بررسی فصل صفر بازی Marvel Rivlas | بازیِ تقلید

شاید باور نکنید، اما در عصری که محور ساخت بازی‌های کلان (آثار AAA) به‌نشر ناقص، بهینه‌سازی‌ هولناک و برپایی انواع کله‌معلق‌های درون‌برنامه‌ای برای تخلیه جیب گیمر تعریف می‌شود، در دورانی که الگوهای تکرارشونده برترین‌های سال‌اش به‌تقلیل بی‌سابقه سطح انتظار و استانداردهای بازیکنان منجر شده است، ساخت محصولی «برتر از میانگین» و سبقت از عموم بازی‌های موجود، یکی از راحت‌ترین کارهای دنیا است.

احتمالا زمانی که لقمان در پاسخ به سوال «ادب از که آموختی؟» گفت «از بی‌ادبان»، می‌دانست که در روزی از روزها، یک استودیو چینی با نام «نت‌ایز» (NetEase) با تکیه‌بر همین ضرب‌المثل، و با صرف‌نظر از حرکت در مسیری که امثال بلیزارد و بازی Overwatch 2 در آن به‌مشکل خورده‌اند، محصولی بسازد که حالا برای رقیبان گردن کلف خود، شاخ و شانه بکشد. Marvel Rivals پدیده این روزهای اینترنت است که با عرضه‌ی رایگان، بازاریابی استادانه، گیم‌پلی جذاب و قابلیت‌های فکر شده‌ی خود، بی‌رحمانه دل گیمرها را برده است. اثری که در این مقاله آن را کالبدشکافی می‌کنیم و به‌این سوال جواب می‌دهیم که در مقابل بزرگانی همچون فورتنایت، اورواچ و Deadlock از استودیو ولو، مارول رایولز چطور می‌تواند گلیم خود را از آب بیرون بکشد. همراه زومجی باشید.

همانطور که می‌دانید، بازی Marvel Rivals اثری در ژانر «هیرو-شوتر» با محوریت رقابت‌های آنلاین است و در آن چیزی با عنوان «بخش داستانی» وجود ندارد؛ با این وجود اما، اثر نام‌برده با ایجاد پیرنگی گسترده و شکل دادن به‌روایتی که به‌شکل مستمر و از طریق محتویات فصلی گسترش پیدا می‌کند، گردهمایی و مبارزات ابرقهرمانان محبوب مارول کامیکس را به‌بهترین شکل ممکن، پی‌ریزی و توجیه کرده است.

«دکتر دووم» و اقدامات او برای پیوند مابین علم و جادو، تعادل گیتی مرکب یا همان جهان‌های موازی را برهم می‌زند. اتفاقی که در پی آن، نسخه‌های مختلف از ابرقهرمانان سایر جهان‌های موازی با یکدیگر ملاقات کرده و جهبه‌ی خاص خود را انتخاب می‌کنند؛ انتخابی که در دل گیم‌پلی، به‌میدان‌ نبرد مابین گیمرها ترجمه می‌شود. پیرامون روایت Marvel Rivals اما باید به‌نکات مهمی توجه کرد.

دنیایی که در دل روایت Marvel Rivals ترسیم شده است، به‌بهترین شکل ممکن مابین عناصر گیم‌دیزاینی و فرامتنی بازی پل می‌زند. اثر مورد بحث از طریق روایت قصه‌ای با محوریت جهان‌های موازی، ابرقهرمانان را به‌جان هم انداخته و زمینِ بازی گیمر را محیا کرده است؛ از آن طرف، این بازیِ رایگان «مارول رایولز» است که با معرفی دکتر دووم و نقش تعیین کننده‌اش در تعیین سرنوشت جهان‌های موازی، مخاطبان میلیونی خود را برای تماشای دو فیلم Avengers: Doomsday و Avengers: Secret Wars آماده می‌کند.

رقابت در بازی مارول رایولز در قالب مبارزات ۶ در برابر ۶ برپا می‌شود. از بین هر ۳۳ کاراکتر موجود در بازی، گیمر باید شخصیت خود را از کلاس ونگارد (Vanguard)، دوئلیست (Duelist) یا استراتژیست (Strategist) انتخاب کرده و در میدان‌های نبرد حاضر شود. اینجا برخی از ایرادهای مهم بازی در ذوق‌ می‌زنند. یکی از این مشکلات، نبود محدودیت و نظم در انتخاب نقش (role queue) تعادل نقش‌های موجود در یک تیم را برهم می‌زند؛ مثلا ممکن است در تیم شما، هیچ بازیکنی مایل نباشد تا بازی را در نقش نیروی پشتیبانی و Healer تجربه کند. اینجاست که عدم وجود یک Role queue نظم‌دهنده به ساختار تیم‌ها، باعث می‌شود تا مثلا تیم شما با ۶ کاراکتر دوئلیست پا به‌میدان گذاشته و شکست بخورد.

