتی که حالا باعث شده است رابط کاربری ایکس باکس، برخلاف اوایل نسل هشتم، به یک رابط کاربری ساده و کار راه‌بنداز تبدیل شود. هر چند اگر جزو کسانی باشید که به‌تازگی به خانواده ایکس باکس پیوسته‌اند، ممکن است در ابتدا به زمان نیاز داشته باشید تا بتوانید راه خود را به‌راحتی در رابط کاربری ایکس باکس پیدا کنید، اما زمانی‌که به سیستم‌عامل کنسول عادت کردید، پیدا کردن بازی‌ها و سرویس‌های مختلف ایکس باکس به کاری بسیار راحت تبدیل می‌شود.

یکی از بزرگ‌ترین ایرادات کنسول جدید مایکروسافت، رزولوشن رابط کاربری آن است. با اینکه ایکس باکس سری ایکس روی کاغذ می‌تواند بازی‌ها را با رزولوشن 4K و نرخ ۱۲۰ فریم بر ثانیه اجرا کند و قدرتمندترین کنسول خانگی حال حاضر محسوب می‌شود، رزولوشن رابط کاربری کنسول با رزولوشن 1080p اجرا می‌شود. هرچند که ایراد به خودی خود ایراد چندان بزرگی نیست و می‌توان امید داشت که در آینده نزدیک با یک به‌روزرسانی این مشکل نیز برطرف شود، اما تصمیم مایکروسافت برای این‌کار تصمیمی عجیب است.

یکی دیگر از بزرگ‌ترین ایرادات رابط کاربری سری ایکس مربوط‌به ضبط کردن گیم‌پلی از بازی‌ها می‌شود. در حالیکه پلی استیشن ۵ می‌تواند به‌راحتی تا یک ساعت با رزولوشن 4K و نرخ ۶۰ فریم بر ثانیه گیم‌پلی بازی شما را روی حافظه داخلی خود کنسول ضبط کند، این مورد در ایکس باکس سری ایکس بسیار محدودتر است. کاربر تنها می‌تواند ۳۰ ثانیه از گیم‌پلی خود را با رزولوشن 4K ضبط کند که برای کسانی که قصد دارند روند بازی‌های خود را ضبط کنند، مشکل بسیار بزرگی محسوب می‌شود. در نتیجه در حال حاضر اگر بخواهید که روند بازی خود را با رزولوشن بالا ضبط کنید، حتما نیاز به یک کارت کپچر گران‌قیمت دارید.

همان‌طور که بالاتر هم گفتیم، سری ایکس روی کاغذ می‌تواند بازی‌ها را با رزولوشن 4K و نرخ ۱۲۰ فریم بر ثانیه اجرا کند. اما یکی از بهترین ویژگی‌های کنسول نسل نهمی مایکروسافت، پشتیبانی کردن از رزولوشن 1440p به‌صورت بومی است. این مسئله زمانی مهم می‌شود که شما دارای مانیتوری با رزولوشن 1440p باشید. در این حالت کنسول می‌تواند به‌راحتی بازی شما را با این رزولوشن اجرا کند. اتفاقی که متاسفانه در پلی استیشن ۵ رخ نداده است و در صورتیکه مانیتوری با این رزولوشن را به کنسول جدید سونی متصل کنید، مجبور می‌شوید که بازی‌ها را با رزولوشن 1080p اجرا کنید. از طرف دیگر هیچ‌کدام از کنسول‌های نسل جدید سونی و مایکروسافت از نمایشگرهای فوق‌عریض پشتیبانی نمی‌کنند. امیدوار بودیم که برخلاف نسل هشت، کنسول‌های نسل نهم این قابلیت را به‌صورت پیش‌فرض در خود قرار داده باشند که متاسفانه چنین نشده است.

اما این مسئله به این معنی نیست که کنسول جدید مایکروسافت شکست می‌خورد. خریدن استودیوهای بسیار زیاد توسط مایکروسافت طی سال‌های اخیر که گل سرسبد آن‌ها هم بتسدا بود، نشان می‌دهد مایکروسافت برنامه‌های بسیار عظیمی برای آینده دارد. هیلو اینفنیت، هل‌بلید ۲، مدیوم، فورتزای جدید، Avowed و فیبل جدید، تنها تعدادی از بازی‌هایی هستند که می‌دانیم در آینده‌ای نزدیک برای سری ایکس و اس عرضه خواهند شد. اما هنوز هیچ اطلاعی از برنامه‌های استودیوهای دیگر مانند بتسدا برای کنسول‌های مایکروسافت نداریم. به نظر می‌آید به‌زودی باید منتظر اعلام اخبار جدیدی از سوی استودیوهای دیگری که به مالکیت مایکروسافت درآمده‌اند، باشیم. اخباری که اعلام آن اجتناب‌ناپذیر است و باعث می‌شود تا بازی‌های انحصاری ایکس باکس هم از لحاظ کیفیت و هم از لحاظ کمیت بسیار قوی‌تر شوند.