حالا که هم‌چنان داریم درباره نقاط ضعف فصل صفر بازی مارول رایولز صحبت می‌کنیم، نباید عدم تعادل در قدرت برخی از کاراکترها را فراموش کنم. شخصیت‌هایی همچون آیرون فیست (Iron Fist) را می‌توانیم به‌عنوان «متا/Meta» (حفره‌هایی در ساختار بازی که پیروزی در رقابت را ساده‌تر می‌کنند) تعریف کنیم. بازی مارول رایولز نیز مثل تقریبا تمام ویدیوگیم‌های رقابتی آنلاین، درگیر یک سری از ایرادات مربوط به متعادل‌سازی قدرت کاراکترها است که انتظار می‌رود در سریع‌تر زمان ممکن و با نشر آپدیت‌ها، چنین مشکلات برطرف شود؛ آن هم درحالی که سازندگان پس از چندین و چند رویداد بتای خصوصی، فرصت و امکان بررسی مجدد شاکله‌ی متعادل‌سازی اثر را داشتند اما بازهم محصول نهایی را با مشکلات متعادل‌سازی عرضه کردند.

تجربه بازی با هر یک از کاراکترها، تنوع بسیار خوبی دارد و به‌لطف عمق تحسین‌برانگیزی که برای چارچوب گیم‌پلی هر یک از این شخصیت‌ها تعریف شده است، رقابت‌ها و محور یادگیری/چالش جذاب و عمیقی برای گیمر تعیین شده است؛ بدین ترتیب، بازیکنان برای تسلط‌بر کاراکتر مدنظرشان، ساعت‌ها با مکانیزم‌های حرکتی و مبارزاتی درگیر خواهند بود و با کسب تجربه در بخش تمرینی و میدان‌های نبرد، روی شخصیت‌شان مسلط می‌شوند.

در کنار موارد ذکر شده، ویژگی Team-Up را اضافه کنید؛ مولفه‌ای که پیرامون کاراکترهای مرتبط (از منظر پیشینه داستانی) ایجاد شده و قابلیت‌های خاصی را برایشان فعال می‌کند. چنین جزئیاتی در کنار ساختار بسیار خوب کامبت و مکانیزم‌های حرکت، ابعاد تاکتیکی رقابت در مارول رایولز را برجسته می‌کند.

در خصوص ساختار گیم‌پلی باید گفت که استودیو نت‌ایز در ایجاد یک اسکلت‌بندی مناسب برای آفرینش تجربه‌ای سرگرم‌کننده و لذت‌بخش، کاملا موفق بوده است. ساختار کلی گیم‌پلی بازی واقعا مناسب است و تجربه‌ی بازی با هر یک از کاراکترها، تجربه‌ی شرکت در رقابت‌ها و حرفه‌ای شدن در بهره‌گیری از کاراکترها (به‌لطف عمق مناسب سیستم‌های گیم‌پلی) بسیار خوش‌ساخت هستند.

از منظر جلوه‌های هنری، هنوز نمی‌دانم بازی را باید با چه کلماتی توصیف کنم. کلماتی همچون خارق‌العاده، فوق‌العاده و معرکه نیز نمی‌توانند ارزش بالای کار را منعکس کنند. کارگردانی هنری، طراحی نقشه‌ها، طراحی کاراکترها و حتی طراحی رابط‌ کاربری بازی «حرف ندارند». از ترکیب رویکرد هنری سل‌شید/Cell Shade تا مولفه‌های شرقی در خلق صفحات کامیک/مانگا، به‌‌ایجاد مخلوقی تماشایی دست زده‌اند که به‌اندازه‌ی ضربه‌ کاشته‌ی مسی در مقابل لیورپول سال ۲۰۱۹ زیبا است.

اما در بحث صوتی نیز همچون جلوه‌های هنری، با تجربه‌ای معرکه طرفیم. با وجود اینکه در فصل صفر از بازی، عملکرد چندان جالبی در بحث بهره‌گیری از پتانسیل‌های موسیقیایی طی برپایی رقابت‌ها دیده نمی‌شود اما، اجرای صداپیشگان فوق‌العاده کار شده است. از صداپیشگی یوری لوئنثال که حالا بعد از جاش کیتون و کریستوفر دنیل بارنز به یکی از نمادهای صداپیشگی اسپایدرمن بدل شده است، تا نولان نورث در نقش راکت راکون، لورا بیلی در نقش بلک ویدو همراه‌با یک اجرای معرکه‌ی دیگر از استیو بلوم در نقش ولورین، با جلوه‌های تصویری بازی ترکیب می‌شوند تا بازیکن را در دل تجربه‌ی بازی غرق بکنند.