تمام این موارد باعث شده است که سؤال بسیار بزرگی در قبال کنسول سری ایکس به‌وجود بیاید: «اگر در حال حاضر ایکس باکس سری ایکس بازی انحصاری مطرحی ندارد، در صورت تهیه این کنسول، چه بازی‌ای روی آن بازی کنیم؟»

پاسخ به این سؤال در دو کلمه خلاصه می‌شود: سرویس گیم‌پس. سرویسی که مایکروسافت روی آن سرمایه‌گذاری بسیار زیادی کرده است و از هر جهت که نگاه کنید، می‌بینید که بسیار به نفع گیمرها است. در حال حاضر بازی‌های بسیار زیادی روی این سرویس در دسترس کاربران ایکس باکس قرار گرفته است. از بازی‌های انحصاری مایکروسافت (بازی‌هایی که توسط استودیوهای مایکروسافت ساخته شده‌اند) که برای همیشه ازطریق این سرویس در دسترس هستند که بگذریم، همکاری مایکروسافت با الکترونیک آرتز باعث شده است که بازی‌های موجود در سرویس EA Play هم ازطریق گیم‌پس در دسترس قرار بگیرند.

تمام این‌ها به کنار، بازی‌های بسیار زیاد دیگری هم هستند که به‌طور مرتب ازطریق این سرویس در دسترس قرار می‌گیرند. بازی‌هایی که از میان آن‌ها می‌توان به Control، جدیدترین اثر رمدی، اشاره کرد که به‌تازگی به این سرویس اضافه شده‌اند. به نحوی که در حال حاضر و زمانی‌که در حال نگارش این مطلب هستیم، بیش از ۱۰۰ بازی ازطریق این سرویس در دسترس قرار گرفته که بیش از ۵۰ تای آن‌ها بازی‌های جدید و تریپل A هستند. سرویسی که اشتراک آن برای یک‌سال، تقریبا هم‌قیمت یک بازی فیزیکی است. تازه فراموش نکنید که مایکروسافت به‌طور مرتب پیشنهاد‌های ویژه‌ای را برای مشترکین سرویس گیم‌پس در نظر می‌گیرد که می‌توان اشتراک این سرویس را با قیمت بسیار پایین‌تری نیز خریداری کرد.

از نظر عملکرد کنسول ایکس باکس سری ایکس دقیقا تمامی انتظارات را برآورده می‌کند. کنسولی که هم روی کاغذ و هم در عمل، نشان می‌دهد که چه قدرتی دارد. هرچند برای اینکه بتوانید تمام قدرت این کنسول را حس کنید، نیاز به نمایشگری با رزولوشن 4K و نرخ تازه‌سازی ۱۲۰ فریم بر ثانیه دارید. زیرا در این حالت است که ایکس باکس سری ایکس قدرت واقعی خود را نشان می‌دهد. در حال حاضر تعداد بازی‌هایی که می‌توانند به‌صورت 4K و با نرخ ۱۲۰ فریم بر ثانیه اجرا شوند انگشت‌شمار هستند که این مسئله همه به خود سازنده های بازی باز می‌گردد اما قطعا در آینده می‌توان انتظار داشت که اکثر بازی‌ها به‌خصوص بازی‌های ساخته شده توسط استودیوهای بتسدا بتوانند به‌راحتی با نرخ ۱۲۰ فریم بر ثانیه و رزولوشن 4K اجرا شوند. باز هم تاکید می‌کنیم که برای لذت بردن تمام و کمال از قدرت فوق‌العاده زیاد سری ایکس، نیاز به تلویزیونی بالارده دارید. البته که روی تلویزیون‌های معمولی 4K نیز که از نرخ ۶۰ فریم بر ثانیه پشتیبانی می‌کنند، بازی‌ها فوق‌العاده به نظر می‌رسند.

در هنگام اجرای بازی‌ها، کنسول ایکس باکس سری ایکس، عملکرد بسیار خوبی از خود نشان داد. مهم‌ترین نکته‌ای که در رابطه با کنسول‌ها وجود دارد، سیستم خنک کنندگی آن‌ها است. طراحی کنسول ایکس باکس سری ایکس به طوری صورت گرفته که هوای داغ از دریچه فوقانی کنسول به خارج رانده می‌شود. در هنگام آزمایش‌های ما در زومجی و زیر فشار اجرای بازی‌ها با رزولوشن و نرخ فریم بالا، هیچ صدایی از کنسول به گوش نرسید و گرمایی که از قسمت بالایی کنسول به خارج رانده می‌شد، باعث شده بود که دمای خود کنسول در هنگام اجرای بازی‌ها بالا نرود.

دقیقا مانند سونی، مایکروسافت هم در نسل جدید کنسول‌های خود حافظه SSD را جایگزین هارد دیسک‌های قدیمی کرده است. SSD قرار گرفته درون کنسول سری ایکس، ظرفیتی برابر با یک ترابایت دارد که در حدود ۸۰۰ گیگابایت آن برای نصب کردن بازی‌ها در دسترس کاربران قرار گرفته است. SSD به کار رفته در کنسول سری ایکس (و سری اس که ظرفیت کمتری دارد) عملکرد بسیار خوبی دارد و باعث شده تا اجرای بازی‌ها و مدت زمان لودینگ بازی‌ها با کاهش بسیار چشم‌گیری مواجه شود. البته که ظرفیت ۸۰۰ گیگابایتی در دسترس سری ایکس، با اینکه در حدود ۱۵۰ گیگابایت از کنسول پلی استیشن ۵ بیشتر است، اما باز هم باتوجه‌به حجم بسیار بالای بازی‌های امروزی، در طولانی مدت کم به نظر می‌رسد.

برای رفع این مشکل، مایکروسافت دو راه در نظر گرفته است. اول اینکه کاربر می‌تواند با تهیه یک حافظه مخصوص، ظرفیت کنسول خود را دو برابر کند. این حافظه اکسترنال ازطریق درگاه مخصوص تعبیه شده در پشت کنسول به سری ایکس (و اس) متصل می‌شود و در حال حاضر برای یک ترابایت آن، باید مبلغی در حدود ۲۲۰ دلار پرداخت کرد. یکی دیگر از راه‌کارهای مایکروسافت این است که به شما اجازه می‌دهد در هنگام دانلود بازی‌ها، فقط بخش‌هایی را که نیاز دارید، روی کنسول نصب کنید.

سوالی که ممکن است برای بسیاری از افراد پیش بیاید، این است که مگر نمی‌توان هارد اکسترنال را به کنسول متصل کرد و بازی‌ها را روی آن نصب کرد؟ به‌دلیل سرعت بالای انتقال داده در SSD، بازی‌هایی که به‌طور خاص از قدرت کنسول‌ سری ایکس بهره می‌گیرند، نمی‌توانند روی هارد اکسترنالی که ازطریق پورت USB به کنسول متصل می‌شود، نصب شوند. بااین‌حال شما می‌توانید بازی‌های ایکس باکس اوریجینال، ایکس باکس 360 و بازی‌های ایکس باکس وان که به‌روزرسانی نسل نهمی را دریافت نمی‌کنند، روی هارد اکسترنال نصب کنید.

به‌گفته مایکروسافت، ۴ تا ۶ بازی را می‌توان هم‌زمان در کنسول سری ایکس باز نگه داشت و بین آن‌ها تعویض کرد. تعویضی که درنهایت ۱۰ ثانیه طول می‌کشد و گیمر می‌تواند با سرعت بسیار زیادی بین بازی‌های خود سوییچ کند. این قابلیت، حتی زمانی‌که کنسول را خاموش کنید و از برق نیز بکشید، می‌تواند حالت فعلی بازی‌های شما را در خود حفظ کند.

با اینکه پیش‌بینی کردن در دنیای بازی‌های ویدیویی کار بسیار سختی است، اما باتوجه‌به سرویس گیم‌پس و بازی‌هایی که می‌دانیم به‌زودی برای کنسول‌های مایکروسافت عرضه می‌شوند و قدرت فوق‌العاده کنسول، می‌توان انتظار داشت که در یکی دو سال آینده مایکروسافت عملکرد فوق‌العاده‌ای را در دنیای بازی‌های ویدیویی از خود بجای بگذارد و نسل نهم را به یکی از بیادماندنی‌ترین نسل‌ها برای خود تبدیل کند.

از سوی دیگر اما اگر نمایشگری ندارید که از رزولوشن 4K و نرخ ۱۲۰ فریم بر ثانیه پشتیبانی کند، می‌توانید برای خرید سری ایکس کمی صبر کنید. زیرا با اینکه بازی‌ها روی سری ایکس به مراتب بهتر اجرا می‌شوند، اما برای حس کردن قدرت اصلی کنسول یا نیاز به بازی‌های انحصاری و اختصاصی بیشتری است یا نیاز است که نمایشگری داشته باشید که بتواند قدرت زیاد کنسول را به رخ بکشد.